به خاطر دندان هایتان ماست بخورید!
خانم! دختر کوچولوی شما، هر روز چقدر لبنیات مصرف می کند؟
لبنیات خوب می خوره، دکتر ! ولی نمی دونم چرا اینقدر دندوناش زود خراب می شه؟
لبنیات خوب یعنی چقدر؟
هر شب که می خواد بخوابه، یه لیوان پر شیر و عسل می خوره... عصرها هم شیر کاکائو.
ماست، پنیر، دوغ و شیر بدون افزودنی چطور؟
نه راستش! خیلی اهل ماست و شیر ساده نیست.
و از چشم های دکتر این طور خوانده می شود که شیر شبانه شیرین شده با عسل که دشمن دندان ها است، شیرکاکائوی شیرین همراه با کیک هم که با داشتن شکر زیاد دندان ها را تهدید می کند و از طرفی کاکائو هم که مانع از جذب کلسیم شیر می شود و ... خلاصه، این دختر کوچولو تا رسیدن به مقدار مناسب کلسیم روزانه در مجموع روزی ۳ لیوان شیر، ماست و مقداری پنیر، کم دارد!
در دانشگاهی در ژاپن، پژوهشی روی بچه ها انجام شد. والدین ۲۰۵۸ بچه ۳ ساله، در مورد عادت های غذایی بچه هایشان، پرسشنامه ای را پر کردند. یکی از سوال های این پرسشنامه درباره مقدار ماستی بود که بچه ها به طور روزانه مصرف می کردند. بعد از پایان این پژوهش، مشخص شد، بچه هایی که لااقل ۴ بار در هفته، ماست می خورند، به مقدار ۲۳ درصد کمتر از کودکانی که ماست نمی خورند، دچار پوسیدگی دندانی می شوند. هر چند تمامی فرآورده های لبنی مثل شیر، پنیر، ماست و... به علت داشتن کلسیم و فسفر فراوان به استحکام دندان ها کمک می کند اما در این پژوهش به صورت خاص مشخص شد که ماست عامل مهمی در جلوگیری از پوسیدگی دندان ها است و می تواند آن ها را در برابر پوسیدگی محافظت کند.
● به سختی الماس، به نرمی پنیر
وقتی یک خوراکی را به دهان می بریم در محیط دهان تغییرهایی شروع می شود و این تغییرها از همان دقیقه ورود غذا به دهان آغاز می شود. این تغییرها به این صورت است: غذاهای کربوهیدراتی قابل تخمیر به قندهای ساده مثل گلوکز، فروکتوز، مالتوز و لاکتوز تبدیل می شوند. باکتری های محیط دهان، این قندها را تخمیر می کنند و اسید می سازند. اسید دندان ها را به پوسیدگی می کشاند و مینای سخت
الماس گونه را به ماده نرم پنیری شکلی تبدیل می کند. غذاهای شیرین مثل شیرینی ها، کیک ها، نوشابه ها و شکلات ها منبع اصلی ایجاد پوسیدگی هستند. با ورود خوراکی های پوسیدگی زا به دهان، اسید ایجاد شده و مقداری از مواد معدنی مینای دندان را حل می کنند. اما با عمل جبرانی بزاق، این مواد معدنی می تواند دوباره روی مینای قرار گیرد. اگر سرعت حل مینای دندان بیشتر از بازگذاری آن باشد، کم کم مینای دندان به مقدار زیادی حل شده و فرآیند پوسیدگی آغاز می شود. هر چه خوراکی ها بیشتر در کنار باکتری ها باقی بمانند، اسید بیشتری تولید می شود. بنابراین کربوهیدرات های شیرین چسبناک مثل گزها و تافی ها که مدت طولانی روی دندان ها می چسبند، بسیار پوسیدگی زا هستند. از طرفی کربوهیدرات های غیرشیرین اما چسبناک می توانند پوسیدگی زا باشند. یک مثال وحشتناک از این گروه، چیپس است. یک مشت چیپس بخورید و بعد ببینید این خرده های چیپس تا چه مدت طولانی روی دندان ها می چسبند و تمیز نمی شوند. دندان هایی که برجستگی و فرورفتگی بیشتری دارند (مثل دندان های آسیا) غذاهای بیشتری را در خود گیر می اندازند و در معرض خطر بیشتر پوسیدگی هستند.
اگر می خواهید دندان های سالمی داشته باشید به این نکته دقت کنید. زمان خوردن خوراکی ها (مخصوصا میان وعده ها) همان قدر مهم است که نوع آنها. این جمله به آن معناست که با خوردن هر خوراکی پوسیدگی زایی، محیط دهان ما به سمت اسیدی شدن و آمادگی برای پوسیدگی پیش می رود و اگر ما مرتب و به فواصل زمانی کوتاه، خوراکی های مختلف بخوریم مرتب دهان ما در حالت اسیدی باقی مانده و خطر ایجاد پوسیدگی بسیار بالا می رود. خوردن یک بیسکوییت همراه شام، یا بلافاصله بعد از تمام شدن آن خیلی بهتر از آن است که ما این بیسکوییت را نیم ساعت بعد از پایان شام مصرف کنیم. افرادی که عادت دارند هر از گاهی آب نباتی بمکند، شکلاتی در دهان بگذارند یا مرتب چای و قهوه شیرین بنوشند مدام دهان خود را در حالت اسیدی و دندان ها را در خطر شدید پوسیدگی نگاه می دارند.
● ۱۲ توصیه کلیدی
اگر می خواهید نه تنها دندان ها، بلکه بدن سالمی داشته باشید، این توصیه ها را رعایت کنید:
۱) غلات سبوس دار و کامل را مصرف کنید.
۲) از سبزی های مغذی شامل سبزی های تیره و نارنجی استفاده کنید (حداقل ۵/۲ فنجان در روز)
۳) میوه های زیاد و متنوع بخورید. (حداقل ۲ فنجان در روز)
۴) مصرف ماهی، حبوبات، خشکبار و دانه ها را فراموش نکنید.
۵) نمک کمتری مصرف کنید.
۶) وزنتان را کنترل کرده و هر روز ورزش کنید.
۷) حداقل روزی ۳ لیوان شیر، ماست یا پنیر مصرف کنید.
۸) اگر می خواهید دندان های سالمی داشته باشید علاوه بر نکات یاد شده، چند تا تذکر کوچک دیگر را هم باید در نظر داشته باشید:
۹) میان وعده هایتان را محدود کنید. اگر نیاز به مصرف زیاد میان وعده ها دارید، خوراکی های دوستدار دندان را انتخاب کنید.
۱۰) میان وعده های نوشیدنی تان را از آب میوه های شیرین و چای شیرین، به دوغ، آب میوه های طبیعی یا آب خالص تغییر دهید.
۱۱) هرگز آب نبات ها را نجوید.
۱۲) هر از گاهی آدامس های بدون قند بجوید. جویدن این آدامس ها به افزایش بزاق کمک کرده و داند ن ها را در برابر پوسیدگی مقاوم می کنند.
چرا سطح دندانها صاف نیست؟
دندان درآوردن کودکان، برای پدر و مادر، تجربه شیرین و دلچسبی است. شما این اتفاق را تجربه کرده اید؟ تیزی دندان های تازه روییده یک کودک را چطور؟ لبه های سطوح برنده دندان های تازه رویش یافته کودک، بسیار تیز و برنده است!
● فرورفتگی های میانی دندان های آسیای کودکان نیز عمیق است. می دانید این برجستگی ها و فرورفتگی های دندانی چه کارایی هایی دارند؟
ما در دوران بزرگسالی، در حالت عادی، حداکثر ۳۲ دندان خواهیم داشت که به طور متقارن در هر فک ۱۲ دندان قرار می گیرند؛ در هر فک ۴ دندان پیش، ۲ دندان نیش، ۴ دندان آسیای کوچک و در صورت رویش دندان های عقب، ۶ دندان آسیای بزرگ خواهیم داشت. دندان های پیشین، بیشتر برای بریدن و نیش ها بیشتر برای پاره کردن و تکه کردن لقمه های غذایی کاربرد دارند و وظیفه اصلی آسیاها، خرد کردن و جویدن لقمه های غذا و له کردن و آماده سازی آنها برای مخلوط شدن با بزاق و ورود به مری است.
با توجه به این تعاریف، هر کدام از دندان ها، شکل خاصی دارند که به عملکرد آنها کمک می کند اما درمجموع، جزییات شکل دندان های گوناگون بسیار زیاد است.
روی دندان های آسیا به صورت خاص برجستگی ها و فرورفتگی هایی وجود دارد. به برجستگی های دندان های آسیا در اصطلاح علمی «کاسپ» گفته می شود. اکنون دندان هایتان را روی هم بگذارید و آب دهانتان را فرو بدهید. حالا بدون آنکه دندان هایتان را از روی هم بردارید به کمک زبان، دندان های فک بالا و پایین خود را لمس کنید. با کمی دقت درخواهید یافت که شیار میانی دندان های آسیای فک پایین شما را برجستگی های دندان های آسیای بالا پر کرده و این دقیقا همان عملی است که هنگام جویدن اتفاق می افتد؛ یعنی غذا در ناحیه شیارهای میانی دندان های آسیایی پایین شما قرار می گیرد و برجستگی ها (کاسپ های) دندان های فک بالا، در حرکات منظم و مداوم جویدن، غذا را خرد و له می کنند. در انجام عملیات جویدن و له شدن مناسب غذا، عوامل زیادی دخیل هستند.
شیب این برجستگی ها، فاصله عمق شیارها از نوک کاسپ ها، محل قرارگیری دندان های بالا و پایین نسبت به هم و نیز ارتباط همه اینها با مفصل گیجگاهی و فکی ما آنچنان هوشمندانه طراحی شده است که کوچک ترین تغییری در هر کدام از این عوامل، سیستم جویدن ما را به درجه های گوناگون دچار اشکال می کند.
● آناتومی دندان
یکی از واحدهای مهم درسی که دانشجویان رشته های دندان پزشکی و پروتز دندان، در اولین سال های تحصیل خود می گذرانند، آناتومی دندان است.
در این درس ابتدا، آنها به خوبی با شکل تک تک دندان ها به صورت تئوری آشنا می شوند و جزییات سطوح مختلف هر یک از دندان ها را به خوبی می آموزند.
سپس در مراحل عملی این درس، شکل کامل هر کدام از دندان ها را روی مکعب های آماده شده از جنس گچ و سپس موم، می تراشند و به عبارتی مانند مجسمه سازهای حرفه ای، از مکعب های ساده مومی، مجسمه دندان های گوناگون را می آفرینند و این کار به آنها کمک می کند تا کوچک ترین جزییات دندان ها، در ذهنشان نقش بسته و ملکه شود.
قرارگیری این کلاس، با این دقت و جدیت بین دروس تئوری و عملی دانشجویان دندان پزشکی، بیانگر آن است که دانستن شکل و کاربرد اجزای گوناگون یک دندان بسیار بااهمیت است؛ زیرا این دانشجویان، بعدها قرار است به دندان پزشکانی بدل شوند که یکی از وظایف اصلی آنها ترمیم دندان های پوسیده با انواع مواد پرکننده دندانی است و آنها باید این مهارت را ابتدا روی مدل های گچ و موم و سپس مدل های انسانی و دست آخر روی بیماران اجرا کنند تا بتوانند یک دندان پوسیده را به کمک مواد ترمیمی دندان و کاملا شبیه به شکل اصلی و واقعی دندان ترمیم کنند تا این دندان پس از ترمیم بتواند به کمک برجستگی ها و فرورفتگی های صحیح و مناسب ایجاد شده، کارایی و عملکرد مناسبی داشته باشد.
بنابراین دندانی که با دقت و ظرافت ترمیم شده باشد باید پس از پایان مرحله نهایی ترمیم، فرم و شکلی تا حد امکان نزدیک به دندان سالم داشته باشد.
● سردردی برای یک میلی متر
یکی از استادان درس پروتز ثابت (علم ساخت روکش های دندانی) مثالی از مورد بسیار عجیبی می زد که هرگز فراموش نمی کنم. داستان درباره خانمی بود که سال های طولانی از سردردهای مکرر، مداوم و طولانی رنج می برد. انواع معاینه های پزشکی، تصویربرداری ها و آزمایش های گوناگون، برای کشف علت سردردهای ایشان انجام شده بود اما هیچ کدام از پزشکان، عامل این سردردها را تشخیص نداده بودند و آن خانم همچنان از این درد مداوم رنج می برد؛ تا اینکه روزی روکش دندانی که در دهان این خانم قرار داشت، لق شد و دندان پزشک برای قالب گیری و ساخت روکش جدید، روکش قبلی را از دهان بیمار خارج کرد و از آن روز، سردرد ایشان برطرف شد! واقعیت این بود که این روکش، در یکی از نقاط، اندکی (شاید در حد یک میلی متر) بلندتر از حد معمول ساخته شده بود و همین بلندی، عضلات ناحیه فک و به دنبال آن، پیشانی و سر را به اختلال عملکردی دچار کرده بود.
البته این بیمار یک مورد نادر بوده اما لازم است ما با پرکردگی ها، روکش ها و هرگونه ترمیم جدید دندانی مان با دقت و حساسیت برخورد کنیم و اگر در نقطه ای احساس بلندی می کنیم (این بلندی باعث می شود که دندان های سمت پرکردگی زودتر از دندان های سمت دیگر به هم برسند) یا در جویدن مشکل داریم، حتما سری به دندان پزشکان بزنیم. آنها می توانند با صرف وقت بسیار کوتاهی، این اشکال را برطرف و از انواع مشکلات احتمالی بعدی پیشگیری کنند.
قرص اعصاب بخوریم یا نخوریم؟
داروهای اعصاب، اعتیادآورند؟ کلی عارضه دارند؟ آدم را چاق می کنند؟ و هزار و یک عارضه دیگر؟! واقعا این داروهایی که روان پزشکان به ما می دهند، چقدر مفیدند و چقدر مضر؟ دکتر محمدرضا خدایی، روان پزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی به این سوال ها پاسخ می دهد..
▪ اولین انتقادی که خیلی ها به داروهای روان پزشکی دارند، خواب آور بودن این داروهاست. واقعا این ادعا درست است؟
ـ ببینید؛ درمان مثل یک ترازوست که باید بین منافع داروها و عوارض آنها حالت توازن ایجاد شود. باید منافع و مضرات را بسنجیم. داروهای روان پزشکی فواید بسیاری دارند و در کنارش عوارضی هم دارند. هر چه یک بیماری ناشناخته تر باشد شایعات درباره اش بیشتر می شود؛ مثلا آن قدر که آنفلوآنزا شناخته شده، افسردگی شناخته نشده. ما انواع و اقسام داروهای روان پزشکی داریم؛ داروهای ضداضطراب، ضدترس، ضدجنون، اشتهاآور، خواب آور و... نمی توان گفت همه اینها خواب آورند. برخی داروها توهم بیمار را کنترل می کنند یا بدبینی های خطرناک او را کاهش می دهند اما ممکن است در کنارش عوارضی مثل خشکی دهان، افزایش اشتها یا خواب آلودگی داشته باشند. گاهی اوقات نیز عوارض دارو نشان دهنده بهبودی بیمار است. داروهایی مانند دیازپام، آلپرازولام و کلردیازپوکساید خواب آورند اما نمی توان همه داروهای اعصاب را خواب آور نامید. ضمن اینکه اصلا خاصیت برخی از داروها همان خواب آور بودن آنهاست و البته هیچ دارویی نباید بدون تجویز پزشک و خودسرانه مصرف شود.
▪ تصور دیگری که درباره داروهای روان پزشکی وجود دارد، اعتیادآور بودن آنهاست و دلیلی که باعث می شود بعضی ها از خوردن این داروها امتناع کنند، وابستگی به دارو است. این تصورها درست اند؟
ـ برخی از داروهای روان پزشکی اگر به صورت مداوم مصرف شوند، می توانند ایجاد وابستگی و تحمل کنند و قطع مصرف آنها اگر به سرعت انجام شود، بی قراری ایجاد می کند. ما به این حالت، وابستگی دارویی می گوییم که بیشتر در مواقعی رخ می دهد که دارو خودسرانه مصرف می شود. به عنوان نمونه، در مورد بیماری اسکیزوفرنیا درمان آن زمان بر است و دلیل بر این نیست که فرد به این دارو اعتیاد پیدا کرده است؛ مثل بیماری فشارخون است که بیمار باید برای کنترل بیماری اش تا مدت های طولانی دارو مصرف کند. برخی از افسردگی ها با افکار خودکشی همراه است. لازم است مبتلایان حدود ۲ سال دارو مصرف کنند و نباید دارویشان را قطع کنند و نمی توان گفت به دارو وابسته شده اند چون در برخی از بیماری ها روند بیماری طولانی است. اما باید توجه داشته باشید داروها را زیر نظر پزشک مصرف کنید و با توصیه اطرافیان تان هر دارویی را استفاده نکنید. اگر داروهای ضداضطراب و مسکن هایی مثل ترامادول بدون تجویز پزشک و خودسرانه مصرف شوند می توانند ایجاد وابستگی کنند.
▪ تصور دیگر این است که داروهای اعصاب روی هوشیاری تاثیر می گذارند. این باور تا چه میزانی صحت دارد؟
ـ بیشتر داروهای روان پزشکی این عارضه را ندارند، اما ممکن است برخی از داروها روی تمرکز افراد تاثیر بگذارند که به مرور زمان برطرف می شود. داروهای ضدافسردگی و ضداضطراب اوایل درمان روی هوشیاری تاثیر می گذارد ولی این تاثیر در ادامه درمان از بین می رود. تاکید می کنم که نباید هیچ دارویی را خودسرانه مصرف کنید چون ممکن است از عوارض آن آگاهی نداشته باشید و چنین کاری خطرناک است. ممکن است دچار تاری دید شوید یا روی تمرکزتان تاثیر بگذارد و نباید در آن زمان رانندگی کنید، اما اگر پیش پزشک بروید پزشک به شما اطلاعات لازم را می دهد یا می تواند داروهایی را در کنار آن برایتان تجویز کند.
▪ برخی از بیمارانی که داروهای اعصاب مصرف می کنند از چاقی و اضافه وزن شکایت دارند و می گویند مصرف داروها سبب چاقی آنها می شود.
ـ خب، بله. برخی از داروهای روان پزشکی افزایش اشتها و وزن می دهند. اما این موضوع هم به دلیل تاثیر دارو و هم به علت آرامشی است که به فرد دست می دهد. گاهی اوقات برخی از بیماران تحرک کمتری دارند و با خوردن قرص ها آرامش پیدا می کنند و ممکن است چاق شوند. بنابراین توصیه می شود تحرک بدنی داشته باشند و فعالیت های گروهی و کاردرمانی هایی که پزشک تجویز می کند، انجام دهند. در برخی از بیماری ها، تمایل فرد به خوردن مواد قندی و شیرینی جات است و اینها به او آرامش می دهد یا ممکن است به چیپس و پفک و... روی بیاورد که چاق کننده هستند. بنابراین فرد بایدبرای کنترل وزن اقداماتی را انجام دهد. یک گروه داروها این گونه هستند و برخی از داروها برای کنترل اشتهاست. پس نمی توان قانون کلی صادر کرد.
▪ بعضی ها می گویند این داروها تا زمانی که مصرف می شوند، احساس بهبودی به بیمار می دهند اما زمانی که خوردن آنها متوقف می شود، علایم بهبودی افول می کند. آیا این همان اعتیاد به دارو نیست؟
ـ البته داروهایی مثل آلپرازولام می توانند اعتیادآور باشند. برای نمونه، اگر یک نفر مشغله ذهنی دارد یا کم خواب است، شاید به داروخانه برود و یک دارو مثل آلپرازولام بگیرد و مصرف کند و بعد از یک مدت مصرف آن را قطع کند. او در این حالت ممکن است احساس بی قراری کند و عصبی شود. بنابراین چنین داروهایی نباید خودسرانه مصرف شوند؛ چون اولین نکته این است که باید نوع بیماری فرد تشخیص داده شود و بر مبنای آن دارو تجویز شود. اگر آلپرازولام بدون تجویز پزشک و خودسرانه برای مدت طولانی مصرف شود، ممکن است فرد به این دارو وابستگی پیدا کند و بعد از آنکه این دارو را ترک کرد، احساس خوبی نداشته باشد.
▪ حرف آخر؟
ـ به نظر من، مهم ترین مساله در مورد داروهای روان پزشکی، پرهیز از مصرف خودسرانه آنهاست؛ چون اگر فردی بدون تشخیص بیماری، دارویی را مصرف کند؛ از عوارض و فواید آن بی اطلاع است و ممکن است سلامت او به خطر بیفتد. بنابراین توصیه می کنم حتما تحت نظر روان پزشک و به تجویز او داروهای روان پزشکی را مصرف کنید.
به موی خشکتان روغن بادام بزنید!
روغن بادام، روغن کرچک، موس، واکس مو، کِرِم مو و ... شما از کدامشان برای حالت دادن به موهایتان استفاده می کنید؟ فکر می کنید کدام یک برای سلامت موها مضرند و کدام را می توان با خیال راحت استفاده کرد؟ دکتر مجتبی امیری، متخصص پوست و مو و زیبایی و استادیار دانشگاه علوم پزشکی بقیه ا...، به این پرسش ها پاسخ داده است...
▪ آقای دکتر! چرا این روزها روی هر میز آرایشی این همه حالت دهنده مو وجود دارد؟
ـ برای پاسخ به این سوال لازم است مقدمه ای بگویم. مو، دارای ساختمانی سولفوپروتئینی است که درواقع جزو مرده فولیکول مو محسوب می شود. تحت شرایطی مانند ژنتیک، شرایط اقلیمی محیط زندگی، استفاده از شوینده های غیراستاندارد یا شست وشوی زیاد، استفاده از سشوار یا اتوی مو یا سایر دستکاری ها، ساقه مو دچار خشکی یا بدحالتی می شود که نیاز به حالت دهنده را ایجاد می کند. گاهی نیز برخی افراد برای ایجاد حالت های دلخواه خودشان نیاز به محصولاتی دارند که مو را به حالت دلخواهشان آرایش کنند.
▪ گویا این نیاز بین قدیمی ها هم بوده چون آنها هم از کتیرا استفاده می کردند. این طور نیست؟
ـ بله؛ از قدیم الایام عمدتا از محصولاتی مانند روغن بادام یا کتیرا برای این هدف استفاده می کردند اما با پیشرفت علم و تکنولوژی و تغییر سلیقه ها محصولات متنوعی برای این هدف تولید شده اند که گاهی در کنار مزایای نسبی ای که دارند، در صورت استفاده نادرست و نامناسب با عوارضی توأم خواهند بود.
▪ مثلا چه عوارضی؟
ـ ژل های مو را به طورکلی به ۲ دسته کلی تقسیم می کنند: ژل های روغنی یا میکروژل ها که به صورت امولسیون های شفاف (محلول روغن در آب) تهیه می شوند و بیشتر جهت ایجاد درخشندگی و بازکردن گره های مو به هنگام برس کردن یا شانه کردن به کار می روند. این نوع ژل ها به خاطر دارا بودن قطرات ریز روغن به خصوص برای موهای خشک و شکننده مناسب ترند. دسته دوم، ژل های حقیقی یا ژل های پلیمری، مخلوطی از آب، یک حالت دهنده و یک پلیمر ثبت کننده با وزن مولکولی بالا هستند. وقتی که این ژل ها روی مو قرار می گیرند، ساقه مو توسط پلیمر پوشانده می شود و پس از تبخیر آب آن، این لایه پلیمری باعث چسبیدن موها به هم می شود. بدیهی است که این لایه پلیمری روی موها باعث افزایش حجم موها و ایجاد قابلیت انعطاف و شفافیت روی موها می شود.
▪ این ژل ها سودی هم به حال مو دارند؟
ـ نه، سودی برای مو ندارند و هیچ گونه ارزش درمانی برای جلوگیری از ریزش مو هم ندارند. برعکس، در صورتی که در حجم زیاد استفاده شوند یا در مواقعی که ژل با پوست سر تماس حاصل کند یا مدت طولانی روی موها بماند، چه بسا همین ژل ها باعث ایجاد حساسیت یا ریزش مو شوند.
▪ موس ها یا فوم ها که بیشتر در موی فر استفاده می شود، چطور؟
ـ موس یا فوم که به صورت کف مانند از بطری خارج می شود، از اشکال دیگر حالت دهنده های مو محسوب می شود که مواد تشکیل دهنده اش شبیه ژل ها است؛ با این تفاوت که لایه نازک تری نسبت به ژل روی مو به جای می گذارد و بنابراین قدرت نگهداری و شکل دادن به موها در موس ها نسبت به ژل ها کمتر است. معمولا بهتر است که فوم (موس) به وسیله شانه کردن به تمام سطح مو پخش شود.
▪ واکس مو چطور؟
ـ این حالت دهنده به علت داشتن چسبندگی بالا و داشتن قوامی شبیه موم، به این نام خوانده می شود. این فرآورده با چسباندن رشته های مو به همدیگر باعث ایجاد حالت دلخواه برای فرد می شود.
▪ گویا اسپری ها به دلیل سهولت استفاده، بیشتر خواهان دارند. درست است؟
ـ بله؛ اسپری های مو، محلول هایی با پایه الکل هستند که وقتی روی مو افشانده می شوند، لایه نازکی از مواد پلیمری را روی رشته مو به جای می گذارند. هرچه قطره های اسپری درشت تر باشند، موها با قدرت بیشتری به هم متصل می شوند و دیرتر خشک شده و حالت چسبناکی بیشتری ایجاد می کنند. استفاده از اسپری مو در کنار استفاده راحت، دارای مشکلاتی نیز هست و رعایت نکات ایمنی هنگام مصرفش ضروری است. به طورکلی، اسپری ها برای ۲ هدف مدل دادن و تثبیت مدل مو استفاده می شوند.
▪ راست است که می گویند روغن بادام برای سلامت مو مفید است؟
ـ کلا کِرِم های مو به علت دارا بودن پایه روغنی، باعث ایجاد حالت درخشندگی و نرم شدگی موها به خصوص در موهای خشک می شوند که دارای انواع مختلفی هستند و برحسب قدرت آنها روش های استفاده از آنها متفاوت است. بعضی از آنها در انتهای شامپو کردن استفاده و سپس با آب شسته می شوند. از مواد روغنی، روغن بادام بیشترین سودمندی را برای درمان موهای خشک و موخوره دارد.
▪ حرف آخر؟
ـ توصیه کلی ای که در مورد استفاده از حالت دهنده ها می توان داشت، استفاده حداقلی از آنها و تماس حداقلی با مو است. در صورتی که موها دارای مشکلاتی از جمله خشکی، ضعیف و نازک بودن و موخوره و رشد ضعیف مو باشند، توصیه می شود که با یک پزشک متخصص پوست و مو مشورت شود و متناسب با مشکلی که وجود دارد، اقدامات درمانی مناسب انجام شود.
