ورزشکاران چین، شکارچی شماره یک طلا در المپیک پکن
تصویری از مراسم پایانی المپیک پکن
بیست و نهمین دوره مسابقات المپیک به پایان رسید. مایکل فلپس، شناگر آمریکایی و یوسین بولت دونده جامائیکایی ابرمردان رقابت‌های پکن بودند و ورزشکاران چینی، شکارچی شماره یک مدال‌های طلا. المپیک پکن همچنین المپیک رکوردها بود.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
پس از ۱۶ روز نبرد در ۳۰۲ عرصه گوناگون، بیست و نهمین دوره از بازیهای المپیک روز یکشنبه (۲۴ اوت) در پکن با برگزاری جشنی باشکوه خاتمه یافت، بازی‌هایی که روز هشتم اوت با جشنی پرزرق و برق و به یادماندنی آغاز شده بود. همانگونه که انتظار می‌رفت، ورزشکاران چینی، از امتیاز میزبانی بازیها استفاده کردند و در شکار مدال‌های طلا از همه موفق‌تر بودند.
رکورد طلا
در جدول پایانی مدال‌ها، چین با ۵۱ مدال طلا، ۲۱ نقره و ۲۸ برنز توانست برای اولین بار در مکان اول جای گیرد. به همین خاطر نیز رهبری چین و کمیته مرکزی حزب کمونیست این کشور، در پایان بازیها از موفقیتی تاریخی سخن گفتند، به ویژه آنکه در تاریخ بازیهای المپیک هیچ کشوری نتوانسته، این به این تعداد مدال طلا دست یابد. وزرشکاران چینی که در المپیک ۲۰۰۴ آتن در مجموع ۶۳ مدال کسب کرده بودند، این‌بار ۱۰۰ مدال به گردن آویختند.
مایکل فلپس، شناگر برجسته آمریکایی
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
جالب توجه آنکه ورزشکاران ایالات متحده در مسابقات المپیک پکن، در مجموع ۱۱۰ مدال از آن خود کردند، اما با توجه به ارزش بیشتر مدال طلا، در رتبه دوم جدول پایانی جای گرفتند. البته ابرمرد بزرگ بیست و نهمین دوره از مسابقات المپیک ورزشکاری آمریکایی بود و نه چینی. مایکل فلپس، شناگر پرقدرت ماموریت ناممکن را پشت سر گذاشت و با کسب ۸ مدال طلا رکوردی تازه به پا کرد. درخور توجه آنکه فلپس با کسب مجموعا ۱۴ مدال طلا در دو دوره از بازیها، یعنی ۲۰۰۴ آتن و ۲۰۰۸ پکن، موفق‌ترین ورزشکار تاریخ المپیک محسوب می‌شود، آنهم با داشتن تنها ۲۳ سال سن. میکل فلپس علیرغم فشرده بودن مسابقات المپیک پکن، ۷ رکورد تازه به جای گذاشت.
بازنده بزرگ
بازنده بزرگ رقابت‌های المپیک پکن روسیه بود که در بسیاری از عرصه، میدان را به رقبا واگذار کرد. البته محروم شدن شماری از ورزشکاران روسی به علت دوپینگ، در عملکرد نه چندان موفق روسیه در المپیک بی‌تاثیر نبود. روسیه در جدول پایانی مدال‌ها، با کسب مجموعا ۶۹ مدال در مقام سوم جای گرفت. این در حالیست که ورزشکاران روسی در مسابقات المپیک آتن در سال ۲۰۰۴، در مجموع ۹۲ مدال به دست آورده بودند و به این ترتیب در بازیهای پکن، گوشه‌ای از برتری خود را از دست دادند.
در کنار چین، بریتانیا نیز توانست شمار مدال‌های خود را از ۳۰ مدال در المپیک ۲۰۰۴ آتن به ۴۷ مدال در این دوره از بازیها افزایش دهد و از برندگان المپیک پکن محسوب شود. در بین کشورهای آسیایی تنها دو کشور ژاپن و کره جنوبی بودند که موفق شدند از لحاظ کسب مدال، در جمع ۱۰ کشور برتر جهان قرار گیرند. دیگر کشورهای آسیایی از جمله ایران نتوانستند، انتظارات را برآورده سازند.
حضور ضعیف ایران
هادی ساعی، طلادار ایران
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
پر تعدادترین کاروان ورزشی ایران پس از انقلاب یکی از ضعیف‌ترین حضورها در رقابت‌های المپیک را به نمایش گذاشت. از این کاروان ضعیف‌تر، تیم ورزشکاران ایران در سئول بود که پس از دو دوره غیبت (۱۹۸۰ مسکو و ۱۹۸۴ لس آنجلس) در المپیک حضور یافت و با یک مدال نقره به خانه برگشت. از آن پس وضعیت ورزشکاران ایرانی در هر دوره نسیتا بهتر شد و در بازیهای ۲۰۰۴ آتن، ایران با دو مدال طلا، دو نقره و دو برنز در جایگاه بیست و نهم قرار گرفت.
تیم ایران به یمن مدال طلای هادی ساعی در پایان رقابت‌های پکن به مکان پنجاه و یکم دست یافت و اگر این مدال نبود با برنز مراد محمدی باید جایگاه هشتاد و یکمی را در قعر جدول با کشورهایی چون توگو و افغانستان تقسیم می‌کرد.
دیگر شگفتی‌های المپیک پکن
در کنار مایکل فلپس، شناگر برجسته آمریکایی که از او یاد شد، ورزشکاری دیگر نیز همگان را شگفت‌زده کرد: یوسین بولت، دونده جامائیکایی از ۴۳ رکوردی که در المپیک پکن به جای گذاشته شد، سه رکورد را به خود اختصاص داد: دوی ۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر و چهار در ۱۰۰ متر. گذشته‌ها از این رکوردهای ورزشی، المپیک پکن در زمینه‌‌های دیگر نیز رکوردشکن بود.
برای نخستین بار ۲۰۴ کشور و ۱۱ هزار و ۱۹۶ ورزشکار در مسابقات المپیک شرکت کردند که این رقم تا کنون سابقه نداشته است. در این دوره از بازیهای المپیک نیز دوپینگ از موضوعات مورد توجه مسئولان و رسانه‌ها بود. در جریان بازیهای پکن حدود ۵ هزار تست دوپینگ انجام شد که در نهایت به محروم شدن ۱۰ ورزشکار انجامید. در دو مورد، ورزشکاران خلاف‌کار برنده مدال بودند که ناگزیر به پس دادن مدال‌های خود شدند.
dw
توهم و واقعیت: ترازنامه بازیهای المپیک پکن
ازیهای المپیک به پایان رسیده است. چین توانست خود را در این بازیها به عنوان کشوری مدرن به نمایش بگذارد. آیا مسابقات المپیک چین را به سوی دمکراسی رهنمون ساختند؟
سیصد و دو مدال طلا اعطا شدند. بیست و نهمین دور مسابقات المپیک به پایان رسید. چین به مدت دو هفته تمام در مرکز توجه افکار عمومی جهان قرار داشت که البته تنها علاقه‌مند به ورزش نبود، بلکه می‌خواست بداند که این مسابقات چه تاثیری بر رژیم مقتدر کمونیستی چین خواهد گذاشت. تفسیری در این باره نوشته ماتیاس فون هاین.
نمایشی که کمیته بین‌المللی المپیک ترتیب داده بود، عالی بود. چین در پکن نقطه قوت خود را نشان داد: توانایی دولتی مقتدر را برای اینکه مردم و همه منابع موجود را برای اجرای پروژه‌ای محوری و معین بسیج کند و این توانایی را که در صورت لزوم برای چند هفته رفت و آمد اتوموبیل‌ها را در خیابان‌ها محدود و کار کارخانه‌ها را متوقف کند، تا کیفیت هوا، دست کم تا حدودی با موازین بین‌المللی همخوانی داشته باشد.
متاسفانه چین توانایی خود را برای جلوگیری از حرکتهای اعتراضی نیز نشان داد و همچنین برای جلوگیری از کار آزاد خبرنگاران و پنهان کردن دگراندیشان.
احتمالا در تاریخ بازیهای المپیک، از بیست و نهمین دور بازیهای المپیک تابستانی در پکن به عنوان بازیهای المپیک “انگار که“ یاد خواهد شد: کمیته بین‌المللی المپیک طوری رفتار کرد که انگار با اعطای اجازه برگزاری بازیها به چین می‌توان درس خصوصی در مورد دمکراسی به این کشور داد. دولت چین طوری رفتار کرد که انگار بخاطر بازیها، حق آزادی بیشتری را به رسمیت می‌شناسد. چین طوری رفتار کرد که انگار همان کشور مدرن و رو به جهان بازی است که خود را می‌نمایاند. سازماندهندگان المپیک طوری رفتار کردند که انگار اجازه برگزاری تظاهرات را می‌دهند، اگر چه اجازه برگزاری حتی یک تظاهرات را ندادند و کسانی را هم که تقاضای برگزاری تظاهرات کرده بودند به زندان انداختند.
دخترکی زیبا به هنگام گشایش بازیها طوری وانمود کرد که انگار آواز می‌خواند، در حالیکه صدا از نوار پخش میشد و حتی متعلق به دختربچه‌ای دیگر هم بود. دختران و پسران کوچک چینی طوری رفتار می‌کردند که انگار فرزندان اقلیت‌های گوناگون چین هستند، اما آنان تنها لباس‌های رنگی و متنوع این اقلیت‌ها را به تن داشتند. قهرمانان بازیها طوری رفتار می‌کردند که انگار پشت سر هم در حال شکستن رکوردهای جهانی‌اند. اما سوارکاران آلمانی حتی به اسبهایشان مواد دوپینگ خورانده بودند. سازماندهندگان مسابقات، پشتیبانان مالی آن و رسانه‌ها، مسابقات را به عنوان “جشن جوانان جهان“ معرفی می‌کردند، در حالیکه مدتهاست که این مسابقات به عرصه تجارت جهانی تبدیل شده است. جهانیان طوری رفتار می‌کردند که انگار در زمان المپیک صلح برقرار است، در حالیکه درست در روز گشایش بازیها، گرجستان به خاک اوستیای جنوبی حمله کرد.
با این همه، بازیهای المپیک برای دولت چین دستاوردی موفقیت‌آمیز بود. شاید تاثیر آن در خارج از چین زیاد نبوده باشد، اما یقین است که در داخل این کشور تاثیر خود را گذاشته است. باران مدال‌ها، برنامه روز گشایش با حضور شمار بسیاری از دولت‌مردان جهان، چیزی که کم سابقه بوده است و سازمان‌دهی منظم مسابقات. شهروندان چینی، ناظر همه اینها بودند که موجب تقویت خودآگاهی ملی آن‌ها می‌شود و سرمایه‌ای است باارزش برای آنکه بر مشروعیت حاکمیت حزب کمونیست چین صحه بگذارد.
بازنده در این میان، کمیته بین‌المللی المپیک است. این کمیته با ساده‌لوحی می‌پنداشت که تقویت روند دمکراسی پس از برگزاری بازیهای المپیک در سال ۱۹۸۸ در سئول، پایتخت کره جنوبی، را می‌توان بار دیگر در مورد چین تجربه کرد. اما کره جنوبی کشوری است کوچک که در مسائل مربوط به سیاست امنیتی‌اش وابسته به امریکاست. چین کشوری عظیم است که طبق قوانین خود عمل می‌کند.
اما بارقه‌ای از امید می‌ماند که از بخشهای متفاوتی نیرو می‌گیرد. بر اثر فشار جهانی، از سانسور اینترنت در چین در طول بازیهای المپیک کاسته شد. البته این سانسور کاملا رفع نشده بود، اما به هر حال تا کنون به این راحتی نمی‌شد در چین از اینترنت استفاده کرد. ممکن است که در سالهای آینده این نرمش شامل بخشهای دیگر جامعه چین نیز بشود. مدتهاست که در چین تحولاتی بزرگ در خفا در حال شکل‌گیری هستند. از این رو آینده نشان خواهد داد که آیا و چگونه بازیهای المپیک بر چین تاثیر نهاده‌اند.
دویچه وله
در جستجوی مسئول ناکامی ورزشکاران ایرانی در پکن
کاروان وزرشی ایران در المپیک پکن
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
پرونده‌ی رقابت‌های المپیک در پکن بسته شد، پرونده‌ی ناکامی کاروان ۵۴ نفری ایران در این رقابت‌ها همچنان گشوده است. اعتراض به نتیجه‌ی به دست آمده در این رقابت‌ها، که ایران را بیش از بیست پله از جایگاهش در دوره‌ی قبل پایین‌تر کشانده، هر روز شدیدتر می‌شود و در وهله‌ی اول متوجه‌ی مسئولان و مدیران ورزش کشور است.
رئیس سابق کمیته‌ی ملی المپیک می‌گوید «تزلزل موجود در مدیریت کلان ورزش باعث تزلزل ورزشکاران المپیکی ایران شده» و محمد خاتمی رئیس جمهور پیشین معتقد است «مسئولان باید جواب مردم را بدهند.»
طلای ساعی حاصل تلاش شخصی اوست
پر تعدادترین کاروان ورزشی ایران پس از انقلاب یکی از ضعیف‌ترین حضورها در رقابت‌های المپیک را به نمایش گذاشت. از این کاروان ضعیف‌تر، تیم ورزشکاران ایران در سئول بود که پس از دو دوره غیبت (۱۹۸۰ مسکو و ۱۹۸۴ لس‌آنجلس) در المپیک حضور یافت و با یک مدال نقره به خانه برگشت. از آن پس وضعیت ورزشکاران ایرانی در هر دوره نسیتا بهتر شد و در بازیهای ۲۰۰۴ آتن، ایران با دو مدال طلا، دو نقره و دو برنز در جایگاه بیست و نهم قرار گرفت. تیم ایران به یمن مدال طلای هادی ساعی در پایان رقابت‌های پکن به مکان پنجاه و یکم دست یافت و اگر این مدال نبود با برنز مراد محمدی باید جایگاه هشتاد و یکمی را در قعر جدول با کشورهایی چون توگو و افغانستان تقسیم می‌کرد.
بسیاری از کارشناسان مسئولیت ناکامی ورزشکاران ایرانی را، که در اغلب موارد کمتر از حد انتظار جلوه کردند، متوجه مسئولان و مدیران ورزش می‌دانند. یکی از اعضای تیم ملی تکواندو معتقد است مدال طلای ساعی در این رشته حاصل تلاش و تجربه‌ی شخصی اوست و «کادر فنی هیچ نقشی در کسب این طلا نداشت.» بهزاد خداداد به خبرگزاری مهر می‌گوید «امیدوارم مسئولان فدراسیون پشت این طلا پنهان نشوند و حقایق را بپذیرند.»
باید کار را از پایه شروع کنیم
وزنه‌برداری و کشتی از رشته‌های مدال آور و پرشانس برای ایران محسوب می‌شوند. سرمربی تیم وزنه‌برداری از طرفی نبود زمان کافی را دلیل ناکامی ورزشکاران این رشته عنوان می‌کند و از طرف دیگر به محرومیت کسانی اشاره دارد که شانس‌های اصلی این رشته بوده‌اند. به گفته‌ی بهمن زارع «ما بهترین وزنه‌بردارانمان را که سال‌ها برای پرورششان هزینه شده بود به دلیل دوپینگ از دست داده بودیم و در المپیک می‌بایستی با حداقل‌ها کار را دنبال می‌کردیم.» عدم حضور رضازاده نیز که شانس مسلم دست یافتن به مدال طلای سنگین وزن به شمار می‌رفت، خیلی دیر و بدون تشریح دلیل آن اعلام شد.
هادی ساعی، طلادار ایران
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
رئیس فدراسیون کشتی معتقد است «باید قبول کنیم که قدرت و بضاعت کشتی ایران در حد مسابقات آسیایی است.» محمدرضا یزدانی خرم به خبرگزاری فارس می‌گوید اگر می‌خواهیم نتیجه بگیریم باید کار را از پایه شروع کنیم. او وعده می‌دهد «بعد از المپیک کارهای اساسی خود را آغاز می‌کنیم.» ظاهرا یکی از این کارها استخدام مربی خارجی برای کشتی است که اعتراض پیشکسوتان و کارشناسان این رشته را در پی داشته. منتقدان مسئولان ورزش را متهم می‌کنند که در انتخاب مدیران و مربیان اصل شایسته سالاری را رعایت نمی‌کنند و به دلیل ملاحظات سیاسی و گروهی بسیاری از افراد را کنار گذاشته‌اند. این اننقادها بیش از همه متوجه‌ی رئیس سازمان تربیت بدنی است. محمد علی‌آبادی که به عنوان معاون رئیس جمهور ریاست این سازمان را بر عهده دارد در دو سال گذشته بسیاری از مدیران فدراسیون‌ها را تغییر داده است.
در خواست کناره‌گیری مدیران
در خواست کناره‌گیری علی‌آبادی و علی کفاشیان که ریاست کمیته‌ی ملی المپیک را بر عهده دارد از سالن کشتی المپیک پکن و با باخت‌های پی در پی کشتی‌گیران ایرانی آغاز شد و اکنون به مجلس شورای اسلامی نیز کشیده شده. در حالی که برخی از رسانه‌های ایران نتایج به دست آمده را «خجالت آور» و «تحقیرکننده» می‌خوانند علی آبادی مدعی است «کاروان ورزشی ایران در پکن ناکام نبوده.» او در توجیه این ادعا می‌افزاید در طول سه سال نمی‌توان ورزش را یکباره متحول کرد. سایت عصر ایران این سخنان را «نمک پاشیدن بر زخم» میلیون‌ها ایرانی می‌داند که «انتظار عذرخواهی و کناره گیری» علی‌آبادی را دارند.
روز گذشته، دوم شهریور ماه، محمد خاتمی، رئیس دولت‌های هفتم و هشتم، در دیدار با ورزشی‌نویسان مطبوعات، با اشاره به تلاش ورزشکاران می‌گوید «یقین دارم آن‌ها کم نگذاشته‌اند و اگر عیبی وجود دارد، از برنامه‌ریزی و تشکیلات ورزشی ماست.» او مدیران ورزش را مسئول پاسخگویی به مردم عنوان می‌کند. رئیس پیشین کمیته‌ی ملی المپیک نیز در گفتگو با ایسنا «تزلزل مدیریت و جدی نگرفتن المپیک» را از دلایل اصلی ناکامی ورزشکاران ایرانی در پکن عنوان می‌کند. به اعتقاد مصطفی هاشمی‌طبا «در سطح المپیک برنامه‌ریزی‌ها درست نبود.»
به رغم افزایش اعتراض‌ها و درخواست استعفای مسئولان ارشد ورزش، چنین کاری در جمهوری اسلامی مرسوم نیست. افزون بر این علی‌آبادی از دوستان و نزدیکان رئیس جمهور محسوب می‌شود و در دوران شهرداری محمود احمدی‌نژاد نیز معاون فنی و عمرانی او بوده. به اعتقاد کارشناسان شاید به همین دلیل باشد که در روزهای اخیر شایعاتی در مورد جابه‌جایی مدیران برخی از فدراسیون‌ها به گوش می‌خورد تا مسئولیت ناکامی در پکن از دوش رئیسان سازمان تربیت‌بدنی و کمیته‌ی ملی المپیک برداشته شود.
dw
