اشعـار عاشقـانـه

منو از عشق جدایم نکنی
در دل وادی بی عشقی ها
چشم و دل بسته رهایم نکنی
من در این دشت پر از خوف وخطر
جز به الطاف توام نیست نظر
من در این کوچه بی عابر تنگ
که در آن نیست به جز شیشه و سنگ
به کجا روی کنم؟؟
جز گل روی تو را چه گلی بوی کنم؟؟

خوب خوب نازنین من!
نام تو مرا همیشه مست می کند
بهتر از شراب.
بهتر از تمام شعر های ناب!
نام تو اگر چه بهترین سرود زندگی است
من تو را
به خلوت خدایی خیال خود:
((بهترین بهترین من)) خطاب می کنم
بهترین بهترین من!

پیوسته دلم پر به هوای تو زند
جان در تن من ، نفس برای تو زند
گر بر سر خاک من گیاهی روید
از هر برگی بوی وفای تو زند:40:

سفری غریب داشتم توی چشمای قشنگت،
سفری که بر نگشتم غرق شدم توی نگاهت،
دل ساده ی ساده کوله بار سفرم بود،
چشم تو مثل یه سایه همجا همسفرم بود،
من همون لحظه اول آخر راهو میدیدم،
تپش عشق و تو رگهام عاشقانه می چشیدم

خوشا شب نشستن به پهلوی تو

تـــماشای پـــرواز گـــــیسوی تو

خوشا با تــو سرگرم صحبت شدن

وســـجده به محـــراب ابـــروی تو

خوشا در نگاه تو چون می خـــراب

خوشا نـــازنین چشم نــــازوی تو

دو چـــشم پـــر از کهربای خموش

که نـــاگه مرا میکشد ســـوی تو

خوشا بـــازی دســـت اعـــجاز گر

که گـــل چیند از بــــاغ جادوی تو

...

بیا پــــــر شوم از تو تا پــــر شود

ســــکوت زمین از هــــیاهوی تو

شـوق پـرکـشیـدن است در سرم قـبول کـن

دلشکـسته‌ام اگـر نـمی‌پـرم قــبول کـن

ایـن کـه دور دور بـاشم از تـو و نبـینـمت

جـا نـمی‌شود بـه حجـم بـاورم، قـبـول کـن

گـاه، پـر زدن در آسمان شعـرهـات را

از من، از مـنی کـه یـک کبـوتـرم قبـول کـن

در اتـاق رازهـای تـو سرک نـمی‌کـشم

بیــش از آ‌نـچه خـواستی نـمی‌پـرم،‌ قـبول کن

قـدر یـک قـفس که خلوتـت به هم نـمی‌خورد

گــاه نامه می‌بـرم می‌آورم،‌ قــبـول کــن

گفته‌ای که عشق ما جداست،‌ شعرمان جدا

بـی‌تـو من نه عاشقم، نه شاعـرم،‌ قبول کن

آب …
وقـتی آب ایـن قدر گـذشته از سـرم

مـن نمی‌تـوانـم از تـو بـگذرم،‌ قـبول کن

شبیه چشمهای تو پر از گناه می شوم** میان ظلمت شب قبیله ماه می شوم

به آتش سکوت خود تو را مذاب می کنم** و شعله شعله ی تن تو را پناه می شوم

خدا,زمین,گناه,عشق,من وتو,ببین چطور**به خاطر غرور تو زیاده خواه می شوم

هوا نمی رسد به خلوت زمین بدون تو**نفس,نفس تو را کشیده ام که آه می شوم

هزارو یک شب گناه من تویی و باز من**که شهرزاد قصه های شام گاه می شوم

در این قماربازی سیاه و روشن جهان**فقط به خاطر رخ تو باز شاه می شوم

همیشه اقتدا به حضرت جنون نموده ام**خیال کرده ای که با تو سر به راه می شوم!

شدم موضوع نقاشی
که شاید یاد من باشی
شوی شاگرد نقاشی
و....
به روی بوم عمر من
زدی نقشی
ز بی نقشی
گهی بر غم کشیدی
من شدم خوشحال
که شاید تو درختی
تا فرود آیم به دستانت
ولی دیدم که خورشیدی
ز گرمایت شدم بی حال و بعد از مدتی اندک
شدم بی تاب
مرا دریاب
ورق را پاره کردم دور ریختم
...........
بروی صفحه ای دیگر
شدی کوهی
شدم کاهی
که من اندر تو ناپیدا و شاید هیچ
شدم غمگین
کمی پر رنگترم کردی
شدم چوبی
تو هم کوهی
چنانچه پیش از آن بودی
شدم خوشحال
مرا برد ناگهان سیلی
شدم مجنون بی لیلی
و شاید هم شدم فرهاد
زدم فریاد
زدم فریاد و همراهش زدم تیشه
به روی بوم نقاشی
ورق را پاره کردم دور ریختم
..............
به روی صفحه ای دیگر
شدم قلبی
تو هم تیری
میان سینه ام رفتی
مرا کردی دو تکه
ز عشقت خرد کردی
ورق را پاره کردم دور ریختم
............
.به روی صفحه آخر
شدم شبنم
که من آهسته و نم نم
چکیدم من ز برگ تو
که لایقتر ز این جمله
برایت نیست تصویری

تو از هر ترانه ترانه تری / وزیبا ترین شعر هر دفتری

میان غزلهای با رانی ام / تویی واژه ی خورده باران تری

قسم بر دو چشم پریشانی ات / به یمن قدمهای بارانی ات

شکفته گل آرزو ای عزیز / به خط چین زیبای پیشانی ات

صفای دلت مثل آیینه هاست / دلت چون حریم خدا با صفاست

به هنگام گریه دو چشمان تو / قشنگ است و زیبا به رنگ خداست

همان خسته بالی شکسته پری / گمانم پریزاده ای یا پری

صمیمی چو باران قدیمی چو درد / معطر چو عود و گل و عنبری

تو تاب وتب زندگی در منی / که سرشار اندیشه ی بودنی

تو در من نه زیبا ولی با منی / تو جاری تو رگهای خشک منی

من از جنس خاکم کویرم پری / تو از نسل ابری و باران تری

تو پیچیده ای دور غم های من / تو آن ساقه ی سبز نیلو فری

تو از هر ترانه ترانه تری / تو از هر ترانه ترانه تری . . .

دیگران
به قلب بی‌ریای من
دشوار
تکیه می‌کنند
و من
هرگاه که به آنان لبخند می‌زنم
از کنارم می‌گذرند
چراکه مرا می‌بینند
که چشم می‌دوزم
به هرکجا که تو باشی.