دستــــــ نوشتـه هـــ ای مــن

و دنيا
يکی از قفسه های کتابخانه ی من بود
وقتی موهايت را فلسفه می بافتم،
- دکارت دم اسبی ! -
من خودکشی می کنم پس هستم،
و می توانم از فردا
در کتابی که آدم هايش
يک سطر در ميان گریه می کنند،
تا آخر آفتاب بخوابم .
من خودم را از يک کتابخانه ی عمومی امانت گرفته ام
آقا!شما مرگ مرا نديده ايد؟
نديده ايد گوشه ی اين شعر
دستفروشی کتاب هايش را با کمی اسب
حراج گيسوی زنی
که بر زخم ،شيهه می کشيد؟
ديده بود
از توی کتاب زده بود بيرون
و برای فصل بعدی
از مرگ های من يادداشت برداشته بود.

کم‌کم تفاوت ظریفِ میان نگه‌داشتن یک دست و زنجیر کردن یک روح را یاد خواهی گرفت. این‌که عشق تکیه‌کردن نیست و رفاقت، اطمینان خاطر. و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند و هدیه‌ها، عهد و پیمان معنی نمی‌دهند.

و شکست‌هایت را خواهی پذیرفت، سرت را بالا خواهی گرفت با چشم‌های باز با ظرافتی زنانه و نه اندوهی کودکانه و یاد می‌گیری که همه‌ی راه‌هایت را هم ‌امروز بسازی که خاک فردا برای خیال‌ها مطمئن نیست و آینده امکانی برای سقوط به میانه‌ی نزاع در خود دارد

کم کم یاد می‌گیری که حتی نور خورشید می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری. بعد باغ خود را می‌کاری و روحت را زینت می‌دهی به جای این‌که منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.

و یاد می‌گیری که می‌توانی تحمل کنی… که محکم هستی… که خیلی می‌ارزی.

و می‌آموزی و می‌آموزی با هر خداحافظی یاد می‌گیری

همرنگ گونه های تو مهتابم آرزوست
چون باده ی لب تو می نابم آرزوست.

ای پرده پرده چشم توام باغ های سبز،
در زیر سایه ی مژه ات ، خوابم آرزوست.

دور از نگاه گرم تو ، بی تاب گشته ام
بر من نگاه کن ، که تب وتابم آرزوست.

تا گردن سپید تو گرداب رازهاست
سر گشتگی به سینه ی گردابم آرزوست !

تا وا رهم ز وحشت شب های انتظار
چون خنده ی تو مهر جهانتابم آرزوست. . .

بانو
بانو
حرف هایت را انگار
نه می شنوم ، که مزه مزه می کنم ...
چشم میلغزانم که مبادا کلمات تمام شود و من چیزی جا گذاشته باشم
نقطه ای ، حرفی ، اشاره ای ... مخفی ...
بانو
کی مخاطبت می شوم ؟!

هرگز نمی دانستم که عشق می تواند سکوتی باشد در دل، لحظه ای که زمان از حرکت باز می ایستد و هر آنچه در جستجویش بودم درست اینجا در آغوش من است، فقط منتظر فرصت است تا شروع کند

هرگز نمی دانستم که عشق می تواند آفتابی باشد در چشمان تو، در روزی که شاید آن را ندیده باشی و هر آن چه در جستجویش بوده ام، کلمات نمی توانند بیانش کنند، وقتی که نوازشی فراتر از هر چیز دیگری است؛

شاید هرگز ندانی که چقدر دوستت دارم، ولی از این بابت مطمئن باش بهشت تو اینجاست، اینجاست دفتر زندگانی تو، جایی که در آن من و تو تا ابد می مانیم و در شب تاریک روشنایی را دنبال می کنی و به جایی می روی که عشق باید به آنجا برود و صبحگاه به روی روزی بدیع چشم می گشایی تا تمامی نگرانی هایت دور شوند، شاید هرگز ندانی که چقدر دوستت دارم

تو به هر شعله ي چشمان ترم مي سوزي
بيش از اين گريه مكن
كه بدين غمزدگي بيشترم مي سوزي
من چو مرغ قفسم
تو در اين كنج قفس بال و پرم مي سوزي
گل من گريه مكن
كه در آيينه ي اشك تو غم من پيداست
فطره ي اشك تو داند كه غم من درياست
دل به اميد ببند
نا اميدي كفرست
چشم ما بر فرداست
ز تبسم مگريز
در دندان تو در غنچه ي لب زيباست
گل من گريه مكن

وقتی که دیگر نبود من به بودنش نیازمند شدم
وقتی که دیگر نمیتوانست مرا دوست بدارد من او را دوست داشتم
وقتی که رفت من به انتظار آمدنش نشستم
وقتی او تمام کرد من شروع کردم
وقتی او تمام شد من آغاز شدم

موهایم را رنگ نمی کنم

تا بشناسی ام...

خنده هایم را می فروشم کفش می خرم...

و جلوتر از زمستان برایت شال می بافم...





سایه ام را باد برد

و هیچ کس ندانست که من

دیگر برگ ندارم.



صدای خنده هایم

زندگی را گریه کرد

من زنده ام

این جا

با گونه هایی که شوری اشک را تجربه گر است...



روی صورتم بغض شدی

و شوری ات از چشمهایم که ریخت

دیگر نبودی...

صبح نسبتا زود، بالش و پتو به دست می آیم کنار بخاری دراز می کشم. خواب از سرم پریده. به زمین و زمان فکر می کنم.
به خودم، به آینده ی جاه طلبانه ای که در ذهنم ترسیم کرده ام.
به تو، به آینده ی گرم و خودمانی ای که برای خودت ترسیم کرده ای.
به خودمان، به اینکه قدم زدنمان در خیابان ولیعصر و شادی های بی دلیلمان تنها در خواب های من اتفاق می افتد.
به روزهای انتظاری که از کش آمدن خسته نمی شوند.
به تجدید دیدارهایی که به پلک زدنی می مانند.
.
.
.
خوابم می برد. بیدار که می شوم می بینم اس ام اسی که برایت نوشته بودم در درفت مانده.

خدایا دوستت دارم.

خدایا دوستت دارم و می دانم که این یک حقیقت است.

دروغ نمی گویم چون می دانم ،دورغ دشمنت است.

خدایا هوای من را داشته باش ،چون تو بهترین هوا داری!

خدایا با نور و روشناییت به من بتاب و روشنم کن ،چون نور تو روشن ترین و گرمابخش ترین است.

خدایا لبخند شادی هایم را زیاد و گریه شوقم را بیشتر کن ،

خدایا همراهم باش چون تو بهترین همراهی.

خدایا دوستت دارم.

تا می توانم دوست میدارم و به دشمنی فکر نمی کنم،امیدوارم بقیه هم همینطور باشند.

خدایا به امید تو.