مشاعره

درون سینه ام صد آرزو مرد
گل صد آرزو ، نشکفته پژمرد
دلم بی روی او دریای درد است
همین دریا مرا در خود فرو برد!

ديري‌ست دل‌ها و روان‌ها
از پرتو خورشيد دانش دور مانده‌ست
وان ديده در هر زبان بيدار، انگار
دور از جهان روشنايي، كور مانده‌ست
زنجير صد بندت بر اندام است هرچند
هرچند مي‌سايد تو را زنجير صد بند
هرچند دشمن
مانند بيژن در بن چاهت نشانده‌ست
بيرون شدن زين هفتخوان را چاره مانده‌ست

مرو راهی که با ریگی بلغزی
مشو بیدی که از باذی بلرزی
تو را قدر و تو را قیمت گران است
مکن کاری که یک ارزن نیارزی

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
داستان غم پنهانی من گوش کنید
قصه بی سرو سامانی من گوش کنید
گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید
شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی
سوختم،سوختم این راز نهفتن تا کی
روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم
عقل و دل باخته دیوانه رویی بودیم
بسته سلسلهء سلسله مویی بودیم
کس در آن سلسله غیر از من دل بند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستند نبود
نرگس غمزه زنش این همه بسیار نداشت
سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت
این همه مشتری و گرمی بازار نداشت
دلبری بود ولی هیچ خریدار نداشت
اول آن کس گرفتار شدش من بودم
باعث گرمی بازار شدش من بودم
عشق من شد سبب خوبی رعنائی او
داد رسوائی من شهرت زیبایی او
بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او
شهر پر گشت ز غوغای تماشائی او
این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد
کی سر برگ من بی سرو سامان دارد

در دست باد يك چمدان شعر و دلخوشي
از سمت تو قشنك ترين خنده ي جهان

بعد از چقدر فاصله مثل گذشته ها
حالا رسيده است به هم باز دستمان

_______________________________

.:: عید سعید فطر مبارک ::.

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

مانع هر گونه تد بیرش شود
رو نهد هر سو عنانگیرش شود
تلخ سازد آ ب شیرینش به کام
گام نگذارد که بردارد ز گام

مثل خواب نازک گنجشک ها ویران شدم
خواب می دیدم که در باران پرستیدم ترا

باد چرخی زد، اتاقم پرت شد باران گرفت
چشم من روشن! ترادیدم ترا دیدم، تو را

اگر خواهی بدانی نام من چیست؟
پدر در گوش خوانده شهریارم

من خواب ديده ام... كسي از راه مي رسد
تعبير كن خيـال مرا با دو چشـم كـال

شايد... نگاه سبـز تو بـارانـي ام كـند
حالا كه باد مي وزد از جانب شمـال

لب باز مگیر یک زمان از لب جام
تا بستانی کام جهان از لب جام

در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است
این از لب یار خواه و آن از لب جام

من انم نریزم ز پای خوکان
مران لفظ در دری را

آخر ای دوست ، نخواهی پرسید
که دل از دوری رویت چه کشید ؟
سوخت در آتش و خاکستر شد
وعده های تو به دادش نرسید.
داغ ماتم شد و بر سینه نشست
اشک حسرت شد و بر خاک چکید.
آن همه عهد فراموشت شد ؟
چشم من روشن ، روی تو سپید.
جان به لب آمده در ظلمت غم
کی به دادم رسی ای صبح امید ؟
آخر این عشق مرا خواهد کشت
عاقبت داغ مرا خواهی دید.
دل پر درد " فریدون " مشکن
که خدا بر تو نخواهد بخشید

دل می کشیدی روی شیشه
دل می کشیدم روی دیوار
تو منتظر از پشت شیشه
من منتظر از پشت دیوار
وقتی که باران محو می کرد
شعر مرا از روی دیوار
یک بوسه از تو روی شیشه
یک بوسه از من روی دیوار

ای دل چه کنم که کس ندارم
عاشق شدمو یاری ندارم

مرا ماردم نام مرگ تو کرد
زمانه مرا پتک ترگ تو کرد

دلخسته ام از این تفکر های بی درد
ای زخم خوب خانگی برگرد برگرد!

یادش به خیر آن روزهای دل تپیدن
وقتی کبوتر در نگاهم لانه می کرد

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد

درخت تو گر بار دانش بگیرد
به زیر آوری چرخ نیلوفری را

از در درآمدی و من از خود به در شدم
گویی کزین جهان به جهان دگر شدم

مردم شهر به یک چینه چنان مینگرند
که به یک شعله ، به یک خواب لطیف

خاک موسیقی احساس تو را می شنود
و صدای پر مرغان سحر خیز می آید در باد

دید کزان دل آغوشته به خون
آید آهسته برون این آهنگ

آه دست پسرم یافت خراش
وای پای پسرم خورد به سنگ

گره را ز راز جهان باز کن
که آسوده کند باده دشوارها

امروز عاشقانه سلامت کنند مرد!
ان روز بین که زهر به کامت کنند مرد!

دیباچه را به نام تو آغاز کرده اند
تا در شروع متن تمامت کنند مرد!

دریغا روز من شد چون شب تار
گلستان گلم شد پر خس و خار
دلم گردیده مالا مال اندوه
زنیرنگ و فریب یار مکار

روزي هزار شيوه بر انگشت مي زند
اما به سرنوشت سليمان شبيه نيست

گرگي كنار خانه ام آغوش كرده است
اما ديار من كه به كنعان شبيه نيست

تن من جمله پس دل رود و دل پس تو
تن هوای دل و دل جمله هوای تو کند
راز دار من تویی همواره یار من تویی
غمگسار من تویی من آن تو، تو آن من

نه این سکوت را کسی نمی شکند
هیچ کس مرا صدا نمی زند
ای همه آدم هایی که
گوش هایتان را گرفته اید
چشمانتان را بسته اید
و ای همه آنهایی که
از سرمای زمستان
به خانه های تان
پناه برده اید
هنوز آغاز شب است
هنوز ماه نتابیده
هنوز ستاره نخندیده

هـــمه شبـــهای جــدائی
با ستــــاره ها نشستـــم
شـــب بارون مــثه قـــطره
روی دریــا می شـکستم!

امشـــب اما این جـــدایی
واســه قــلب مــن زیـاده
از خـــدا هــم گلــه دارم
که تــو رو بــمن نـــداده!!!

همچو فرهاد از غمش روزی به صحراها روم
تا ببینند این جوانان عشق پیرآموز را
روز وصل از غمزه‌ی او جان سر گردان من
چون تحمل کرد چندان ناوک دلدوز را؟

اگر چه بين من و تو هنوز ديوار است
ولى براي رسيدن، بهانه بسيار است

بر آن سريم كزين قصه دست برداريم
مگر عزيز من! اين عشق دست بردار است

تو از عدل علی گویی ولی با حال نمرودی
یزیدی ؟! یا حسینی تو ؟! نمی دانم ! نمی دانم !
چرا باید یزیدی بود و از شور حسینی گفت ؟!
منافق پیشه را آخر درون شعله بنشانم
تو خود از زشتی می گفتی و هر روز و شب مستی !
دگر از من چرا خواهی که از او رو بگردانم؟
بساط ظلم را برکن ، ستم با مردمان کم کن
که خواهد آمد آن روزی که داد ظلم بستانم

می شناسمت
چشم های تو
میزبانِ افتابِ صبح سبز باغ هاست.

می شناسمت
واژه های تو ،
کلید قفل های ماست.

می شناسمت
آفریدگار و یارِ روشنی
دست های تو
پلی به رویتِ خداست.

یکی بر تربتی فریاد می کرد
که اینان پادشاهان جهانند
بگفتم تخته ای بر کَن ز گوری
ببین تا پادشه یا پاسبانند
بگفتا تخته برکَندن چه حاجت
که می دانم که مشتی استخوانند

دلم تنگ است و دلتنگ اند دلتنگان و دل ريشان
شب قدر است، لبخندي بزن، مولاي درويشان!

اگر همسو نمي‌گردند با فريادهاي تو
نمي‌گريند دل ريشان، نمي‌چرخند درويشان

نتوان دل شاد را بخ غم فرسودن
وقت خوش خود به سنگ مخت سودن
كس غيب چه داند كه چه خواهد بودن
مي بايد و معشوق و به كام آسودن

نقد ها را بود ایا که عیاری گیرند
تا همه صومعه داران پی کاری گیرند

دلا تا کی دراین زندان حدیث این و آن بینی
یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی

یا رب این بچه ترکان چه دلیرند بخون
که به تیر مژه هر لحظه شکاری گیرند

هرکه را بیماری چشم تو در بستر فکند
هر پرستاری که آمد بر سرش، بیمار شد