مشاعره

در آن سیاهی شب همره ستاره ی اشک
خیال را به در و دشت می دهم پرواز
روم به غمکده ها
به دوردست غریب
به کوچه کوچه ی غربت گرفته ی اهواز
به خانه خانه ی در هم شکسته دزفول
به کوی و برزن محنت رسیده ی شیراز
به شهر اندیمشک
به خطه ی بوشهر
به تلده ی کاشان
به هر خرابه ی دلتنگ و هر فرود و فراز

زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار
چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست

دل من از هوس بوی تو ای مونس جان
خاک راهی است که در دست نسیم افتادست

همچو گرد این تن خاکی نتواند برخاست
از سر کوی تو زان رو که عظیم افتادست

سایه قد تو بر قالبم ای عیسی دم
عکس روحی است که بر عظم رمیم افتادست

آنکه جز کعبه مقامش نبد از یاد لبت
بر در میکده دیدم که مقیم افتادست

حافظ گمشده را با غمت ای جان عزیز
اتحادیست که در عهد قدیم افتادست

توان یاری در ماندگان ده
مرا بال و پری بخشا خدایی
که تا بیغوله ها پرواز گیرم
به من سرپنجه فدرت عطا کن
که غمها را ز دلها بازگیرم
درایم نیمشب در کلبه یی سرد
بپاشم عطر شادی بر غریبی
برافروزم چراغ زندگانی

ياد آور وببين كان روز ها

چونان گذشت و شد چنين روزگار ما

آسودگي رخت بست و جاي آن رسيد

دلشوره و توهم و تيره روزگارما

امروز نور را شنيدم
پس مي توان,
سايه ها و رنگ ها را هم شنيد.
مي توان حتي عطر گل ها,
و طعم تك تك ميوه ها را شنيد
مي توان چهره, نگاه, عشق انسان ها را شنيد,
مي توان صلح را ديد.
هركس با صداي خود چيزي را ترسيم مي كند,
كه گويي
آن را قبل از تولد شنيده است.
همه همصدا مي شوند. هركس با زبان خود.
مقصد يكي ست.

ترانه نو شد و صبح دگر دميد

ز غنچه اشك شوق شكفتن چكيد

سلام كرد بر درخت و سبزه و بهار

كه سال و ماه نو از ايران زمين دميد

======

سلام فرانك جان

نا خواسته به فكر سلامتي بنده بودي ؛ ;)

دانه می جویم ز کام موج ها
مرغ طوفانم نه مرغ خانگی
آبرو را از برای نان مریز
پا منه در دام از بی دانگی
زندگی با آشنایان تلخ بود
کام من شیرین شد از بیگانگی

يادمه...!
اولين روز لبام تر كردي
وقتي ديدي ساده ام
حرفهاي دلم باور كردي
تو .....
دوسم نداشتي از چشمات ميباريد
نميدونم ....
واسه چي شعرام
از بر كردي
آخه ميدوني توي شعرام
هميشه اسم تو
مثل صليب بود
واسه من
حرمت مريم و مسيح بود
واسه من

نقل قول:

---

سلام فرانك جان

نا خواسته به فكر سلامتي بنده بودي ؛

---

سلام
چه طور ؟ چرا نا خواسته ؟

ناله ی جانسو هست خلوت دلخواه نیست
لرزش اشک مرا جای چکیدن کجاست
پیر شدی شوق وصل از دل سکن گریخت
ای دل بی انتظار حال تپیدن کجاست

تو یکی از همین ترانه ها،
دستِ حسنْ کچل به دومَن ِ چلْ گیس می رسه!
تو یکی از همین ترانه ها،
دیوِ جادو دوباره برمی گیرده تو بطری،
اسیرِ یه چوبْ پنبه می شه!
تو یکی از همین ترانه ها،
شعله ها به لباس ِ بلند ِ شب می گیرن ُ
سیاهی رُ خاکستر می کنن!
تو یکی از همین ترانه ها،
دریا از قـُرُق در میادُ
پُـلُم ترین حنجره ها هم صدایی رُ جشن می گیرن!
تو یکی از همین ترانه ها! آره!
تو یکی از همین ترانه ها...