معتادي كه خيلي "تابلو" نيست! ؛توهمي به نام قرصهاي آرام بخش
منبع: اينترنت ٭ مترجم: فرزانه غلاميامروزه استفاده از قرصهاي آرام بخش و انواع مسكن بويژه براي آنهايي كه از دردهاي مختلف جسمي، روحي و يا حتي خيالي رنج مي برند به يك اصل تبديل شده است. مهم ترين عامل براي گرايش افراد به قرصهاي آرام بخش اين است كه افراد آنرا پناهگاهي براي
جلوگيري از غرق شدن در توهم و خيالات منفي مي يابند. همين دليل كافي است تا فرد مصرف كننده احساس كند زندگي باب ميل او و در مسير طبيعي است. براساس يافته هاي روان شناسان مصرف قرصهاي آرام بخش علاوه براينكه مي تواند اعتيادآور باشد، درمان كافي و مؤثري براي اين بيماران نيست. روانشناسان مي گويند: تأثير آرام بخش ها منحصر به آرام كردن دستگاه عصبي آن هم به شكل مقطعي است، تا بدين وسيله بيمار از استرس و افسردگي روحي خارج شود. به عقيده روان شناسان آرام بخش هايي كه موسوم به داروهاي ضد افسردگي هستند، براي نشان دادن تأثير خود نيازمند گذشت 2هفته از زمان مصرف هستند. نكته اي كه قابل توجه است، اينكه علاوه بر لزوم توجه به گذشت زمان براي مشاهده تأثير دارو بايد بيمار قبل از مصرف هر آرام بخشي به جستجوي عامل اصلي بيماري خود بپردازد و با شناخت كامل از حالتهاي روحي- رواني به پزشك متخصص مراجعه نمايد، زيرا عدم شناخت ريشه اصلي بيماري منجر به تجويز داروي اشتباه و چه بسا عوارض خطرناك آن است. پس از بررسي تمام جوانب بيمار بايد به مصرف دارو روي آورد كه اين مسأله - يعني مصرف آرام بخش- نيز بايد فقط در يك دوره كوتاه انجام پذيرد تا از عوارض مختلف جسمي و روحي مصرف دارو جلوگيري شود. در مورد عوارض داروهاي آرام بخش نيز ذكر اين نكته ضروري است كه اين عوارض در طول هفته يا ماهها و يا احياناً سالها بعد بيمار را رنج خواهد داد، لذا توجه به نوع اختلال روحي رواني از سوي بيمار و ريشه يابي بيماري پيش از مصرف هر نوع دارويي ضروري و مورد تأكيد است.
هشدار! اعتياد به قرصدراين جا يك سؤال اساسي مطرح مي شود و آن اينكه چه زماني مصرف كننده آرام بخش به دارو معتاد مي شود؟ به عقيده روان شناسان اعتياد دارويي، خطرناك ترين پيامدي است كه مي تواند بيمار را درپي مصرف بي رويه و طولاني مدت آرام بخشها تهديد كند، گرچه نمي توان اعتياد را منحصر به دوره خاص و مدت زمان مشخصي نمود، زيرا اعتياد دارويي بيش از هر مسأله اي به استعداد فرد و توانايي جسمي و روحي او بستگي دارد. از سوي ديگر تأثير داروها نيز متفاوت است، برخي اعتياد روحي مي آورند و برخي ديگر جسمي. بيماران گاه دچار عوارض روحي مثل استرس، افسردگي و تشنج مي شوند كه اين علايم بيانگر اعتياد رواني است، اما اگر بيماري به اعتياد جسمي دچار شود با سردرد، تهوع، تعرق زياد و ميل شديد به مصرف آرام بخش روبرو خواهد شد كه چنانچه مصرف دارو را به دليل اعتياد ادامه دهد همه حالات فوق در او محو مي شود.
چگونه ترك كنيم؟ حال يك سؤال ديگر و آن اينكه اگر بيماري به صورت جسمي يا روحي به دارو معتاد شد چه بايد كرد؟ با وجود باورهاي نادرست مبني بر افزايش مقادير داروهاي آرام بخش براي درمان اعتياد دارويي، بايد گفت اين اقدام نادرست به فعاليتهاي روزمره بيمار در ابعاد مختلف شغلي و اجتماعي ضربه سهمگيني وارد مي سازد، بطوري كه او را دچار افت فعاليت مي كند، تمركزش را از بين مي برد و در يك كلام امكان سازگاري او را با محيط اطرافش به صفر مي رساند. پس ذكر اين نكته ضروري است كه درمان اعتياد نيازمند طي مجموعه اي از مراحل است كه يكي از اين مراحل تجويز آرام بخشهاي هم خانواده داروي معتاد كننده براي بيمار مي باشد. دليل اين كار نيز اين است كه آرام بخشهاي هم خانواده قادرند عوارض ناشي از قطع داروي پيشين را از بين ببرند، زيرا اين مواد براي بدن تازگي دارند. مرحله بعد را بايد مرحله قابليت فردي دانست، زيرا بيمار بايد توانايي و اتكا به نفس خود را به نمايش بگذارد و بدون مشاوره پزشكي و يا دارو به طور ذاتي به درمان ادامه دهد، يعني در خود اين انگيزه را به وجود آورد كه قادر به ترك داروهاي آرام بخش است. فرد در اين زمان بايد به تقويت اين حس بپردازد و به خود اينگونه القا كند كه قادر است به لحاظ روحي و بدون كمك پزشك، خود را درمان كند. البته بايد گفت متأسفانه افراد بسيار كمي به اين موفقيت دست مي يابند، زيرا اغلب به دليل وجود انگيزه هاي قوي براي ادامه مصرف دارو نظير مشكلات عاطفي، اجتماعي، شغلي و غيره اين مرحله را طي نمي كنند.
