مشاعره

دستهای سرد ونحيف، صورتک هايه کثيف
پرسه های الکی، حرفهای يواشکی
آلوچه، ساعت 6، سرقرار
سوز و سرما، تک و تنها، انتظار
La-Me-Re-Do-Fa-Me-Re
گل بيتا، شام مهتاب و تله
همشون با زمستون تورو يادم مياره!
..........................
کاش می شد بعد پائيز بهار بياد
خدايا تا کی دوباره دی مياد...؟!

دل میرود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا کــه راز پنهان خواهد شد آشکارا

ازم نخواه با تو بمونــــم
تو هيچي از من نمي دونـــي

اگه بگم راز دلم رو
تو هم كنارم نمي مونـــي

تو هم كنارم نمي مونــي...

یه روز میخوام بیام فدات بشم ، فدای چشات شم... اما نمیشه...
توی جنگل سبز اون چشات ، گم تو هوات شم... اما نمیشه...
بخوابمو تو خواب عاشقونه دستاتو بگیرم ، سرمو رو شونت بذارم کمی آروم بگیرم
روی صورت چون ماهت بیام خال لبات شم... اما نمیشه...

هفت آســـــــمان مصیبت است آوار بر سرم
در حــــــــــیرتم که از چه رو غوغا نمــی کنی
از بس فضای سیــــنه ام تاریک گشته است
راهــــی به سوی روشنــــــی پیدا نمی کنی

یک شب از خواب پریدم
خواب بد می دیدم
توی خواب گل یخ میچیدم

وقتی بیدار شدم
دیگه رفته بودی
روی میز نامه تو میدیدم

گفتی خسته شدی
و پر بسته شدی
گفته بودی که تمومه

رفتی و سالها گذشت
آب از این سر گذشت
نامه تو میبینی همونه ...

هميشه كنار تماشاي من مي نشستي
و مي خواندي اي شاعر سبز روشن ضميرم!

ببين پنجره رو به هيچ است و پايم تكيده ست
در اين جاده ي بي علائم تو شو دستگيرم

من تا آخر با تو بودم
تو از اولم نبودي
داشتم اشتباه ميکردم
که تموم زندگيمو
من به دستهاي تو دادم
حالا اينجا
تک و تنها
برگ بي خشک درختي غرق بادم

من به درماندگي صخره و سنگ
من به آوارگي ابر و نسيم
من به سرگشتگي آهوي دشت
من به تنهايي خود مي مانم
. . . . . . .

مخمل لب برق دندان ناز لبخند تو كو
دلبري ها را چه كردي آن دلارايي چه شد
گيسوان بر شانه ها افشاندن و ناز نگاه
گردش مستانه ي چشمان مينايي چه شد

دنیای فریب است به اقلیم دد و دیو
من در عجبم بی تو چسان جان به در آرم

مرغم که جدا از پر پروازم و زارم
لختی تو بمان تا که به جان بال و پر آرم

ویرایش شد:
من به آنان گفتم؛
آفتابی لب درگاه شماست
که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد
و به آنان گفتم؛
سنگ آرایش کوهستان نیست
همچنانی که فلز، زیوری نیست به اندام کلنگ
در کف دست زمین گوهر ناپیدایی است
که رسولان همه از تابش آن خیره شدند
پی گوهر باشید
(سهراب سپهری)

دوست،اي دوست! مرا شب- همه شب-دست بگير
بس كه فانوس غزل هاي درخشان دارم

نيست در كوچه ى آيينه، غباري در كار
روز و شب، در گذر عاطفه باران دارم

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش؛ تا نکشد سر به فلک فریادم

مثل چوپان غريب وطن مادريم
پشت وزن غزلم ني زدنت را ديدم

بي تو اينجا همه ي آينه ها تب دارند
من خودم مُهر سكوت دهنت را ديدم

منم هر شب زير بارون , خاطراتو مينويسم
منکه با قطره اشکم , رهگذا ر شبِ خيسم

واسه اين غريبه گشتن , ديگه چتري هم نميخوام
پا بپاي سرنوشتم , ديگه يکقدم نميام

آره باورم نداري , تو که ا شکامو نديدي
تو که با هرشب بارون, غم ِ عشقو نکشيدي

یک چند به کودکی به استاد شدیم
یک چند به استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما را چه رسید
از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

مرگِ تن صبح ِ خوشایند شبِ زندگی است
روز ِ خاکم دف و نی در رهِ دلدار بزن

آری، ای عشق! برو بر سر ِ بازار ِ غزل
هر شبِ جمعه به خیراتِ دلم تار بزن

جای این قابِ پُر اندوه و آن خطِ سیاه
بَعدِ من شاخه ی انگور به دیوار بزن

نتوان دل شاد را بخ غم فرسودن
وقت خوش خود به سنگ مخت سودن
كس غيب چه داند كه چه خواهد بودن
مي بايد و معشوق و به كام آسودن

نگاه مرگ گویی عشق را از دور می پایید
دلم می گفت: عشق و مرگ، وهم و درد، این ها چیست؟

شبح می گفت: پوچی؟ زخم خوردی؟ یا دلت تنگ است؟
تو را تا مرگ خواهم برد، آنجا آسمان آبی ست

میانِ خانه های مرگ، دنبالِ خودم بودم
رسیدم آخر ِ خط، قطعه ی سوم، ردیفِ بیست

تا مگر همچو صبا باز به کوی تو رسم
حاصلم دوش بجز ناله شبگير نبود
آن کشيدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع
جز فنای خودم از دست تو تدبير نبود

دل جدا , دیده جدا, سوی تو پرواز کند
گرچه من در قفسم بال و پرم بسیار است!

اون که یه وقتی تنها کسم بود
تنها پناه دل بی کسم بود
تنهام گذاشت و رفت از کنارم
از درد دوریش من بیقرارم
خیال می کردم پیشم می مونه
ترانه عشق واسم می خونه
خیال می کردم یه همزبونه
نمی دونستم نامهربونه

هر يار اهل نيرنگ هر دوست اهل حيله
با پشت خورده خنجر موندم تو اين قبيله

هوای خانه چه دلگیر می شود گاهی
از این زمانه دلم سیر می شود گاهی
عقاب تیز پر دشتهای استغنا
اسیر پنجهء تقدیر می شود گاهی
صدای زمزمهء عاشقانه آزادی
فغان و نالهء شبگیر می شود گاهی

يار اگر رفت و حق صحبت ديرين نشناخت
حاش لله که روم من ز پی يار دگر
گر مساعد شودم دايره چرخ کبود
هم به دست آورمش باز به پرگار دگر

راهیست راه عشق که هیچش کنـاره نیست
آنجا جـــز آنـــــکه جان بسپــارند چـاره نیست
هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود
در کـــار خیـــر حاجت هیــــچ استخاره نیست

تا معطر کنم از لطف نسيم تو مشام
شمه‌ای از نفحات نفس يار بيار
به وفای تو که خاک ره آن يار عزيز
بی غباری که پديد آيد از اغيار بيار

رفتن و بیهوده خود را کاستن

سر نهادن بر سیه دل سینه ها




سینه آلودن به چرک کینه ها




در نوازش ، نیش ماران یافتن

نتوان دل شاد را بخ غم فرسودن
وقت خوش خود به سنگ مخت سودن
كس غيب چه داند كه چه خواهد بودن
مي بايد و معشوق و به كام آسودن

نیکی پیر مغان بین که چو ما بد مستان

هر چه کردیم به چشم کرمش زیبا بود

از : حافظ

درون سینه آهی سرد دارم
رخی پژمرده ، رنگی زرد دارم
ندانم ، عاشقم ، مستم ، چه هستم؟
همی دانم دلی پر درد دارم

مي تواني تو به من زندگاني بخشي
يا بگيري از من آنچه را ميبخشي

يكی را دوست دارم
ولی افسوس او هرگز نميداند
نگاهش ميكنم شايد
بخواند از نگاه من
كه او را دوست مي دارم

مرا پس از من بنویس به هرکس از من بنویس
ای تو هوای هر نفس هر نفس از من بنویس
مرا به دنیا بنویس همیشه تنها بنویس
به آب وخاک، اتش و باد برای فردا بنویس

سالها پيش از اين
در سرزميني پادشاهي از گستره دريا
دوشيزه اي زندگي مي كرد
كه شايد
با نام آنابل لي بشناسي اش ،
و او تنها با اين خيال مي زيست:
(‌دوستم بدارد
و دوستش داشته باشم!‌)

ما را تو چنين ز دل بر آري نيكست
وانگه بدو زلف خود سپاري نيكست
زلفت كه به فتنه سر بر آورد چنان
او را تو چنين فرو گراري نيكست

تـا رفـت مـرا از نـظـر آن چـشــم جـهـان بـیـن
کـس واقـف ما نیست که از دیـده چه​ها رفـت

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور
گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش

شبي حوا شدي ، سويم دويدي
و گفتي سيب را از شاخه چيدي !
دو دستم ، ملتمس ، قد مي كشيدند :
خداوندا ! شتر ديدي ، نديدي !!