اشعـار عاشقـانـه

این غزل آنقدر زیباست که چند تکه کردنش به جهت حوصله ی دوستان است... مرا ببخشید

_____________________________

نشاط انگيز و ماتم زايي اي عشق
عجب رسواگر و رسوايي اي عشق
اگر چنگ تو با جاني ستيزد
چنان افتد كه هرگز بر نخيزد
تو را يك فن نباشد ذو فنوني
بلاي عقل و مبناي جنوني
تو ليلي را ز خوبي طاق كردي
گل گلخانه آفاق كردي
اگر بر او نمك دادي تو دادي
بدو خوي ملك دادي تو دادي
لبش گلرنگ اگر كردي تو كردي
دلش را سنگ اگر كردي تو كردي
به از ليلي فراوان بود در شهر
به نيروي تو شد جانانه دهر
تو مجنون را به شهر افسانه كردي
ز هجران زني ديوانه كردي
تو او را ناله و اندوه دادي
ز محنت سر به دشت و كوه دادي

چه دل ها كز تو درياي خون است
چه سرها كز تو صحراي جنون است
به شيرين دلستاني ياد دادي
و ز آن فرهاد را بر باد دادي
سر و جان دلشجاي جنون شد
گران كوهي ز عشقش بيستون شد
ز شيرين تلخ كردي كام فرهاد
بلند آوازه كردي نام فرهاد
يكي را بر مراد دل رساني
يكي را در غم هجران نشاني
يكي را همچو مشعل بر فروزي
ميان شعله ها جانش بسوزي

خوشا آن كس كه جانش از تو سوزد
چو شمعي پاي تا سر بر فروزد
خوشا عشق و خوشا ناكامي عشق
خوشا رسوايي و بد نامي عشق
خوشا بر جان من هر شام و هر روز
همه درد وهمه داغ و همه سوز
خوشا در سوز عشقي سوختن ها
درون شعله اش افروختن ها
چوعاشق از نگارش كام گيرد
چراغ آرزوهايش بميرد

اگر مي داد ليلي كام مجنون
كجا افسانه مي شد نام مجنون
هزاران دل به حسرت خون شد از عشق
يكي در اين ميان مجنون شد از عشق
در اين آتش هر آن كس بيشتر سوخت
چراغش در جهان روشنتر افروخت
نواي عاشقان در بينوايي است
دوام عاشقي ها در جدايي است

دیوار قلبم فرو ریخت

آسمان چشمم غرید

گونه هایم تر شد
لبهایم آواز خواند
دلم گوش داد

قلبم تپید
دیوار قلبم فرو ریخت
آسمان چشمم بارید
گونه هایم خیس

دلم شکست

من اگر اشک به دادم نرسد می شکنم؛
اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم؛
بر لب کلبه ی محصور وجود،
من اگر در این خلوت خاموش سکوت،
اگر از یاد تو یادی نکنم، می شکنم
اگر از هجر تو آهی نکشم،
تک و تنها، به خدا می شکنم، می شکنم

تو چه ساده‌اي و من چه سخت
تو پرنده‌اي و من درخت
آسمان هميشه مال توست
ابر زير بال توست
من ولي هميشه گير كرده‌ام
تو به موقع مي‌رسي و من
سال‌هاست دير كرده‌ام

خوش به حال تو كه مي‌پري
راستي چرا
دوست قديمي‌ات- درخت را-
با خودت نمي‌بري؟
فكر مي‌كنم
توي آسمان
جا براي يك درخت هست
هيچ كس در بزرگ باغ آفتاب را
رو به ما نبست
يا بيا و تكه‌اي از آسمان براي من بيار
يا مرا ببر
توي آسمان آبي‌ات بكار

خواب‌ ديده‌ام
دست‌هاي من
آشيانه تو مي‌شود
قطره قطره قلب كوچكم
آب و دانه تو مي‌شود
شب، ستاره‌ها
از تمام شاخه‌هاي من تاب مي‌خورند
ريشه‌هاي تشنه‌ام
توي حوض خانه خدا
آب مي‌خورند

من هميشه خواب ديده‌ام، ولي...
راستي، هيچ فكر كرده‌اي
يك درخت
توي باغ آسمان
چقدر ديدني ا‌ست؟!
ريشه‌هاي ما اگرچه گير كرده است
ميوه‌هاي آرزو، ولي
رسيدني‌ است!

يك لحظه خاطراتت از خاطرم جدا نيست

حس تو نبض تو دست تو خاطره شد
عشق تو ياد تو اسم تو خاطره شد
مثل يه قصه زيبا مثل يه خواب كوتاه
من اسم تو گذاشتم قشنگترين اشتباه
بى تو هر لحظه من شكسته بى صدا بود
اين خنده ها دروغه بى تو شادى كجا بود
حس نوازشتو هنوز رو پوست منه
گرمى خوب دستات من و آتيش مى زنه
روزاى شادى و عشق حيف كه چه زود مى گذره
از قصه من وتو چى موند به جز خاطره
يه قاب عكس خالى زير غبار هميشه
نرفته از ياد آينه هنوز رنگ نگاهت
رفتى تو از زندگيم انگار كه يه خواب بودى
تو لحظه هاى عمرم افسوس كه كم ياب بودى
مى دونستم از اول اين رسم زندگى نيست
خوشبختى ها زود گذر هرگز هميشگى نيست
به دنبال يه رويا كه هرگز دست نيافتنى بود
مى دونستم از اول قلبم شكستنى بود

امشب دوباره عطر تو را بو کردم
خاطراتت دوباره زنده شد
و به یادت اشک ریختم
چقدر جایت کنارم خالی شد
و من
در حسرت نگاه معصومانه ات ماندم
امشب دوباره عطر تو را بو کردم
یادم امد که با من بودی
دوباره با غم خو کردم
کاش می امدی
ومن
از شوق به اسمان می رفتم
باران می شدم
قطره ای
روی رخت می گشتم
عطر تو در فضا می پیچید
ومن... همیشه عطر تو را بو می کردم

می نوازم يادت را... رد پای تو هنوز مانده بر روی غروب لحظات

گر چه با يادش٬ همه شب٬ تا سحرگاهان نيلی فام٬
بيدارم؛
گاهگاهی نيز٬

وقتی چشم بر هم می‌گذارم٬

خواب‌های روشنی دارم٬
عين هوشياری!
آنچنان روشن که من در خواب٬
دم به دم با خويش می‌گويم که:
بيداری‌ست٬ بيداری‌ست٬ بيداری‌ست!

***

اينک امٌا در سحرگاهی٬ چنين از روشنی سرشار٬
پيشِ چشمِ ايهمه بيدار٬
آيا خواب می‌بينم؟
اين منم همراه او؟
بازو به بازو٬
مستِ مست از عشق٬ از اميد؟
روی راهی تار و پودش نور٬
ازين سوی دريا٬ رفته تا دروازه خورشيد؟

***

ای زمان٬ ای آسمان٬ ای کوه٬ ای دريا!
خواب يا بيدار٬
جاودانی باد اين رويای رنگينم!