Printable View
تطاولی که تو کردی به دوستی با من
من آن به دشمن خون خوار خویش نپسندم
اگر چه مهر بریدی و عهد بشکستی
هنوز بر سر پیمان و عهد و سوگندم
بیار ساقی سرمست جام باده عشق
بده به رغم مناصح که می‌دهد پندم
بیا بیا صنما کز سر پریشانی
نماند جز سر زلف تو هیچ پابندم
به خنده گفت که "سعدی" از این سخن بگریز
کجا روم که به زندان عشق دربندم
من عاشق چشمت شدم، نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی
یک آن شد این عاشق شدن، دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود
در لحظه های بی خودی و مستی
شعر بلند حافظ
از تو شنیدنی است.
تمام سهم من از روشني همان نوريست
كه از چراغ شما در اتاق مي افتد
به زور جاذبه سيب از درخت چيده زمين
چه ميوه اي ز سر اشتياق مي افتد
هميشه همره هابيل بوده قابيلي
ميان ما و شما كي فراق مي افتد؟
در یک آشنایی دوستانه ما با هم دست دادیم !!
تو فقط دست دادی..
و من..
همه چیز از دست دادم...
مردم همه
تورا به خدا
سوگند مي‌دهند
اما براي من
تو آن هميشه‌اي
که خدا را به‌تو
سوگند مي‌دهم!
ما با در و دریچه و روزن غریبه‌ایم
با ما سخن همیشه ز دیوار گفته‌اند
واکن ز نور پنجره‌ای رو به‌روی ما
کز ابرهای تیره به تکرار گفته‌اند
برخیز و پرده برکش از آن روی تا که ما
باور کنیم آنچه زدیدار گفته‌اند
دل من قایق وچشم تو دریاست
نشستن در کنار هردو زیباست
دل من قایق گم کرده راهی
که درآرامش چشم تو پیداست
تو با سرودن، از آغوش صبح می بری ام
به رقص دسته ی گنجشک در مزارع ِ باد
و من دوباره همان دوره گرد خواهم خواند
سکوت... زخمه... غزل، خط فاصله، فریاد...
تیرت چو ره نشان پران گیرد
هر بار نشان زخم پیکان گیرد
از حیرت آن قدرت بخت اندازی
مردم لب خود بخش به دندان گیرد
دشنه در دست و به سر بادِ غرور و نخوت
خودپرستانه در اقلیم ِ چمن می تازید
مرغکان، بال به بال هم و در اوج ِ سپهر
وین شمایید که پا بسته ی آب و خاکید
دارنده چو ترکیب طبایع آراست
از بهر چه او فکندش اندر کم و کاست
گر نیک آمد شکستن از بهر چه بود
ور نیک نیامد این صور عیب کراست
تـــــا کــــجا راحـــــت پــــذیــرم، یا کجا یابم قـــرار؟
بــــرگ ِخـــــشکم، در کـــــف ِبـاد ِصبا افتــــاده ام
بر من ای صاحبدلان رحمی، که از غم های عشــــق
تـــــا جـــــــدا افـتــــــاده ام، از دل جــــــدا افــتاده ام
لب فرو بستم رهــی، بی روی ِگلچــــین و امــــــــیر
در فــــراق ِهـمــــــنوایــان، از نــــــوا افــــــتــاده ام
من به تکرار تو می اندیشم...
وبه غمبارترین لحظه خویش...
****که شکستی درمن
*وشکستم در خویش!
شعله‌ور آمد زدود آه ابوالفضل آیینه آب در نگاه ابوالفضل
از جگر آب مشک ریخته بر خاک
موج عطش خیمه زد زآه ابوالفضل
تا نبرد آب در حریم پیمبر
لشکر بیداد بست راه ابوالفضل
هست یقین روز حشر پیش خداوند
دست و سر و چشم و تن گواه ابوالفضل
کیست جز از ذات کردگار به محشر
تا شود از عدل دادخواه ابوالفضل
هرسحر از چاهسار مغرب، خورشید
روی به خون شسته در پگاه ابوالفضل
می شنوم از نوای نای حسینی
نغمه الا ز لا الاه ابوالفضل
لب بر لب کوزه بردم از غایت آز////تا زو طلبم واسطه ی عمر دراز
چون لب به لبم نهاد برگفت به راز////می نوش که وا جهان نمیائی باز
زين گلستان، درس ِ ديدار ِ کِه مي خوانيم ما
اين قدر آيينه نتوان شد که حيرانيم ما
عالمي را وحشتِ ما چون سحر آواره کرد
چين فروش ِ دامن ِ صحرايِ امکانيم ما
غير ِ عرياني لباسي نيست، تا پوشد کسي
از خجالت، چون صدا، در خويش پنهانيم ما
هر نفس بايد عبث رسواي خود بيني شدن
تا نمي پوشيم چشم از خويش عريانيم ما
در تغافل خانه ی ابروي او چين مي کشيم
عمرها شد نقشبند طاقِ نسيانيم ما
ائتدون بو گئجه عجب ثواب، ای ساقی
وئردین گئنه ریندانه جواب،ای ساقی
وئر باده کی آخرت گؤنو ایلئمسین
آللاه سنی اهل - عذاب ،ای ساقی
حکیم نباتی
حتا برای کندن گورخودش عجیب
دستان کرمخورده ی مردی کلنگ شد
کو رد پای پیرترین مرد شهر؟ مُرد
وقتی عصای کهنه ی او نیز لنگ شد
یک نسل خون برای همیشه فسیل ماند
وقتی که قلب مردم این شهر سنگ شد
نقل قول:نقل قول:
آخرین شعر با ی تموم شد شما با ح میدی!!؟؟؟؟
اینجا اسمش" مشاعره" هست یعنی آخرین حرف شعر قبلی میشه اولین حرف شما.ok??
با "د" ادامه میدیم
در پرده ی اسرار کسی را ره نیست////زان تعبیه جان هیچکس آگه نیست
جز در دل خاک هیچ منزلگه نیست /////می خور که چنین فسانه ها کوته نیست
نقل قول:
:31::31::31::31::31::31::31:
جواب شعر بیت آخر بود :27::27::27::27::27::27:
بقیه شعر برای دوستادارن ادبیات بود:46: از bold بودنش که معلومه:27:
یهنی ما با ه شروع کنیم؟
؟؟
تیری ز کمانخانه ابروی تو جست.
دل پرتو وصل را خیالی بر بست.
خوشخوش زدلم گذشت و میگفت بناز.
ما پهلوی چون تویی نخواهیم نشست
تا زهره و مه در آسمان گشت پدید
بهتر ز می ناب کسی هیچ ندید
/////
من در عجبم ز می فروشان که ایشان
به زان چه فروشند چه خواهند خرید
دست تو باز می کند پنجره های بسته را
هم تو سلام می کنی رهگذران خسته را
دوباره پاک کردم و به روی رف گذاشتم
آینه قدیمی غبار غم نشسته را
پنجره بیقرار تو ، کوچه در انتظار تو
تا که کند نثار تو ،لاله دسته دسته را
شب به سحر رسانده ام ،دیده به ره نشانده ام
گوش به زنگ مانده ام ،جمعه عهد بسته را
این دل صاف کم کٍمک شدست سطحی از ترک
آه ! شکسته تر مخواه ،آینة شکسته را
اذا شاهدت فی نظمی فتورا
و وهنا فی البیانی للمعانی
****
فلا نصب لنقصی ان رقصی
علی تنشیط ابناء الزمان
نخستین رؤیای آدمی
غوطه‌ور شدن
در برکه‌ای کوچک بود
که او
اقیانوس‌اش می‌پنداشت.
آخرین رؤیای آدمی
فرو شدن
در اقیانوسی است
که او
برکه‌اش می‌پندارد.
دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی گیرد
ز هر در میدهم پندش ولیکن در نمی گیرد
خدا را ای نصیحت گو حدیث از خط ساقی گو
که نقشی در خیال ما ازین خوشتر نمی گیرد
در مذهب ما باده حلال است وليکن
بي روي تو اي سرو گل اندام حرام است
گوشم همه بر قول ني و نغمه چنگ است
چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است
در مجلس ما عطر مياميز که ما را
هر لحظه ز گيسوي تو خوش بوي مشام است
تا که فرزندِ سفر کرده ز راه آید باز
پدر ِ منتظر از غصه به جان می آید
ای جوان در بر ِ پیران چو رسی، طعنه مزن
هنر ِ تیر زمانی ز کمان می آید
شمع ِ بزم سخنم، شعر تب آلوده ی من
شعله هایی ست که از دل به زبان می آید
هوشیاران همه سرمستِ غزل های من اَند
مگر این سان هنر از پیر مغان می آید
در ستايش موهايت
می بویم گیسوانت را
تا فرشته ها حسودی کنند به عطر تو.
شانه می زنم موهایت را
تا حوری ها سرک بکشند از بهشت برای تماشا.
شعر می گویم برای تو
تا کلمات کیف کنند
مست شوند
بمیرند.
در ستايش دست‌هايت
وقتي كه دل دست‌هايم
تنگ مي‌شود براي انگشتان كوچكت
آن‌ها را مي‌گذارم برابر خورشيد
تا با ترکیبی از كسوف و گرما
دوري‌ات را معنا كنم.
در ستايش چشم‌هايت
دست خودشان نیست
وقتی از فرط معصومیت
با تابشی از جنس عشق
روح‌های ولگرد بعدازظهر را
بر نیمکتی سنگی
کشتار می‌کنند،
چشم‌هایت ...
تنها نرو
این راه رفتن نیست
دنیای تو، چیزی به جز من نیست
تو از خودت چیزی نمیدونی
تنها نرو
تنها نمیتونی ...
يك نفس با من بمان و يك هزاره غم بخوان
از كتابي آسماني در نگاهي، رهگذر
در دو سمتِ فاصله با طنز ِ تلخي بين ما
بركه مي گويد غم ِماهي به ماهي، رهگذر
با دلِ غمديده ي من فالِ حافظ مي زند
اين سَر ِ شوريده در اعماقِ چاهي، رهگذر
روزي هزار شيوه بر انگشت مي زند
اما به سرنوشت سليمان شبيه نيست
گرگي كنار خانه ام آغوش كرده است
اما ديار من كه به كنعان شبيه نيست
تا کي بود اين گرگ ربايي، بنماي
سرپنجه‌ي دشمن افکن اي شير خداي
اي کاش که بخت سازگاري کردي
با جور زمانه يار ياري کردي
.
.
.
ما عاشق و رند و مست و عالم سوزيم
با ما منشين اگر نه بدنام شوي
یک جرعه ی می ز ملک کاووس به است
از تخت قباد و ملکت توس به است
****
هر ناله که رندی به سحرگاه زند
از طاعت زاهدان سالوس به است
تا کي طريق توبه و سالوس و معرفت
جامي بده که توبه بيکبار بشکنم
خواجو بيا که نيم شب از بهر جرعه‌ئي
زنجير و قفل خانه خمار بشکنم
مائیم و می ومطرب و این کنج خراب
جان و دل و جام و جامه پر درد شراب
****
فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب
آسوده ز باد و خاک و از آتش و آب
بجز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد
زير اين طارم فيروزه کسي خوش ننشست
جان فداي دهنش باد که در باغ نظر
چمن آراي جهان خوشتر از اين غنچه نبست
حافظ از دولت عشق تو سليماني شد
يعني از وصل تواش نيست بجز باد به دست
تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
واین عمر به خوشدلی گزارم یانه
****
پر کن قدح باده که معلومم نیست
این دم که فرو برم برآرم یا نه
همه کس طالب يارند چه هشيار و چه مست
همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت
سر تسليم من و خشت در ميکده‌ها
مدعي گر نکند فهم سخن گو سر و خشت
نااميدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس پرده چه داني که که خوب است و که زشت
نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس
پدرم نيز بهشت ابد از دست بهشت
حافظا روز اجل گر به کف آري جامييک سر از کوي خرابات برندت به بهشت