Printable View
در سپیدی های آسمانی که ابر،اندودش کرده است
ادراک حسی گنگ مرا
از درد،از زخم
و از نیامده ها میترساند.
***
پاییز نگاه های هراسانم در آئیینه
لبریز خیرگی در
نیمرنگی های عاطفه و نیازست
که در برگ های خموشی های اندیشه ام
باغ های ویران خیالم را
انباشته اند.
به زیر پلکهای من که دنیایی از بهار خفته بود
این خزان،آزارم میدهد و گم میشود در حیرانی فصول
وقتی که زمستان دلم
بی ابر،بارانش میگیرد.
از راههای نپیموده خسته ام
و از آرزوهای نارسیده،سرشار!
علیرضا ذیحق
برگی از درخت پایین افتاد
پاییز که نبود چرا افتاد ؟!
آن بالا خبری بود
سیب به او گفته بود :
تو مرا مخفی می کنی و زیبایی مرا می پوشانی
برگ گفت : عاشقت باشم و نگیرمت در آغوش؟!
جوابش داد:قرمزی مرا خراب نکن نمی خواهم عاشقم باشی .
برگ هم فروتنانه به زمین افتاد .
چه قدر برگ و من شبیه هم بودیم
با یک تفاوت !
او زیر پای دیگران نیست شد
من به زیر اخم تو ..
"خودم"
در بسترت
بيدار مي شوم
مي دانم
كه خواب ديده ام.
ساعاتي قبل،
اين ساعت شماطه اي
جدايي را
رقم زده بود
و من
قرنهاست
كه مي نويسم
اين سطرهاي عشق را .
ریموند رخشانی
آب قند علاج مرا نمی کند
سرگیجه ام
از پریشانی ست…
من از دیروز و هر روز
می نویسم
پس چرا زیر شعر هایم
تاریخ روز را
می نویسم؟…
ساحل نشینان پیر باور دارند
دریا جنازه را بساحل میدهد
ایا من در تو مرده ام
که به ساحلم دادی؟
من برروی ماسه ها افتاده ام
و نفس می کشم
چشم به تو دوخته و جان به اواز جاری تو سپرده ام
و
مرور میکنم ترا
روزها و سالهای پر عطوفت را.............
تو دریایم بودی
پر طراوت و پر مهر...
داستانی نوشت
اما بی پایان
می گفت :
دست به دست که بگردد
خودش به پایان میرسد...
پرنده ای برای تولدت
آزاد می کنم . . .
تو یکسال آسمانی تر می شوی...
تنها گناه ِ ما ..
این بود که نفس می کشیدیم ..
چه گناه ِ مکرری ..
اصرار بر این گناه ِ کوچک بود که ..
بزرگ شدیم ..
و اکنون نفس است که ..
میان ِ رفته و نیامده ..
می رود و می آید ..
تا باز شاید ، بزرگتر شود ..
گناه ِ بودن ِ ما .. .
نازنین ..
نگاه کن ، بزرگ شدم ..
آن هم بدون تو ..
آنقدر ها هم سخت نبود ..!
من
.
.
.
و
.
.
.
تو
میبینی چقد فاصله هست
از بهشت تو
تا دوزخ من
گاهی در خیابان بوی تنت را احساس میکنم
انگار همان جا بوسیده باشمت
اما لحظه میگذرد، زود
مثل خودت ...
از آسمان تا زمین راهی نیست!
اگر...
تو ماه شب باشی و من برکه ی کوچک آب!
برگ های ِ سوخته
نگاتیو ندارند
فقط... می ریزند
:
:
رباب محب
دلم می سوزد
برای چنارهای کوچه مان
فقط برای این ایستاده اند
که پاییز ها، برگ بریزند
برای گامهای تنهای ما
تا انتهای کوچه
سرمای خاطرات رفتنت
برگ برگ وجودم را
بر باد داده است
خم شدم زیر آوار نبودنت
میدانم مژده آمدنت را
از پرستوهای بهاری نخواهم شنید...
شعرهایم از نبودن های توست
اما اگر بودی ...
عاشقانه هایم را
در آغوشت میخواندم
شاید اگر بودی ...
مجبور نبودم بنویسم برای روزهای نبودنم
برای روزهایی که میایی و من ...!
میبینی ... هنوز هم امید دارم به آمدنت
هنوز هم منتظرم ...
با اینکه میدانم
راهی برای آمدنت نگذاشته ایم!
وقتی که جز وصال به دردم نمی خورد
قهوه نریز! فال به دردم نمی خورد
من سردم است و چاره فقط دستهای توست
گولم نزن که شال به دردم نمی خورد
من تشنه ی توام، عطشم داغ و واقعی ست
تمثیل و قیل و قال به دردم نمی خورد
این دکمه های باز صریحم نموده اند
من سیب و پرتقال به دردم نمی خورد
آخر کجای سیب شبیه " سه نقطه " است
من " نقطه چین " کال به دردم نمی خورد
چشمک نزن! حواله نکن بوس ِ راه دور
توی قفس که بال به دردم نمی خورد
از خاطرات خوب گذشته نگو عزیز
تقویم پارسال به دردم نمی خورد
مردانه قول وصل به من داده ای ولی
من مرد ایده آل به دردم نمی خورد !!
یا خون من به گردن تو یا بگو بله..
در عشق احتمال به دردم نمی خورد
***
حالا بریز قهوه و آبی بپوش و بعد..
اینجا به بعد این غزل من خصوصی است!
لابه لای لوبیا سبزها
توی سینی
آفتاب پرستی جا خوش کرده
با دم سبز پیچک وارش
به رنگ لوبیا درآمده
و چشم هایش را می چرخاند
تا بخنداندم
من دم لوبیا ها را می گیرم
وحواسم هست
که اشتباهی
دم آفتاب پرست را نچینم.
تلویزیون فیلم نشان می دهد.
سرخ پوستی،
زن جوانی را به دوش گرفته،
روی اسب می نشاند.
اسب چهار نعل می تازد.
از دشت ها
از رودخانه ای کم عمق
از سنگلاخ
من به این فکر می کنم
که
دو روز قبلش
صدایش را شنیده بودم
که می خندید
و دلش
برایم تنگ شده بود
و بعد
از کجا می دانستم
که دیگر نخواهد بود؟
اصلا از کجا بدانیم،
که آخرین بار است؟
...
این شعر نیست
متن
پاره
پاره
من است.
من مرد عصر حجر هستم
با کت «توید» و شلوار «فلانل»
لمیده در کنار رادیو
من مرد عصر حجر هستم
در کنار تل مجلات و کتاب ها
و گاه لبه تیشه ی سنگی خود را
روی ناخن دستم امتحان می کنم
چند تا سیب
هدیه ای کوچک
شمعی روشن
و بوسه ای آتشین
حالا لب هایم را فوت کن
تولدت مبارک . . .
( رسول عظيمي)
پرواز می کند
کلاغ با بالی سیاه
لک لک با بالی سفید
آسمان سیاه و سفید نمی پرسد .
بی دریغ خود را به پرندگان می سپارد . . .
چه سریست میان تو
و باران
هرگاه گل یادت در وجودم می شکفد
باران می گیرد
تکلیف من چیست ؟
که تمام لحظه هایم بارانیست . . .
دوستت دارم،
تا روزقیامت ....
.
.
چه زود قیامت شد ... !!!
مادرم فکر می کرد
زندگی من یک تلویزیون رنگی ست
و برنامه هایش را می شود
هر چند ثانیه یک بار
با لمس شماره ای
از راه دور عوض کرد .
پدرم فکر می کرد
زندگی من صحنه ی نمایش است
و شخصیت من می تواند
هر چند دقیقه یک بار
با خاموش و روشن شدن یک چراغ
همراه با لباس و کفش و آرایش و مدل موهایم
تغییر کند .
من فکر می کردم
زندگی ام پیله ای کوچک بود
که خیلی دلم می خواست
پاره اش کنم
و بال های خوشرنگم را
یک بار هم که شده
در آفتاب ببینم.
ماندانا زنديان
امروز هر چه می رفتم
به خانه نمی رسیدم
در من دهان شب
ماه را بلعیده بود
خواب رفتم و عروس شدم
داماد پیشاپیش مُرده بود
و غریبه ای گفت انکحتک و زوجتک....
"بله بله بله
بی حجله و شمعدان و نان
با آینه
ازدواج می کنم"
بیدار شدم:
انگشتری که دنیا به دستم کرده ست
حلقه ی تنگی ست
از غبار.
لیلا فرجامی
مي گفتم : « بالان »
مي گفتند : « باران كوچولو ! باران ! »
و به خدا از آسمان فقط بالان مي باريد !
بالان مي بارد
درست مثل باران
ابرها
اما
هنوز با همان زبان هميشگي شان حرف مي زنند ...
حميدرضا شكارسري
دلم می خواست به طرفش بروم
اما بیشتر از فقدان جرات دچار فقدان کلمه شده بودم
قلبم سرشار بود و ذهنم خالی
بنابراین فقط او را تعقیب کردم
شاعر که شدم
نردبانی بلند بر می دارم
پای پنجره ی پرسه های پسین پروانه می گذارم
و به سکوت سلام آن روزها سرک می کشم
شاعر که شدم
می آیم کنار کوچه ی کبوترها
تاریخ یادگاری دیوار را پررنگ می کنم
و می روم
شاعر که شدم
مشق شبانه ی تمام کودکان جهان را می نویسم
دیگر چه فرق می کند
که معلمان چوب به دست
به یکنواختی خطوط مشق های شبانه
شک ببرند یا نبرند ؟
شاعر که شدم
سیم های سه تارم را
به سبزه های سبز سبزده گره می زنم
و آرزو می کنم
آهنگ پاک صدای تو را بشنوم
شاید که شاعری
تنها راه رسیدن به دیار رؤیا
و کوچه های خیس کودکی باشد
دیشب داشت برف می بارید
کنار بخاری
زیر پتو
آهنگی ملایم و
چراغای خاموش اتاقم.
میترسیدم
داشتم به این فکر میکردم که
نکنه تو این سرما، کسی رو به قلب گرمت پناه بدی؟
من تنهایی هم توش جا کم میارم...!!!!!!!!!!!
(خودم)
یه قهوه ی تلخ دست نخورده روی میز
یه عشق نیمه کاره که هنوزم منتظره
یه قلب ترک خورده که ممکنه هر لحظه خورد بشه
یه قطره اشک که بی سر و صدا پایین میریزه
یه اتاق سرد و ساکت که یه همنشین کم داره...
یه بغض تازه که داره صاحبشو خفه میکنه!!!!!!
و
یه آدم تنها که منتظر یارشه...
یادت نره دوستت دارم
(خودم)
داشتم آلبوم بچگیهامو ورق میزدم و
تو دوران خوش بچگیا سیر میکردم
یهو چشمم افتاد به تقویم روی میزم
کاش هیچوقت بزرگ نمیشدم!!!
(خودم)
یکی نشسته گوشه ی اتاق و با خودش مشغوله
جلوتر میرم و ازش می پرسم :
-داری چیکار میکنی؟
بی معطلی می گه
-دارم خاطرات خودم و عشقمو ثبت میکنم تا با خوندنش لذت ببرم
دفترو ورق میزنم
چقدر تمیزه!!!
(خودم)
نوک همه ی مداد رنگی هام شکسته بود
گواش و رنگ روغنم خشک شده بود
آّبرنگم تموم...
میخواستم رنگین کمون بکشم
ولی انگار همه ی رنگها میدونستن
آدم بدون یارش زیر بارون...
از محالاته!!!!
(خودم)
به لاک پشت ام
قرقره ای بستم
و بدرقه اش کردم
در حالی که
سر نخ در دستم بود
و دلم بی قرار می تپید.
می خواست برود دنیا را ببیند:
شالیزارهای چین،
خانه های سنگی یمن،
مدرسه های باله روسیه
و بچه های سیاه پوست تانزانیا
که با پلاستیک سوخته
به خواب می روند.
گاهی که خوشحال است
نخ را سه بار می کشد
و من نفس راحتی می کشم
که هنوز چیزی برای خوشحالی مانده
اما اغلب
نخ اش می لرزد
و این یعنی
یا باد می وزد،
یا دارد اشک می ریزد.
من
می دانم
که در دشت های آفریقا،
نوار غزه،
عراق،
هندوستان
و اغلب جاهای دنیا
باد می وزد
وگرنه
مگر یک لاک پشت
چقدر اشک برای ریختن دارد؟
از عرش به فرش افتادن
حقیقت دارد
حقیقت دارد که همیشه در
روی یک پاشنه نمی چرخد
و از همه بد تر اینکه
صبر خدا
متاسفانه خیلی زیاد است…
در تاریخ چه روی داده است
که حروف غدیر
با دریغ برابر است؟
حالا که آمده ای
این عینک عذابم می دهد
دستم را بگیر
با تو بر می گردم…
تا روزهای قبل از 40 سالگی…
برای دیدن تاریخ روز
تقویم را باز می کنم
و تعجب می کنم از اینکه
روز ها طبق پیش بینی تقویم
به پیش می روند
دل من با همه وسعت خویش
تنگ یک احساس است.
حسی از جنس بلوغ.
حسی از جنس نگاه.
حس اینکه دست من،
گرمی دست پر از مهر تو را درک کند.
دل من ترسو نیست،
چونکه یاد تو دراوست.
لبم از خنده پر است،
چون تو را میخواند . . .