Printable View
یکی از دارایی اش رنج می برد
و یکی از قدرتش
من از نظاره کردنم به آن ها می رنجم
مثل روز که از شب می رنجد
یکی از عشقش رنج می برد
و یکی از نیازش
من از «ناگزیری اندیشیدنم به آن ها» می رنجم
مثل زندگی که از مرگ می رنجد
یکی از مال اندوزی اش رنج می برد
و یکی از شاد خواری اش
من از «ناتوانی ام به یاری کردن»شان رنج می برم
مثل قلب که از سینه رنج می برد
از ابر پاره پاره غمهای بیشمار
یک قطره غم چکیده و خوابم نمیبرد
یا خواب من ز غصه به روحم رسیده است
یا از سرم پریده و خوابم نمیبرد
یا پشت چشم پنجره ی فولاد آسمان
آه تو را شنیده و خوابم نمیبرد
پیراهن عزیز مرا گرگ عاشقی
از رو به رو دریده و خوابم نمیبرد
می بینی!
از تمام شور و شوق زندگی
تنها همین ترس های کودکانه برایم مانده است ...
ترس اینکه این روزهای خوب تمام شوند
روزی ...
که می دانم می شوند!
سهم من نیست به جز عطر غرور
غیر بوییدن یاسی در خواب
یا تبسم زدنی محو و خموش
به نگاهی که بیافتاده به آب
پشت این پنجره های بی نور
دیدن قطره آبی، دریاست
یا در این وحشت تلخ و تاریک
یک ترنم ز صدایت غوغاست
طمع خنده ندارم هرگز
به نسیمی دل من میلرزد
در ره جرعه ای از جام وصال
اگر از جان گذرم می ارزد
تو نباشی واسه کی ،جونمو ارزونی کنم؟
تو نباشی واسه کی ،چشمامو بارونی کنم؟
همه ی ترانه هام برای چشمای تو بود
آخه تا کی همه ی روحمو زندونی کنم؟
تو که از پیشم میری ، دلم به ناکجا میره
واسه این دردو دلام ،دیوارو مهمونی کنم؟
مجبورم نکن بازهم، تو این حصار بی کسی
جای عشق وجودمو، پر از پریشونی کنم
تو نباشی با کدوم ، ستاره همخونه بشم
به کدوم لیلی عشق ، نگاه مجنونی کنم؟
تو نباشی واسه من ، زندگی معنی نداره
کاش یه روز برای تو ،جونمو قربونی کنم
دوست دارم کنار تو تا آخرین لحظه ی عمر
بمونم تا دنیا رو ، برات چراغونی کنم
باران که نبارد
من و تو
با چتر نبوده مان
تنها مانده ایم در دیروزمان..!
اگر تو باز نگردی
کبوتران محبت را
شهاب ثاقب دستان مرگ خواهد زد
شکوفه های درختان باغ حیران را
تگرگ خواهد زد .
اگر تو باز نگردی
نهال های جوان اسیر گلدان را
کدام دلبر گل چهره آب خواهد داد؟
هر شب هر نیمه شب
من منتظرم
تا کسی مرا صدا بزند
کسی مرا صدا نمی زند
اما من منتظرم
صدایم کن...
آنگاه که خنده بر لبت میمیرد
چون جمعه پاییز دلم میگیرد
دیروز به چشمان تو گفتم که برو
امروز دلم بهانه ات میگیرد
بی خبر از این دل تنگ ...
در این کوچه های پاییزی پرسه می زنی !
عزیز هم پرسه ام ...
آیا این کوچه های پاییزی می دانند ...
چقدر دلم برایت تنگ است ؟!
عزیز هم پرسه ام !
حرف هایم ...
پشت این واژه های خجل پنهان است !
حرف هایم ...
پشت این سکوت آرام ...
پشت این نگاه غمگین ...
خاموش است !
دریاب مرا ...
که پر از حرفم !
به من دل بسته ای ...
و می خواهی من هم به تو دل ببندم
کاش می دانستی ...
دیگر دلی نمانده که به تو ببندم
مرا ببخش ...
عزیز هم پرسه ام !
دلتنگم !
دلم بهانه می گیرد تو را !
و تو ...
بی خبر در کوچه های فاصله پرسه می زنی !
دلتنگم ...
عزیز هم پرسه ام !
دلتنگم ...
کدامین صدا مرا به اینجا کشانده است
سوختم وسوختم
ناتوان گشته ام دیگر صدائی به گوش نمی رسد
دل و جانم به قربانت خیلی سرد است
نمی دانم آدم از سوختن سردش می شود؟
می توانی این واژه را تفسیر کنی؟
شانهایت را می خواهم شانه هایت کو؟
به سجودم امشب خدای من چرا امشب سجاده ام نیست؟
آنقدر در خود گم شده ام که سخت می توانم خود را نیز پیدا کنم
من زندانی زمانم زمان دیگر مجالی نمی دهد
در گرداب زمان گم شده ام
در بیابان خیالی افتاده ام
یک نفر را از دور می بینم منتظر می مانم
هیچ کس نیست جز سرابی بیش
باز هم به سجود می روم
سجاده ام کو؟
در دیار غربت سر
در دیار غربت سر به جنون زده ام
در دیار تنهائی گم شده ام
در پشت دیوار بلند عذاب خسته شده ام
ابرهای سیاه بی باران آزارم می دهند
من در طوفانی هولناک به فکر فرو رفته ام که دیگر مشکل توانست
از دیوار گذشت
آری باید در پای همان دیوار نشست و گریست
تا شاید آفتاب دلش به رحم آید و دوباره طلوع کند
زمستان 87
آیا می گذرد این همه هجرت
زمستان دلتنگیست زمستان 87
زمستان سردیست
چرا برف نیست چرا حس نیست
از کجا بیاورم کسی مثل ترا
تا حس کند برف سفید را سردی زمستان را
افسوس که پیدا نمی شود تا حس کند این همه حس عاشقی را
پس بیا با هم آغازی بی پایان باشیم
شاعر: عشق من...
دعا کردیم که بمانی
بیائی کنار پنجره
باران ببارد ...
و باز شعر مسافر خاموش خود را بشنوی
اما دریغ که رفتن
راز غریب همین زندگیست
رفتی پیش از آن که باران ببارد...
مثل هر سلام این هم گذشتو دیگر تو را ندیدم
با رفتنت
درخت قلبم یخ شد
بالهایم پرهایش ریخت
تــــا بجفایت خوشم تــــرک جفا کرده یــی
این روش تـــازه را تازه بنــــا کـــرده یــی
را ه نجـــات مرا از همــــه سو بسته یـــی
قطع امیـــد مرا از همه جــا کـــرده یـــــی
دوش زدست رقیب ساغر می خورده یـــی
من به خطا رفتـــه ام یا تو خطا کرده یـــی
کار فروبستــه ام هیچ گشــایش نـــــــداشت
تـــا گـــره زلف را کــــار گشا کــرده یــی
من زلبت صــد هـــــزار بوسه طلب داشتم
هر چه بمن داده یــی وام ادا کــــرده یـــی
با خبـــر از حال ما هیچ نخواهــی شــــدن
تا نکنـــد با تو عشق آنچــه بما کرده یــــی
گاهی شعر سراغم را میگیرد
گاهی هوای تو
تفاوتی نمیکند
هر دو ختم میشوید
به دلتنگی من..
همه گويند كه: تو عاشق اويي
گر چه دانم همه كس عاشق اويند
ليك مي ترسم ، يارب
نكند راست بگويند ؟
(مهدي اخوان ثالث)
غریبه !
هوای دلم عجیب برایت گرفته !
من و اسمانی از حرف های نگفته !
راستی
جسارت نباشد عزیزم
تو کی می ایی؟!
اول به نام عشق. . .
دوم به نام تو. . .
سوم به ياد مرگ . . .
بر لوح شيشه اي قلبت بنويس:
يا تو و عشق، يا من و مرگ
از جايم بلند شدم،
پنجره را باز کردم
و ديدم زندگي هم هر از گاهي زيباست!
شنيدم که کلاغ ديوارنشين حياط
چه صداي قشنگي دارد!
فهميدم که بيهوده به جنون مجنون مي خنديدم!
فهميدم که عشق،
آسمان روشني دارد!
روبه روي عکس تو ايستادم،
دستهايم را به وسعت "دوستت دارم" باز کردم،
وجهان را در آغوش گرفتم!
بوسه زلب هاي تو در خواب گرفتم
گويي که گل از چشمه ي مهتاب گرفتم
در برکه ي اشکم همه دم نقش تو ديدم اين هديه ي خوبيست که از آب گرفتم
هرگز نتواني که زمن دور بماني چون در دل خود عکس تو را قاب گرفتم
همین طور که می روی
به صورت مسئله ای فکر کن
که با رفتنت پاک میشود
مسئله ای که
بی شباهت به من نیست!!
تو ای آهوی من کجا میگریزی؟
چه کردم که بی اعتنا میگریزی؟
چرا گرم خواندی چرا سرد راندی؟
چرا لطف کردی چرا میگریزی؟
به بیگانه بودن عزیزم گرفتی
چو اکنون شدم آشنا میگریزی
چو باخنده گویم برو، دل ربائی
چو با گریه گویم بیا میگریزی
اشکهایم را نذر برنگشتنت می کنم.
قول می دهم اگر نیایی
همیشه لبخند بزنم...
آخرین شب گرم رفتن دیدمش
لحظه های واپسین دیدار بود
او به رفتن بود و من در اضطراب
دیده ام گریان دلم بیمار بود
گفتمش از گریه لبریزم مرو
گفت جانا ناگزیرم ناگزیر
گفتم او را لحظه یی دیگر بمان
گفت می خواهم ولی دیرست دیر
در نگاهش خیره ماندم بی امید
سر نهادم غمزده بر دوش او
بوسه های گریه آلودم نشست
بر رخ و بر لاله های گوش او
ناگهان آهی کشید و گفت وای
زندگی زیباست گاهی گاه زشت
گریه را بس کن مرا آتش مزن
ناگزیرم از قبول سرنوشت
شعله زد در من چو دیدم موج اشک
برق زد در مستی چشمان او
اشک بی طاقت در آن هنگامه ریخت
قطره قطره از سر مژگان او
از سخن ماندیم و با رمز نگاه
گفت میدانم جدایی زود بود
با نگاه آخرینش بین ما
هایهای گریه بدرود بود
اما عجيب دل نگرانم، چه مي كني؟
ابري ترين سوال جهانم چه مي كني ؟
يك روز موج آمده و بعد رفته اي
آن سوي آب،در جريانم،چه مي كني؟
هي نامه پشت نامه ،جوابي نمي دهي
خطي، نشانه اي كه بخوانم چه مي كني
حالا اگر به خانه ي خورشيد رفته اي
اي نبض نور !در شريانم چه مي كني؟
هر روز گفته ام كه تو آنجا دلت خوش است
هر روز آه ....بي كه بدانم چه مي كني
من بي تو اظطراب سرابم مشوشم
در لحظه لحظه ي هيجانم چه مي كني؟
مي خواستم به نام تو از ماه دم زنم
با تكه ابر روي دهانم چه مي كني؟
از کدام طرف این دریا
دنبال کشتی ات بدوم؟
ساحل
اینجا
تنها معنی جدایی می دهد
مشرق یا مغرب
چه فرقی می کند از کجا؟
تو دور می شوی
و اینجا
تمام قسمت ها سرگردانند!
این تاریکی ربطی به آفتاب ندارد.
ببین لنگ ظهر است
و
کفش هایم در تاریکی راه می روند .
من آن نیَم که دل از مهـــر دوست بردارم
و گر ز کینــــه دشمن به جان رسد کارم!
نه روی رفتنم از خاک آستانه دوســــــت
نه اعتنای نشستن، نه پای رفتــــــارم!!
کجا روم که دلم پایبند مهر کسی ست!؟
سفر کنید رفیقان که من گرفـــــــــــتارم!
مرا به منظـــــــــــر خوبان اگر نباشد میل
درست بُود به حقیقت که نقــش دیوارم!
به عشق روی تو اقرار می کند "سعدی"
همه جهان به درآیند، گو به انکــــــــــارم!
کجا توانمت انکـــــــــار دوســتی کردن!؟
که آب دیده گواهـــــــــی دهد به اقرارم!
با صدای محمد رضا شجریان بشنوید!
می میرم آن روز
که پشت تمام این حصارها را
پشت تمام ابرها را
تاریکی ها را
پشت تنهایی تو و خودم را
ببینم
می دانم
می میرم آن روز
از سفید متنفرم
با هر رنگی مخلوطش کنی همان رنگ می شود
و آبی و قرمز و زرد و سبز و نارنجی
آنچه من می خواهم نیستند
نگاه من به شکوه رنگ مشکی است
نه محو می شود
نه رنگ می پذیرد
و نه خودنماست
مشکی فقط همیشه مشکی است
بگذار
پیش از آنکه نگاهم
بی تو پیر شود ..
آخرین حرفهای خستگی ام را
در عمق چشمهایت
بریزم ..
و ...آرام شوم ..
ای دریای سرشار از آرامش
ای آغوشت
نهایت آسودگی
بگذار آخرین جوانی ی نگاهم را هم
به شاعرانگی ی
عشق نگاهت
هدیه کنم..
بگذار تا که در چشمهای تو
به آخرین اوج پروازم
به آخرین نفسهایم
برسم ..
یک قدم به سقوطم مانده
خسته ام
و گویی که دیگر هیچ امیدی نیست
هیچ چیز غربت و تنهاییم را
پر نمی کند ..
از آنچه از تو
در من نهفته بود
تنها یکی نامی مانده است و
خاطره ای . . .
رقص قلموهای عاشق تو را
بر بوم قلب تنهایم
همواره می ستایم ...
آن صداها به کجا رفت
صداهای بلند
گریه ها قهقه ها
آن امانت ها را
آسمان آیا پس خواهد داد ؟
پس چرا حافظ گفت
آسمان بار امانت نتوانست کشید
نعره های حلاج
بر سر چوبه ی دار
به کجا رفت کجا ؟
به کجا می رود آه
چهچه گنجشک بر ساقه ی باد
آسمان آیا
این امانت ها را
باز پس خواهد داد ؟
تو هم درد مرا درمان نخواهي داد مي دانم
فقط آرامشم را مي دهي بر باد مي دانم
علي رغم تمام لحظه هاي آشناييمان
تو هم روزي نخواهي کرد از من ياد مي دانم
دور باش
و نور باش
تا به گرمایت دل خوش کنم...
وقتی میان چشمانت رغبتی نیست
دیگر برای دل سپردن فرصتی نیست
بگذار تا عاشق ترین مردم بدانند
بین من و دستان گرمت نسبتی نیست
تا انتهای ما به راهم پی نبردیم
از مشرق چشم تو ما را قسمتی نیست
چندیست میگردد دلم باور کن ای دوست
در حجم دستان تو دیگر وسعتی نیست
معذورم از عشقت ببخشایم پریزاد
دیگر برای دل سپردن فرصتی نیست