شعر گمنام

آمد تمام دارو ندار ِ مرا ربود


از من گرفت آنچه برایم قشنگ بود


آغاز انتشار ِ غزل بود در تنم


اما تمام آنچه که می خواستم نبود


پلکی شکست در گذر ِ شعر ِ خسته ام


در ازدحام اشک و شک ، این هاله کبود


مثل درخت در گذر ِ گلـّه های با د


مثل بهار در نفس بی قرار ِ رود


تقدیر بودو وسوسه ی باد و جبرئیل


لختی درنگ کرد و منم را زمن ربود


مثل غروب ، خنده زد و عاشقانه ریخت


حسی که با تمام خودش شعر می سرود


این حرف ها توهـــّم ِ یک روح ِ خسته است


از شاعری که گم شده در هاله های دود

روبروم چشمای تو
مث اون ستاره كه تو آسمونه
داره چشمك می زنه


وسعت نگاه تو
مث آسمونی كه رنگين كمونه
اوج پرواز منه

اي تو تنها آشيونه ... واسه مرغ دل من
هوس كوچ شبونه ... واسه روح از دل تن
بی تو تنها می مونم...

بی تو تنها می مونم ... یه دم نرو امون بده
از کدوم ستاره ای ... راهو به من نشون بده...


همصدا با دل تو
اون صدای عاشقی كه هی می خونه
تپش قلب منه

نفس خسته تو
مث اون دم مسيحا يه بهونه
واسه پرواز منه

اي تو خواب عاشقونه ... تو شب خسته من
تو كه چشمات مهربونه ... با لب بسته من
بی تو تنها می مونم...

بی تو تنها می مونم ... یه دم نرو امون بده
از کدوم ستاره ای ... راهو به من نشون بده...

اگه اسم من شکل خط تو باشه
بذار روی دیوار کوچه بپوسه
بذار نعش بارون سرد زمستون
همین آخرین یادگارم ببوسه

دلم مال من مال تو مال هرکس
اگه لحظه لحظه بسوزه بلرزه
بیا بشکن این معبد سوت و کورو
گمونم به این لحظه لحظه نیرزه

نه از من به تو میرسه کوره راهی
نه از سمت تو رو به من جاده ای هست
نذار گم بشیم پای این عشق مُرده
تو این کوچه های نفس گیر بن بست

من این لحظه ها رو به دنیا نمیدم
همین لحظه هایی که باید جداشیم
نگا کن ته راه بی مقصد اینجاست
دعا کن که تا بینهایت نباشیم...

برای خاطر ساحل نه دريا
تب بارونو از چشمام جدا كن
كه طوفان، آخرين فانوس شب رو
شكسته، دل شكستن رو رها كن

من اينجا چشم براه تو مسافر
نشستم منتظر ، غمگين و عاشق
منم تنهاترين شبگرد دريا
سوار عرشه دلگير قايق

نبايد از شب تاريك چشمام
دل دلواپس ساحل بگيره
كه اينجا روزن نور و اميده
نبايد چشم لنگرگاه بميره

فقط تنهايی و فانوس و طوفان
هميشه سهم اين عاشق نبوده
برای خاطر تنهايی تو
ترانه رو ترانه می سروده

ميون ساحل و دريای وحشی
يه بندر اضطراب و انتظاره
يه عاشق رو به دريا پشت به ساحل
هميشه چشم براه و بيقراره...

بخوان غمگين ترين آواز
كه شب ميل سحر دارد
زمين از فرط تنهايی
شب قرآن به سر دارد

پرنده ، آشيان خسته
شود مصلوب زنگاری
مسيحا پيكرش در خون
غريق بال و پر دارد

گياه غنچه خشكيده
دگر سيراب خواهد شد
نگاه آسمان امشب
به خونبارش كمر دارد

فلق در صبح تنهايی
كجا را خيمه می گيرد
پگاه آسمان شايد
هوای در به در دارد

خدا را ای شب از اينجا
مپيچان زلف و گيسو را
كه فردا سوزش خورشيد
چه فرقی خشك و تر دارد

نگارين آسمانت را
بباران ململ آبی
كه فردا مرغ پر بسته
غريبانه سفر دارد...

يه غروب يه شب يه يلدا
يه نگاه سرد و خيره

يه نفر شبش بلنده
كيه دستاشو بگيره ؟!

منم اون نگاه شب خيز
كه به آسمون رسيدم

اگه از ستاره دورم
ولی چشم ماهو ديدم

تو هم اون گوله برفی
كه يه آن به من رسيدی

تو توهّم زمستون
دست عاشقم رو چيدی

منو از اوج شبونه
به سقوط برف بردی

شدم از ستاره ها گم
باز به كوچه ها سپردی

عكس من سياه تر از قاب
نقش گلدونای چينی

منم اون آدمك تو
اگه تو منو ببينی

حالا احساس من اينه
تو همون هستی كه بايد

اگه دستامو بسازی
اگه باشی اگه...شايد...

عكس من شكل يه عاشق
پشت شيشه های برفی

امّا نه تو داری ميری
شكل عشقای سه حرفی

ته اون كوچه بن بست
خط نوشتی روی ديوار

اگه ردپامو ديدی
قصه بود...خدا نگهدار...

شب بود و آن شب يك نفر انگار در مي‌زد
ما گرم صحبت او ولي ناچار در مي‌زد



باران به خشم از ابرهاي سرد مي‌باريد
او خيس و خسته زير اين آوار در مي‌زد



ما گرچه ما بوديم اما ترس هم ترس است
آيا كه بود آن‌سو كه ناهنجار در مي‌زد؟



كم‌كم صداي مشت‌ها چون پتك مي‌پيچيد
يك‌لحظه پنداري در و ديوار در مي‌زد



ما هم‌چنان مبهوت در اندوه بي‌خوابي
او هم‌چنان بي‌وقفه با اصرار در مي‌زد
***
آن شب گذشت و صبح فردا ما فقط گفتيم:
ديشب شبي بود و كسي انگار در مي‌زد



«حسن قريبي»

هی غزل می نويسم که شايد،با صدای تو معنا بگيرد

تا مگر با زبان من و تو،رونق عشق بالا بگيرد



هی غزل می نويسم که شايد ،تکه قلبی که در سينه مانده

در کنار دل مهربانت،با نفسهای تو پا بگيرد



هی غزل،هی غزل،هی غزل،هی... مينويسم،نوشتی،نوشتم

تا به يمن غزل سرنوشتم در سرشت تو ماوا بگيرد



من همانم که يک روز می گفت: هيچ کس در دلم جا ندارد

من همانم که دل را ورق زد،تا نگاهت در آن جا بگيرد



می نشينم کنار تو آنقدر تا نگاهت به چشمم بيفتد

تا که اين چشم،اين گوی لرزان،بهره ای از تماشا بگيرد



اين تماشا تمامی ندارد تاتمام تو را دف بگيرم

تا که تنبور در دستهايت نبض اين بيتها را بگيرد



تکه قلبی که در سينه ام بود اين طرف ها بهاری نمی ديد

پس تو از شهر باران رسيدی تا دلم بوی دريا بگيرد



نغمه مستشار

نه نبايد قبول مي كردم،طاقتِ شانه هاي من اين است


روي تو ماه و قلبِ تو دريا...كوله بارم چقدر سنگين است


تو شبيه فرشته ها هستي با دو بالِ ظريفِ نامرئي


نرخ هر چه عسل شکسته شده بس که لبخندهات شیرین است!!


و كنارِ مني و ترسي نيست از خيابان و پچ پچِ مردم


كه مرا هي به هم نشان بدهند شاعري را كه گفته اند اينست


توي آئينتان مگر منع است از دو چشمِ تو شعر بنويسم


سوژه داغ من تو هستی تو اصلا این عاشق تو بی دین است


نه نباید قبول می کردم....شک نشسته به باورم وقتی


تو بلندی و پر زدن هایم ارتفاعش همیشه پایین است!!

با باد رهگذر

اين راز را بگو

روزی اگر گذشت

يک شاخه گل بکارد

بر گيسوان سوخته ی دختران دشت

وقتی که می رسند

از تپه های دور

بر شانه های روشنشان کوزه های نور...

با ابرها بگو

دامن بگسترند

بر دشت بی بهار

اين خاک

در انتظار چک چک آواز چشمه است

اين خاک تشنه است.....