نثرهای عاشقانه

دوست دارم مثل شمع بسوزم
دوست دارم محرم دل عاشقان باشم
دوست دارم راه را به بیراهه رفتگان نشان دهم
دوست دارم با کمی گرمایی که دارم سرد شدگان را گرم کنم
دوست دارم شمع محفل یار باشم
دوست دارم رقص پروانگان را ببینم
دوست دارم که با عشق و محبت تو شعله به رقص آید
دوست دارم دوست دارم ..........

گفتم: می مانم تا ابد

تا هر زمان که تو بخواهی

گفتی : می دانم

گفتم : چشمانت را در بهترين نقطه دلم قاب کرده ام برای هميشه هر گوشه دلم
را که می بينم تو هم آن جايی .

گفتی : می دانم

گفتم: برای من از تو دوست داشتنی تر وجود ندارد

باز هم گفتی می دانم .

امروز چندمين روز است که تو رفته ای و من هيچ گاه اين را نمی دانستم
که تو برای من به ياد من و دوست دار من نيستی

باز هم می گويم: منتظرت می مانم شايد فقط شايد روزی برگردی....

گفتی:

آواز این پرنده
مثل حضور مبهم تنهایی است
با دست خود گلوی قناری را
از حجم استخوانی تن کندم.
گفتی:تنها
در خط استوایی هر سینه
روز ورود عشق چه رویائی است
با دست خود دریچه هر دل را
از چارچوب تنگ بدن کندم.
گفتی،دوباره گفتی:
اینجا چقدر بی تو تماشایی ست
با دست خویش، خود را
در لحظه شکوفه شدن کندم

دل جایگاه مقدسی است صندوقچه اسراره آدمهاست ٬ جایی است که
همه چیز را از خوب تا بد در خود جای می دهد ٬ امانت دار خوبی نیز هست.
اما ای کاش درونش را با چیزهای زیبا پر کنیم. حرفهای زیبا و قشنگ -
حرفهای با محبت و ....
خلاصه دل جایگاهی است که میتوان در برابرش سجده کرد جایی است که
انسان را به عرش می برد ٬ جایی است که می توان اسرار نگفتنی را در
اون جای داد.

اگه یه روز چشات پر اشک شد و به دنبال یه شونه گشتی که گریه کنی صدام کن بهت قول نمی دم که ساکتت کنم ولی قول می دم که پا به پات گریه کنم .

اگر رشته های محبت از هم گسیخته شوند٬ اگر عاشقان معشوقه های خویش را فراموش کنند٬ اگر دریا صدفهایش را در کام امواج خرد کند و اگر چکاوکان باغ عشق و محبت سرود دوستی نسرایند من هرگز تو را فراموش نخواهم کرد

می خواستم حصار فاصله ها را می شکستی

می خواستم نزدیکتر می آمدی
ای کاش می آمدی و مهر سکوت را از زبانم بر می داشتی و می گذاشتی تا لااقل برای خودت بگویم .....

حقيقت و حالات عشق
دريغا عشق فرض راه است همه كس را.
دريغا اگر عشق خالق نداري باري عشق مخلوق مهيا كن تا قدر اين كلمات تو را حاصل شود.
دريغا از عشق چه توان گفت و از عشق چه نشان شايد داد و چه عبارت توان كرد.
در عشق قدم نهادن كسي را مسلم شود كه با خود نباشد و ترك خود كند و خود را ايثار عشق كند.
عشق آتش است. هر جا گه باشد جز او رخت ديگري ننهند. هر جا كه رسد سوزد و به رنگ خود گرداند.

روزگاری که تو بودی و عشق تو روشنایی دلم از تمام روشنی های شهر بیشتر بود .
اما اکنون چراغ های خانه روشن است و چراغ های دلم خاموش .
به ستاره های آسمان هم گفته ام اگر خاموش باشند غمی نیست .
چن به تاریکی و خاموشی عادت دیرینه دارم .
قلب مرا نگاه کن آنگاه می فهمی .

کاش غم من توفان سهمگینی بود و من چون مرغ توفان خود را به چشم او می سپردم
ولی افسوس که غم من چون جویبار صافی است که همچنان می رود و دل مرا
چون برگ مرده ای همراه خود می برد .