Printable View
من آمدنت را
دیدنت را
در شب های تنهایی خود انتظار کشم
گل عشق را در خود بشکنم
وتنها باران اشک چشمان تو
آن را به ثمر خواهد رساند
وتنها
قطره ای از چشمان تو
ای یار مهربان
فاصله ها را از بین خواهد برد
و اکنون فاصله من وتو
تنها
به اندازه یک تار موی تو
به اندازه یک قطره اشک
از چشمان توست
در شب سرد خزان رویا
پیش از آغاز بهاری دیگر
ته بن بست خیال فردا
سمت احساس غزل های غریب
دور از خاطره عشق
پشت تنهایی آوار سکوت
بارها خوانده ام ومی خوانم
نیست یک روزنه حتی روشن
من هم حس تو را میخوانم
رغبتی نیست که باشی با من
وقتی که تو نیستی
با سبد سبد دلتنگی چه کنم؟
انگار با نبودنت
نام رنگ می بازد
دیگر نمی خواهم کسی را صدا بزنم ...
با خودم حرف می زنم
با تکه های خودم حرف می زنم
با تکه تکه های خودم حرف می زنم
رابطه مجهول و
دستم دور بازوی تو حلقه
این رقص اما ، به انتهای خود نمی رسد
من ، کم رنگ
تو ، نامرئی
رابطه مجهول و
نفسهات روی نفسهایم بُر که می خورد
دردی قلقلکم می دهد .
تکه ها را تکرار می کنم
تکه تکه ها را تکرار می کنم
غربت ، نه عطر تند ادویه داشت
نه طعم به هم فشرده خرما ، در بسته های غیر طبیعی
غربت ، فقط مرا به شب
شب ، وارد معرکه رگ می زند
و رد خون
پاک نمی شود از این همه آسمان و تیرگی .
تکه حرف می زنم
تکه تکه حرف می زنم
خوابِ این همه کارتن
گوشه ی خیابان های سرد تهران ، پاره که شد
ماه افتاد توی دامنم و
آب از سرم گذشت
شاعر: روجا چمنکار
با تمام آنقدر منتظر مرده ام
تو ، کابوی تمام قصه های من بودی .
من ، معجونی از خواب های آشفته ی تو
دورترین ستاره آسمان
که دستت به دردش نمی رسید .
این شهر ، پشت رفتن تو
توی چشم من ضد نور می شود .
کنار تمام قصه ها
آنقدر منتظر مُرده ام
تا دوباره هفت تیرت را توی شصت بچرخانی
دوئل کنی
و من ، چشم بر ندارم از این همه زیبایی ات
شاعر:روجا چمنکار
با یک گل
بهار نمی‌شود
اما برای من
بی‌گل روی تو
بهار
هیچ رنگ و بویی ندارد
عشق تو
پرنده‌اي بود
كه جاي يكي از آجرهاي ديوار
لانه كرد
ديواري است
عشق تو
كه جاي تك‌تك آجرهايش
پرنده لانه كرده
برف هم که نباشم
آب مي‌شوم
زير تابشت
دوستت دارم
مثل طعم زیتون
که تلخش را هم
ببين با آمدنت چه باراني زده!
با آمدنت
ديگر فعل «رفتن» را صرف نمي‌كنم
حتي اكر هزار هزار بار دگر بد بياورد
هرگز كسي به جز تو دلش را نمي برد
ديوانه ! زير قيمت تو قلب خويش را
حتي اكر كسي بفروشد ، نمي خرد !
«شاعر شنيدني ست …» نه خانم ! پريدني ست !!
اما به روي شانه هر كس نمي پرد !!
اين گرگ با نژادترين گرگ گله است
آهوي هم قبيله خود را نمي درد
او پيش از اين كه گرگ شود ، بره بوده است
اصلا بعيد بوده كه دندان در آورد !
با مهره هاي اسب اگر كيش مي شود
او مات چشم توست … و بي تو نمي برد
ديگر پياده شو … و رخت را نشان بده !
بانو ! مخواه فيل تو از شاه بگذرد !!
سلام دوستان نميدونم اجازه دارم درخواست يك شعر بكنم اينجا يا نه اين شعر رو وقتي دانشجو بودم استادمون سر كلاس خوند البته من كاملش رو ميخوام اگه ممكنه:
روزگاري من و دل ساكن كويي بوديم
ساكن كوي بت عربده جويي بوديم .........
خيلي ممنون
سلام.نقل قول:
شعر از کمال الدین بافقی متخلص به وحشی بافقی:
دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
داستان غم پنهانی من گوش کنید
قصه بی سر و سامانی من گوش کنید
گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید
شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی
سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی
روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم
ساکن کوی بت عربده‌جویی بودیم
عقل و دین باخته، دیوانه‌ی رویی بودیم
بسته‌ی سلسله‌ی سلسله مویی بودیم
کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستند نبود
نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت
سنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت
اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت
یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت
اول آن کس که خریدار شدش من بودم
باعث گرمی بازار شدش من بودم
چاره اینست و ندارم به از این رای دگر
که دهم جای دگر دل به دل‌آرای دگر
چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر
بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر
بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود
من بر این هستم و البته چنین خواهدبود
پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی‌ست
حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی‌ست
قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دویکی‌ست
نغمه‌ی بلبل و غوغای زغن هر دو یکی‌ست
این ندانسته که قدر همه یکسان نبود
زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود
چون چنین است پی کار دگر باشم به
چند روزی پی دلدار دگر باشم به
عندلیب گل رخسار دگر باشم به
مرغ خوش نغمه‌ی گلزار دگر باشم به
نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش
سازم از تازه جوانان چمن ممتازش
آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست
می‌توان یافت که بر دل ز منش یاری هست
از من و بندگی من اگر اشعاری هست
بفروشد که به هر گوشه خریداری هست
به وفاداری من نیست در این شهر کسی
بنده‌ای همچو مرا هست خریدار بسی
مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است
راه سد بادیه‌ی درد بریدیم بس است
قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است
اول و آخر این مرحله دیدیم بس است
بعد از این ما و سرکوی دل‌آرای دگر
با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر
نه هر وقت می‌خواهمت
هر وقت دلت می‌خواهد می‌آیی
برنامه‌ی منظم روزانه‌ام را
با یک نگاه به‌هم می‌ریزی
تصمیم‌های قطعی تازه‌ام را
با یک لبخند دود می‌کنی می‌فرستی هوا
رویاهایی از آن گونه که دوست می‌دارم
برایم نقش می‌زنی
سرم که گرم شد
پاهام که سست شد
نفست را که کم کم باور کردم
باز مرا
پشت دری که طعم بوسه می‌دهد
جا می‌گذاری...
باز مرا جا می‌گذاری...
آنقدر رسم وفا مرده
که می ترسم روزی اگر لیلی
زنده گردد
یادی ز مجنون نکند .
با تمام بی کسی هایم کسی دارم هنوز
چشم مشتاق و دل دلواپسی دارم هنوز
خنده را از من گرفتند دل قرارم را ربود
با تمام این حرفها دوستت دارم هنوز
میخوام امشب بگم از تو تو که ناز مهربونی
ولی با این دل تنگم همش از غصه میخونی
چرا امشب من مهتاب تو دل قصه اسیریم؟؟
نمیخوام صبح بشه اینجا تا که اسوده بگیریم
میخوام امشب تو خیالم پیش چشمای تو باشم
تا سحر تا خوده افتاب تو شب چشمات رهاشم
آرزو دارم دلبندم بتوانم دنیا را
یک روز…تنها یک روز
در دست داشته باشم
تا شاید بتوانم بنیان گذارم
جمهوری احساس را…
چشمت
خراج سلطنت شب را
از شاعران شرق طلب مي كند
ليلي !
من آبروي عشقم
هشدار!
تا به خاك نريزي !
گيسوانت در باد
سرچشمه تمام رودهاي زميننند
و سبزي چشمهات
سيماي جنگلي ست
كه بازوان زمستان را
شرمنده مي كند …
همه
لرزش دست و دلم
از آن بود
که عشق
پناهی گردد
پروازی نه
گریزگاهی گردد
آی عشق آی عشق
چهره ی آبیت پیدا نیست
نگاهت
شکست ستمگری ست
پس شکست شب است...
می شد با من بمونی بمونی تا همیشه
اما یه سایه آنی از ما جدا نمی شه
این سایه سرنوشته که راهمونو بسته
نگاه تلخه مارو به انتظار نشسته
برام گذشتن از تو پروازه برگه تا خاک
مرثیه ی عشقه این آواز تلخ غمناک
برام گذشتن ازتو سخته ولی گذشتم
همیشه تنها موندن همینه سرنوشتم
روزگاری چشم پوشیدم ز خواب
تا بخوانم قصه مهتاب را
این زمان دور از ملامت های ماه
چشم می بندم که جویم خواب را!
روزگاری یک تبسم یک نگاه
خوشتر از گرمای صد آغوش بود
این زمان بر هر که دل بستم دریغ
آتش آغوش او خاموش بود
روزگاری هستیم را می نواخت
آفتاب عشق شور انگیز من
این زمان خاموش و خالی مانده است
سینه از آرزو لبریز من
عشقم عاقبت بر سر شکست
خنده ام را اشک غم از لب ربود
زندگی در لای رگهایم فسرد
ای همه گلهای از سرما کبود ...!
خوشـا دلی که مدام از پی نظر نرود!
به هر درش که بخوانند بی خبر نرود!
سواد دیده ی غمدیده ام به اشک بشوی!
که نقش خــــــــــال تو ام هرگز از نظر نرود!
ز من چو باد صبا، بوی خود دریـغ مدار
چرا که بی سر زلف تو ام به سر نرود!
دلا مباش چنین هرزه گرد و هر جایی
که هیــچ کار ز پیشت بدین هنر نرود!
مکن به چشم حقارت نگاه در من مست!
که آبـــــــــــــــروی شریعت بدین قَدََر نرود!!
تو کز مکارم اخـــــلاق عالمی دگری
وفای عهد من از خاطرت به در نرود!
بیار باده و اول به دست "حافـــــــــــظ" ده
به شرط آنکه ز مجلس سخن به در نرود!
? – با صدای محمد رضا شجریان بشنوید!
روز اول پيش خود گفتم
دگرش هرگز نخواهم ديد
روز دوم باز مي گفتم
ليك با اندوه و با ترديد
روز سوم هم گذشت اما
برسر پيمان خود بودم
ظلمت زندان مرا مي كشت
باز زندانبان خود بودم ....
------------------------
باز هم قلبي به پايم اوفتاد
باز هم چشمي به رويم خيره شد
باز هم در گير و دار يك نبرد
عشق من بر قلب سردي چيره شد
باز هم از چشمه لبهاي من
تشنه يي سيراب شد ‚ سيراب شد
----------------------
عشقي كه ترا نثار ره كردم
در سينه ديگري نخواهي يافت
زان بوسه كه بر لبانت افشاندم
سوزنده تر آذري نخواهي يافت
در جستجوي تو و نگاه تو
ديگر ندود نگاه بي تابم
انديشه آن دو چشم رويايي
هرگز نبرد ز ديدگان خوابم
ديگر به هواي لحظه اي ديدار
دنبال تو در بدر نميگردم
دنبال تو اي اميد بي حاصل
ديوانه و بي خبر نمي گردم
-----------------------------
ياد بگذشته به دل ماند و دريغ
نيست ياري كه مرا ياد كند
ديده ام خيره به ره ماند و نداد
نامه اي تا دل من شاد كند
خود ندانم چه خطايي كردم
كه ز من رشته الفت بگسست
در دلش جايي اگر بود مرا
پس چرا ديده ز ديدارم بست
هر كجا مينگرم باز هم اوست
كه به چشمان ترم خيره شده
درد عشقست كه با حسرت و سوز
بر دل پر شررم چيره شده
گفتم از ديده چو دورش سازم
بي گمان زودتر از دل برود
مرگ بايد كه مرا دريابد
ورنه درديست كه مشكل برود
تا لبي بر لب من مي لغزد
مي كشم آه كه كاش اين او بود
كاش اين لب كه مرا مي بوسد
لب سوزنده آن بدخو بود
مي كشندم چو در آغوش به مهر
پرسم از خود كه چه شد آغوشش
چه شد آن آتش سوزنده كه بود
شعله ور در نفس خاموشش
شعر گفتم كه ز دل بر دارم
بار سنگين غم عشقش را
شعر خود جلوه اي از رويش شد
با كه گويم ستم عشقش را
مادر اين شانه ز مويم بردار
سرمه را پاك كن از چشمانم
بكن اين پيرهنم را از تن
زندگي نيست بجز زندانم
تا دو چشمش به رخم حيران نيست
به چكار آيدم اين زيبايي
بشكن اين آينه را اي مادر
حاصلم چيست ز خودآرايي
در ببنديد و بگوييد كه من
جز از او همه كس بگسستم
كس اگر گفت چرا ؟ باكم نيست
فاش گوييد كه عاشق هستم
قاصدي آمد اگر از ره دور
زود پرسيد كه پيغام از كيست
گر از او نيست بگوييد آن زن
دير گاهيست در اين منزل نيست
----------------------------
باز من ماندم و خلوتي سرد
خاطراتي ز بگذشته اي دور
ياد عشقي كه با حسرت و درد
رفت و خاموش شد در دل گور
روي ويرانه هاي اميدم
دست افسونگري شمعي افروخت
مرده يي چشم پر آتشش را
از دل گور بر چشم من دوخت
ناله كردم كه اي واي اين اوست
در دلم از نگاهش هراسي
خنده اي بر لبانش گذر كرد
كاي هوسران مرا ميشناسي
قلبم از فرط اندوه لرزيد
واي بر من كه ديوانه بودم
واي بر من كه من كشتم او را
وه كه با او چه بيگانه بودم
او به من دل سپرد و به جز رنج
كي شد از عشق من حاصل او
با غروري كه چشم مرا بست
پا نهادم بروي دل او
من به او رنج و اندوه دادم
من به خاك سياهش نشاندم
واي بر من خدايا خدايا
من به آغوش گورش كشاندم
در سكوت لبم ناله پيچيد
شعله شمع مستانه لرزيد
چشم من از دل تيرگيها
قطره اشكي در آن چشمها ديد
همچو طفلي پشيمان دويدم
تا كه در پايش افتم به خواري
تا بگويم كه ديوانه بودم
مي تواني به من رحمت آري
دامنم شمع را سرنگون كرد
چشم ها در سياهي فرو رفت
ناله كردم مرو ‚ صبر كن ‚ صبر
ليكن او رفت بي گفتگو رفت
واي برمن كه ديوانه بودم
من به خاك سياهش نشاندم
واي بر من كه من كشتم او را
من به آغوش گورش كشاندم
----------------------
مي روم خسته و افسرده و زار
سوي منزلگه ويرانه خويش
به خدا مي برم از شهر شما
دل شوريده و ديوانه خويش
مي برم تا كه در آن نقطه دور
شستشويش دهم از رنگ نگاه
شستشويش دهم از لكه عشق
زين همه خواهش بيجا و تباه
------------------------------
ترا افسون چشمانم ز ره برده ست و ميدانم
چرا بيهوده مي گويي دل چون آهني دارم
نميداني نميداني كه من جز چشم افسونگر
در اين جام لبانم باده مرد افكني دارم
چرا بيهوده ميكوشي كه بگريزي ز آغوشم
از اين سوزنده تر هرگز نخواهي يافت آغوشي
چشم های درخشان پر خواهش ات را می بویم
و دست هایت را
- پرنده های پریده رنگ در پائیز -
تو نیز می دانی
می دانی هراسی در عاشقانه هاست
زیرا همیشه چیزی هست که بر وفق مراد نیست!
(سیروس شاملو)
یادت میاد نوشتی رو بخار شیشه
دلت اگه با من باشه، گم نمیشی تا همیشه
به رسم دل سپرده‌ها نوشتم و تو خوندی
با خوندنت تو رو به من رسوندی، شبُ سوزوندی
گفتی تو این عبور اگه غریب و خسته بودی
ترانه‌ای بخون بخون آخه فقط تو موندی
تو این غروب سوت و کور یاد تو باورم شد
تموم قصه‌های تو نخونده باورم شد
یادم میاد نوشتی رو بخار شیشه
دلم اگه با تو باشه، با تو اگه باشه دلم ،گم نمیشم همیشه...
(فرزاد حسنی)
خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست
طاقت بار فراق این همه ایامم نیست
گو همه شهر به جنگم به در آیند و خلاف
منکه درخلوت خاصم خبراز عامم نیست
به خدا و به سرا پای تو کز دوستیت
خبر از دشمن و اندیشه ز دشنامم نیست
دوستت دارم اگر لطف کنی گر نکنی
به دوچشم توکه چشم از تو به انعامم نیست
گاهی باید از خانه گریخت
به کوچه
خیابان
پارک
و در خود فرو رفت
گاهی باید از خود گریخت
به جاده‌های مه‌آلود
خانه‌های موهوم
خیال او
که تو را از خود کرده‌است
که تو را بی خود کرده‌است
گاهی باید از او گریخت
به کجا
دلم برایت تنگ می شود
حتا وقتی روبرویم نشسته ای
و نگاه تو دور می شود از مماس نگاهم
تا فنجان چای
قول بده
قول بده
تنها دست های من زیر سیگاری ات باشد
بوسه ز لب هاي تو در خواب گرفتم
گويي که گل از چشمه ي مهتاب گرفتم
در برکه ي اشکم همه دم نقش تو ديدم
اين هديه ي خوبيست که از آب گرفتم
هرگز نتواني که ز من دور بماني
چون در دل خود عکس تو را قاب گرفتم
تنهایی ها عمیق اند
عمیق
مثل صورت مردگان.
حلزون ها چقدر تنهایند
به جز آشیانه ی خود همراهی ندارند.
تنهایی ها عمیق اند، آشیانه ی کوچکم!
و تو در خاموشی هایم می درخشی
در آتش و روشنی می درخشی
و من آن قدر دوستت دارم
که فراموش می کنم
زندگی
با بلعیدن زندگان است تنها که ادامه دارد.
تو که عشقو تو ویرونی ندیدی
شب سردرگریبونی ندیدی
نمی دونی چه دردی داره دوری
تو که رنگ پریشونی ندیدی
خاطراهاشو از وجود تو کشید
دفترشو قلم به نام تو کشید
اما تو کردی بی وفایی بی صفت
شدش جلوت بلای جونش بی سپر
سپر نداشت و دلش از سنگ نبود
زلال و از قطره برف بیش نبود
متاسفم برات ....
نه اسمی ازش
نه حتی فامیلی ای ازش
عکس،نه هیچی ،هیچی
خنده داره نه!
فقط یک نگاه
نه یک بار نه سه صحنه در ذهن
همین،عاشقی خیلی عجیبه
این نجیب بودنش هست این بید مجنون منه
این تصویری از آخرین دیدنشه
آره،فقط یک ماسک روصورت داشت
حالا این شده شعر تنهاییه من......
آره نگاه زاده علاقه ست
اما حتی یک بار هم ،فیس تو فیس نشدیم ، چرا؟
حالا تو خیالم چی دارم ،هیچی
فقط یک ابرو با رنگ قهوه ای سوخته ،همین
حالا چی دارم دوریشو تا کی ؟!
همینم زیباست
دوستت دارم وتابان آن هرچه باشد
باشد
میخواهم بیدار بمانم نه در خواب در خیالم تو را بینم لحظه ای
دیدم تو را در کوی ما بودی ز خانه ای آمدی گفتی تو که بودی
من لحظه ای خوف کردم در کنار تو ذوق کردم
تو بی نشانه کجا بودی در این حوضهء حجر ز در آمدی
یعنی که پیدایی اما آنقدر نهانی که که هر کجا بینم تو آنجایی
نیستی، اما آن رنگ ابرویت هست
بالا بلند شوخ چشم آن نازنين دلدار من
بر زير لب ميخندد از زيبايي گفتار من
من غرق چشمانش شوم،مومن به ايمانش شوم
نامش فتاده تا ابد در قلب بيمقدار من
.چه قدر فاصله اينجاست بين آدمها
چه قدر عاطفه تنهاست بين آدمها
کسي به حال شقايق دلش نمي سوزه
و او هنوز شکوفاست بين آدمها
کسي به خاطر پروانه ها نمي ميرد
تب غرور چه بالاست بين آدمها
و از صداي شکستن کسي نمي شکند
چه قدر سردي و غوغاست بين آدمها
ميدان کوچه دل ها فقط زمستانست
هجوم ممتد سرماست بين آدمها
ز مهرباني دل ها دگر سراغي نيست
چه قدر قحطي روياست بين آدمها
کسي به نيست دل ها دعا نمي خواند
غروب زمزمه پيداست بين آدمها
و حال اينه را هيچ کسي نمي پرسد
هميشه غرق مداراست بين آدمها
غريب گشتن احساس درد سنگيني ست
و زندگي چه غم افزاست بين آدمها
مگر که کلبه دل ها چه قدر جا دارد
چه قدر راز و معماست بين آدمها
چه ماجراي عجيبي ست اين تپيدن دل
و اهل عشق چه رسواست بين آدمها
چه مي شود همه از جنس آسمان باشيم
طلوع عشق چه زيباست بين آدمها
ميان اين همه گلهاي سکن اينجا
چه قدر پونه شکيباست بين آدمها
تمام پنجره ها بي قرار بارانند
چه قدر خشکي و صحراست بين آدمها
و کاش صبح ببينم که باز مثل قديم
نياز و مهر و تمناست بين آدمها
بهار کردن دل ها چه کار دشواريست
و عمر شوق چه کوتاست بين آدمها
ميان تک تک لبخندها غمي سرخ ست
و غم به وسعت يلداست بين آدمها
به خاطر تو سرودم چرا که تنها تو
دلت به وسعت درياست بين آدمها