شوری محیط پیدایش حیات در مریخ را نامحتمل می کند
براساس تازه ترین شواهد جمع آوری شده توسط یک کاوشگر ناسا که بر سطح مریخ می گردد، سیاره سرخ در بخش اعظم تاریخ خود به علت تراکم بالای سدیم قادر به میزبانی حیات نبوده است.
تراکم بالای مواد معدنی در آب در مراحل اولیه مریخ، آن را حتی برای سرسخت ترین ارگانیسم های ذره بینی غیرقابل تحمل می کرده است. سرنخ های ضبط شده در صخره هایی که زمانی غرق در آب بود حاکی از آن است که محیط مریخ هم اسیدی و هم شور بوده است. این تحقیق توسط یکی از دو کاوشگر آژانس فضایی آمریکا بر مریخ به نام "آپورچونیتی" انجام شده است.
این مریخ نورد از چند ماه پیش مشغول معاینه صخره ها در یکی از دشت های کهن مریخ است.دکتر اندرو نال از اعضای تیم علمی کاوشگرهای مریخ، و زیست شناس دانشگاه هاروارد آمریکا در شهر کمبریج گفت که این یافته "حلقه را بر احتمال وجود حیات تنگ تر می کند." وی در نشست سالانه انجمن آمریکایی پیشبرد علوم در بوستون گفت که شرایط مریخ در 4 میلیارد سال گذشته برای پیدایش حیات بسیار چالش آمیز بوده است. او چنین توضیح داد: "محیط مریخ آکنده از نمک بوده است. در واقع آنقدر نمکی بوده که تنها تعداد انگشت شماری از ارگانیسم های شناخته شده (زمینی) تنها بختی اندک برای بقا در بهترین شرایط آنجا را داشته اند." دو مریخ نورد "اسپیریت" و "آپورچونیتی" اکنون بیش از 1400 روز را در مریخ گذرانده اند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
درحالی که ماموریت این دو کاوشگر رو به پایان است، ناسا برای ادامه تحقیقاتش در سیاره سرخ به واحد "فینکس" که قرار است 25 مه فرود آید امید بسته است. ماموریت "فینکس" در نزدیکی قطب شمال مریخ فرود خواهد آمد و هدف آن کاویدن سطح یخی آنجا برای یافتن آثار و شواهد احتمالی حیات میکروبی در گذشته یا امروز است. نمونه نسل بعدی کاوشگرها به نام "آزمایشگاه علمی مریخ" قرار است سال 2009 زمین را ترک کند و سال 2010 فرود آید.این کاوشگر که بزرگتر و سنگین تر از دو کاوشگر کنونی است، نمونه هایی از خاک و سنگ مریخ را جمع آوری کرده، و آنها را برای یافتن ترکیبات ارگانیک تحلیل خواهد کرد.
منبع: parssky
آیا ثابت هابل اشتباه است؟
آیا ثابت هابل اشتباه است؟
اخترشناسان با استفاده از روشهای جدید ، فاصله کهکشان مثلث را تا زمین 3.14 میلیون سال نوری تعیین کرده اند. جدیدترین اندازه گیری ها از فاصله یکی از نزدیکترین کهکشانها به راه شیری ، این احتمال را مطرح کرده است که جهان 15 درصد وسیعتر و پیرتر از آنی باشد که تاکنون تصور شده است.
گروهی از اخترشناسان به سرپرستی آلسستو بونانوس ، اخترشناس مرکز اخترفیزیک کارنگی در واشنگتن ، موفق شدند با استفاده از داده های مجموعه ای از بزرگترین تلسکوپهای جهان ، از جمله تلسکوپ ده متری کک در هاوایی ، فاصله یک جفت ستاره گرفتی را در کهکشان مثلث اندازه گیری کنند. ستارگان این دوتایی گرفتی هر پنج روز یکبار از مقابل یکدیگر عبور می کنند و تغیییراتی را در درخشندگی این اجرام پدید می آورند. این گروه توانست با اندازه گیری دقیق نور ، سرعت و دمای اعضای این منظومه ، درخشندگی واقعی این دو ستاره را اندازه گیری کند. با مقایسه درخشندگی واقعی این ستارگان و مقدار نوری که از آنها به زمین می رسد ، اخترشناسان توانستند فاصله این کهکشان را 14.3 میلیون سال نوری از زمین اندازه گیری کنند. این مقدار به شکل اسرار آمیزی نزدیک به نیم میلیون سال نوری بیشتر از تخمینهای پیشین است.
اندازه گیری فواصل کیهانی کار آسانی نیست. برای مثال ، اجرام دوردست و بسیار درخشانی شبیه به اجرام نزدیک کم نورتر دیده میشوند. برای اجتناب از بروز چنین مشکلاتی ، اخترشناسان کیلومترشمارهای کیهانی ویژه ای را یافته اند که با استفاده از روشهای مستقل از یکدیگر ، فاصله اجرام نزدیک را با دقت بالایی تعیین می‌کند. آنها از این کیلومترشمارها استفاده می‌کنند تا بتوانند مقیاس‌های دقیقی برای فواصل کیهانی بسیار عظیم تدوین کنند.
کرزایستف استانک، اخترفیزیک‌دان دانشگاه ایالتی اوهایو و از اعضای این گروه تحقیقاتی می‌گوید: در هر مرحله‌ای با انبوهی از خطاها مواجه می‌شدیم ؛ از این رو به روش یکتا و دقیقی در اندازه‌گیری فواصل احتیاج داشتیم تا روزی بتواند ما را در اندازه‌گیری دقیق انرژی تاریک و دیگر موضوع‌های مشابه کمک رساند. اما اندازه‌گیری جدید که به کمک بررسی یک دوتایی گرفتی انجام شده ، نیاز به آن روشهای اضافی را مرتفع ساخته است.
فاصله پیشین کهکشان مثلث بر پایه محاسباتی بدست آمده بود که به مقدار ثابت هابل وابستگی زیادی داشت. ثابت هابل، آهنگ انبساط و گذران عمر عالم است و مقدار آن بر پایه آخرین اطلاعات ارسالی ماهوارهWMAP، 70 کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک اندازه‌گیری شده است. اما فاصله جدید کهکشان مثلث مستلزم این است که مقدار ثابت هابل 15درصد بیشتر باشد.
اگر این موضوع صحت داشته باشد، آن‌گاه جهان 15درصد بزرگتر و به همان مقدار پیرتر از چیزی است که پیش از این تصور می‌شد. آخرین مشاهدات ماهواره‌ای و بخصوص تحلیل تابش زمینه کیهانی حاکی از آن است که سیزده میلیارد و هفتصد میلیون سال از عمر جهان می‌گذرد؛ اما نتایج این اندازه‌گیری جدید تخمین می‌زند عمر واقعی جهان 15.8 میلیارد سال باشد.
اما این اندازه‌گیری می‌تواند نتیجه جالب‌تری نیز دربر داشته باشد. نوربرت پرزایبیلا، اخترشناس دانشگاه ارلانگن نورمبرگ در آلمان و دیگر عضو این گروه تحقیقاتی می‌گوید: این نتایج نشان میدهد اتفاق‌های بسیار جالبی بر سر ثابت هابل افتاده است. البته ثابت هابل با این رویدادها بیگانه نیست. کشف یک ابرنواختر دوردست در تصویر ژرف شمالی تلسکوپ فضایی هابل که در نهایت منجر به کشف انرژی تاریک شد، یکی از مشهورترین این اتفاق‌های عجیب و شگفت است که علت و ماهیت آن هنوز در پرده‌ای از ابهام قرار دارد.
البته یک مشکل بزرگ وجود دارد که این گروه تحقیقاتی تنها فاصله یک کهکشان نزدیک را اندازه‌گیری کرده‌اند و برای اثبات نظریه خود به شواهد و اندازه‌گیری‌های بیشتری نیاز دارند. اعضای این گروه در نظر دارند با استفاده از دیگر تلسکوپهای بزرگ زمین دامنه پژوهش‌های خود را بگسترانند. این دورترین فاصله‌ای است که بشر تا کنون توانسته به شکل مستقیم اندازه‌گیری کند و شاید بتوان گفت این اندازه‌گیری ، نهایت کاری است که می‌توان با تلسکوپی به بزرگی تلسکوپ ده متری کک انجام داد
ممکن است شهاب‌سنگ‌هایی از عطارد به زمین رسیده باشند
شهاب سنگ‌هایی از ماه و مریخ٬ نمونه‌های سنگی رایگانی از دنیاهای دیگر را در اختیار دانشمندان علوم شهاب سنگی و سیاره شناسان قرار میدهد. اکنون به گفته‌ی این دانشمندان می‌توان از عطارد نیز انتظار شهاب سنگ‌هایی را داشت.
نمونه‌اي از شهابسنگ‌هاي مشکوک عطاردي که در شمال آفريقا کشف شده‌اند.
«برت گلدمن» (Brette Gladman) و «جیمی کافی» (Jaime Coffey) از دانشگاه بریتیش کلمبیا٬ ونکوور، شبیه سازی‌هایی کامپیوتری از برخورد سیارک‌ها و دنباله‌دارها به درونی‌ترین سیاره‌ی منظومه شمسی و پرتاب خرده سنگ‌هایی به فضا را رهبری کردند. تا پیش از این فرض بر این بوده است که سنگ‌های جداشده از عطارد با سرعتی بسیار بیشتر از سرعت فرار سیاره -۲/۴ کیلومتر بر ثانیه- از آن نخواهند گریخت و این سرعت برای دور شدن از خورشید و پیش رفتن به سوی زمین بسیار کند است.
گلدمن گفت:" از آنجا که شرایط برخوردی عطارد با هر جای دیگر بسیار متفاوت است٬ برخی از فرضیه‌های پیشین اشتباه بوده‌اند". درونی‌ترین سیاره، با سرعت متوسط ۴۸ کیلومتر بر ثانیه در فضا حرکت می‌کند. علاوه بر این سیارک‌ها و دنباله‌دارهایی که مدار عطارد را قطع می‌کنند با سرعت زیادی حرکت می‌کنند. بنابراین اجسامی که به این سیاره برخورد می‌کنند، سرعتی معادل ۵ تا ۱۵ برابر سرعت فرار این سیاره به آن دارند و پرتابه‌های حاصل از برخورد بسیار سریع‌تر از آنچه که فرض می‌شد از سطح پرتاب میشوند.
محاسبات جدید نشان داده است که بیش از ۵ درصد خرده سنگ‌های پر سرعتی که از عطارد می‌آیند٬ به زمین می‌رسند که این مقدار بین یک سوم تا نیمی از میزانی است که از مریخ به زمین می‌رسد. گلدمن اشاره کرد که تعدادی از نمونه‌های عطارد باید پیش‌تر در میان مجموعه شهاب سنگ‌های سرتاسر دنیا موجود باشد.
اما چگونه می‌توانیم تشخیص دهیم که شهاب سنگی از عطارد است؟
برخی از سیاره شناسان نوعی نادر از شهاب سنگ‌ها به نام «انگریت»(angrites) را انتخاب مناسبی می‌دانند. گلدمن افزود:" دانشمندان برای مرتبط ساختن شهاب سنگ‌های مشکوک به این سیاره، به اطلاعات بیشتری از ساختار سطح سیاره عطارد نیاز دارند."
خوشبختانه فضاپیمای «مسنجر» بررسی این سیاره را آغاز کرده است. مسنجر ماه گذشته از فراز این سیاره عبور کرد و در سال ۲۰۱۱ به مداری به گرد آن خواهد رفت. این فضاپیما اطلاعاتی را تهیه خواهد کرد که به کمک آن می‌توان وجود شهاب سنگ‌های عطاردی را تایید یا رد کرد.
منبع:
اسکای اند تلسکوپ
فضاپيماي«اوليس»در شرايط سخت فضا ازپا درآمد
مقامات فضايي امريكايي و اروپايي اعلام كردند كه ماموريت خورشيدي «اوليس» (Ulysses) پس از 17 سال در فضا رو به اتمام است.
اين ماموريت مشترك با همكاري ناسا و اسا (آژانس فضايي اروپا) در سال 1990 آغاز شد و هدف از آن مطالعه روي خورشيد و تاثير اين ستاره عظيم و حيات بخش روي فضاي اطرافش بود.
فضاپيماي «اوليس» كه در واقع چهار برابر طولاني تر از طول عمر قابل انتظارش براي اين ماموريت خدمت كرد، ديگر در شرايط سخت و خشن فضا از پاي درآمده است. ناسا اعلام كرد كه «اوليسز» نخستين ماموريت براي تحقيق و كاوش بر روي فضاي بالا و پايين قطب‌هاي خورشيدي بود.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
طبق اطلاعات حاصل از اين ماموريت، دانشمندان آژانس فضايي اروپا توانستند ثابت كنند كه از اعماق داخل خورشيد صداهايي توليد مي شوند كه اين صداها باعث تكان خوردن و لرزش زمين مي شوند. محققان در آزمايش‌هايي بر روي فضاپيماي اوليسز همچنين دريافتند كه ميدان مغناطيسي زمين، اتمسفر و سيستم هاي خاكي و زميني نيز تحت تاثير لرزش‌هاي صوتي قرار دادند. اين پژوهشگران دريافتند اصوات دوردست و مجزا كه پيش بيني شده از فشار و امواج جاذبه‌يي در خورشيد توليد مي شوند، براي رسيدن به زمين هدايت مي شوند و در محيط زندگي ما قابل تشخيص هستند. دانشمندان اين اصوات و طنين‌ها را در اطلاعات زلزله‌يي كشف كردند و آنها را در ولتاژهاي ايجاد شده در كابل هاي اقيانوسي و در طيف وسيعي از سيستم هاي زميني پيدا كرده اند. به گفته دانشمندان، هرچند اين صداها همگي در اطراف ما هستند اما با گوش انسان قابل تشخيص نيستند
منبع: parssky
تاریخچه تولد ستارگان در کهکشان مثلث
تصویر جدید تلسکوپ فضایی سوئیفت از کهکشان مثلث به دانشمندان این امکان را می دهد تا تاریخچه تولد ستارگان در کل یک کهکشان را تعقیب کنند
ماهواره سوئیفت(Swift ) ناسا به تازگی تبدیل به یک تلسکوپ فضایی پرکار شده ؛ سوئیفت باید صبر کند تا انفجارات اشعه گاما را آشکار کند و سپس بلافاصله به رصد آن بپردازد . این وظیفه ی اصلی سوئیفت است که برای آن طراحی شده است.
اما این ماهواره به وسایل حساس دیگری نیز مجهز است از جمله یک تلسکوپ فوق العاده برای رصد در طول موج ماورای بنفش .سوئیفت در فاصله میان جستوجو برای انفجارات اشعه گاما (ایام بیکاری !!) این فرصت را پیدا می کند تا کامل ترین تصاویر از کهکشان ها را در طول موج ماورای بنفش تهیه کند.
طول موج ماورای بنفش خارج از محدوده بینایی ما قرار دارد ، با وجود این ما می توانیم تاثیرات آن را حس کنیم مثلا اگر مدت زمان زیادی را در زیر نور شدید آفتاب سپری کنید پوستتان دچار آفتاب سوختگی می شود که دقیقا به خاطر اشعه ماورای بنفش خورشید است .
ستارگان داغ ، ستارگان جوان و ستارگان در حال شکل گیری نیز میزان چشمگیری اشعه ماورای بنفش ساطع می کنند ؛ و با نگاه کردن به کهکشانی در طول موج ماورای بنفش می توان نقاط شکل گیری ستارگان را در آن مشاهده کرد .
این کاری است که تلسکوپ فضایی سوئیفت در مورد کهکشان مثلث (M33 ) انجام داده است . اندازه کهکشان مثلث تقریبا نصف کهکشان ماست و در فاصله ی 2.9 میلیون سال نوری از ما قرار گرفته است. این کهکشان هرچند نسبتا کوچک است اما از لحاظ تولد و شکل گیری ستارگان منطقه ی بسیار فعالی محسوب می شود .
Stephen Holland از اعضای تیم هدایت سوئیفت در ناسا در این باره می گوید :"مشاهده ستارگان در نور ماورای بنفش سن و ترکیبات آن ها را برای ما مشخص می کند و تصاویر فوق العاده سوئیفت به ما این امکان را می دهد تا ستارگان و ابرهای گازی را از هم تفکیک کنیم (ابرهای گازی در طول موج مادون قرمز دیده می شوند) و به کمک آن می توانیم تاریخچه تولد ستارگان در کل یک کهکشان را تعقیب کنیم".
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر بالا پر جزییات ترین و کامل ترین تصویری است که تاکنون از تمام قسمت های یک کهکشان تهیه شده است . این تصویر از پیوستن 13 تصویر جدا از هم ساخته شده که سوئیفت آن ها را در فاصله 23 دسامبر 2007 تا 4 ژانویه 2008 به زمین ارسال کرده است .
کشف حلقه در اطراف رئا : قمر ها هم حلقه دارند !!
بررسی های جدید فضاپیمای کاسینی نشان داد که در اطراف رئا (قمر زحل) نیز حلقه وجود دارد
زحل تنها سیاره ای است که با حلقه های بسیار تماشایی اش شناخته می شود و به خاطر وجود همین حلقه هاست که به آن لقب زیبا ترین سیاره منظومه شمسی را داده اند . از سال 2004 تا کنون فضا پیمای کاسینی در حال مطالعه و بررسی حلقه ها و قمر های زحل است ؛ و هر بار اطلاعات شگفت انگیزی را از آن ناحیه به زمین مخابره می کند. کاسینی به تازگی شواهدی پیدا کرده که نشان می دهد رئا (Rhea ) دومین قمر بزرگ زحل نیز دارای حلقه است . این نخستین باری است که در اطراف یک قمر حلقه پیدا می شود. تا کنون از این حلقه ها تصویری تهیه نشده است اما داده های ارسال شده توسط کاسینی از وجود صفحه ی پهناوری از ذرات حکایت می کند . اطلاعات بدست آمده نشان می دهد که دست کم یک حلقه در اطراف این قمر وجود دارد و قطعا رئا ، صاحب یک حلقه است . رئا 1500 کیلومتر(950 مایل) قطر دارد و به نظر می رسد که پهنای حلقه ی رئا چندین هزار مایل باشد که شامل ذرات بسیار کوچک تا سنگ ها و حتی تخته سنگ ها بزرگ می شود. از زمان کشف این پدیده در سال 2005 ، پژوهش گران پروژه کاسینی با شبیه سازی شرایط نشان دادند که رئا قادر است که این حلقه ها را در اطراف خود نگه دارد . میدان گرانشی ضعیف رئا در ترکیب با مدار آن به دور زحل ، این اجازه را می دهد تا حلقه ها برای مدت زمان بسیار بسیار طولانی در اطراف این قمر باقی بمانند . دانشمندان احتمال می دهند این حلقه در اثر برخورد یک سیارک یا دنباله دار با سطح رئا ، بوجود آمده است . برخوردی که باعث شده تا گازها و ذرات سنگین بسیار زیادی در اطراف رئا پراکنده شود و با پراکنده شدن گاز ها در فضا ، ذرات باقی مانده تشکیل حلقه دهند . سال های سال پیش دانشمندان گمان می کردند زحل تنها سیاره ایست که حلقه دارد اما امروزه می دانیم نه تنها مشتری ،نپتون و اورانوس حلقه دارند بلکه ممکن است قمر هایی چون رئا نیز در منظومه ما دارای حلقه ای در اطراف خود باشند.
منبع: parssky
چشمان اسپیتزر، ابزاری مناسب برای جستجوی الماسهای فضایی
ممکن است الماس روی زمین سنگی کمیاب باشد، اما در کمال شگفتی در فضا به وفور یافت می‌شود و تلسکوپ بسیار حساس فروسرخ اسپیتزر ابزاری ایده‌آل برای پیدا کردن این الماس‌هاست.
امیر حسام صلواتی
۱۸ اسفند ۱۳۸۶
با استفاده از شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای، محققان روشی را برای یافتن الماسها در فضا ابداع کرده‌اند. این الماسها که تنها چند نانومتر قطر دارند، ۲۵ هزار بار از دانه‌های شن کوچک‌تر هستند، خیلی کوچک‌تر از آنکه به درد حلقه‌ی نامزدی بخورند! ولی منجمان بر این عقیده‌اند که این ذرات بسیار کوچک حاوی اطلاعات با ارزشی در رابطه با چگونگی تکامل مولکول‌های کربنی هستند که اساس حیات روی زمین را تشکیل می‌دهند.
دانشمندان برای اولین بار در دهه‌ی ۸۰ میلادی به تحقیق در رابطه با وجود الماس در فضا پرداختند. علت این تحقیق، یافتن مقادیر زیادی از الماسهای نانومتری در شهاب‌سنگ‌هایی بود که به زمین برخورد کرده بودند. منجمان دریافتند که حدود ۳ درصد از کل کربن موجود در شهاب‌سنگ‌های بررسی شده را الماسهای نانومتری تشکلی می‌دهند. در صورتی که شهاب‌سنگ‌ها را به عنوان نوعی از گرد و غبار موجود در فضا بدانیم، محاسبات نشان می‌دهند که تنها یک گرم از گاز و غبار ابرهای کیهانی می‌تواند تا ۱۰۰۰۰ تریلیون نانوالماس داشته باشد!
«چارلز باشیلچر»(Charles Bauschlicher) از مرکز تحقیقاتی ایمز ناسا(Ames Research Center) به نکته‌ی جالبی اشاره می‌کند: "سوالی که همیشه از ما پرسیده می شود این است که اگر نانوالماس‌ها این قدر فراوانند، چرا ما کم‌تر آنها را مشاهده می‌کنیم؟" در حقیقت ما فقط دو بار آنها را مشاهده کرده‌ایم. "حقیقت این است که ما تا به حال به قدر کافی در رابطه با خواص الکترومغناطیسی و فروسرخ نانوالماس‌ها نمی‌دانستیم که بتوانیم آنها را آشکارسازی نماییم".
برای حل این معما، باشیلچر و تیم تحقیقاتی وی به کمک نرم‌افزارهای رایانه‌ای، شرایط میان‌ستاره‌ای را برای حالتی که سرشار از نانوالماس‌ها باشد، شبیه‌سازی کردند. نتایج شبیه‌سازی آنها نشان میدهد که این نانوالماس‌ها در طول موج‌های فروسرخ ۴/۳ تا ۵/۳ میکرومتر و ۶ تا ۱۰ میکرومتر به شدت می‌درخشند یعنی همان طول موج‌هایی که اسپیتزر به آنها حساس است.
منجمان باید قادر باشند تا بتوانند این الماسهای سماوی را با بررسی آنها در نور فروسرخ تشخیص دهند. همان‌طور که نور مرئی با گذر از منشور به رنگ‌های سازنده‌ی آن –هفت رنگ رنگین کمان- تجزیه می‌شود، نور فروسرخ هم در برخورد با مولکول‌های مختلف، به اجزای مختلفی تقسیم می‌گردد. نکته‌ی جالب اینجاست که هر مولکول اثر خاص خود را بر نور فروسرخ می‌گذارد به نحوی که با بررسی این اثرانگشت می‌توان نوع مولکول را تشخیص داد. دانشمندان از چنین روشی برای تشخیص نانوالماس‌ها استفاده خواهند کرد.
اعضای تیم تحقیقاتی گمان می‌کنند این‌که نانوالماس‌ها تا کنون به راحتی پیدا نشده‌اند به این دلیل است که منجمان از ابزار مناسبی برای رصد استفاده نمی‌کردند و به علاوه محل‌های درستی را نیز بررسی ننموده‌اند. الماس از اتم‌های کربن به هم فشرده تشکیل می‌شود بنابراین برای ایجاد اثرانگشت مناسب در طول موج فروسرخ، نیاز به نور ماوراء بنفش با شدتی زیاد است. بنابراین بهترین مکان برای جستجوی نانوالماس‌ها درست در مجاورت یک ستارهی داغ است.
وقتی منجمان دریابند که باید کجا دنبال نانوالماس‌ها بگردند، قدم بعدی بعدی حل معمای چگونگی شکل‌گیری این نانوالماس‌ها در فضای میان‌ستاره‌ای است. «لوییس آلاماندولا»(Louis Allamandola) یکی از محققان مرکز تحقیقاتی ایمز به این نکته اشاره می‌کند که: "الماسهای فضایی در مقایسه با الماسهای زمینی تحت شرایط متفاوتی شکل می‌گیرند". او می‌افزاید که الماسهای زمینی تحت فشار زیاد و در اعماق زمین شکل می‌گیرند، جایی که دما نیز بسیار بالاست. این در حالی است که الماسهای فضایی در ابرهای مولکولی سرد یافت میشوند. جایی که فشار میلیاردها بار کم‌تر از فشار اعماق زمین است و دما به زیر ۲۴۰- درجه سانتی‌گراد می‌رسد.
آلاماندولا اضافه می‌کند: "اکنون که ما می‌دانیم کجا را باید جستجو نماییم، تلسکوپهای فروسرخ نظیر اسپیتزر می‌توانند به ما در بررسی این نانوالماس‌ها کمک کنند".
منبع:
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
, nojum.ir
كشتي روز رستاخيز: نجات دهنده اي از ماه
اگر زماني تمدن بشري در نتيجه برخورد يك شهابسنگ بزرگ و يا انفجار هسته اي از چهره زمين محو شود ، نجات از آسمان خواهد رسيد. دانشمندان در حال ارائه طرح هائي براي يك " كشتي روز رستاخيز" حاوي ضروريات اساسي زندگي و تمدن زميني بر روي ماه هستند كه در صورت نابودي زندگي بر روي زمين به دليل عوامل مذكور فعال گردد.
ساخت يك بانك اطلاعاتي قمري كه ماه گذشته طي كنفرانسي در استراسبورگ در مورد آن تبادل نظر شد به بازماندگان زميني امكان دسترسي به يك جعبه ابزار دور دست را براي بازسازي نسل بشري خواهد داد.
يك نمونه اصلي از اين كشتي لوح هاي فشرده اي محتوي اطلاعاتي مانند دستورالعملهائي براي توالي دي ان آ DNA ، چگونگي ذوب فلزات و كاشت محصولات كشاورزي را در خود خواهد داشت. اين كشتي در زير يك تاق و درست در زير سطح كره ماه دفن خواهد شد و فرستنده هائي اين اطلاعات را به گيرنده هاي محافظت شده اي در روي كره زمين ارسال مي كنند. اگر هم هيچ گيرنده اي بر روي زمين باقي نمانده باشد ، اين كشتي آنقدر به ارسال اطلاعات ادامه مي دهد تا اينكه گيرنده هاي جديدي ساخته شوند.
ممكن است اين تاق تا حدي توسعه داده شود كه مواد طبيعي از قبيل ميكروبها ، جنين هاي حيواني ، دانه هاي گياهان و حتي آثار فرهنگي مانند اقلام اضافي موزه ها را نيز شامل گردد.
بعنوان اولين قدم براي درك اين موضوع كه آيا ارگانيسمهاي زنده مي توانند بر روي كره ماه زنده بمانند يا خير ، دانشمندان آژانس فضائي اروپا اميدوارند تا طي دهه آينده با كاشت گلهاي لاله بر روي ماه اين ايده را مورد آزمايش قرار دهند.
به گفته برنارد فوينگ ، دانشمند ارشد در بخش تحقيقات اين آژانس ، گلهاي لاله و گياهان ديگري كه در كار تحقيقات بسيار مورد استفاده قرار مي گيرند تا سال 2012 يا 2015 بر روي ماه كاشته خواهند شد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين دانشمند مي گويد" در نهايت وجود يك نوع "كشتي نوح" محتوي انواعي از گونه هاي زميني بر روي كره ماه ضروري خواهد بود. "
گلهاي لاله براي كشت در فضا ايده آل هستند زيرا مي توان با منجمد كردن آنها را تا فاصله هاي زيادي حمل و با مواد مغذي كمي پرورش داد.با تركيب شدن با جلبك درون يك اتمسفر بسته و مقداري خاك از كره ماه كه از نظر شيميائي غني شده است ، اين لاله ها مي توانند پايه و اساس يك اكوسيستم جديد را بوجود آورند.
اولين آزمايشات در زيست كره هاي شفافي كه محتوي مخلوطي از گازها هستند انجام خواهند شد تا جو زمين در آنها شبيه سازي شود. جلبكها با جذب دي اكسيد كربن انتشاري توسط گياهان در حال فساد آن را از طريق فتو سنتز به اكسيژن تبديل مي كنند.
بانك اطلاعاتي (كشتي روز رستاخيز) توسط روباتهائي كه با استفاده از فرستنده ها به زمين متصل مي شوند اداره خواهد شد. دانشمندان اميدوارند كه تا قبل از پايان قرن حاضر يك ايستگاه سرنشين دار بر روي ماه مستقر كنند.
اين كشتي مي بايد در زير صخره ها دفن شود تا در مقابل حرارت و پرتوهاي بسيار شديد و خلا موجود در كره ماه محافظت شود. بيشتر انرژي اين كشتي خورشيدي خواهد بود و دانشمندان اميدوارند كه تا سال 2020 اولين نمونه آزمايشي آن را بر روي ماه قرار دهند. اما نمونه كامل اين كشتي تا سال 2035 به سوي ماه حركت خواهد كرد. طول عمر اين بانك اطلاعاتي 30 سال خواهد بود.
اطلاعاتي كه در اين كشتي نگهداري مي شود به زبانهاي عربي ، چيني ، انگليسي ، فرانسوي ، روسي و اسپانيائي خواهد بود كه با استفاده از فرستنده هائي به چهار هزار "مخفيگاه زميني" متصل مي شود. اين مخفيگاه ها نيازهاي اساسي مانند غذا ، سرپناه و آب را براي بازماندگان فراهم مي كنند.
منبع:parssky
سه مدارگرد مریخ، کاوشگر فونیکس را پشتیبانی می‌کنند
ناسا و آژانس فضایی اروپا در حال انتقال سه فضاپیمای مدارگرد مریخ به مداری هستند تا بتوانند فرود کاوشگر فونیکس ناسا را در خرداد ماه 87 به دقت نظارت و کنترل کنند.
احسان مهرجو
۲۱ اسفند ۱۳۸۶ مريخ‌نشين «فونیکس»(سیمرغ) در مرداد ۸۶ به فضا پرتاب شد و ۴ خرداد ماه سال آینده در لبه‌های جنوبی کلاهک یخی قطب شمال مریخ فرود خواهد آمد. این کاوشگر در اولین اقدام خود به منظور جستجوی مولکول‌های آلی مرکب و همتافت، به حفاری و کندن نمونه‌هایی از یخ و خاک موجود در آنجا می‌پردازد تا با بررسی آن به این نتیجه برسد که آیا در زمان‌های گذشته شرایط آنجا برای حیات مناسب بوده است یا خیر. در این بین سه مدارگرد اکتشافی مریخ، فرود فونیکس را نظارت و به آن در برقراری ارتباط با زمین کمک خواهند کرد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ورود کاوشگر فونیکس به جو مریخ با سرعت 20.000 کیلومتر در ساعت
فضاپیمای سریع السیر مریخ(متعلق به آژانس فضایی اروپا) که از سال ۲۰۰۳ در حال گردش به دور این سیاره سرخ فام است، قبل از ورود فونیکس به جو مریخ طیف‌سنج‌های خود را به کار خواهد گرفت تا چگالی جو مریخ را که می‌تواند مسیر حرکتی کاوشگر را در حین ورود تحت تاثیر قرار دهد اندازه گیری نماید. همچنین سعی می‌کند تا میزان گرم شدن جو مریخ را به علت عبور کاوشگر بررسی کند. مدیران این ماموریت، پیش از این و از آبان ماه امسال با اعمال تغییرات جزئی در مدار فضاپیمای سریع السیر مریخ، توانایی آن را به عنوان پیوند ارتباطی بین زمین و فونیکس آزمایش کرده بوند، به‌طوری‌که اکنون دقیقا در مداری قرار گرفته است که می‌باید بر فرود فونیکس نظارت کند.
فضاپیمای اودیسه مریخ ناسا نیز که از سال ۲۰۰۱ در مدار قرار گرفته است به هنگام نزدیک شدن فونیکس به سطح مریخ، آنتنی را به سوی آن نشانه خواهد رفت تا ارتباطات مخابراتی این کاوشگر را از طریق آنتن دیگری که به سمت زمین نشانه رفته است تقویت کند.
مدارگرد اکتشافی مریخ (MRO) – آخرین فرستاده‌ی ناسا به مریخ در سال ۲۰۰۶- در تاریخ ۱۷ بهمن ماه امسال موتورهای خود را اندکی روشن کرد تا مدار خود را برای فرود فونیکس تعدیل و تنظیم نماید. این مدارگرد در اواخر فروردین (و یا اوایل اردیبهشت آینده) یک بار دیگر یک تصحیح مداری را انجام خواهد داد.
در صورتی که فضاپیمای اودیسه به هر دلیلی نتواند وظیفه‌ی تقویت مخابراتی خود را انجام دهد، MRO همچون مارس اکسپرس آمادگی خواهد داشت تا در طول مدت فرود فونیکس، ارتباطات مخابراتی آن را دریافت و ارسال نماید.
منبع : space.newscientist.com , nojum.ir
