Printable View
از هرچه بگذریم
از چشمان تو که نمی شود گذشت
چقدر قشنگ حرف می زنند
وقتی من سکوت کرده ام
چشمان تو مادرزادند!
تو اما دیگر به خواب من نیا
نیا که ببینمت تو او نیستی
کاش لبخندت را در نامه ای برایم پست کنی
کاش .....
دیگر به جنگ من نیا
من به دیگری باخته ام هر آنچه تو می خواستی !
آتش، زبان آب را نمی فهمد
و آب زبان آتش را
آه، از زبانه های آتشین زبان تو
که قطره قطره وجودم را آب می کند
پنجره ای آبی خيابانی پر از دلهره ديدار دو رديف چنار پير و نگاهی مهربان و طوفانی فراموش کردنت تا بی نهايت ادامه دارد ...............
غروب
آشيانه هاي خسته در هجر تو
اشك مي ريزند و من
اندر يك غروب
سحرآميز
در آغوشت جان خواهم سپرد.....
زندگی سوختن و ساختناستبی جهت تجربهاموختنزندگی کهنه قماریاستچه قماری است که همش باختن است
تنهایی را دوست دارم زیرا
بی وفا نیست
تنهایی را دوست دارم زیرا
عشق دروغی در ان نیست
تنهایی را دوست دارم زیرا
ان را تجربه کردم
تنهایی را دوست دارم زیرا
در کلبه تنهایی هایم در انتظار خواهم گریست
و انتظار کشیدنم را پنهان خواهم کرد
من گاه با خود می گويم:
که چرا بين من و تو اينهمه فاصله است
اينهمه دوری راه...
اينهمه سختی هجر.. که جدائيم چرا؟
یادش هنوزدرپیچاپیچ خاطره های ناب ، تاب می خوردنگاهش زمین و زمان راهنوزمی رقصاندو پاره پاره های دلی رابه تلا طم کویر می کشاندصدایشبه آوازهای اسا طیر می ماندکه دل رابه حماقت زرین عاشقی بارور می کردانگار که آوازه خوانی آواز را...یادش هنوز...حجم بزرگ بودن بودکه کسی در جرعه جرعه ی مستیش می نوشید...که کسی را هنوزبعد از هزار سالشاعر می کرد
سايه هايی گريزان
سايه هايی ساده
با کدام بوسه می توان دريچه ای را گشود؟
را هها مثل مارهايی شده اند زخم خورده...
درهم می پيچند
و پايان هيچ کدام ماه را نمی بوسد
فکر می کنم : با رقاصه ای هندو شايد!
***
برخيز مرد تنها!
روی زمين هم که راه بروی
تنها شراب تکه ای از آسمان را سپيد می کند
تا ماه
سايه های زخم نشان را واژگون کند!
برخيز!
در من اکنون ظلمانی ترین شبها جوانه می زند
بی هیچ نشانی از آن شکوفه های روشن
روی دیوار شب که راه می روم
معلق ... سرگردان
می فهمم معنی ِ خستگی را
من خسته ام، خسته ، خسته
و این خستگی تا مغز استخوانم فریاد می کشد
روی این دیوار هیچ سایه ای نیست
و من اینجا - بی سایه - شبیه خودم شده ام
***
بیخود نیست که مرا شکل عروسک های خیمه شب بازی دیده ای
پشت پرده ی این تماشاخانه
من سکوت را نت به نت هجی می کنم
و تشنه ی آوازهایی ام که از روزهای روشن می آید
من تشنه ام ، تشنه ، تشنه
تشنه ی لا لا لای باران در چشمانی که دیگر
سو ی ِ آسمان را نمی بیند...