اشعـار عاشقـانـه

ساده بیا دست ومنو بگیرو
ساده نگیر این همه ساده گی رو

ساده نگیر اگه هنوز میتونی پای همه سادگیهات بمونی

خسته نشو اگه تموم راها پیش و تو سادگیهات بسته شن
طاقت بیار اگه همه آدما از اینکه پا به پات بیان خسته شن

آخر خط جاده های خسته بگو چقدر راه نرفته مونده
پشت دلت وقتی به خون نشسته چند تا ترانه است که کسی نخونده

دووم بیار خسته نشو از سفر تنهاییتم بذار رو دوشت ببر ترانه باش اونور آخر خط به نقطه می رسی بیا سر خط .

افشین یدالهی

حالا آمده ای!
توان ایستادن ندارم
بنشین...
سر بر زانوانم بگذار

من از تو دل نمی برم... اگر چه از تو دلخورم
اگر چه گفته ای ترا... به خاطرات بسپرم

هنوز هم خیال کن... کنار تو نشسته ام
منی که در جوانی ام... به خاطرت شکسته ام

تو در سرای آینه ... شبانه خنده می کنی
من شکست داده را... خودت برنده می کنی

نیامدی و سال ها... نظر به جاده دوختم
بیا ببین که بی تو من... چه عاشقانه سوختم...


رفیق روزهای خوب... رفیق خوب روزها
همیشه ماندگار من... همیشه در هنوزها

صدا بزن مرا شبی... به غربتی که ساختی
به لحظه ای که عشق را... بدون من شناختی...

خسته تر از آنم که کنارم بنشینی

یا خیره به چشمم شوی و عشق ببینی

عاقل تر از آنم که برای دو سه روزی

با نام خود از دفتر من شعر بچینی

من خالی ام از عشق ولی از تو چه پنهان

مشتاق نماندم که مرا باز گزینی

یک خواهش ناچیز فقط از تو همین که

شب بر سر خواب من خسته ننشینی

مریم افضلی

دیری ست که از گردش ایام پس افتاده ام ای یار
انگار که مرغی شده ام، ‌در قفس افتاده ام ای یار
گویند کَسی را که کَسش نیست، نفس در نفسش نیست
خود را به کنارم برسان، از نفس افتاده ام ای یار

آسمان ابیست
مثل چشمان تو، مثل دستان من
لطف پا برجست
مثل حرف تو، مثل عشق من
شب سیاه است و من
خالی‌‌ام ز هر نگاه
بی‌ هوده پی‌ نگرد
نیست هیچ چیزی به جا
دوریت نفس برد
ای همه هوای من
بی‌ تو من به کس بگم
حرفهای عاشقانه را:40::40::40:

این منم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده ی زمین
و یأس ساده و غمناک آسمان
و ناتوانی این دست های سیمانی
زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
امروز روز اول دی ماه است
من راز فصل ها را می دانم
و حرف لحظه ها را می فهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک ، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
در کوچه باد می آمد
در کوچه باد می آمد
و من به جفت گیری گلها می اندیشم
به غنچه هایی با ساقهای لاغر کم خون
و این زمان خسته ی مسلول
و مردی از کنار درختان خیس می گذرد
مردی که رشته های آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلو گاهش
بالا خزیده اند و در شقیقه های منقلبش آن هجای خونین را
تکرار می کنند
سلام
سلام
و من به جفت گیری گل ها می اندیشم

کی با اشکای تو یه آسمون ستاره ساخت
کی بود که به نگاه تو دلش رو عاشقونه باخت
کی بود که با نگاه تو خواب و خیال عشق رو دید
نگو کی بود کجایی بود اونکه برات دیوونه بود
رو خط به خط زندگیش از عشق تو نشونه بود
من بودم اونکه دلشو ساده به پای تو گذاشت
اونکه واسش بودن تو به غیر غم چیزی نداشت

غروب شد و خورشید رفت
آفتابگردان دنبال خورشید گشت
ناگهان ستاره ای چشمک زد
آفتابگردان سرش را پایین انداخت
آری...گل ها هیچ وقت خیانت نمی کنند

سر دفتر عالم معنی عشق است
سر بیت قصیده ی جوانی عشق است
ای آنکه خبر نداری از عالم عشق
این نکته بدان که زندگانی عشق است

موقعی که می خواستمت می ترسیدم نگات کنم
موقعی که نگات کردم ترسیدم باهات حرف بزنم
موقعی که باهات حرف زدم ترسیدم نازت کنم
موقعی که نازت کردم ترسیدم که عاشقت بشم
حالا که عاشقت شدم می ترسم از دستت بدم

عشق برایم یک عادت بود
یک حاجت بود
که من از معبودم گرفتم
و به محبوبم هدیه کردم
:40:

دلم میل گل باغ ته دیره درون سینه‌ام داغ ته دیره
بشم آلاله زاران لاله چینم وینم آلاله هم داغ ته دیره

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم
بهر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبای ته وینم

باباطاهر (لری)عریان

مو احوالم خرابه گر تو جویی جگر بندم کبابه گر تو جویی
ته که رفتی و یار نو گرفتی قیامت هم حسابه گر تو جویی

زخور این چهره‌ات افروته‌تر بی تیر عشقت بجانم روته‌تر بی
مرا اختر بود خال سیاهت ز مو یارا که اختر سوته‌تر بی


مرا دیوانه و شیدا ته دیری مرا سرگشته و رسوا ته دیری
نمیدونم دلم دارد کجا جای همیدونم که دردی جا ته دیری

زدست عشق هر شو حالم این بی سریرم خشت و بالینم زمین بی
خوشم این بی که موته دوست دیرم هر آن ته دوست داره حالش این بی

عزیزون از غم و درد جدایی به چشمونم نمانده روشنایی
گرفتارم بدام غربت و درد نه یار و همدمی نه آشنایی

باباطاهر

کس درین وادی بجز آتش مباد

وان که آتش نیست عیشش خوش مباد

عاشق آن باشد که چون آتش بود

گرم رو و سوزنده و سرکش بود

عاقبت اندیش نبود یک زمان

درکشد خوش خوش بر آتش صد جهان


عطار نیشابوری

اي طلائي رنگ

اي تو را چشمان من دلتنگ

راستي من از کدامين راز با تو پرده برگيرم

من که چونان کودکي دلباخته بازيچه اش را، بي تو غمگينم

تو بداني آسمان ديدگانم را نه ابري جز به رؤياي تو آکنده، چه خواهي کرد؟

قلبت آيا مهر با من هيچ خواهد داشت؟

چشمت آيا راست با من هيچ خواهد گفت؟

کاش با من مهربان بودي

اي طلائي رنگ

اي تو را چشمان من دلتنگ

زندگي را با ترنم هاي رنگين نگاهت بسته مي بينم

با من آن رامشگران را آشتي فرماي

تک درختي دور و تنها مانده ام اي باد کولي پاي

با من از گلگشت زرين بهاران مژدگاني ده

من تو را بانوي قصر پر شکوه عشق خواهم کرد

اي طلائي رنگ

اي تو را چشمان من دلتنگ

عشق ما چون هيمه اي افسرده اما گرم

با نيفسرده فروغي زير خاکستر

انتظار کنده هاي خشکتر را مي کشد بي تاب

يک نفس اي باد کولي پاي

دامن پرچين و مهر افزاي خود بگشاي

تا که آن را پر ز بار شعله هاي عشق گردانيم

من ستبر شانه هايم را به خرمنهاي آتش وام خواهم داد

اي طلائي رنگ

اي تو را چشمان من دلتنگ

من غرور بس گرانم را که بر نيلي غبار آسمانها مي تکاند بال

چون شکسته پر عقابي پير

در حصار چشمهايت بنده ي لبخنده اي کردم

من نگاه مهربانم را که از اعماق قلبم ريشه مي گيرد

شادمانه تا به صبح انتظارت مي دوانم گرم

تا کدامين پنجه بگشايد قباي صبح آن ديدار

عشق من

تا نامه اي ديگر

خداحافظ

اگر دنیای ما دنیای سنگ است بدان سنگینی سنگ هم قشنگ است
اگر دنیای ما دنیای درد است بدان عاشق شدن از بهر رنج است
اگر عاشق شدن پس یک گناه است دل عاشق شکستن صد گناه است

تو و من با هم میشیم ما ما با هم میشیم یه دریا
عشق ما عشق زمینی تپشش خیلی قدیمی
دریا طوفانش زیاده اما قلبم طاقت دوری نداره
تو بیا با من یکی شو تا باز آسمون بباره
ابر آسمون تو شبها جلوی ماهو میگیره
اما باز از پشت ابرا مهتابو دلم میبینه
نور مهتاب یه امیده واسه دیدنت دوباره
دیدن دوباره ی تو رو ح تازه ی بهاره
تو برام یه آشیونه تو برام یه تکیه گاهی
تو عروس شهر عشقی

من تمنا کردم

که تو با من باشي

تو به من گفتي

-هرگز،هرگز

پاسخي سخت و درشت

و مرا غصه ي اين

-هرگز

کشت!

...گاه مي انديشم

خبر مرگ مرا با تو چه کس مي گويد؟

آن زمان که خبر مرگ مرا

از کسي مي شنوي،روي خندان تو را

کاشکي مي ديدم

شانه بالا زدنت را

- بي قيد -

و تکان دادن دستت را،

-که مهم نيست زياد-

و تکان دادن سر را،

-که عجيب!عاقبت مرد؟-

-افسوس-

کاشکي مي ديدم

من به خود مي گويم:

«چه کسي باور کرد؟!

جنگل جان مرا

آتش عشق تو خاکستر کرد؟»

اگر از ظلمت ره مي ترسي،

چلچراغ نگهم را به تو خواهم بخشيد

روشني هاي تنم را که نشان سحرند، به تو خواهم بخشيد.

اگر از دوري ره مي ترسي،

دستهايم را که پلي رو به زمان مي بندند

و به کوتاهترين فاصله من را به تو مي پيوندند، به تو خواهم بخشيد.

اگر از تنگي چشم دگران،

اگر از زمزمه ها،

اگر از حرف کسان مي ترسي،

من جدا از دگران به تو خواهم پيوست

خويش را در تو نهان خواهم کرد.

و اگر ترس تو از خويشتن است

من تو را در تن خويش، در رگ و هستي خويش

در تمام ذره ذرات وجودم که پر از خواهش توست

محو و گم خواهم کرد.

تو بيا، که اگر آمدنت دير شود

و اگر آمدنت قصة پوچي باشد

من تو را اي همه خوبي

تا دم مرگ نخواهم بخشيد.

با خود عهد بستم بار دیگر که تو را دیدم بگویم از تو دلگیرم
ولی باز تو را دیدم و گفتم بی تو میمیرم

از من ای هستی من دور مشو
می من مستی من دور مشو

رشته عمر منی جان منی
عشق من دین من ایمان منی

تار و پود دل بیمار توئی
خواب و بیداری وپندار توئی

گرچه همچون خم می در جوشم
خون دل می خورم و خاموشم

عطر زرد گل ياس رو نمي خوام

نمره ي بيست كلاسو نمي خوام

من فقط واسه چش تو جون مي دم

عاشقاي بي حواسو نمي خوام

من تو رو مي خوام اونارو نمي خوام

نفسم تويي هوارو نمي خوام

عشق رو نقطه ي جوشو نمي خوام

دوره گرد گل فروشو نمي خوام

اوني كه چشاش به رنگ عسله

مجنون خونه به دوشو نمي خوام

من تو رو مي خوام اونارو نمي خوام

نفسم تويي هوارو نمي خوام

من كسي با قد رعنا نمي خوام

چشاي درشت و گيرا نمي خوام

دوس دارم قايق سواري رو ، ولي

جز تو از هيچ كسي دريا نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوارو نمي خوام

موهاي خيلي پريشون نمي خوام

آدم زيادي مجنون نمي خوام

مي دوني چشم منو گرفتي و

جز تو هيچي از خدامون نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوا رو نمي خوام

چشم شرقي سياهو نمي خوام

صورتاي مثل ماهو نمي خوام

آخه وقتي تو تو فكر من باشي

حق دارم بگم گناهو نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوا رو نمي خوام

حرفاي نقره اي رنگ رو نمي خوام

او دو تا چشم قشنگو نمي خوام

حتي اون كه بلده شكار كنه

صاحب تير و تفنگو نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوا رو نمي خوام

شعراي ساده و تازه نمي خوام

اونكه مي گه اهل سازه نمي خوام

من دلم مي خواد تو رو داشته باشم

واسه ي اينم اجازه نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوا رو نمي خوام

سفر دور جهانو نمي خوام

رنگاي رنگين كمانو نمي خوام

لحظه و ساعت عمر من تويي

تو كه نيستي من زمانو نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوا رو نمي خوام

فالاي جور واجور رو نمي خوام

نامه هاي راه دور و نمي خوام

واسه چي برم ستاره بچينم

ماه من تويي كه نور و نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوا رو نمي خوام

آذر و خرداد و تير نمي خوام

آدماي سر به زير نمي خوام

من خودم تو چشم تو زندونيم

حق دارم بگم ، اسيرو نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوا رو نمي خوام

حرف خيلي عاشقونه نمي خوام

دل رسوا و ديوونه نمي خوام

يا تو ، يا هيچكس ديگه به خدا

خدا هم خودش مي دونه ،‌نمي خوام

خرداد و اردي بهشت و نمي خوام

بي تو من اين سرنوشتو نمي خوام

يكي پرسيد اگه آخرش نشه

حتي اين خيال زشتو نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوا رو نمي خوام

بي تو چيزي از اين عالم نمي خوام

تو فرشته اي من آدم نمي خوام

مي دوني خيلي زيادي واسه من

هميشه عادتمه ،‌كم نمي خوام

من تو رو مي خوام اونا رو نمي خوام

نفسم تويي هوا رو نمي خوام

من و باش شعر و نوشتم واسه كي

تويي كه گفتي شما رو نمي خوام .....

رفتیم اگر ملول شدی از نشست ما

فرمای خدمتی که برآید ز دست ما


برخاستیم و نقش تو در نفس ما چنانک

هر جا که هست بی تو نباشد نشست ما


با چون خودی درافکن اگر پنجه می‌کنی

ما خود شکسته‌ایم چه باشد شکست ما


جرمی نکرده‌ام که عقوبت کند ولیک

مردم به شرع می‌نکشد ترک مست ما


شکر خدای بود که آن بت وفا نکرد

باشد که توبه‌ای بکند بت پرست ما


سعدی نگفتمت که به سرو بلند او

مشکل توان رسید به بالای پست ما

دلاويزترين

...من به دنبال دلاويزترين شعر جهان مي گشتم
دو كبوتر در اوج
بال در بال گذر مي كردند
دو صنوبر در باغ
سرفراگوش هم آورده به نجوا غزلي مي خواندند
مرغ دريايي با جفت خوداز ساحل دور
رو نهادند به دروازه نور ....
چمن خاطر من نيز ز جان مايه عشق
در سراپرده دل
غنچه اي مي پرورد
ـ هديه اي مي آورد ـ
برگ هايش كم كم باز شدند
برگ ها باز شدند
يافتم ! يافتم ! آن نكته كه مي خواستمش
با شكوفايي خورشيد
گل افشاني لبخند تو
آراستمش
تاروپودش را از خوبي و مهر
خوشتر از تافته ياس و سحر بافته ام
دوستت دارم را
من دلاويزترين شعر جهان يافته ام
اين گل سرخ من است
دامني پر گل ازين گل كه دهي هديه به خلق
كه بري خانه دشمن
كه فشاني بردوست
راز خوشبختي هركس به پراكندن اوست
در دل مردم عالم به خدا
نورخواهد پاشيد
روح خواهد پاشيد
تو هم اي خوب من اين نكته به تكرار بگو
بگو
اين دلاويزترين شعر جهان را همه وقت
نه به يك بار و به ده بار كه صد بار بگو
« دوستم داري » را از من بسيار بپرس!
« دوستت دارم » را با من بسيار بگو !

فریدون مشیری

فکر بلبل هـمه آن است که گل شد يـارش
گل درانديشه که چون عشوه کند در کارش

بلبل از فيض گل آموخت سخن ور نه نبود
اين همه قول وغـزل تعـبـيه در منقارش
=============================

ساده­ای
آنقدر
که عاشق نمی­شوی
این خیابان­ها
سراغ مرا دیر به دیر از تو می­گیرند دیر به دیر وُ
هیچ دری را
از تو
به روی در به دری­هایم نمی­گشایند
همراه همین پنجره
که از چند ماه پیش بازمانده
با دهانی باز و حواسی شش دانگ
باز به دنبالت می­گردم
آن قدر که کاکتوس کنار پنجره
خیال تو را با خودت اشتباه می­گیرد
ساده ای
تو ؟
نه
ولی سر انجام
عاشق تو میشود

اجازه میدی تا ابد سر بزرام رو شونه هات
روزی هزار و صد دفعه بگم که میمیرم برات
اجازه هست جار بزنم بگم چه قدر دوست دارم
بگم می خوام به خاطرت سر به بیابون بزرام
اجازه میدی که شبا همش بیام تو خواب تو
اون عکسی که از من داری جا بدمش تو قاب تو
اجازه میدی قصه هام با عشق تو جون بگیره
چشمای عاشق واست روزی هزار بار بمیره
اجازه میدی واسه تو قصر طلایی بسازم
با یه صدای مخملی برات لالایی بسازم
اجازه هست با افتخار آهنگ ساز من بشی
تو فصل سخت زندگی باز گل ناز من بشی
اجازه هست پناه من گرمی آغوشت بشه
هر اسمی جز اسم خودم دیگه فراموشت بشه
اجازه هست یه لحظه هم دیگه ازت جدا نشم
گول گلا رو نخورم محو ستاره ها نشم
اجازه میدی که بگم من مال تو تو مال من
من از تو خواهش می کنم که زیر وعده هات نزن

تمام شب برای با طراوت ماندن باغ آرزوهایت دعا کردم
و تو در آبی ترین موج تمنای دل گفتی
دل من حیران چشمانی است رویایی
و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم
تو را در دشتی از حسرت رها کردم

اى يك دله صد دله ، دل يك دله كن
مهر دگران را ز دل خود يله كن
يك لحظه به اخلاص بيا بر در ما
گر كام تو بر نيامد آنوقت گله كن

آدم به جرم خوردن گندم

با حوا

شد رانده از بهشت

اما چه غم

حوا خودش بهشت است…

تو مثل خواب نسیمی به رنگ اشک شقایق
تو مثل شبنم عشقی به روی پونه ی عاشق
تو مثل دست سپیده پر از تولد نوری
تو مثل نم باران لطیف و پاک و صبوری
تو مثل مرهم یاسی برای قلب شکسته
تو مثل سایبان امیدی برای یک دل خسته
تو مثل غنچه لطیفی به رنگ حسرت شبنم
تو مثل خنده ی یاسی و مثل غربت یک غم
تو مثل جذبه ی عشقی در انتظار رسیدن
در امتداد نوازش گلی ز عاطفه چیدن
تو مثل نغمه ی موجی غریب و آبی و ساده
شبیه شاخه گلی که افق به چلچله داده
تو مثل چکه ی مهری ز سقف سبز صداقت
تو مثل گریه ی شعری به روی صفحه ی غربت
تو مثل لذت رویا تو مثل شوق نگاهی
هزار مرتبه خورشید و صد افق پر ماهی
تو مثل لطف بهاری پر از شکوفه خواندن
تمام هستی من شد میان شعر تو ماندن
تو مثل هرچه که هستی مرا به نام صدا کن
برای این دل سرگشته وقت صبح دعا کن

دوستت دارم

و پنهان کردن آسمان

پشت میله های قفس

آسان نیست.

شبیه ات نیستی تو


خودت باش


می خواهم دوست داشتنت را ادامه بدهم

از ظهر تا دم غروب طول کشید


دشتی را شخم زدم تا دفنش کنم


بد عادت شده بود


جلوتر از من راه می رفت تا زودتر به تو برسد


سایه ام را می گویم


که خواب دیده بود تو به دیدارش آمده ای ....

و چشم های تو قصه ای


که ماه را برای شنیدنش هزار و یک شب خوابانده ام


تا لبریز حوصله ی ماه فرصتی نمانده


چشم هایت را نبند

سرم را بالا می گیرم


آسمان دنیا وقتی تو نیستی خاکستری ست


من این رنگ را نمی خواهم!


تو که باشی دنیا یاد می گیرد رنگ دیگری به آسمانش بزند


حالا هر رنگی / حتی نارنجی

تو بگو که وقت خوابمون
چه کسی مداد رنگیش رو برداشت
و فاصله ها را پر رنگ کرد...؟

دوست داشتم یادت هست؟
گفتم دوست دارم
و تو گفتی کوچکی برای دوست داشتن
رفتم تا بزرگ شم
اما آنقدر بزرگ شدم
که یادم رفت دوست داشتم ...