در نكوهش رفتار همیشه بد قلعه نویی
امیر قلعه نویی در دوران بازیگری به اخلاق خوب شهره نبود بلكه او را در گروه «Bad Boys» فوتبال ایران قرار می دادند. بازیكنی پرخاشگر كه ناسزاها و فحش های ركیك هم از زبانش شنیده می شد
امیر قلعه نویی در دوران بازیگری به اخلاق خوب شهره نبود بلكه او را در گروه «Bad Boys» فوتبال ایران قرار می دادند. بازیكنی پرخاشگر كه ناسزاها و فحش های ركیك هم از زبانش شنیده می شد. او دوست داشت در چشم باشد و قدرت و نفوذش را به خیلی ها اثبات كند و برای همین خودش را اینگونه به نمایش می گذاشت و تصورش بر این بود كه اینگونه و از طریق جنجال ها می تواند «دیده» شود. هنوز هم ماجرای جنجال همان بازی معروفی كه امیر قلعه نویی به وجود آورد و با حركتی زشت به داور ضربه زد را از یاد نبردیم. حركتی كه نمایانگر اوج نگاه بازیكنی را به فوتبال نشان می دهد كه می خواست در فوتبال ایران به عنوان یك بازیكن شناخته شده حضور داشته باشد و البته بدترین راه را برگزید.
امیر قلعه نویی پله های ترقی را چند تا یكی طی كرد. در این مورد كه چه شد و چه كرد ننویسیم بهتر است اما گذشت ایام نشان داد كه تغییری در حالت های او ایجاد نشده است. امیر قلعه نویی در قامت سرمربیگری به همان اندازه نچسب بود كه در قامت بازیگری از خود نشان داده بود.
او به همان اندازه مانده بود. خیلی ها انتظار داشتند وقتی پست سرمربیگری تیم ملی را به او تقدیم كردند، امیر از خود واكنش بهتری نسبت به اطرافش نشان دهد اما او هرگز نخواست و یا نتوانست واقعیت های جدید فوتبال را درك كند و با همان لحن استهزاآمیز و مسخره انگیزش به پرسش ها، انتقادات و اعتراضات گوش می كرد و برخورد بدی از خودش نشان می داد.
همین رفتار موجب شد تا تیم ملی بدون هواداری به مالزی برود و در جام ملت ها حضور یابد. در حقیقت هیچ كس از تیم ملی راضی نبود و برای همین اصلاً جو مثبتی در كنار تیم ملی وجود نداشت و حتی برخوردهای بد قلعه نویی و پاسخ های بی منطق و حاصل از یكدندگی او به خبرنگاران موجب شده بود رسانه ها هم میلی به موفقیت تیم نداشته باشند. تیم ملی اشكال داشت و هر كارشناسی به آن اشاره داشت و اكثر فوتبالدوستان هم بر آن اتفاق نظر داشتند اما قلعه نویی نه تنها این انتقادات را نمی پذیرفت بلكه با رفتارش به گونه ای نشان می داد كه هیچ اهمیتی برای آنها قائل نیست.
فصل قبل و بعد از اتفاقات جام ملت ها، روشن ترین تصویری كه از امیر قلعه نویی در ذهن داریم تأسف برانگیز است. افشین قطبی به همراه پرسپولیس به كرمان آمده بود و ۲ تیم در پایان بازی به تساوی رسیدند آن روزها از قطبی به عنوان سمبل اخلاق و درستی نام می بردند و اصلاً هم به درستی و نادرستی این قضیه كاری نداریم اما هنگامی كه سرمربی پرسپولیس حرف می زد و ضمن تعریف از تیم مس كرمان می گفت كه از شاگردانش راضی است، در تصویر، چهره قلعه نویی را دیدیم با پوزخندی موضعش را نشان داد.
موضوعی كه موجب سرخوردگی فوتبالدوستان ایرانی شد و آنها دوست داشتند حداقل به عنوان احترام، قلعه نویی رفتار بهتری از خودش نشان می داد. همان قلعه نویی و با همان ایده را در همین روز جمعه دیدیم كه چگونه مقابل چشمان یكصد هزار تماشاگر ورزشگاه و چشم های میلیون ها فوتبالدوست، پس از پایان بازی به سمت بیژن كوشكی می رود و به بدترین شكل او را زیر سؤال می برد. حالتی زننده و پر از توهین كه در قامت هیچ مربی سازنده ای قابل تصور نیست. همین مربی در كنفرانس خبری حاضر می شود و وقتی خبرنگاران از او می پرسند كه قطبی از تیم شما تعریف كرد، خودتان چه برداشتی دارید، پاسخ می دهد: «به هیچ كس ربطی ندارد كه در مورد تیم من اظهارنظر كند.» همان مربی در همان كنفرانس به یك خبرنگار می گوید: «یا یك سؤال بپرس یا سر جایت بنشین.»
یادش بخیر. اصلاً همین امیر قلعه نویی از تیمی رشد كرد كه مربیانش بیشتر از آنكه به فكر نتیجه باشند به معلمی می اندیشیدند. فوتبال برای قدیمی ها یعنی زندگی و حضور در میدان مسابقه به معنی جنگیدن برای زندگی بود. هنوز هم از یاد نبرده ایم كه خبیری از نامه هایی می گوید كه مرحوم دهداری برای بازیكنانش می نوشت و در آن از نظم و دیسیپلین و رفتار درست بازیكنان نكاتی را گوشزد می كند. وقتی می بینیم كه همین ایده از طرف آرسن ونگر و در تیم آرسنال اجرا می شود به گذشته و امروزمان غبطه می خوریم كه چه مسیر وحشتناكی را در پیش گرفته ایم.
آیا امیر قلعه نویی با همین ایده بازیكنانش را می سازد؟ آیا او با چنین نگاهی به تربیت بازیكنان می پردازد؟ یقین داریم كه او «معلم» نیست و یا حداقل «معلم خوبی» نخواهد بود اما انتظار داریم كه رفتار سنجیده تری از خود نشان دهد، همان رفتاری كه یك مربی با كارنامه مربیگری تیم ملی باید داشته باشد. لطفاً بهتر باش.
