شعر گمنام

یه شعله ی نیمه جون تو قلب خسته ی مرد

یه کافی شاپ ساکت با صندلی های زرد


تو اونطرف نشستی اون خسته وغمگینه

اون آرزوش اینه که کناره تو بشینه


چشماش بهت نمیگه نه جمله ای نه حرفی

میچرخه توی فنجون روزای سرد برفی


میپیچه چهره ی تو توو طعم تلخ قهوه

قاشق ساکت نشسته ...داره میچرخه قهوه


تو میتونی توو فنجون فال اونو بفهمی

از لرزشهای دستش حال اونو بفهمی


تو میتونی بخندی تو میتونی بخونی

تا قطره ها ی آخر ... توو فال اون بمونی


خیره میشه به دستت یه اعتراض دیگه

از فال توی فنجون چیزی بهت نمیگه


ازگلدون شکسته از لرزیدنهای دست

از صندلیهای زرد ... چیزی توو خاطرت هست ؟


صندلی که تکون خورد قهوه چکید رو دستش

میشد حرفاشو فهمید از حرفای تو دستش


آخر قصه پیداست از طعم تلخ قهوه

وقتی که تووی فنجون داره میچرخه قهوه ...


.....


از صندلیهای زرد ... چیزی توو خاطرت هست ؟

سفر
هرچه بود تمام شد.

در هر ایستگاهی
یک نفر خود را جا گذاشت
به این جا که رسیدیم
وجود نداشتیم.

در ریل های روبه رو
کلاغ ها آشیان می کنند.



رسول یونان

سال ها اشک دل از دیده روان بود چرا ؟
غم که در کنج قفس مونس جان بود چرا ؟
آن کبوتر که ندارد پرو بالی به قفس
دل سر گشته به صحرا چو روان بود چرا ؟

بیا رید آن قدح را در بر دل
نمی دانم چه آمد بر سر دل
به سینه دست و پائی می زند او
که بازش او نکرد آخر در دل

من از دریا و طوفانش نمی ترسم
من از باران و سیلابش نمی ترسم
چرا؟ عاشق شدم همچون که مجنون
من از کوه و در و دشت و بیابانش نمی ترسم

دلم آخر که زهر نوشیده امشب
دَر ِ دل را ز غم پوشیده امشب

بیارید آن سیه جامه بَر ِ من
ز دل یک چشمه خون جوشیده امشب

ساز این دل با سه تارم می زنم
من که با اشک دل و این چشم تارم می زنم
نغمه اش آتش بزد آخر نیستان را دگر
(غم تو خواهی از برت صد ها بارم می زنم )

و چه آسان
رفیقان هم را دور می زنند
و چه آسان
پشته پا می زنند به سال ها رفاقت
و چه آسان
از سال ها رفاقت می گذرند به گوشه ی لبخندی
و چه آسان
از فراز برج رفاقت و اعتماد به قعرنامردی وپستی می فرستند رفیقان را
و چه آسان
سخن به میان می آورند از نامردی ها
و چه آسان
بالا می روند از اجساد رفاقت ها
و چه آسان
در هم می شکنند اعتماد رفاقت را
و چه آسان
به ورطه ی خزان و نابودی می کشانند بهار رفاقت را
و چه آسان
و ارزان می فروشند رفاقت چند ساله را
و چه آسان
حق به جانب نظاره می کنند به نامردی ها
و چه آسان
می گذرند از کنار رفاقت ها
و چه آسان
با لبخندی تلخ زیر پا می گذارند رفاقت را
و چه آسان
با خیال آسوده اشاره می کنند به نامردی ها
و چه آسان
در هم می شکنند غرور انسان را
و چه آسان
تحقیر می کنند رفیقان را
و چه آسان است
برای آنهادل بریدن از سال ها رفاقت
آری این است آن رفاقتی که ما به داشتنش می بالیم و دم از آن می زنیم
.
.
حرف آخر آن که یار ماندگار خداست

سکوت نه از بي صداييست.
نفس هست و حرف هم ...
ناگفته ها و گفته شده ها.
شنيده ها و نشنيده ها.
سکوت از نبودن بغض نيست.
از بي دردي نيست.
سکوت از عادت نيست.
از روزمرگي و فراموش شدگي.
از خواب و رخوت و بي حوصلگي.
از دلتنگي.
سکوت از فريادهاي در گلو مانده است
و نعره هايي که هيچ وقت شنيده نشد.
همه چيز هست و گوشي نيست براي شنيدن.
جز سکوتي که گاه و بيگاه همدم فريادهايي است
که بي خبر و ناخواسته از روزهايي دور مي ايد.
از دلتنگي هايي که فراموش شده.
از خيانت هايي که به روزگار شده.
نه انگار...
باز هم حرفي نيست ...

سلام ای شب معصوم

سلام ای شبی که چشم های گرگ های بیابان را

به حفره های استخوانی ایمان و اعتماد بدل می کنی
و در کنار جویبار های تو، ارواح یید ها
ارواح مهربان تبر ها را می بویند
من از جهان بی تفاوتی فکر ها و حرف ها و صداها می آیم
و این جهان به لانه ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای
مردمیست
که همچنان که تو را می بوسند
در ذهن خود طناب دار تو را می بافند
!سلام ای شب معصوم
میان پنجره و دیدن
همیشه فاصله ایست
چرا نگاه نکردم؟