داستان های كوتاه

هوا بدجورى توفانى بود و آن پسر و دختر كوچولو حسابى مچاله شده بودند. هر دو لباس هاى كهنه و گشادى به تن داشتند و پشت در خانه مى لرزيدند. پسرك پرسيد: «ببخشين خانم! شما كاغذ باطله دارين؟!»
كاغذ باطله نداشتم و وضع مالى خودمان هم چنگى به دل نمى زد و نمى توانستم به آنها كمك كنم. مى خواستم يك جورى از سر خودم بازشان كنم كه چشمم به پاهاى كوچك آنها افتاد كه توى دمپايى هاى كهنه كوچكشان قرمز شده بود. گفتم: «بيايين تو يه فنجون شيركاكائوى گرم براتون درست كنم.»
آنها را داخل آشپزخانه بردم و كنار بخارى نشاندم تا پاهايشان را گرم كنند. بعد يك فنجان شيركاكائو و كمى نان برشته و مربا به آنها دادم و مشغول كار خودم شدم. زير چشمى ديدم كه دختر كوچولو فنجان خالى را در دستش گرفت و خيره به آن نگاه كرد. بعد پرسيد: «ببخشين خانم! شما پولدارين؟!!»
نگاهى به روكش نخ نماى مبل هايمان انداختم و گفتم: «من اوه... نه!»
دختر كوچولو فنجان را با احتياط روى نعلبكى آن گذاشت و گفت: «آخه رنگ فنجون و نعلبكى اش به هم مى خوره.»
آنها درحالى كه بسته هاى كاغذى را جلوى صورتشان گرفته بودند تا باران به صورتشان شلاق نزند، رفتند. فنجان هاى سفالى آبى رنگ را برداشتم و براى اولين بار در عمرم به رنگ آنها دقت كردم. بعد سيب زمينى ها را داخل آبگوشت ريختم و هم زدم. سيب زمينى، آبگوشت، سقفى بالاى سرم، همسرم، يك شغل خوب و دائمى، همه اينها به هم مى آمدند. صندلى ها را از جلوى بخارى برداشتم و سرجايشان گذاشتم و اتاق نشيمن كوچك خانه مان را مرتب كردم. لكه هاى كوچك دمپايى را از كنار بخارى، پاك نكردم. مى خواهم هميشه آنها را همان جا نگه دارم كه هيچ وقت يادم نرود چه آدم ثروتمندى هستم.

«ماريون دولن»

پسر پادشاه تصمیم گرفت به تنهایی به سفر برود تاقلمرو سرزمینش را بهتر بشناسد. پدرش به او اجازه داد اما تاکید کرد "اگر در جایی مردی را دیدی کا به تو جزیره ا ی را نشان می دهد که پری های دریایی در آن نشسته اند و آواز می خوانن بدان که او یک جادو گر است. او تو را طلسم می کند که چیزهایی را که وجود ندارند ببینی. از او بر حذر باش"
پسر پادشاه به گوشه و کنار سرزمین سرک کشید و بسیارچیز ها دید و شنید و دانست . تا اینکه روزی در کنار ساحل قدم میزد مردی او را صدازد و با دست به جایی در میان دریا اشاره کرد. پسر پادشاه با تعجب جزیره ای را دید که گروهی پری دریایی بر آن نشسته بودند و آواز می خواندند. پسر پادشاه بلافاصله به آن مرد گفت: "تو یک جادو گر هستی. تو مرا طلسم کرده ای که آنچه وجود ندارد راببینم "
آن مرد لبخندی زد و گفت: "اشتباه می کنی. پدرت یک جادوگر است. او چنان تو را طلسم کرده که آنچه می بینی را باور نکنی . ازاو بر حذر باش.
پسر سر در گم و نگران به کاخ پدر باز گشت و با دیدن پدرش فریاد برآورد : پدر تو یک جادوگری. تو چنان مرا طلسم کرده ای که چیزی را که با دو چشمم می بینم باور نمی کنم"
پدر تاملی کرد و گفت: "پسرم راست می گویی من هم یک جاودوگر هستم اما آن مرد هم یک جادوگر بود "
پسر سر در گم و گیج به اتاق خود رفت و اندیشید و اندیشید. مدتی بعد شاداب و خندان بیرون آمد و به پدرش گفت. "تصمیم گرفته ام خودم جادوگر خودم باشم . خودم را طلسم می کنم تا هر گاه دوستدارم چیزی را ببینم آن را ظاهر کنم و هر گاه دوست ندارم چیزی را ببینم آن را ناپدید نمایم."

روزی تصميم گرفتم كه ديگر همه چيز را رها كنم
شغلم را دوستانم را، مذهبم را زندگی ام را
به جنگلی رفتم تا برای آخرين بار با خدا صحبت كنم
به خدا گفتم:آيا ميتوانی دليلی برای ادامه زندگی برايم بياوری؟
و جواب او مرا شگفت زده كرد
او گفت: آيا سرخس و بامبو را ميبينی؟
پاسخ دادم: بلی
فرمود: هنگامی كه درخت بامبو و سرخس راآفريدم،
به خوبی ازآنها مراقبت نمودم
به آنها نور و غذای كافی دادم
دير زمانی نپاييد كه سرخس سر از خاك برآورد و تمام زمين را فرا گرفت
اما از بامبو خبری نبود
من از او قطع اميد نكردم
در دومين سال سرخس ها بيشتر رشد كردند
و زيبايی خيره كننده ای به زمين بخشيدند
اما هم چنان از بامبوها خبری نبود
من بامبوها را رها نكردم
در سال های سوم و چهارم نيز بامبوها رشد نكردند
اما من باز از آنها قطع اميد نكردم
در سال پنجم جوانه كوچكی از بامبو نمايان شد
در مقايسه با سرخس كوچك و كوتاه بود
اما با گذشت 6 ماه ارتفاع آن به بيش از 100 فوت رسيد
5 سال طول كشيده بود تا ريشه های بامبو به اندازه كافی قوی شوند.
ريشه هايی كه بامبو را قوی می ساختند
و آنچه را برای زندگی به آن نياز داشت را فراهم می كردند
خداوند در ادامه فرمود
آيا ميدانی در تمامی اين سال ها كه تو درگير مبارزه با سختی ها و مشكلات بودی
در حقيقت ريشه هايت را مستحكم می ساختی
من در تمامی اين مدت تو را رها نكردم همان گونه كه بامبو ها را رها نكردم
هرگز خودت را با ديگران مقايسه نكن و بامبو و سرخس دو گياه متفاوتند
اما هر دو به زيبايی جنگل كمك می كنند
زمان تو نيز فراخواهدرسيد تو نيز رشد می كنی و قد می كشی
از او پرسيدم: من چقدر قد ميكشم
در پاسخ از من پرسيد: بامبو چقدر رشد مي كند؟
جواب دادم: هر چقدر كه بتواند
گفت: تو نيز بايد رشد كنی و قد بكشی، هر اندازه كه بتوانی
به ياد داشته باش كه من هرگز تو را رها نخواهم كرد

مرد نجاری بود که خونه می ساخت (قدیما خونه ها چوبیهم بودن). تو سال هایی که کار می کرد تونسته بود پول خوبی پس انداز کنه و یه روزتصمیم گرفت که دیگه کار نکنه. موضوع رو به صاحب کارش گفت اما صاحب کارش از اودرخواست کرد یک خونه ی دیگه هم بسازه. بالا خره با اصرار او مرد نجار تصمیم گرفتکه آخرین خونه رو هم بسازه اما چون حال و حوصله نداشت و پول کافی هم پس انداز کردهبود چندان دل به کار نداد و از مصالح نا مرغوب استفاده کرد . خونه رو هم چندان جالبو محکم نساخت. بالا خره خونه تمام شد و مرد صاحب کار اومد .

او کلید خونه رو به مرد نجارداد و به او گفت که این خونه یک هدیه بود از طرف من به تو . بخاطر تمامزحماتت در این همه سال که برای من کار کردی.
مرد نجار ناگهان به خودش اومد و فهمید که چه اشتباهیکرده. اگه می دونست که داره خونه ی خودش رو میسازه حتما بهتر کار می کرد و مصالحبهتری به کار می برد. اما حالا او خونه ی خودش رو زشت و بد ساخته بود و پشمانی همسودی نداشت.
آره دوستان. تمام کارهایی کهما انجام میدیم چه برای خودمون چه برای دیگران خشتهای خونه ی آینده ی ماهستن. پس هر کاری رو با عشق و به بهترین نحوی که میتونیم انجام بدیم چرا کهروزی کلید خونه ای رو به ما میدن که خودمون اونو ساختیم

یه روز یه دانشمند یه آزمایش جالب انجام داد... اونیه اکواریم شیشه ای ساخت و اونو با یا دیوار شیشه ای دو قسمت کرد
تو یه قسمت یه ماهی بزرگتر انداخت و در قسمت دیگه یهماهی کوچیکتر که غذای مورد علاقه ی ماهی بزرگه بود .
ماهی کوچیکه تنها غذای ماهی بزرگه بود و دانشمند بهاون غذای دیگه ای نمی داد... او برای خوردن ماهی کوچیکه بارها و بارها به طرفش حمله می کرد اما هر بار به یه دیوار نامرئی می خورد. همون دیوار شیشه ای که اونو از غذای مورد علاقش جدا می کرد.
بالا خره بعد از مدتی از حمله به ماهی کوچیک منصرف شد. او باور کرده بود که رفتن به اون طرف اکواریوم و خوردن ماهی کوچیکه کار غیرممکنیه
دانشمند شیشه ی وسط رو بر داشت و راه ماهی بزرگه روباز کرد اما ماهی بزرگه هرگز به سمت ماهی کوچیکه حمله نکرد. اون هرگز قدم به سمت دیگر اکواریوم نذاشت.
میدونید چرا؟
اون دیوار شیشه ای دیگه وجود نداشت اما ماهی بزرگه تو ذهنش یه دیوار شیشه ای ساخته بود. یه دیوار که شکستنش از شکستن هر دیوار واقعی سخت تر بود.
اون دیوار باور خودش بود. باورش به محدودیت. باورش به وجود دیوار
ما هم اگه خوب تو اعتقادات خودمون جستجو کنیم کلی دیوار شیشه ای پیدا می کنیم که نتیجه ی مشاهدات و تجربیاتمونه. و خیلی هاشون هم اون بیرون نیستن و فقط تو ذهن خود ما وجود دارن.

روزی دختر كوچكی از مرغزاری می گذشت. پروانه ای را دید بر سر تیغی گرفتار. با احتیاط تمام پروانه را آزاد كرد. پروانه چرخی زد. پر كشید و دور شد . پس از مدت كوتاهی پروانه در جامه پری زیبایی در برابر دختر ظاهر شد و به وی گفت: به سبب پاكدلی و مهربانیت. آرزویی را كه در دل داری بر آورده می سازم. دخترك پس از كمی تامل پاسخ داد: من می خواهم شاد باشم.

پری خم شد و در گوش دخترك چیزی زمزمه كرد و از دیده او نهان گشت. دخترك بزرگ می شود. آن گونه كه در هیچ سرزمینی كسی به شادمانی او نیست. هربار كسی راز شادیش را می پرسد با تبسم شیرین بر لب می گوید: من به حرف پری زیبایی گوش سپردم. زمانی كه به كهنسالی می رسد. همسایگان از بیم آنكه راز جادویی همراه او بمیرد. عاجزانه از او می خواهند كه آن رمز را به ایشان بگوید: به ما بگو پری به تو چه گفت؟ دخترك كه اكنون زنی كهنسال و بسیار دوست داشتنی است،لبخندی ساده بر لب می آورد و می گوید: پری به من گفت همه انسانها با همه احساس امنیتی كه به ظاهر دارند. به هم نیازمندند!.

« ما همه به هم نیازمندیم»

مورچه‏اى بر صفحه كاغذى مى‏رفت . از نقش‏ها و خطهايى كه بر آن بود، حيرت كرد . آيا اين نقش‏ها را، كاغذ خود آفريده است يا از جايى ديگر است؟ در اين انديشه بود كه ناگاه قلمى بر كاغذ فرود آمد و نقشى ديگر گذاشت . مور دانست كه اين خط و خال از قلم است نه از كاغذ . نزد مورچگان ديگر رفت و گفت: مرا حقيقت آشكار شد . گفتند: كدام حقيقت؟
گفت : بر من كشف شد كه كاغذ از خود، نقشى ندارد و هر چه هست از گردش قلم است . ما چون سر به زير داريم، فقط صفحه مى‏بينيم؛ اگر سر برداريم و به بالا بنگريم، قلمى روان خواهيم ديد كه مى‏چرخد و نقش و نگار مى‏آفريند . در ميان مورچگان، يكى خنديد . سبب را پرسيدند . گفت: اين كشف بزرگ را من نيز كرده بودم؛ ليك پس از عمرى گشت و گذار بر روى صفحات، دانستم كه آن قلم نيز، اسير دستى است كه او را مى‏چرخاند و به هر سوى مى‏گرداند . انصاف بده كه كشف من، عظيم‏تر و شگفت‏تر است . همگان اقرار دادند به بزرگى كشف وى . او را بزرگ خود شمردند و سلطان عارفان و رئيس فيلسوفان خواندند. چه، تاكنون مى‏پنداشتند كه نقش از كاغذ است و اكنون علم يافتند كه آفريدگار نقش‏ها، نه كاغذ و نه قلم است؛ بلكه آن دو خود اسير ديگرى‏اند . اين بار، مورى ديگر گريست . موران، سبب گريه‏اش را پرسيدند . گفت: عمرى بر ما گذشت تا دانستيم نقش را قلم مى‏زند نه كاغذ . اكنون بر ما معلوم شد كه قلم نيز اسير است، نه امير . ندانم كه آيا آن اميرى كه قلم را مى‏گرداند، به واقع امير است، يا او نيز اسير امير ديگرى است و اين اسيران، كى به اميرى مى‏رسند كه او را امير نيست؟

سليمان (ع) روزى نشسته بود و نديمى با وى . ملك الموت (عزرائيل ) در آمد و تيز در روى آن نديم مى‏نگريست . پس چون عزرائيل بيرون شد ، آن نديم از سليمان پرسيد كه اين چه كسى بود كه چنين تيز در من مى‏نگريست؟ سليمان گفت: ملك الموت بود . نديم ترسيد . از سليمان خواست كه باد را فرمان دهد تا وى را به سرزمين هندوستان برد تا شايد از اجل گريخته باشد . سليمان باد را فرمان داد تا نديم را به هندوستان برد . پس در همان ساعت ملك الموت باز آمد. سليمان از وى پرسيد كه آن تيز نگريستن تو در آن نديم ما، براى چه بود . گفت: عجب آمد مرا كه فرموده بودند تا جان وى همين ساعت در زمين هندوستان قبض كنم؛ حال آن كه مسافتى بسيار ديدم ميان اين مرد و ميان آن سرزمين . پس تعجب مى‏كردم تا خود خواست بدان سرعت، به آن جا رود .

چشمانم در چشمان شیشه ‌اش گره خورده بود. نمی‌دانم که او هم مثل من ایستاده بود یا چشمان من همراه او حرکت می‌کرد. من چنان در چشمانش فرو رفته بودم که انگار در آب تنفس میکردم. مادرم چراغ اتاق را خاموش کرد. دیوارها، صندلی، تختخواب، همه چیز در سیاهی گم شد. من ماندم، آکواریم و چراغ مهتابی کوچکش.
ماهیها! برای آنها فرقی نمی‌کرد که چراغ خاموش باشد یا نه. آنها همیشه غوطه‌ورند. بی وزن و با تکان باله‌ای در انبوه چیزی نرم که فلسهایشان را نوازش می‌دهد، می لولند. چقدر ساده و چه احساس لطیفی. بعضی ها زیبا و بعضی ها زشتند. بعضی‌ها بزرگ و بعضی ها کوچکند.
آن شب یک ماهی «کف خوار» زیر سنگها مرد. زیر سنگهای جلا داده شده، براق و رنگی. نمی دانم خفه شد یا اینکه له. اما مرد! آن شب یک ماهی ماده بچه هایش را زائید. بیست، بیست‌ویک، بیست و دو، ... دیگر نتوانستم بشمارم. بچه‌های زیادی زائید. اما یک ماهی بزرگ همه بچه‌ها را خورد. بدون اینکه به چشمان شاهد و بیدار من اهمیتی بدهد. آنها به من اهمیت نمی‌دهند. فقط تا آنجا مهم هستم که غذایشان را سر وقت بدهم. همینقدر و نه بیشتر !
آنها در دنیای پنج شیشه‌ای محصور خویش زندگی می‌کنند و سطحی که آنسویش عدم است. سطحی که اگر از آن سقوط کنند، دیگر نخواهند بود. وقتی آنها را از دنیای کوچک خودشان بیرون می‌آورم هیچ چیز را نگاه نمی کنند، حتی برای لحظه‌ای به خود اجازه یک تجربه جدید را نمی دهند. همچنان دست و پا می زنند تا به قفس شیشه‌ای خود بازگردند. اما نمی دانند آنها همان چیزی را تنفس می کنند که در آغوش کشیدنش را با تمام اطمینان مرگ می‌خوانند و من به ای ن می اندیشم که: آیا من هم اگر از دنیای شیشه‌ای خودم بیرون بیافتم و تمام آنچیزی را که بخاطرش وجود دارم در آغوش کشم، آیا چنگالهایم را بر خاک خواهم نشاند و دست و پا خواهم زد و یا اینکه من از ماهیها بیشتر می فهمم؟

مشیت حضرت احدیّت جون تعلق گرفت بر آنکه حضرت آدم را خلق نماید. جبرائیل را به زمین فرستاد که قبضه ای از خاک های مختلف زمین بردارد تا حضرت آدم را از او ایجاد نماید و چون جبرئیل خواست مقداری از خاک بگیرد زمین از او سئوال کرد که منظور خدا از خلقت آدم چیست؟ فرمود آنکه او را و ذریهء او را مکلف به عباداتی بنماید وهر یک از آنهایی که اطاعت او را نمودند در جوار رحمت خویش در بهشت برین از آن ها پذیرایی نماید وهر یک از آنهایی که نا فرمانی کردند تا ابد در زندان آتشین خود، جهنم آنها را معذب دارد، زمین چون این سخن را از جبرئیل (ع) شنید او را به حضرت حق قسم داد که از من بر مدار زیرا من طاقت عذاب حضرت سبحان را ندارم و لذا جبرئیل بدون آنکه چیزی از زمین بردارد برگشت و به خدا عرض کرد چون زمین مرا به عزت و بزگواری تو قسم داد از او بر نداشتم خداوند میکائیل (ع) واسرافیل (ع) را هم که از برای آوردن خاک مأمور گردانید، زمین هر یک را قسم داد که از او برندارد وآنها هم برگشتند بدون آنکه چیزی از خاک بردارند، خداوند عزرائیل (ع) را مأمور به آوردن خاک نمود و چون عزرائیل (ع) خواست از زمین خاک بردارد هرچند زمین او را به خداوند جهان قسم داد که از من برمدار، عزرائیل (ع) توجهی نکرد و فرمود من از مخالفت دستور خدای خویش می‌ترسم و هرگز به واسطه ی تضرع تو بر خلاف خدای خویش نخواهم نمود و لذا مقداری از نقاط مختلف خاک را برداشت و به نزد حضرت سبحان حاضر نمود. خداوند از او تقدیر کرد و فرمود چنانچه در آوردن خاک، تو امتثال امر وانمودی و به تضرع و زاری زمین رحم نکردی در قبض روح اولاد آدم هم تو را مأمور نمودم تا اینکه به احدی رحم ننمایی و در بغل مادر، بچّه شیرخوار او را قبض روح نمایی و بین مادر و بچه هایش جدایی اندازی و دو برادر را به واسطه مرگ از هم جداسازی وبین زن و مردی که سالها الفت بوده ، به واسطه مرگ، جدایی اندازی، از این رو حضرت عزرائیل (ع) از طرف حضرت سبحان مأمور به قبض روح بندگان خدا گردید.