لبخند کودکان از ۲ ماهگی معنادار میشود!
در ماه دوم زندگی، فرزند شما بیشتر اوقاتش را صرف تماشا و گوش کردن به اطرافیان می کند و یاد می گیرد که اطرافیان می توانند او را تغذیه کنند، به او آرامش بدهند و موجبات راحتی و آسایش او را فراهم آورند....
وقتی اطرافیان به کودک لبخند می زنند، کودک احساس آرامش و لذت می کند و می فهمد که می تواند بخندد. کودک در ماه اول نیز لبخند می زند ولی لبخندهای او هدف دار نیستند اما در طول ماه دوم از خندیدن به عنوان علامتی برای نشان دادن خوشحالی و ابراز دوستی استفاده می کند. در این زمان، او یاد می گیرد که ۲ راه برای ارتباط با دیگران وجود دارد؛ گریه و لبخند. او احتیاجات و رضایت خود را از طریق همین ۲ راه به دیگران نشان خواهد داد.
در ماه دوم زندگی، در شروع لبخندزدن های هدف دار، کودک ممکن است خنده های گذرا و بدون توجهی به نگاه شما داشته باشد اما این امر نباید باعث ناراحتی و ناامیدی تان شود. این پدیده به آن علت است که خنده کودک نشانه توجهی است که او به مجموعه حالات و احساسات شما از جمله حالت چهره، تون صدا و گرمای بدن شما (و نه فقط نگاه شما) دارد.
به تدریج که شما و کودک بیشتر با هم انس می گیرید، او مدت طولانی تری به نگاه شما خیره می شود و شما به تدریج می آموزید که با نگه داشتن او در فاصله ای مناسب و حرف زدن با او و لمس مناسب، چگونه توجه او را بیشتر جلب کنید.
● خنده های ۳ ماهگی
در ۳ ماهگی، کودک در ایجاد ارتباط از طریق خندیدن، بسیار ورزیده تر می شود و حتی گاهی با صدا درآوردن و قهقهه زدن، توجه شما را به خود جلب می کند. گاهی اوقات او به چهره شما خیره می شود و منتظر اولین خنده از طرف شماست تا با تمام وجود، به خنده شما عکس العمل نشان دهد که این کار را با باز کردن دست ها و تکان دادن پاها نشان خواهد داد. حرکات صورت او ممکن است تقلیدی از شما باشد. به عنوان نمونه، کودک ممکن است ضمن صحبت شما، دهانش را باز کرده و چشم هایش را گشاد کند و اگر شما زبانتان را بیرون بیاورید او نیز همین کار را انجام دهد. البته فرزند شما این رابطه دوستانه را ابتدا فقط با شما خواهد داشت چون او نیز مانند بزرگسالان، افراد مطمئن و شناخته شده را به غریبه ها ترجیح می دهد و طبیعتا این ارتباط را فقط با والدین خود برقرار می کند.
● ارتباط های ۴ ماهگی
در حدود ماه های سوم و چهارم، کودک با سایر کودکان، به خصوص با خواهر و برادرهای خودش شروع به صحبت و ایجاد ارتباط می کند. اگر صدای کودکی را از تلویزیون یا بیرون از خانه بشنود، ممکن است برای پیدا کردن صدا سر خود را برگرداند و این تمایل به سایر کودکان به تدریج افزایش می یابد. پدربزرگ، مادربزرگ یا سایر افراد آشنای فامیل وقتی با کودک بازی می کنند، ابتدا با یک لبخند تردیدآمیز همراه با سروصدا و حرکات بدن مواجه می شوند؛ در حالی که کودک در مقابل افراد غریبه ممکن است نگاهی کنجکاوانه یا یک لبخند سریع و گذرا نشان دهد.
این رفتار انتخابی کودک نشان می دهد که او حتی در سنین خیلی پایین نیز می تواند افراد را شناسایی کند و در هر صورت او به نزدیکان خود خیلی وابسته است. این روابط اولیه نقش مهمی در رشد و تکامل اجتماعی – عاطفی کودک بازی می کند. وقتی شما با شور و علاقه و به سرعت به لبخندهای کودک پاسخ می دهید او متوجه اهمیت وجود خود می شود و به شما اعتماد می کند. در مورد رشد عاطفی – اجتماعی کودک علایم هشداردهنده ای وجود دارد که والدین باید از آنها اطلاع داشته باشند و در صورت مشاهده با پزشک مطرح کنند.
● علایم هشداردهنده
به علایم هشداردهنده زیر توجه کنید و اگر هر کدام از آنها را در کودکتان مشاهده کردید، فورا آنها را با پزشک کودکتان در میان بگذارید:
▪ کودک به صداهای بلند عکس العمل نشان نمی دهد.
▪ تا ۲ ماهگی به دست هایش توجه نمی کند.
▪ تا ۲ماهگی در برابر صدایتان لبخند نمی زند.
▪ تا ۳ماهگی به اشیا چنگ نمی زند و آنها را نمی گیرد.
▪ تا ۳ ماهگی به دیگران لبخند نمی زند.
▪ در ۳ماهگی گردن نمی گیرد و نمی تواند سرش را نگه دارد.
▪ در ۳ تا ۴ ماهگی به طرف اسباب بازی دست دراز نمی کند.
▪ تا ۴ ماهگی نمی تواند اشیا را به طرف دهانش ببرد.
▪ تا ۴ماهگی نمی تواند از صداهای شما تقلید کند.
▪ وقتی پاهایش را روی سطح صاف و محکمی قرار می دهید، تا ۴ ماهگی نمی تواند پاهایش را به طرف پایین فشار دهد.
▪ در ۴ماهگی نمی تواند چشم هایش را در جهات مختلف حرکت دهد.
▪ بیشتر اوقات چشم هایش به حالت لوچی درمی آید.
▪ توجهی به چهره های جدید نمی کند یا به شدت حالت وحشت زده به خود می گیرد.
ما پیر میشویم و بدن پیر میشود!
وقتی ظاهر خودتان را در آینه با چین وچروک هایی روی پوستتان می بینید یا موهای سپیدی که جای موهای سیاهتان را گرفته، توی آینه می بینید...
چه حسی پیدا می کنید؟ اینها تغییراتی است که موجب می شود کمی به سن خودتان بیشتر توجه کنید. شاید به این اکتفا کنید که زیر لب بگویید بله، من در حال پیر شدنم. اما خواندن این نوشته به شما کمک می کند بیش از اینها با برخی از تغییرات مرتبط با سن و سالتان و آنچه که می تواند در هر سنی موجب ارتقای سطح سلامت تان شود، آشنا شوید.
● انتظار شما از چشم و گوش تان چیست؟
با افزایش سن، چشم ها توانایی تولید کافی اشک را از دست می دهند، شبکیه ضعیف و عدسی چشم به تدریج کدر می شود. تمرکز روی اشیا سخت می شود. حتی افراد سالمند نسبت به برخی نورها و روشنایی با درجات متفاوت حساس می شوند. شنوایی کمی ضعیف تر شده و فرکانس های بلند به سختی شنیده می شوند.
معاینه منظم بینایی و شنوایی و پیگیری های بعدی، استفاده از عینک توصیه شده پزشک، استفاده از لنزها، وسایل کمک شنوایی و سایر وسایل اصلاحی به رفع این مشکلات کمک می کند. برای پیشگیری از آسیب های بیشتر، استفاده از عینک آفتابی بیرون از خانه و پوشش هایی روی گوش وقتی در محیط پرسروصدا هستید، به حفظ شنوایی شما کمک می کند.
● انتظار شما از قلبتان چیست؟
چه اتفاقی در حال وقوع است؟ طی زمان، عضله قلب، کارایی خود را از دست می دهد و باید برای پمپ کردن همان میزان خون به سراسر بدن بیشتر کار کند. به علاوه اینکه، عروق خونی خاصیت ارتجاعی قبلی خود را از دست داده و به دلیل تجمع چربی ها کمی سخت می شوند. این تغییرات شریان ها را سفت کرده و سبب می شود قلب بیشتر و محکم تر برای پمپ کردن خون به بدن کار کند. اینها می تواند به افزایش فشارخون و سایر مشکلات قلبی ـ عروقی منجر شود.
برای بهبود وضعیت قلب، حتما باید ورزش را در برنامه هایتان بگنجانید. پیاده روی کنید، قدم بزنید، شنا کنید. رژیم غذایی سالم از جمله میوه و سبزی فراوان و غلات و حبوبات را انتخاب کنید. اگر سیگار می کشید، از پزشکتان برای ترک سیگار کمک بگیرید. خطر بیماری قلبی با انجام این کارها فورا کاهش پیدا می کند.
● انتظار شما از سیستم گوارش تان چیست؟
یبوست یکی از مشکلات شایع دوران سالمندی است. عوامل زیادی در بروز یبوست موثر است؛ از جمله رژیم کم فیبر، نوشیدن آب ناکافی و کم تحرکی. داروهای مختلفی هم می تواند موجب یبوست شود؛ از جمله ادرارآورها و مکمل های آهن. برخی بیماری ها از جمله دیابت و نشانگان روده تحریک پذیر ممکن است خطر یبوست را افزایش دهد.
برای پیشگیری از یبوست، نوشیدن آب و سایر مایعات و رژیم غذایی سالم، شامل میوه و سبزی و غلات و حبوبات، لازم است. ورزش حتما باید جزو برنامه های معمول شما باشد. اگر احساس دفع داشتید حتما به نیاز خود پاسخ دهید. اگر دارویی مصرف می کنید که ممکن است به یبوست منجر شود، حتما از پزشک خود راهنمایی بگیرید.
● انتظار شما از استخوان ها، عضلات و مفاصل تان چیست؟
چه اتفاقی برای این بخش از بدنتان می افتد؟ با افزایش سن، استخوان ها کم حجم و کوچک تر می شوند و این موجب ضعیف شدن آنها شده و آنها را مستعد شکستگی می کند. قد شما کوتاه تر می شود. عضلات معمولا قدرت و توانایی و خاصیت انعطاف پذیری خود را از دست می دهند و در نتیجه، تعادل و هماهنگی شما کمی کمتر می شود.
مصرف مقدار زیادی کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی برای سلامت استخوان ها بسیار مهم است. با ورزش های تحمل وزن، مثل پیاده روی، توده استخوان هایتان را افزایش دهید. توجه کنید که تمرینات تقویتی باید حداقل ۲ بار در هفته انجام شود. با فشار روی استخوان ها، توده استخوانی افزایش یافته و خطر پوکی استخوان کاهش پیدا می کند. ساخت عضلات همچنین مفاصل را از آسیب محافظت کرده و به حفظ تعادل و انعطاف پذیری شما کمک می کند.
● انتظار شما از حافظه تان چیست؟
با افزایش سن، حافظه، کارایی خود را از دست می دهد. همچنان که تعداد سلول های عصبی (نورون ها) در مغز کاهش پیدا می کند، فرآیند یادگیری و به خاطر آوردن کلمات و نام ها هم سخت می شود.
برای حفظ سلامت حافظه، حتما فعالیت جسمانی را جزو برنامه های روزمره تان بگنجانید و رژیم غذایی مناسب را انتخاب کنید. رژیم غذایی سالم موجب سلامت روانی و اجتماعی می شود. اگر در مورد کاهش حافظه تان نگران هستید حتما با پزشک خود مشورت کنید.
● انتظار شما از دندان هایتان چیست؟
با شروع سالمندی، دهان به تدریج خشک می شود و لثه ها کمی به عقب می روند. کم شدن ترشح بزاق که برای شست وشوی دهان و از بین بردن باکتری ها لازم است، سبب مستعد شدن دندان ها و دهان به عفونت می شود. دندان ها همچنین ممکن است کمی به تیرگی مایل شده و شکننده تر شوند.
روزی ۲ بار دندان هایتان را مسواک کنید. از نخ دندان حتما استفاده کنید و به طور منظم، برای چکاپ دندان هایتان به دندان پزشک مراجعه کنید.
● انتظار شما از مثانه تان چیست؟
از دست دادن کنترل مثانه (بی اختیاری ادراری) شایع ترین مشکل دوران سالمندی است. مشکلات بهداشتی مثل چاقی، یبوست مزمن و سرفه مزمن در بروز بی اختیاری ادراری موثر است. یائسگی در زنان و بزرگی پروستات در مردان در بروز بی اختیاری ادراری موثر است.
بیشتر بروید دستشویی. اگر دچار اضافه وزن هستید، وزنتان را کاهش دهید. اگر سیگار می کشید سعی کنید سیگارتان را ترک کنید. ورزش های تقویت کننده عضلات کف لگن را فراموش نکنید. روزی ۳ بار و هر دفعه به مدت ۱۰ بار این ورزش ها را تکرار کنید. اگر این کار کمک کننده نبود، حتما در مورد راهکارهای درمانی از پزشک خود کمک بگیرید.
● انتظار شما از پوست تان چیست؟
با افزایش سن، پوست بدن نازک تر شده و خاصیت ارتجاعی خود را کمی از دست می دهد. حتی متوجه می شوید که به راحتی کبود می شود. تولید کم چربی طبیعی ممکن است سبب خشکی پوست و چروکیدگی بیشتر شود. لکه های پیری روی پوست نمایان شده و پوست کمی تیره می شود.
همیشه خودتان را با آب گرم (نه داغ) بشویید و از صابون ملایم و مرطوب کننده استفاده کنید. وقتی بیرون از خانه هستید، از ضدآفتاب استفاده کنید و لباس های کاملا محافظ و ایمن بپوشید. اگر سیگار می کشید، آن را ترک کنید؛ چرا که سیگار کشیدن به پوست تان آسیب رسانده و سبب چروکیدگی آن می شود.
● انتظار شما از وزنتان چیست؟
حفظ وزن ایده آل یا کاهش وزن در صورت اضافه وزن با افزایش سن، کاری سخت است. توده عضلانی با افزایش سن کاهش پیدا می کند و میزان چربی های بدن بیشتر می شود. از آنجایی که بافت چربی نسبت به عضلات کالری کمتری می سوزاند، باید میزان کالری دریافتی روزانه خود را کاهش داده و فعالیت جسمانی تان را بیشتر کنید.
برای پیشگیری از وزن گیری ناخواسته حتما پیاده روی کرده و رژیم غذایی سالمی را انتخاب کنید. به اندازه غذایی که می خورید توجه کنید و فقط همان میزان غذایی را مصرف کنید که به آن نیاز دارید.
ناخنها به مراقبت نیاز دارند، از آنها غفلت نکنید!
شاید ناخن بخش بسیار کوچکی از بدن را تشکیل دهند اما نقش مهمی داشته به حفاظت از انگشتان و بهبود انجام کار ها کمک می کند.
همچنین ناخن ها نشانه های مربوط به سلامت عمومی بدن را ظاهر می سازند.
بنابراین نگاه دقیقی به ناخن هایتان داشته باشید. بررسی کنید آیا ظاهر سلامتی داشته ازاستحکام کافی برخوردارند. گاهی اوقات ممکن است بر سطح ناخن خطوط و شیار ، فرورفتگی یا قسمت های تغییر رنگ یا تغییر شکل یافته مشاهده کنید. بسیاری از مشکلات ناخن با مراقبت مناسب قابل پیشگیری هستند اما برخی ازاین مشکلات نشان دهنده نوعی بیماری بوده نیازمند توجه دقیق و جدی هستند.
● ویژگی های ساختمانی ناخن سالم
ناخن ها متشکل از لایه های متعدد پروتئینی به نام کراتین است که در مو و پوست هم یافت می شود.هر ناخن بخش های مختلفی دارد که عبارتند از:
▪ سطح خارجی یا روکش ناخن: بخش سخت قابل مشاهده ناخن است.
▪ چین های ناخن: پوستی است که بصورت چارچوبی هریک از سطوح ناخن را در سه طرف فرا گرفته است.
▪ بستر ناخن: این قسمت در واقع پوست زیر روکش ناخن است. سلول ها ی واقع در قاعده بستر ناخن ، ناخن را تولید می کنند.
▪ کوتیکول: کوتیکول بافتی است که روکش ناخن را در قسمت قاعده آن می پوشاند. این بخش سلولهای جدید کراتین که به کندی ازبستر ناخن ظاهر می شوند را حفظ می کنند.
▪ لانولا: قسمت نسبتا سفید و به شکل نیمه ماه که در قاعده ناخن و زیر روکش قرار دارد.
ناخن ها از ناحیه زیر کوتیکول (ماتریکس) رشد می کنند. با رشد سلولهای جدید ، سلولهای پیرتر سخت و متراکم شده و بالاخره به سمت نوک انگشت رانده می شوند. رشد ناخن حدود ۰.۱ میلیمتر در روز است به این معنی که رشد یک ناخن کامل حدود چهار تا شش ماه طول می کشد.
ناخن های سالم صاف ، بدون خط و شیار و لک هستند. رنگ یکدست و استحکام از دیگر ویژگی های ناخن های سالم است.
● مشکلات شایع ناخن
ناخن ها شاخص خوبی برای سلامت هستند. بنابراین توصیه می شود علائمی را که ممکن است نشانگر وجود مشکلی باشند بشناسید. برخی از این مشکلات مانند خطوط عمودی ، لکه ها و خطوط سفید روی سطح ناخن که ممکن است با افزایش سن مشخص تر شوند بی ضرر هستند. لکه ها معمولا ناشی از آسیب روکش یا بستر ناخن هستند و با گذشت زمان بزرگتر می شوند.
سایر آسیب های ناخن می توانند نشان دهنده بیماری ها باشند. برای مثال تغییر رنگ ناخن بصورت زرد یا سبز ممکن است در اثر مشکلات تنفسی مانند برونشیت مزمن یا از تورم دست ها ایجاد شود. حالت مضرس شدن در عرض ناخن به نام خطوط Beau زمانی ظاهر می شود که رشد در آن ناحیه زیر کوتیکول متوقف می شود که ممکن است علت آن جراحت یا بیماری شدید مانند حمله قلبی باشد.
اگر در ناخن هایتان تغییر یا مشکلی را مشاهده می کنید که مدتی باقی می ماند یا با سایر علائم و نشانه ها به پزشک مراجعه کنید. پزشک معمولا علاوه بر معاینه ظاهری آزمایشات و بررسی های کاملتری را توصیه خواهد کرد تا به علت اصلی تغییرات پی ببرد.
● مراقبت از ناخن
هیچ محصول یا روش واحدی به تنهایی سلامت ناخن های شما را تضمین نمی کند. اما دنبال کردن توصیه های زیر در داشتن ناخن های سالم با ظاهری زیبا به شما کمک می کند:
از ناخن ها سوء استفاده نکنید. برای جلوگیری از آسیب ناخن ها آنها را به عنوان ابزاری برای انجام کارهای مختلف مانند برداشتن ، فشاردادن و یا به عنوان اهرم بکار نبرید.
هرگز ناخن ها را نجوید. این عادت به بستر ناخن آسیب می رساند. حتی یک برش کوچک در ناخن به باکتریها و قارچها اجازه ورود و عفونت را می دهد. به دلیل رشد کند ناخن ها معمولا آثار یک آسیب ماهها بر سطح آن باقی می ماند.
ازناخن هایتان حفاظت کنید. به هنگام استفاده طولانی مدت از صابون ، یا به هنگام شستن ظروف و کار با مایع ظرفشویی و یا استفاده ازمواد شیمیایی حتما از دستکش استفاده کنید.
مراقبت های همیشگی را دنبال کنید. سر ناخن ها را بچینید و زیر آنها را کاملا تمیز نگه دارید. برای صاف کردن لبه ناخن از یک قیچی مانیکور تیز و سوهان مناسب استفاده کنید.
هرگز ریشه های گوشه ناخن را با دست بیرون نکشید زیرا معمولا این کار منجر به پارگی بافت زنده اطراف می شود. به جای اینکار ریشه ها رابا قیچی ناخن کوتاه کنید.
مرتب ناخن ها را مرطوب کنید. ناخن ها نیز درست مانند پوست نیازمند رطوبت هستند. بنابراین لوسیون های مرطوب کننده را بر روی ناخن ها هم بمالید. فراموش نکنید بعد از هر بار شستشوی دست از مرطوب کننده استفاده کنید.
▪ نکات ویژه: مانیکور ناخن های ضعیف
اگر برای حفظ ظاهر مناسب ناخن هایتان همواره آنها را مانیکور میکنید چند نکته را به خاطر بسپارید.
هرگز کوتیکول ناخن را حذف نکنید زیرا این کار منجر به عفونت ناخن می شود. همچنین مطمئن شوید کسی که این کار را انجام می دهد همه ابزار مورد استفاده را طی مانیکور ناخن شما کاملا ضد عفونی کند. استفاده ازابزار غیر استریل ممکن است موجب انتقال عفونت های ویروسی مانند هپاتیت B یا زگیل شود.
شکنندگی و ضعف ناخن ها نیز مشکلاتی را برای حفظ و نگهداری آنها ایجادمی کند.
رعایت نکات زیر به کاهش شکنندگی آنها کمک می کند:
ناخن هایتان را کوتاه نگه دارید و سر آنها را بصورت مربعی برش داده و کمی نوک آن را گرد کنید. ناخن های شکننده را پس از استحمام یا استعمال روغن ناخن کوتاه کنید.
هنگام خواب ناخن و کوتیکول آن را مرطوب کنید و بادستگش های کتانی آنها را بپوشانید.
از مواد سفت کننده ناخن استفاده کنید اما مراقب باشید محصولات حاوی تولوئن سولفونامید یا فرمالدئید را بکار نبرید. این مواد شیمیایی موجب قرمزی یا التهاب پوست می شوند.
سعی کنید بیش از دوبار در ماه از پاک کننده ها مانند استن استفاده نکنید. در صورت استفاده ، انواع بدون استن که باعث خشکی ناخن می شود را بکار برید.
به هر حال با غفلت از سلامت ناخن ها شرایط آسیب دیدگی آنها را فراهم می کنید در حالیکه کمی توجه و مراقبت اصولی و همیشگی در سلامت طولانی مدت آنها واقعا موثر است.
تفاوت های درد زایمان واقعی و کاذب
یکی از پرسش هایی که در اواخر بارداری برای خانم های باردار مطرح می شود، این است که: «من دقیقا چه زمانی فارغ می شوم؟» مخصوصا اگر اولین باری باشد که یک خانم، باردار می شود؛ این سوال به طور جدی تری برایش مطرح می شود. اگر می خواهید از جزییات زمان زایمان آگاه شوید، با این مطلب همراه شوید....
علایم زایمان برای برخی از خانم ها کاملا مشخص است ولی گروهی دیگر هیچ اطلاعی از شروع درد زایمان ندارند. علایم رایج زمان زایمان عبارتند از: انقباض های رحمی، پارگی کیسه آب، شل شدن دهانه رحم، افزایش ترشح های موکوسی شکل و پایین آمدن بالای شکم هنگام زایمان. اما لازم است درباره هر یک از این علایم، کمی بیشتر صحبت کنیم.
▪ پایین آمدن بالای شکم : نوع قرارگیری نوزاد یا پایین آمدن او داخل لگن قبل از زایمان با نام لایتنینگ خوانده می شود که ممکن است چند هفته قبل از زایمان اتفاق بیفتد. به خاطر اینکه رحم بیشتر به مثانه فشار می آورد، مادر باردار احساس نیاز بیشتری به ادرار پیدا می کند.
▪ افزایش ترشح های موکوسی: ترشح های موکوسی دوران بارداری در دهانه رحم تجمع پیدا می کند. وقتی دهانه رحم شروع به بازشدن می کند، این موکوس ها به داخل واژن ترشح می شوند و این ترشح ها به رنگ صورتی شفاف یا کمی خونی هستند. زایمان معمولا تا ۴۸ ساعت پس از خروج ترشح اتفاق می افتد.
▪ انقباض های زایمانی: هنگام انقباض ها، شکم سفت می شود. بین انقباض ها، رحم شل و شکم نرم می شود. این انقباض ها در هر زنی با زن دیگر متفاوت است و حتی در یک خانم هم از یک بارداری تا بارداری دیگر فرق می کند. اما انقباض های زایمانی معمولا موجب احساس ناراحتی یا درد مبهم در کمر و زیر شکم می شود؛ طوری که در لگن هم احساس فشار بیشتری وجود دارد. انقباض ها به شکل امواجی از بالای رحم به پایین حرکت دارد و برخی زنان این انقباض ها را بسیار قوی تر از انقباض های دوران قاعدگی توصیف می کنند. برخلاف انقباض های کاذب زایمان، انقباض های واقعی زایمان با تغییر وضعیت قطع نمی شوند. اگرچه انقباض ها ممکن است بسیار ناراحت کننده باشند اما بین انقباض ها، مادر احساس آرامش می کند.
● تفاوت علایم واقعی با علایم کاذب
قبل از اینکه دردهای زایمان شروع شود، ممکن است دردهای کاذب زایمانی وجود داشته باشد. این انقباض های نامنظم رحمی کاملا طبیعی هستند و ممکن است از ۳ماهه سوم بارداری شروع شوند که این امر بیانگر آن است که بدن آماده زایمان است. انقباض های کاذب یا براکسون هیس با سفتی شکم توصیف می شود که به صورت متناوب قطع و وصل می شود. قدرت و فاصله این انقباض ها به هم نزدیک نمی شوند، با راه رفتن بیشتر نمی شوند، طول مدت آنها افزایش نمی یابد و با گذشت زمان نیز شدیدتر نمی شوند.
وقتی خانم باردار فکر می کند که علایم واقعی زایمانش شروع شده، باید شروع به زمان بندی انقباض ها کند. برای این کار باید زمان هر انقباض، شروع و خاتمه آن را به ذهن بسپارد. زمان بین انقباض ها شامل طول مدت انقباض ها و دقایق بین انقباض ها را هم باید در ذهن داشته باشد. انقباض های خفیف معمولا هر ۱۵ تا ۲۰ دقیقه یک بار شروع شده و ۶۰ تا ۹۰ ثانیه طول می کشند. انقباض ها سپس منظم تر می شود؛ تا اینکه فاصله آنها به ۵ دقیقه می رسد و به مرور قوی تر می شود؛ به طوری که ۴۵ تا ۶۰ ثانیه طول می کشد و هر ۳ تا ۴ دقیقه رخ می دهد و حتما باید در آن موقع به بیمارستان مراجعه کرد.
● طرز تسکین دردهای زایمانی
▪ اولین مرحله زایمان معمولا در خانه تجربه می شود. رعایت این نکته ها به شما کمک می کند تا دردتان را بهتر تحمل کنید.
▪ سعی کنید به خودتان آرامش دهید؛ کمی قدم بزنید یا یک فیلم خوب ببینید.
▪ یک دوش آب گرم بگیرید اما اگر کیسه آبتان پاره شده، باید فورا به بیمارستان مراجعه کنید.
▪ سعی کنید بخوابید تا برای زایمان انرژی کافی داشته باشید.
● پارگی کیسه آب قبل از شروع درد
پارگی کیسه آب یا کیسه آمینوتیک به صورت احساس فروریختن ناگهانی مایع از بدن مادر است که به طور مداوم تراوش می کند. این مایع معمولا بدون بو است. اگر کیسه آب پاره شود، مادر باید زمان آن را به خاطر بسپارد و توجه کند که چه میزان مایع از او خارج شده و به پزشک خود اطلاع دهد. اگرچه زایمان بعد از پاره شدن کیسه آب ممکن است فورا شروع نشود اما معمولا باید زایمان اتفاق بیفتد؛ چراکه خطر عفونت وجود دارد. در بسیاری از مواقع، پزشک در بیمارستان، کیسه آب را پاره می کند. گاهی کیسه آب به صورت زودرس پاره می شود (در ۷ ماهگی یا ۶ ماهگی) که در این صورت هم مادر باید بلافاصله به بیمارستان برود.
● افاسمان و دیلاتاسیون یعنی چه؟
هنگام زایمان، دهانه رحم شروع به نرم شدن و شل شدن می کند تا بتواند به اندازه سر نوزاد باز شود. به شل شدن و کوتاه شدن دهانه رحم «افاسمان» می گویند. پزشک با معاینه دهانه رحم متوجه این تغییرها می شود. باز شدن دهانه رحم به صورت صفر تا ۱۰۰درصد بیان می شود. وقتی دهانه رحم کاملا باز شود یعنی افاسمان ۱۰۰ درصد اتفاق افتاده و سر جنین بیرون می آید. باز شدن کامل به اندازه تقریبا ۱۰ سانتی متر به نام «دیلاتاسیون» خوانده می شود. این ۲ وضعیت به دنبال انقباض های موثر رحم اتفاق می افتد.
● کی باید رفت بیمارستان؟
اگر حس کردید دچار علایم واقعی زایمان شده اید، حتما باید به بیمارستان یا پزشکتان مراجعه کنید. اگر فکر کردید کیسه آبتان پاره شده یا دچار خون ریزی شدید شده اید و حرکات جنین تان بسیار کمتر از حالت عادی است و انقباض ها بسیار ناراحت کننده است و هر ۵ دقیقه یکبار در هر ساعت تکرار می شوند، باید به پزشک مراجعه کنید.
وقتی کیسه آب پاره میشود...
یکی از مشکلاتی که برخی خانم های باردار تجربه می کنند، پارگی زودرس کیسه آب است....
شاید تصور کنید این مشکل فقط در ماه آخر حاملگی اتفاق می افتد اما این تصور، اشتباه است. پارگی کیسه آب ممکن است در هر زمانی از بارداری رخ دهد. این اتفاق گاهی به اشتباه با دفع ترشحات روشن یا نشت مقدار کمی ادرار اشتباه گرفته می شود.این هفته پای صحبت های دکتر آزیتا صفارزاده، متخصص بیماری های زنان و زایمان، نشسته ایم تا با این مشکل، بیشتر آشنا شویم.
▪ سلامتا کیسه آب چیست و چرا وجودش اهمیت دارد؟
در اولین هفته ای که جنین داخل رحم تشکیل می شود، کیسه ای به دور او شکل می گیرد که درون این کیسه، مقداری آب وجود دارد.این مایع که برای ادامه حیات جنین لازم و ضروری است به نام مایع آمنیوتیک معروف است.جنین تقریبا در داخل این مایع شناور است و این مایع نقش مهمی در سلامت او دارد. موادی که جنین به شکل ادرار دفع می کند، وارد این آب شده و مجددا توسط جنین بلعیده می شود و در واقع، نوعی تبادل بین مایع و یون ها صورت می گیرد. اگر جنین تحت فشار قرار بگیرد و میزان مایعات کاهش پیدا کند، ممکن است دچار عارضه ها و اختلال های جدی شود و حتی گاهی اوقات، این مساله به از دست رفتن یک عضو یا مرگ وی منجر می شود.
▪ وظایف این کیسه چیست؟
وجود مایع در کیسه آمنیوتیک و در اطراف جنین، هم جلوی حوادث و آسیب ها را می گیرد و هم در حقیقت، بستری است که جنین به وسیله آن می تواند به زندگی طبیعی خود ادامه دهد و در صورت کاهش مایع درون آن، خطرهای زیادی او را تهدید می کند.
▪ چرا کیسه آب پاره می شود؟
علت اصلی پارگی کیسه آب در دو سوم موارد نامشخص است اما یکی از دلایلی که مشخص و شایعند، عفونت ها هستند. عفونتی که بتواند وارد خون شود، می تواند برای جنین خطرناک باشد؛ چرا که با افزایش درجه حرارت مادر همراه است و این مساله می تواند زمینه ساز پارگی کیسه آب شود. عفونت های موضعی هم می توانند سبب پارگی زودرس شوند. چنین عفونتی اگر در قسمت دستگاه تناسلی ایجاد شود، ممکن است به طرف رحم حرکت کرده و سبب آزاد شدن مواد التهابی (پروستا گلاندین ها) و پاره شدن کیسه آب می شود. از عوامل دیگر می توان به تروما (ضربه)، حوادث، تصادفات و زمین خوردن شدید اشاره کرد که می توانند باعث پارگی کیسه آب شوند. ناهنجاری های رحمی مانند رحم تک شاخ، دوشاخ یا انواع دیگر، نارسایی هایی که در دهانه رحم وجود دارد و طول کوتاه دهانه رحم و باز شدن ناگهانی دهانه رحم نیز می توانند به پاره شدن کیسه آب منجر شوند. اندازه طول دهانه رحم اگر کمتر از حد عادی باشد، می تواند زمینه ساز پارگی زودرس کیسه آب شود.اختلال های وضعیت قرارگیری جنین در رحم و همچنین برخی از بیماری ها از جمله بیماری های مادری نظیر فشارخون و دیابت که با افزایش میزان مایع آمنیوتیک همراه است، می تواند باعث پارگی زودرس کیسه آب شود. به طور کلی، می توان گفت هر علتی که باعث اتساع بیش از حد رحم شود و حجم مایع را افزایش بدهد، می تواند به پارگی زودرس کیسه آب منجر شود. چندقلویی، سابقه پارگی کیسه آب در بارداری های قبلی و جراحی های قبلی دهانه رحم نیز می توانند در این امر دخیل باشند.
▪ آیا می توان مانع از پارگی کیسه آب شد؟
گاهی اوقات نمی توان جلوی برخی مشکلات را گرفت اما در مواردی که مشکلات دهانه رحمی وجود دارد، می توان با دوختن دهانه رحم و برخی اقدام های دیگر، مانع از پارگی زودرس کیسه آب شد.خوشبختانه اکثر پارگی های کیسه آب در اواخر بارداری اتفاق می افتد ولی در هر شرایطی ممکن است ایجاد شود.این مشکل در ماه های پایین بارداری کمتر اتفاق می افتد.
▪ بعد از پارگی کیسه آب چه اقدامی باید انجام شود؟
از آنجایی که جنین می تواند از هفته ۲۶ تا ۲۸ هفتگی زنده بماند و قبل از آن معمولا بچه قادر به زنده ماندن نیست، اگر پارگی قبل از هفته ۲۶ باشد، متاسفانه عوارض بیشتری سلامت مادر و جنین را تهدید می کند؛ چرا که نمی توان بچه را نگه داشت و مادر باید بستری شود و تحت نظر قرار بگیرد. در ماه های بالاتر، حدود ۳۴ تا ۳۶ هفتگی، ترجیح داده می شود که جنین در داخل رحم بماند. اگر پارگی کیسه آب واضح نباشد، مادر باید تحت نظر باشد و روزانه آزمایش های لازم انجام شود و از نظر بروز تب هم کنترل شود. همچنین ضربان قلب جنین و علایم حیات او چک می شود تا دچار مشکل خاصی نشود.معمولا آنتی بیوتیک هم با نظر پزشک برایش تجویز می شود. اگر پارگی کیسه آب واضح و زیاد باشد، نگه داشتن بچه صلاح نیست؛ چرا که ممکن است روی بند ناف فشار وارد شده و این موجب اختلال در جریان خون بچه شود.در این شرایط باید به بارداری خاتمه داد. در مواردی که پارگی اندک است، گاهی حتی دیده شده که استراحت مادر می تواند سبب تشکیل مجدد مایع آمنیوتیک شود.
نشانگان پیش از قاعدگی و ۸ توصیه به آقایان!
بیشتر خانم ها نسبت به چند روز ثابت در هر ماه احساس ناخوشایندی دارند. این روزها همان دوره پیش از قاعدگی هستند؛ دوره ای که مشکلات روحی روانی و جسمی متعددی به همراه می آورد. اما اگر از بیشتر خانم ها بپرسید،..
جنبه روحی روانی ماجرا بیشتر آنها را آزار می دهد تا جنبه جسمی. البته باید دانست که مشکلات روحی روانی این دوره فقط زن ها را تحت تاثیر قرار نمی دهد، بلکه در اکثر قریب به اتفاق موارد، عوارض آن دامنگیر همسران این خانم ها هم می شود. در علم پزشکی، مشکلات این دوره با نام نشانگان پیش از قاعدگی یا نشانگان پیش از قاعدگی شناخته می شوند و طبق متون علمی، ۸۵ درصد خانم ها در دوره نشانگان پیش از قاعدگی حداقل یکی از این علایم را تجربه می کنند؛ افسردگی، تحریک پذیری، حساسیت بیش از حد به مسایل روزمره، ورم بدن، افزایش اشتها، سردرد و ...
مشکلاتی که خانم های متاهل در دوره نشانگان پیش از قاعدگی تجربه می کنند ابعاد دیگری هم دارد. درواقع نحوه نادرست برخورد آقایان با تغییرات خلقی همسر، یکی از بزرگ ترین نگرانی های روحی روانی خانم هاست. رفتار غلط مردها در چنین موقعیتی، درست شبیه روشن کردن چاشنی یک کوه دینامیت است؛ تا جایی که بعضی روان شناسان عقیده دارند ناآگاهی و رفتار غلط شوهر، هنگامی که همسرش دوره نشانگان پیش از قاعدگی را می گذراند، می تواند به طلاق و جدایی منجر شود! بیشتر مردانی که با این پدیده آشنا هستند، می دانند که حمایت عاطفی آنها از همسرشان بسیاری از مشکلات را حل می کند.
درواقع، آنها درک می کنند که این پدیده در کنترل هیچ کس نیست ولی گذراست و با اندکی کمک و همراهی هیچ اتفاق بدی نخواهد افتاد اما افرادی هم هستند که به دلیل ناآگاهی از ماهیت نشانگان پیش از قاعدگی در تله این نشانگان می افتند. این مردها کنترل خود را از دست می دهند و بین آنها و همسرشان یک دعوای درست و حسابی به راه می افتد. گاهی هم بعضی شوهرها از بروز این تغییر خُلق در همسرشان احساس ترس می کنند و سعی دارند در چنین موقعیتی اکثر وقت خود را در خارج از خانه بگذرانند. اما اگر همین افراد چند راهکار ساده و مفید را بدانند به خود و همسرشان کمک بزرگی کرده و درواقع، از ماهی یک بار نزاع شدید جلوگیری خواهند کرد.
▪ عذرخواهی: این، مهم ترین توصیه است. باید قبول کنید که همیشه مقصر ماجرا شما هستید؛ حتی وقتی کاملا مطمئنید حق با شماست، باز هم باید عذرخواهی کنید. البته این عذرخواهی نباید با مسخره بازی و ریشخندزدن همراه باشد؛ چون در این صورت نتیجه معکوس می دهد. بهترین راه، این است که دست های خودتان را به نشانه تسلیم بالا ببرید و بلند بگویید: «عزیزم، حق با توست. من اشتباه کردم اما همیشه دوستت دارم.» بعد هم سعی کنید خیلی دوروبر او ظاهر نشوید تا کمی احساس آزادی کند. درواقع عذرخواهی شما مثل از کارانداختن ثانیه شمار یک بمب ساعتی است. مطمئن باشید با این کار، جلوی بسیاری از مشکلات دیگر را خواهید گرفت.
▪ شیرینی و شکلات: شاید باور نکنید ولی شکلات در چنین اوضاعی حکم یک معجزه را دارد. البته هیچ شکلات یا شیرینی خاصی مدنظر نیست. از شکلات تلخ گرفته تا شکلات های میوه ای و شیری و ... مهم این است که همسرتان کدام یک را بیشتر دوست دارد. حتی می توانید قبل از اینکه مشکلی پیش بیاید شکلات را بخرید و به عنوان یک نیروی کمکی همراه خودتان نگه دارید.
▪ همدردی کنید، نه نصیحت: اصولا طبیعت مردها به شکلی است که دوست دارند هر چیزی را تعمیر کنند و به شکل اولیه برگردانند. اما هرگز از یاد نبرید که وقتی همسر شما دوره نشانگان پیش از قاعدگی را می گذراند، اصلا نباید به فکر رو به راه کردن اوضاع باشید. اگر همسرتان گفت بی حوصله است و از چیزی شکایت کرد، فقط بگویید: «عزیزم، درست می گویی. هر کاری که فکر می کنی درست است، بگو تا برایت انجام بدهم.» بحث را همین جا تمام کنید و کار اضافه تری انجام ندهید. بدترین اقدام در چنین موقعیتی این است که همان جا بایستید و شروع به گفتن نصیحت هایی بکنید که فکر می کنید اوضاع را بهتر می کنند. اگر چنین اشتباهی از شما سر زد، تقریبا مطمئن باشید که همه شکلات های دنیا هم شما را از گرفتاری ای که درست کرده اید، نجات نخواهد داد!
▪ مشکل را به طرف خودتان برگردانید: گاهی اوقات فقط گفتن جمله «دوستت دارم»، دردی را دوا نمی کند. شاید حتی طرف مقابل به شما بگوید: «خب، که چی؟» در چنین موقعیت هایی بهتر است جمله ای بگویید که احساس محبت همسرتان نسبت به شما برانگیخته شود. مثلا بگویید: «می دانی وقتی تو را اینقدر غمگین و بی حوصله می بینم، چه عذابی می کشم؟» همین جملات بسیار ساده می توانند بسیاری از مشکلات را حل کنند و زندگی شادتری برای شما بسازند.
▪ تاریخ شروع علایم را به خاطر بسپارید: بهتر است این تاریخ را در تقویمی یادداشت کنید تا بتوانید زمان شروع علایم ماه آینده را پیش بینی کنید. حتی اگر در اینترنت جست وجو کنید سایت هایی را پیدا می کنید که این کار را برای شما ساده تر می کنند. چنین سایت هایی پس از گرفتن اطلاعات کافی، هر ماه در موعد مقرر ایمیلی ارسال می کنند تا شروع علایم نشانگان پیش از قاعدگی همسرتان را به شما یادآوری کنند.
▪ همراه همسرتان ورزش کنید: ورزش های هوازی سبکی مثل پیاده روی، اندورفین ها را در بدن آزاد می کنند. اندورفین ماده ای آرامش بخش است که باعث بهبود خلق می شود. مطمئن باشید اگر همسر شما جزو خانم هایی است که اکثر اوقات مضطرب است یا گاهی احساس افسردگی می کند، ورزش کردن همراه با شما یکی از بزرگ ترین کمک ها برای او خواهد بود.
▪ غذای سالم، استراحت کافی: در دوره نشانگان پیش از قاعدگی بخشی از وظایف همسرتان را به عهده بگیرید تا او بتواند استراحت کافی داشته باشد. اگر اهل آشپزی در منزل هستید، در این دوره برای همسرتان غذاهایی کم نمک و حاوی پروتئین کم اما کربوهیدرات (قند) زیاد آماده کنید. در این باره حتی تحقیقاتی علمی انجام شده که نشان داده چنین رژیم غذایی میزان ابتلا به افسردگی را پایین می آورد.
▪ صبر، صبر و باز هم صبر: دوره نشانگان پیش از قاعدگی به طور معمول ۶ روز طول می کشد. یعنی می توانید مطمئن باشید که همه این بداخلاقی ها، پرخاش ها و اشک ها در کمتر از یک هفته از بین می روند. در ضمن از یاد نبرید که درک شرایط روحی و جسمی همسر یکی از وظایف شماست. پس سعی کنید در این دوره کاملا صبور باشید و نشانگان پیش از قاعدگی را به عنوان موقعیتی خاص در زندگی بپذیرید.
