Printable View
با سلام
تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست*******دل سودازده از غصه دو نیم افتادست
چشـم جـادوی تو خود عین سـواد سـحــر اسـت*******لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست
در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست*******نقطه دوده که در حـلـقه جیم افتادست
در اسرع وقت ویرایش و تکمیل می گردد.
ترانه یی تازه برای داستانی نه تازه
مزد کار سخت طاقت سوز را
از پی یک ماه، آوردم به چنگ
با دلی از آرزو سرشار و گرم
سوی منزل، روی کردم بی درنگ،
لیک - آوخ - کار مزد اندکم
جملگی، با دست بستانکار، رفت!
تا گشودم دیده را، دیدم که آه
آنچه بود از درهم ودینار، رفت!
کودکم آمد به چشمم خیره ماند-
آن دو چشم چون دو الماس سیاه.
شعله های سینه سوز آرزو
سر کشید از آن نگاه بی گناه:
«- آه، مادر! گفته بودی ماه پیش
جامه یی بهرم فراهم آوری.
وعده را تمدید کردی، بی گمان
باید اینک هر چه خواهم آوری
جامه هایم پاره شد، آخر کجاست
جامه های نغز و دلخواه دگر؟
شرمگین، آهسته، گفتم زیر لب:
«صبرکن فرزند من! ماه دگر...»
روز و شب را همچو خود مجنون كنم
در هوايت بيقرارم روز و شب
سر ز پايت برندارم روز و شب
روز و شب را همچو خو مجنون كنم
روز و شب را كي گذارم روز و شب؟
جان و دل از عاشقان ميخواستند
جان و دل را ميسپارم روز و شب
تا نيابم آن چه در مغز منست
يك زماني سر نخارم روز و شب
تا كه عشقت مطربي آغاز كرد
گاه چنگم گه تارم روز و شب
ميزني تو زخمه و بر ميرود
تا به گردون زير و زارم روز و شب ...
با مرگ او ستاره ی قلبم به سینه سوخت
با مرگ او پرنده ی شعرم ز لب پرید
بادی وزیذ و زوزه کشان آب را شکست
ابری رسید و مرتع مهتاب را چرید
...
درخت غم بجانم کرده ریشه
بدرگاه خدا نالم همیشه
عزیزان قدر یکدیگر بدونید
اجل سنگ است وآدم مثل شیشه
هر که تابِ جرعه ای جامِ جنون بر دل نداشت
وای بر حالِ دلش، کز زندگی اصل نداشت
همچو فرهاد از جنون زد تیشه ای بر فرقِ خویش
این شهیدِ عشق غیر از خویشتن قاتل نداشت
دل فرو شد همچو گردابی؛ به کارِ خویشتن
وز کسی چشمِ گشایش بهرِ این مشکل نداشت
شمع را این روشنی از سوزِ عشقی حاصل است
گرمیی عشق ار نبودش جلوه در محفل نداشت
در شگفتم از دلم کاین قطرۀ طوفان به دوش
در رهِ عشق و جنون آسایشِ منزل نداشت
خضرِ راهم شد جنون تا دل به مقصد راه برد
کی به جایی می رسد ار مرشدی کامل نداشت؟
در محیطِ پاکبازان، فکرِ آسایش فناست
موجِ ما، جز نیستی، آرامشِ ساحل نداشت.
تنها تويي،
مثل پرنده هاي بهاري در آفتاب
مثل زلال قطره باران صبحدم
مثل نسيم سرد سحر،
- مثل سحر آب
آواز مهرباني تو با من،
در كوچه باغهاي محبت،
مثل شكوفه هاي سپيد سيب،
ايثار سادگي ست .
افسوس !
آيا چه كس تو را،
از مهربان شدن با من،
مايوس مي كند ؟
----------------
باشه من همچنان منتظرم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]نقل قول:
مونیکا جونم چرا اینجوری می گی
به خدا می خوام بفرستم
-----------------
اینجوری کی شه که بینه دو تا خواهرو می ریزن به هم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] من قضاوته تورو قبول ندارم داور رو خریدن [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]نقل قول:
الانه بزن بزن شه ... فرانک - مونیکا ... منم داور
در کوی محبت به وفایی نرسیدم
رفتیم ازین راه و به جایی نرسیدم
هرچند که در اوجِ طلب هستیِ ما سوخت
چون شعله به معراجِ فنایی نرسیدم
با آن همه آشفتگی و حسرت پرواز
چون گَردِ پریشان به هوایی نرسیدم
گشتیم تهی از خود و در سیرِ مقامات
چون نای درین ره به نوایی نرسیدم
بی مهریِ او بود که چون غنچۀ پاییز
هرگز به دمِ عقده گشایی نرسیدم
ای خضرِ جنون! رهبرِ ما شو که در این راه
رفتیم و سرانجام به جایی نرسیدیم.
مي دانم
عمر رو به پايان است
در اين بيهوده گفتن ها د راين بيهوده پيمودن
دراين شهر پر از نفرين پر از ظلمت
كه بر پير و جوان ندارد رحم
جاي جاي روح و جان زخم است
زخمي كه جز عدالت ندارد چاره و مرهم
مي دانم
عمر رو به پايان است
ندارم ذره اي اميد به فردايي كه تكرار است
در اينجا خورشيد ديگر نمي تابد
گويي او نيز از اين تكرارها خسته ست
تو درختِ روشنایی، گلِ مهر برگ و بارت
تو شمیمِ آشنایی، همه شوق ها نثارت
تو سرودِ ابر و باران و طراوتِ بهاران
همه دشت، انتظارت.
هله، ای نسیمِ اشراقِ کرانه های قدسی!
بگشا به روی من پنجره ای ز باغِ فردا
که شنیدم از لبِ شب
نفسِ ستاره ها را.
دلم اشیانِ دریا شد و نغنۀ صبوحم
گل و نکهتی ستاره
همه لحظه هام محرابی نیایشِ محبت،
تو بمان که جمله هستی به صفای تو بماند!