Printable View
من و آغوش باز تنهایی
در اتاقی چراغ می سوزد
ماه مانند دختری عاشق
سر به دامان آسمان دارد
چشم او گرم گوهر افشانی است
در دل شب ستاره می بارد
گوییا درد دوری از خورشید
ماه را نیمه شب می آزارد
آه او هم چون من گرفتار است
آفرید این جهان به خاطر عشق
آنکه ایجاد کرد هستی را
ا مگر آدمی زند برآب
بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم
عزیز یه دو سه تا خط بیشتر بنویس.. که همهش یه خطه
با میم باید بگم :
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
من نمی خوام بهار شه ،من عاشق پاییزم
پاییز می شه عاشق تر واسه تو اشک بریزم
من نمی خوام عاشقیم مثل بقیه باشه
فقط بگم فدات شم ،فقط بگم عزیزم
می خوام برات بمیرم شاید که باور کنی
شاید با برق چشمات مرگو آسونتر کنی [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تائيد نميشهنقل قول:
عزیز یه دو سه تا خط بیشتر بنویس.. که همهش یه خطه
---»»» مژگان : (( خوب نشه ))
asalbanoo خوب ذوقش كشيده همون قدر رو بنويسه ، گير ، نده به مردم
=====
ياد آر آن زماني كان لحظه شاد بوديم
خرسند دوستيمان ، بي غم ، آزاد بوديم
حالا ببين چه مانده از لحظه هاي ديرين
يك ياد و يك خاطره از لحظه هاي شيرين
ناتمام است، ناتمام
از تو دري كه به پرواز
از تو گشوده مي شود
ناتمام تر
پروازْ شكلِ مثله‌ي آزادي است
پروازْ شكلِ مثله‌ي آزادي است
و من شبيه تو در اين …. شنيده نمي‌شود
در کوره راه گمشده سنگلاخ عمر
مردی نفس زنان تن خود میکشد به راه
خورشید و ماه روز و شب از چهره زمان
همچون دو دیده خیره به این مرد بی پناه
ای بس به سنگ آمده آن پای پر ز داغ
ای بس به سر فتاده در آوش سنگ ها
ازروزگاردلم گرفته
ازاين تكراردلم گرفته
دلم مي خواد گريه كنم
بارون ببار دلم گرفته
دلم مي خواد گريه كنم
گريه كنم گريه كنم
براي گم كردن خويش
رها شدم از كم وبيش
براي درخودگم شدن
جدا از اين مردم شدن
بهانه گريه مي خوام
بهانه فريادزدن
بيا تو باش اي مهربون
بهانه گريه من
نسيم وصل به افسردگان چه خواهد کرد؟
بهار تازه به برگ خزان چه خواهد کرد؟
به من که سوختم از داغ مهرباني خويش
فراق و وصل تو نامهربان چه خواهد کرد؟
زفيض ابر چه حاصل گياه سوخته را؟
شراب با من افسرده جان چه خواهد کرد؟
این چند وقته مارو ندیدی خوش گزشت!!!
دانستم این ناخوانده مرگ است
از سالهای پیش با من آشنا بود
بسیار او را دیده بودم
اما نمی دانم کجا بود
فریاد تلخم در گلو مرد
با خود مرا در کامظلمت ها فرو برد
در دشت ها در کوه ها
در دره های ژرف و خاموش
بر روی دریا های خون در تیرگی ها
در خلوت گردابهای سرد و تاریک
در کام اوهام
در ساحل متروک دریاهای آرام
شبهای جاویدان مرا در بر گرفتند