Printable View
امروز جات کنار آدم برفی خیلی خالی بود
اون روزا تو آدم برفی می ساختیو من تو رو نگاه می کردم
امروز من آدم برفی می ساختم و جای خالی قدم های تو رو نگاه می کردم
آدم برفیم آب شد و جای قدمهام پاکـــــــــ شد ...
ولی هنوز در انتظار برگشتن تو ام...
آری باز خواهی گشـــت ،
شاید همیــــــنـ فـــــردا... .
ولــــی کاش کمی زودتر بیــــــایـــی...
پروازتـــــــــ به سلامتـــــــــ ،ای آسمانیــــــــــ
رفتــــــــی
ولی اینـــــــ بار ...
نه از یاد،
از دنیا...
روحتــــــ جدا شد ز تنــــ
تنت جدا شد ز منــــ
پاکـــــ شدی و
پاک کردی جای خالی دلم را ..
رفتی همان جایی که لایقش بودی
پرواز بود آرزویت
نه آغوشِ من
همه دردِ من نبودن تو بود و
دردِ تو بودنت..
پـــــــس ...
خوش به حالت
ای
یاد واره ی خاطراتم
تو به آرزویت رسیدی
و
مرگ بر روح تو بوسه زد
پاک شدی ...
پاکــــــــــــــــ
هر از گاهی به یادم باش
چشمانم که بسته است و
در خوابـــــــــم...
سری به روح آواره ام بزنــــــ
تو زمینی نبودی که
بر روی زمین بمانی
برگشتت به خانه ابدی مبارکــــــــــ
تا که آرامـــــــــ گیرد روحتــــــــ
سال نو که می شود
تنگ ها پر ز ماهی می شوند..
دل هادر امید سالِ نو،
پر ز شادی می شوند..
سالِ نو که می شود ،تمام بچه ها،
در خیابان های شهــــر
در پی کیف و کفشِ تازه انــــد..
مادرم...
هر کجای خانه را،
رفت و روب و شست و شو می کند..
سالِ نو که می شود امسال کاش
این دلِ من هم دوباره نو شود..
هر غم و هر غصه ای هم که هستــــ
با تمامِ گرد ها بیرون شود
سالِ نو و ماه نو و روز نو
من دوباره بار دیگر زنده ام
این دلم این بار نو شد یا که سال؟
کاش میشــــــــد خانه ی دل آباد کرد...
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
افکارم بی اجازه هـــــــر لحظــه تو را می خوانــــد...
مرا به جاده ای می کشاند..
در بالایِ جاده ، آبادی ست..
که مردمانِ آنــــ به آســــــمان پر کشیده اند...
جاده، راهی ست ؛ به سویِ فــــــــــــردا...
در بالایِ آبادیـــــــــ ،
نردبانی پیداســــــــت ..
که می برد مرا به اوج ،به آسمان...
راه طولانی ست...
پاهایم خستـــــــه اند...
کوله بارمـــــــ سنگیـــــــــن است از خاطـــراتـــِ تو..
چهـــــــــــار دیواریِ دلم از آنِ توســـت و همه اختیارش با تـــــوســـــت...
و ســـرشار است از حسِ رسیــــــــــــدن...
این راهـ ، رفتنی ســــت...
تنهــــــــــا ، دو بال می خواهم ...
که مرا به اوج برساند و به نردبان...
حال که در نزدِ تو امــــ ،
بال و پـــر ، می گشــــایم؛ تا کــــــه وجودمـــــــ را از تو لبریز کنم...
ای رنـــگـــــــــــین کمانــــِ آسمـــانمـــ...
منتظرم بمان که ، من آمــــــــــاده ی پریدنمـــــ...
دورِ زندگـــی ام خط کشیــــــده بودمــ
فکـــــر می کــــردم که دیــــگه به آخــــــرِ خط رسیدمــــ.
ولی زندگـــــی همچنــــان ادامـــه داره...
حتــــی حالا ؛ که تبـــدیل شــــدم به نقطـــه چیـــن...
نقطـــه چین هایی که آخرِ هر خط میذارم...
این نقطـــه چین ها :
حـــرف هایی اند که نمی شه زد
اسمـــ هایی اند که نمی شه برد.
روزهایی اند که هیـــــــچوقت از یاد نمی رند..
می تونند حتـــی یه نگـــــاه باشن که تو رو به عمــــق می برند...
و یا...
آدمـــ هایی هســـــتند که هیچــــوقت نباید دوستشون داشتـــــــ....
من ، دیگه الـــ ان ، خودم یه نقطـــه چینم.
..یعنـــی ،جــــزوِ همـــون حـــرف هایی که نمی شه زد ...
حرفــــ هایی که همیـــــــشه تو دلِ آدمـــــ می مونند و
باهامون دفــــــن می شـــن...
زیــــــــرِ یک خربار خاکــــــــ...
باز ، دهانــــم را می بنــــــدد؛
این سه تا نقطــــهـ چیـــــن ...
در بن بســــتِ خاطـــراتم بال می گشـــایم
تا که تازه شــــود جانـــــــــم
از یکــــ جـــرعــه ، فـــــــــراموشـــــی
بیا که در این خانه هوایی نمانده است/
در این قفس توان پریدن نمانده است
در این هــوای پر دود و خاکســـتر/
دیگر مجال تنفس نمانده است
بر بامِ خانه ام کـــــــبوتری پریــــد/
دیگر به پای آن ،بنــدی نمانده است
پایِ من در بنـــد و دلم در قفـــــس/
بالم شکسته و دیگر ،پَـــری نمانده است
بیا و بال و پَـــــــــرم باش به این امّیــــد/
که دیگــر هیچ کرکسی در آسمان نمانده است
آنـــقدر آهنگِ زیستـــن نواختـــی
که تمام زندگـــی را از بـــَر شــدم
روز ها از پـــسِ شب ،فرا می رسند.
حتــی شکوفه ی بهـــار نیز از زمان در امان نخواهد بود
آری ، بهـــار نیز به پایان خواهـــد رسید
همیشه در پِیِ حصاری به دُورِ خودتــــــ باش
تا که رها شــــوی از بــــــــند
کــه برای پروانـــــــــه شــدن هم
پیله ای باید تنیـــد
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
از گــــریه ی مـــن، خنده مَکـــن دوستـــــ که
ای وایــــــــــ
آن روز که بــــــر گونه ی من اشـــک ببارد
این دل که مُدام از پَسِ آن ،آهـ برآمـــد ،
ای وااایــــ
از آن رووووز، که ازآن اشـــــــک ببارد
به یادِ اون آهنگِ یگانه:
نخند به حالِ من که حالم گـــریه دارهـ
چرا گریم نمی تونه رو تو تاثیر بذاره
آره بخند، بخند، که حالم خنده دارهـ...
.................................................