مشاعره

تورا از بین صد ها گل جدا کردم
تو سینه جشن عشقت رو به پا کردم
برای نقطه پایان تنهایی
تو تنها اسمی بودی که صدا کردم
عشق من ، عشق من
عشق من ، عشق من
بگو از پاکی چشمت منو لبریزخواستن کن
بادستات حلقه ای از گل بسازو گردن من کن
اگه از مرگ باورها از ادمها دلم سرده
نوازش کن دو دستامو که خیلی وقته یخ کرده
که خیلی وقته یخ کرده
عشق من ، عشق من
عشق من ، عشق من
دیگه دل واپس بودن واسم بسه
دیگه بیهوده پیمودن واسم بسه
زیادیم کرده پژمردن
زیادیم کرده غم خوردن
توی بیداد تنهایی
در هین زندگی، مردن
عشق من ، عشق من

نواي عاشقان شوري عجب گيرد ز دل
تا نبيد ناكسان گيرم در آن اينك ز گل

لب تو قیمت یک بوسه را دوصد جان گفت
اگر به دیده انصاف بینی ارزان گفت

تا كي به تمناي وصال تو يگانه
اشكم شود از هر مژه چون سيل روانه

همچون هلال بهر تو آغوش ما تهی است
ای کوکب امید! در آغوش کیستی

یاد تو
ای بهترین ستاره
در تاریکترین شب
هر چونان شهابی
از خاطرم می گذری
و ناگهان ذهنم را روشن می کند
وقتی تو آمدی
شب شکست
و تکه های سیاه آن
در رود نور ته نشین شد

در جاده فراموشی
کنار بوته گل سرخ
در انتظار آمدن توام
تو که تمام کودکی هایم
با تو سپری شد
می ترسم
ترسی فراتر از همه ی ترسها
می ترسم که ابرهائی بین ما
دیوار غروب را بنشاند

از تن چو برفت جان پاك من و تو
خشتي دو نهند بر مغاك من و تو
وانگاه براي خشت گور دگران
در كالبي كشند خاك من و تو

آمدم تا بتو آويزم
ليك ديدم كه تو آن شاخه بي برگي
ليك ديدم كه تو بر چهره اميدم
خنده مرگي
وه چه شيرينست
بر سر گور تو اي عشق نياز آلود
پاي كوبيدن !
وه چه شيرينست
از تو اي بوسه سوزنده مرگ آور
چشم پوشيدن !
وه چه شيرينست
از تو بگسستن و با غير تو پيوستن.

از كوي تو بي ناله و فرياد گذشتم
چون قافله عمر نواي جرسم نيست
افسرده ترم از نفس باد خزاني
كآن تو گل خندان نفسي هم نفسم نيست

ياد بگذشته به دل ماند و دريغ
نيست ياري كه مرا ياد كند
ديده ام خيره به ره ماند و نداد
نامه اي تا دل من شاد كند

تا چند اسير رنگ و بو خواهي شد ؟
چند از پي هر زشت و نكو خواهي شد ؟
گر چشمه ي زمزمي و گر آب حيات
آخر به دل خاك فرو خواهي شد

تلاش بوسه نداریم چون هوسناکان
نگاه ما به نگاهی ز دور خرسندست

تا كي غم آن خورم كه دارم يا نه ؟
وين عمر به خوشدلي گذارم يا نه
پر كن قدح باده كه معلومم نيست
كين دم كه فرو برم ... بر آرم يا نه ؟

هرکه را بیماری چشم تو در بستر فکند
هر پرستاری که آمد بر سرش، بیمار شد

دوست , من دست تو را مي جويم
و تو را مي خوانم
هق هق ٍ قلب من از دوري نيست
درد من , از دل ٍ بي هق هق ٍ توست

تو مثله درياي آبي که هميشه پر زماهي
تو مثله جنگله سروي که هميشه استواري
تو مثله کوههاي دنيا که بزرگ و پر غروري
تو مثله شب پر ستاره تو مثله روز پر زنوري

يكشب چو نام من به زبان آري
مي خوانمت به عالم رويايي
بر موجهاي ياد تو مي رقصم
چون دختران وحشي دريايي..

يكشب لبان تشنه من باشوق
در آتش لبان تو مي سوزد
چشمان من اميد نگاهش را
بر گردش نگاه تو مي دوزد ...

يك روز ز بند عالم آزاد نيم
يك دم زدن از وجود خود شاد نيم
شاگردي روزگار كردم بسيار
در كار جهان هنوز استاد نيم

مرگ من روزي فرا خواهد رسيد
در بهاري روشن از امواج نور
در زمستاني غبار آلود و دور
يا خزاني خالي از فرياد و شور

مرگ من روزي فرا خواهد رسيد
روزي از اين تلخ و شيرين روزها
روز پوچي همچو روزان دگر
سايه اي ز امروز ها ‚ ديروزها

خاك ميخواند مرا هر دم به خويش
مي رسند از ره كه در خاكم نهند
آه شايد عاشقانم نيمه شب
گل به روي گور غمناكم نهند...

دوش با دل سخن عشق تو جان بود
كار دل و ديده همگي رو به زيان بود

عاشق كشي دوست همه شهره ي آفاق
دلدادگي من همه جا روي زبان بود

از عشق سخن رفت در اين وادي بي مهر
مهرم به تو ليكن به خدا از دل و جان بود

باري تو نديدي كه ز عشقش چه كشيدم
دل در تب و او بي غم و ديده نگران بود

حال دل خود با تو نگويم كه نداني
بسيار اسير گره ي آن دو كمان بود

دل نيست کبوتر که چو برخواست نشيند
از گوشه بامي که پريديم پريديم

مردم دانا اندوه نخورند بهر دوكار
آنچه خواهد شدنا و آنچه نخواهد شدنا

آري آغاز دوست داشتن است
گرچه پايان راه ناپيداست
من به پايان دگر نينديشم
كه همين دوست داشتن زيباست ...

تنهاترینم، پیکرم یخ بسته، امّا کاش
می شد تنم را باز، خطِّ استوا باشی

امّا نه! باید دل بُرید از با تو بودن ها
دیگر امیدی نیست خاطر خواهِ ما باشی!

یک جرعه می ز ملک کاووس به است

از تخت قباد و ملکت طوس به است

تا چند اسير رنگ و بو خواهي شد ؟
چند از پي هر زشت و نكو خواهي شد ؟
گر چشمه ي زمزمي و گر آب حيات
آخر به دل خاك فرو خواهي شد ...

در باغ چو شد باد صبا دایه گل
بر بست مشاطه وار پیرایه گل

از سایه به خورشید اگرت هست امان
خورشید رخی طلب کن و سایه گل

لبم در حسرت فریاد مرده ست
شقایق در هجوم باد مرده ست

پریدن از قفس دیگر محال است
زبان مادرم از ترس لال است

بیا تا بگذریم اینجا تگرگ است
درخت خانه مان بی شاخ و برگست ...

تکرار لحظه ها به جنونم کشانده است
دیگر بهانه ای که بمانم، نمانده است

وقتی هوای دهکده آلوده می شود
یعنی که حرص در چمن دل چرانده است

کو چوب دستی و نی و کو هی هی شبان
دیری ست گرگِ گله خودش را رسانده است

طفل و جوان و پیر در این عصر ِ ادعا
یک واژه از کتابِ صداقت نخوانده است

در شطِّ گرد و کینه و در قحطی ِ وفا
صد آفرین به آن که دلش را تکانده است

تصویر کینه را که در دل دشمن دیده ای
عکس العمل بود ز کردار زشت تو

من کشته ام تمام بدی های جسم خود
ای جان من بگو که تو بهتر چه دیده ای

یک قطره- و گاه چنان موج می زنم-
درخود، که ناگزیری، دریا ببینی اَم

شب های شعر خوانی من بی فروغ نیست
اما تو با چراغ بیا تا به بینی اَم

من باده می برم تا کوی شهنشه دل
در راه نوشم از می تا بوسم آن مه دل
از درد بی نصیبی جانم به لب رسیده
یارا بیا که بوسم یکدم لب از ته دل
دیوانه مست باشد زنجیر نیست چاره
چون بود اسیر عشقی رسواست در ره دل

لكنتي كه ريشه مي­زند در تمام آرزوهايم
با يك سلام حرف من تمام مي­شود، به آساني

ناگهان لبخند مي­زني... و بوي تلخي بادام
انصاف نيست اين حكم براي جرم اين ساني

یک سبد ستاره چیده ام برای تو
یک سبد ستاره
کوزه ای پُر آب
دسته ای گل از نگاه ِ آفتاب
یک رَدا برای شانه های مهربان تو!
در شبان ِ سرد

دنیا نشین نبودم، و نیستم
فقط از سر کنجکاوی
پا به روزگار این دنیا نهادم
و زمین گیر شدم ! ...

سر به سر دیوانگی
در من
متلاطم است
و من هنوز
پُر از سکوت
ایستاده ام ...

مرا ز هر چه که نيکوست در جهان پي آن
به طيب خاطر روشن مدام کوشيدن

خوش است مثل بهائم گريز از ره شهر
چو رود از پي کهسارها خروشيدن

شب دراز نشستن به صحبت ياران
به ياد رفته و ذکر گذشته جوشيدن

ناز نوشخند صبح اگر توراست
شور گریه ی شبانه با من است

برگ عیش و جام و چنگ اگرچه نیست
رقص و مستی و ترانه با من است

گفتمش مراد من به خنده گفت
لابه از تو و بهانه با من است

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هِی اعتماد و خنجر ِ از پشت، هِی تکرار
دیگر به چشم ِ خویشتن هم سوءظن دارد

باران گرفته عکس ِ چشمانِ سیاهش را
و این بلاها بر سر ِ او آمدن دارد

از بس که باران، باز باران، باز باران، باز...
هر شب لباسی از تب و باران به تن دارد

این مرد دیوانه ست، آه ولله دیوانه ست
در شعرهایش عقده ی آدم شدن دارد