شعر گمنام

تا شهاب باران را تماشا کنی ، پرده ها را کشیده ایی

ابروان پیوندی ات معماران را شگفت زده کرده

خرمن موهایت محصول کشاورزان را به باد داده

چشم هایت شاعران را به کوچه کشانده

شهر در وضعیت رنگ لبان توست !

*

هوا ابری ست و بی حوصله ،زیر لب ترانه خوانده ایی .

گوش ها پر از صدات شده

پای پنجره

تظاهرات شده .

شب را به نوشتن از تو سحر مي‌کنم
و روز را به پاک کردن يک يک واژه‌ها.!..
چرا که چشمان تو
به دو قطب‌نما مي‌مانند!!!
.. که هماره سمت درياهاي جدايي را نشان مي‌دهند.!..

تازگی ها نه نگاهت به ما می رسد نه نوازشت

از بس که لی لی

به لالایت گذاشته ام

بوی رفتن گرفته ای

هر چند

در کتاب ها ی روانشناسی خوانده ام

تو را همین جوری که هستی آفریده اند !

نمی توانم فراموشت کنم
غمت اجازه ی فراموشی نمی دهد!

چه کنم با دلتنگیت؟
چه کنم با فراموشیت؟

به زندانِ دل
به ملاقاتِ نیا
دوست دارم تنها بمانم
تا ازادیم.

دلم دیگر طاقت غم ندارد
دستانم تاب نوشتن ندارد


چه کنم با غم تنهایی
که دیگر دل توان غم ندارد

باز فردا جو شبح از خانه بیرون میروم

باز هم گم میشوم در غربت پیراهنم
از تکاپو خسته همراه عصائی
بی رمق شب به منزل میبرم نقش تنم
شب نشسته همچو آواری بروی شانه ام
رنگ گیسوی تو دارد روز های روشنم
گر زمن ای بی نشان
روزی نشانی خواستی
هر کجا یک مرد یک دل تنگ را دیدی آن منم.....

خوشبختي را
ديروز به حراج گذاشتند.

حيف...
من زاده ي امروزم.

خدايا!
جهنمت فرداست،
پس چرا امروز مي سوزم؟

فردا که شب شود

حتما ستاره ها

چشمک زنند و باز

یاد دو چشم تو

اید به یاد من

اما کجا و کی

چشم ستاره ها

چون چشم ناز تو

جان می دهد به من ؟

قلب ها تپيد
اشك ها چكيد

چه سنگ ها كه آب نشد
چه دلها كه از فشار هجرت نسوخت
و چه پيوندهاي گرم
كه محبت به هم ندوخت

چه لب ها كه نشكفت
تا بنالد، بگريد
از رقص بد سيماي فراق

چه لب ها كه نسوخت
از هرم خواهش

و باران آغاز كار شد
تا برويد گل اطمينان و باران آغاز كار شد
تا برويد گل اطمينان, گل خواهش, گل عشق
و سرانجام گل پيوند
و چه پيوند هاي گرم كه به هم ندوخت اين گلزار

آسمان ابري شد
بوي رعد پيچيد
اما بازهم گل شكفت

ديوها همچنان بودند
و تو نمي داني آنچه با گلزار شد
پيكار نا برابري بود
آتش افكار بود كه مي باريد
اما هنوز هم مي رقصيد گلزار
و همچنان قصه ديو و گل باقي است …

خورشيد در افق روئيد
بوي نور وجودم را پر كرد
و مرداب چشمانم لرزيد.

چه تيرگي ها بر من گذشته بود.
چه بيداري ها ديدم
در دل تيرگي.
تار و پود وجودم
پر بود از بوي آن بيداري ها.

زميرم آلوده بود به تاريكي
دريغ از قطره اي نور

ريشه در رگهايم داشت
نيلوفر وجودم را
آويزگاهي نبود
مگر گلبرگ دستانش.
ريشه ام را بستري نبود
مگر باغ وجودش
تا مرا چنين آويزگاهي بود و بستري
روئيدم.

خورشيد وجودش
مرا فرا مي خواند
و من رودي شدم جاري
در بستر خورشيد
رود را پاياني نبود
مگر درياي گرم آغوشش.