مشاعره

لبي بزن به شراب من ، اي شكوفه ي بخت
كه مي خوش است كه با بوي گل در آميزد!

در ناتواني ها ز پا افتادگي ها
يكشب توانم داد، دست دستگيري
دل را جواني داد و جان را نور بخشيد
فرزانه پيري، عارف روشن ضميري
...

یکدم ز موج حادثه ایمن نبوده ایم
چون ساحلیم و بر لب دریا نشسته ایم
از عمر جز ملال ندیدیم و همچنان
چشم امید بسته به فردا نشسته ایم
آتش به جان و خنده به لب در بساط دهر
چون شمع نیم مرده چه زیبا نشسته ایم

مرا به دور لب دوست هست پيمانی
که بر زبان نبرم جز حديث پيمانه

حديث مدرسه و خانقه مگوی که باز
فتاد در سر حافظ هوای ميخانه

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

همه نا مهربانند در این دنیای پرتذویر
چنین شد حاصل عمرم که جز مرگم نمی خواهم

مادر اي مادر خوب
اين چه روحي ست عظيم؟
وين چه عشقي ست بزرگ؟
كه پس از مرگ نگيري آرام؟

می میرم اگر نام تو دارم بر لب
بی نام تو روز من نماید چو شب
با نام تو بی نام تو عمری دارم
چون تب زه ای فتاده در حال تعب

با سلام

به حـسـن و خـلـق و وفـــا کس به یـار مـا نـرسـد*******تـــو را در ایـــن ســخـــن انــکــار کــار مــا نـرسـد

اگــر چـه حـسـن فـروشـان به جـلــوه آمـده​انـد*******کـسی به حـسـن و مـلاحـت به یــار مــا نرسـد

به حـق صـحـبـت دیـریـن که هـیــچ محـرم راز*******بـه یـــار یـک جـهــت حــق گــــزار مــا نـرسـد

هــزار نـقـش بـرآیـد ز کـلـک صــنــع و یـکـی*******بـه دلــپـذیــــری نـقـش نــــگـــار مــا نـرسـد

هــــزار نــقـــد بــه بــــازار کـــائــنـــات آرنــد*******یـکـی بـه سـکـه صـاحـب عـیــــار مـا نـرسـد

دریــغ قـــافــلــه عـمــر کـان چـنــان رفـتـنـد*******کـه گــردشــان بـه هـــوای دیـــار مـا نـرسـد

دلـا ز رنـج حـســودان مـرنــج و واثـق بــاش*******کـه بـد بـه خـــــاطـــر امــیــدوار مـا نـرســد

چـنـان بـزی که اگـر خـاک ره شـوی کـس را*******غـــبـــار خـــاطـــری از ره گـــذار مـا نـرسـد

بـسـوخـت حــافـظ و تـرسم که شـرح قـصـه او*******بــه ســمــع پـــادشـــه کـــامــگـــار مـا نـرسـد

ویرایش شد

در گیسوی وی افتاد به شب
وز سیل سرشک پا نهادم به تعب.
گر جان نبرم در این میان، عیب مگیر،
جان دادن اندر این مین نیست عجب.

با همان سكوت شرمگين
با همان ترانه ها و عطر ها
بهترين هرچه بود و هست
بهترين هرچه هست و بود!