اشعـار عاشقـانـه

تو کوه باشو سنگ صبور خیلیاباش
اما دلسنگی نباش
تو دریا باشو مهر خروشان داشته باش
اما هیچ وقت طوفانی نباش
تو زمستان باشو باران محبت باش
اما تگرگی نباش
تو خورشید باشو ویتامین عشق داشته باش
اما سوزان نباش
تو درخت باشو همیشه سربه زیر باش!
اما پاییزی نباش
تو همیشه ما باش
اما تنها نباش...

صدای هق هق من از درون است
درونم از وجودت غرق شور است
دلم کز رخ تو در این تپش هست
کنی دوری مرگم پیش رو هست

دورم ز تو ای گلشن جانان چه نویسم
من مور ضعیفم به سلیمان چه نویسم
ترسم که قلم شعله کشد صفحه بسوزد
با این دل گریان به عزیزم چه نویسم
:40:

وقتی از غربت ایام دلم می گیرد
مرغ امید من از شدت غم میمیرد
دل به رویای خوش خاطره ها می بندم
باز هم خاطره ها دست مرا می گیرند
:40:

دوست داشتم از خدا اجازه می گرفتم
او نیز می گذاشت که اختیار زمین را به دست گیرم!
آن را سریع تر به دور خورشید بچرخانم
تا زمان کوتاه گردد و لحظه ی رسیدنم به تو همین فردا باشد....
کاش می شد.
:40:

برگ ریزان تنها به پاییز رخ ندهد
برگ های درخت عشق من نیز
اگر حس نکنند آن آفتاب و نسیم مهربانیت را
خزان زده می گردند.
:40:

هرگز دلم از یاد تو غافل نشود
گر جان بشود مهر تو از دل نشود
افتاده ز روی تو در آیینه ی دل
عکسی که به هیچ وجه زایل نشود...

کسی به جات نیومده... هنوزم
نه هیچوقت... حتی واسه ی یه روزم
ولی ای بی وفا... کمی وفا کن
تا کی چشمامو به... جاده بدوزم
جای خالی تو... شعله کشیده
به قلبم که تو رو... عمری ندیده
چه احساس بدی... دارم عزیزم
گمونم دم آخرم... رسیده...

می نویسم...می نویسم از تو
تا تن کاغذ من جا دارد...
با تو از فاصله ها خواهم گفت...
گریه این گریه...
...اگر بگذارد...

مگه قرار نبود که من...
چشماتو از یاد ببرم
بهم بگو چرا هنوز...
از همیشه عاشق ترم
پس چرا اشتیاق من...
از هر زمانی بیشتره
چرا خدا نگاهتو...
از خاطرم نمی بره...

شاعر که می شوی خیال تو یعنی حکومت دوست

باور کنید
من ساده
ساده به این ستاره رسیده ام
من از شکست طلسم و تمرین ترانه به سادگی های حیرت دوباره رسیده ام
درست است
من هم دعاتان می کنم تا
از هر نگاه نادرست نترسید
از هر طعنه ی تاریک نترسید
از پسین و پرده خوانی غروب
یا از هجوم نا بهنگام لکنت و گریه نترسید
دوستتان دارم

سید علی صالحی

تو را مرور می کنم

تا

خاموشی من فراموشی بزرگ نباشد

شب از نيمه گذشته و من

خسته از خاطرات ديروز

به لحظه های حال تکه زده ام

چه آسان می توان از يادها رفت

ای یوسف خوش نام ما
خوش می​روی بر بام ما

ای نور ما ای سور ما
ای دولت منصور ما
ای دلبر و مقصود ما
ای قبله و معبود ما
ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما
در گل بمانده پای دل
جان می​دهم چه جای دل

ای درشکسته جام ما
ای بردریده دام ما
جوشی بنه در شور ما
تا می​شود انگور ما
آتش زدی در عود ما
نظاره کن در دود ما
پا وامکش از کار ما
بستان گرو دستار ما
وز آتش سودای دل
ای وای دل ای وای ما

آنگاه که با آسمان ابری دلت برق امیدی شدی در شام بی رنگی ....
آنگاه که با ساز شکسته ی تنت شور آوازی شدی در دلتنگی.......
آن زمان که سوخته جان خنکای مرهمی شدی بر زخم دلی........
آن زمان که با اشک باران خنده شوقی شدی بر چشم تری.....
آن روز به یقین قهرمان قله ی عشقی در روزهای زندگی

کاش همه ی عشق های دنیا عشق آسمونی بود
عشق به خدا بود و صفا و مهربونی بود
کاش همه ی آرزوها یافتن عشق و خوبی بود
کاش توی دنیای ما ستاره ها چیدنی بود
کاشکی گل ها توی باغ ها همیشه شاد بودند
حتی توی زمستون هم گل ها همیشه باز بودند
کاشکی تو قلب آدما عشق و مهربونی بود
دیگه کمتر آدما فکر دلاشون با خداست
نمی دونم که چرا قلبشون از خدا جداست؟

به آرزوی دیدنت تا خود آسمون میرم
ابرارو آتیش میزنم ، چشمای ماه رو میگیرم

رو شعله های عطر تو خورشید رو پرپر میکنم
میون پرسه های شب تو رو باور میکنم

هنوز تو آینه چشمات شرم گلهای مریمه
با تو حریم لحظه ها فرق نسیم و شبنمه

نگاه ناز تو مثل یه معبد مقدسه
تو که نباشی دنیا به آخر میرسه

دستت رو میگیرم ، با من بمون
من بی تو میمیرم ، تا همیشه پیشم بمون

شوق سفر نداشتی
قصد گذر نداشتی
من با توزنده بودم اما خبر نداشتی
رفتیو توی قلبم یارتو جاگذاشتی
روی تموم حرفات یکدفه پاگزاشتی

بی تو کدوم ستاره پا به شبم بزاره
ابر کدوم آسمون رو تشنگیم بباره
بی تو چی مونده با من جز یه صدای خسته
جز یه نگاه خاموش جز یه دل شکسته

بالو پرم بودی خبر نداشتی
تاج سرم بودی خبر نداشتی
سایه به سایه هر طرف که بودم همسفرم بودی خبر نداشتی....

احسان خواجه امیری

بدان که عاشقم....
اگر میبینی حال خودم نیستم و در خود شکسته ام بدان که عاشقم....
اگر میبینی ساکتم ، آرامم و بی خیال بدان که عاشقم....
اگر میبینی در گوشه ای نشسته ام ، چشم به آسمان دوخته ام و ستاره ها
را می شمارم بدان که عاشقم....
اگر میبینی در کناره پنجره ای نشسته ام و به صدای آواز مرغ
عشق گوش میکنم بدان که عاشقم....
اگر میبینی همیشه حال و هوایم ابری و چشمانم بارانی است بدان که عاشقم....
اگر میبینی هنگام دعا کردن دستهایم را به سوی آسمان برده ام
و با چشمان خیس حرفهایی را زیر لب زمزمه میکنم بدان که عاشقم...
اگر میبینی همیشه سر به زیرم ، همیشه در فکر فرو رفته ام بدان که عاشقم....
اگر میبینی گل های باغچه را یکی یکی می چینم و دسته میکنم
و با لبی خندان ترانه زندگی را میخوانم بدان که عاشقم....
اگر روزی دیدی دیگر در این دنیا نیستم بدان که.....
بدان که از عشق تو مرده ام....

ديوانه كرد آرزوي وصل او مرا
از سر برون نمي‌رود اين آرزو مر
----------

عاشقي پيداست از زاري دل
نيست بيماري چو بيماري دل
---------
نيازارم ز خود هرگز دلي را
كه مي ترسم در آن جاي تو باشد


-------گر نرخ بوسه را لب جانان به جان كند
حاشا كه مشتري سر مويي زيان كند

-----
دل كه آشفته روي تو نباشد دل نيست
آنكه ديوانه خال تو نشد عاقل نيست

خیال روی تو را گل به خواب می بیند
ستاره خواب هزار آفتاب می بیند
نسیم موی تو را آفتاب می بوید
حریم وصل تو را ماهتاب می بیند
ز باغ آینه بوی بهار می آید
کدام غنچه نشکفته خواب می بیند
میان شاخه بازوی تو ز تو دورم
پرنده ام که گلی را در آب می بیند
کسی که نقش دو عالم ز خط ساغر خواند
بقای عمر مرا در شراب می بیند
ز بال سوخته ی عندلیب، دانستم
هر آنکه از تو جدا شد، عذاب می بیند
ستم مکن که ستمگر همیشه در بیم-
عقوبتی است – که روز حساب می بیند
چنان خراب تو گشتم، به هر چه بادا باد
که دل "عمارت می" هم خراب می بیند

در برق آن نگاهت ٬هرشب رهایم ای دوست

شاعر شدم که روزی وصفت نمایم ای دوست

چشمان پرفروغت ٬ میعادگاه عشق است

من آسمان چشمت رامی ستایم ای دوست

احساس وشورعشقی بازآی ای بی تو زردم

عمری به درد دوری من مبتلایم ای دوست

درد است زنده بودن

گربی توزنده بودم ٬گو بی وفایم ای دوست وقتی شبی نباشی

نگات قشنگه وليكن يه كم عجيب و مبهمه
من از كجا شروع كنم دوست دارم يه عالمه

من و گذاشتي و بازم يه بار ديگه رفتي سفر
نمي دونم شايد سفر براي دردات مرهمه

تا وقتي اينجا بموني يه حالت عجيبيه
من چه جوري واست بگم بارون قشنگ ونم نمه

هواي رفتن كه كني واسه تو فرقي نداره
اما به جون اون چشات مرگ گلاي مريمه

آخرشم دق مي كنم تا من و دوست داشته باشي
مردن كه از عاشقيه يک دفعه نيست كه كم كمه

من نمي دونم تو چرا اينجور نگاهم مي كني
زير نگاه نافذت نگاه عاشقم خمه

مي پرسم از چشماي تو ممكنه اينجا بموني ؟
مي خندي و جواب مي دي رفتن من مسلمه

برو به خاطر خودت اما به من قول بده
هرجاي دنيا كه بري ديگه نشو مال همه

رسمه كه لحظه ي سفر يادگاري به هم مي دن
قشنگ ترين هديه ي تو تو قلب من يه مشت غمه

شايد اين و بهم دادي كه هميشه با من باشهحق با تو
،تو راست مي گي غمت هميشه پيشمه

ديدي گلا شب كه ميشه اشكاشونو رو پاک مي كنن
يادت باشه چشم منم هميشه غرق شبنمه

تو مي ري و اسم من واز رودلت خط مي زنن
اسم قشنگ تو ولي هميشه هرجا يادمه

چشماي روشنت يه كم كاش هواي من رو داشت
تنها توقعم فقط يه بار جواب نامه

آه ای صبا چون تو مدهوشم من خود فراموشم من

خانه بر دوشم من ،خانه بر دوش

من در پی اش کو به کو افتادم دل به عشقش دادم

حلقه در گوشم من ،حلقه در گوش

گر در کویَش برسی برسان این پیام مرا:

بی چراغ رویت من ندارم دیگر تاب این شب های سرد و خاموش

هر گز هرگز باور نکنم عهد و پیمان ما شد فراموش

ای جانه من غرقِ سودای تو بی تماشای تو دل ندارد ذوقِ گفت و گویی

بی جلوه ات آرزو بی حاصل بی تو در داغ دل خود نرویدسرو آرزویی

شبها مرغ لب بسته منم

دل شکسته منم

تا سحر بیدارم

سربزانو دارم بر نخیزد از من هایو هوییی

بی تو ِسیر ِ

ِ گل را چه کنم گل ندارد بی تو رنگ و بویی

افتخاری-حضرت دوست

تو دیدی از نگاهم پریدی بی پناهم
چونین کردی اسیرم نترسیدی ز آهم

تو آنجا من اینجا چه بختی شد نصیبم
چه خواهد غم تو زقلب ِبی شکیبم

زعشق دل فروزم،فروزم
چو شمع شب بسوزم ،بسوزم

زقطره های باران زشبنم بهاران گل به چمن گشاید
زاشک عاشقانه زگریه شبانه این دل من گشاید

چون شبان گه شود چراغی نسوزد به خانه من
ای خدا از وفا کز چرا نگیرد نشانه من

تو ندانی غم و سوز نهانم ،خدا داند
زچه آتش زدی به آشیانم ،خدا داند...

ای عشق از ماندن بگو، ایثار کن ایثار کن
یا مرگ خود را در دلم ،انکار کن

گل خواستی بر داده ام
جان خواستی سر داده ام

فرمان نبردی سهل اگر، بردار کن بردار کن

در جان بی تابم به تاب در چشم بی خوابم بخواب
احساس خوابالوده را،بیدار کن بیدارکن

دل از تو آبادی ندید از تو کسی شادی ندید

ای عشق ویران میکنی
ای عشق ویران میکنی
اقرار کن اقرار کن

ای یار نالیدی زعشق همواره بالیدی زعشق
ای عشق خود را در دلم تکرار کن تکرار کن...

ای غم ای هم دم دست از سر دل بردار
ای شادی یک دم مرهم به دلم بگذار

دل جای شادیست از غم شده ام بیزار
ای غم بیرون رو این خانه به او بسبار

با این خانه تنگ با این پاره سنگ با این دل چه کنم این آلوده رنگ

دلا باله مرا چرا شکستی پر نزدی به گل نشستی ،پرنزدی

تو دریا بودی زچه رو چون مردابی
ای دریا تا کی ز نسیمی بی تابی

دل به دریا بزن در شب طوفان
تا به کی سر زدن بر در زندان

تا کی تنهایی بر خیزو پر گشا در آسمان رها، تا کوی ناکجا، کوی بی نشان، کوی آشنا

دل، عشق پُر از رنگ و ريا دوست نداشت
يك لحظه ترا ز من جدا دوست نداشت
اي آينه دار ِ خلوتم، باور كن
اندازه ی من، كسي ترا دوست نداشت

در مدرسه از نشاطمان کم کردند
از فرصت ارتباطمان کم کردند
هر وقت به هم عشق تعارف کردیم
از نمره انضباطمان کم کردند

دوست داشتم تو را
به اندازه دوست داشتنم
در آغوش بگیرم
اما ،
چقدر فاصله دارم از تو
انقدر که فقط
لبخند های تو را می بینم
و تو مرا هیچ

تموم این سفر فقط، به خاطر تو بود و بس
تموم این خطر فقط به خاطر تو بود و بس

به خاطر نگاهِ تو وقتی به من زُل زده است
تو بهتِ بیداری ما به خواب من پل زده است

شبِ خیالِ ما بخیر! اما سحر منتظره
می تونه رویا نباشه، من و تو و یه پنجره

گرچه تو این دور و زمون هرکی به فکر خودشه
یه بی صدا پیدا میشه که هم صدای تو بشه

تو لحظه های این سفر، من به ترانه می رسم
به جای هر گلایه ای به عاشقانه می رسم

دکتر افشین یدالهی

یه شب خواب چشمامو بی خبر برد

به دنیایی از اینجا ساده تر برد

به دنیای گل و نور و ترانه

میون لحظه های عاشقانه

تو تنها دلخوشی تنها امیدی

تو حرفی که نمی گفتم شنیدی

تو با من بودی و من بی تو افسوس

تو خورشیدی و من دنبال فانوس

تو رقص ماه و خورشید و ستاره

خودم رویاتو می دیدم دوباره

میون خواب و بیداری نشستم

هنوزم پیش چشمای تو هستم

دکتر افشین یدالهی

چه رسمی داری ای دوره زمونه
که هر روزت یه جا عاشق کشونه

هزاران ساله که میجنگه آدم
نمیدونه گرفتار جنونه

زمونه آی زمونه آی زمونه

یکی با فرق زخمی توی محراب
یکی غرق به خون لب تشنه ی آب

یکی پاهاشو رو مین جا گذاشته
یکی پاشیده خونش روی مهتاب

نفس های بهاران گاز خردل
رو خاک آسمون رگبار تاول

همیشه عاشق از جونش گذشته
که عشق آسان نبود از روز ازل

هنوزم کار دنیا قیل و قاله
هنوزم صلح آدم ها محاله

هنوز آدم نمیشناسه خدارو
هنوزم قلب عاشق پایماله

دکتر افشین یدالهی

من از پشت شبهای بی خاطره
من از پشت زندان غم آمدم
من از آرزوهای دور ودراز
من از خواب چشمان نم آمدم
تو تعبير رؤيای ناديده ای
تو نوری كه بر سايه تابيده ای
تو يك آسمان بخشش بی طلب
تو بر خاك ترديد باريده ای
تو يك خانه در كوچه زندگی
تو يك كوچه در شهر آزادگی
تو يك شهر در سرزمين حضور
تويی راز بودن به اين سادگی
مرا با نگاهت به رؤيا ببر
مرا تا تماشای فردا ببر
دلم قطره ای بي تپش در سراب
مرا تا تكاپوی دريا ببر

وباز هم دکتر افشین یدالهی

تو شروع آسمونی می دونستم نمی مونی
چشم تو آخر دنیاس خودت اینو نمی دونی
داشتن و نداشتن تو گاهی سخته گاهی ساده
اگه راهی اگه بی راه منم و پای پیاده


آخ که چه ساده گم شدم تو غربت چشای تو
سکوت شیشه ی دلم شکسته با صدای تو
آخ تمام لحظه هام اسمت یادم نمی ره
گذشته ها گذشته ها هیچ کی گناهی نداره

وقتی با تمام قلبم واسه زندگی می میرم
تن من می لرزه اما تو را از خودم میگیرم
من بی من من بی تو من از سایه فراری
می شم اون حادثه ای که روزی بود و روزگاری


حالا من نه توی قصه نه تو آرزوم نه خوابم
این سوال ساده ست چرا دنبال جوابم



آخ که چه ساده گم شدم تو غربت چشای تو
سکوت شیشه دلم شکسته با صدای تو
آخ تمام لحظه هام اسمت یادم نمی ره
گذشته ها گذشته ها هیچ کی گناهی ندار

هیفم اومد نزارم افشین یدالهی آخر شعر

ای تو جاری توی رگهام
صدای پای نفسهام
ای که بوی تورو داره
لحظه های خواب و رویام
فرصت بودن با تو
اگه حتی یک نفس بود
برای باور بودن
همه چیز و همه کس بود

روزای خیلی طلایی یادته؟

روزای خیلی طلایی یادته؟ روز ترس از جدایی، یادته؟

روز تمرین اشاره یادته؟ شب چیدن ستاره یادته؟

شعرای کتاب درسی یادته؟ یادته گفتی می ترسی ،یادته؟

عکسمون تو قاب عکس و ، یادته؟ بله بدون مکث و یادته؟



دستمون تو دست هم بود یادته؟ غصه هامون کم کم بود، یادته؟

چشم نازت مال من بود یادته؟ دیدن من غدغن بود یادته؟

روزگار قهر و آشتی یادته؟ هیج کس و جز من نداشتی ، یادته؟



رویاهای آسمونی ،یادته؟ قول دادی پیشم بمونی، یادته؟

روزای بی غم و غصه یادته؟ ببینم اول قصه یادته؟



عصر ابراز علاقه یادته؟ خبر خوش کلاغه ،یادته

دست گرمت تو زمستون یادته؟ شونه من زیر بارون یادته؟

واسه خنده اجازه یادته؟ اونا که می گفتی رازه ؛ یادته؟





یادته فال های حافظ تو حیاط ؟ یادته قسم جون شاخه نبات؟

گل سرخا رو نچیدیم یادته؟ یه روزی هم و ندیدیم ؛ یادته؟

حرفامون سر صداقت یادته؟ تو ، تو مجازات خیانت ، یادته؟

پنهونی سر قرارا ، یادته؟ تأخیرات توی بهارا یادته؟

گوش ندادیم به نصیحت، یادته؟ گشتنت دنبال فرصت یادته؟

دستات و میخوام بگیرم یادته؟ راستی تو ، بی تو می میرم یادته؟





دونه دادن به کبوتر یادته؟ خاطرات توی دفتر یادته؟

فال با نیت رسیدن یادته؟ طعم قهوه رو چشیدن یادته؟

واسه فال قهوه رو خوردن یادته؟ روزی صد بار بی تو مردن ، یادته؟

یادته دعا، یادته دعای زیر طاقیا ؟ کنار بوته های عقاقیا ؟

زیر اون درخت گیلاس، یادته؟ با دوتا شاخه گل یاس؛ یادته؟

یادته گفتن راز ،به قاصدک ؟ یادته، چه قدر به هم گفتیم، کمک ؟

فکر بودن توی قایق یادته؟ تو به من گفتی شقایق، یادته؟

پیش هم بودیم نذاشتن، یادته؟ اونا ما رو دوست نداشتن ،یادته؟

نامه بدون امضاء یادته؟ اسم مستعار رویا ، یادته؟

طرح اون انگشتر من یادته؟ پاسخ مختصر من یادته؟

فال حافظ شب یلدا ، یادته؟ اسمم و گذاشتی شیدا یادته؟

چیزی خواستیم از خدامون یادته؟ مستجاب نشد دعامون، یادته؟

چشمون زدن حسودا یادته؟ چشامون شد مثل رودا ، یادته؟

گفتی ما باید جداشیم یادته؟

گفتی ما باید جداشیم یادته؟ گفتی باید بی وفاشیم ، یادته؟

یه دفه ازم بریدی ؛ یادته؟ خط رو اسم من کشیدی ؛یادته؟

گفتی عشق تو هوس بود یادته؟ گفتی خوب بود ولی، بس بود یادته؟

حلقه من دست تو دیدم؛ یادته؟

حلقه من دست تو دیدم یادته؟ کلی سرزنش شنیدم ؛ یادته؟

چشم من به چشمت افتاد یادته؟کاری که دست دلم داد ؛ یادته؟







حالا اومدم، همون جا وایسادم؛

حالا اومدم همون جا وایسادم که تقاضای تو رو جواب دادم

دراوردم از دسم انگشتر و، جا گذاشتمش همونجا ، دفتر و

اما قول دادم به قلبم و خدا، دیگه دل ندم به عشق آدما

حیف شعری که نوشتم یادته ؛ شعر من بدم باشه، زیادته، حیف شعری که نوشتم یادته

شعر من بده ولی، زیادته

به زیبایی ی چشم هایت
بی عاطفه ای
چه کسی جز من اما می داند
چه چشم های زیبایی داری
به سرخی ی لب هایت
حیله گری
چه کسی اما
جز من
سرخی ی لب هایت را می فهمد
می گزی
سپس
منتظر می مانی
اولین و آخرین شکارت
جان بگیرد
تا زمینش بزنی
باز
با
زیباترین
چشم هایت

یادم باشد
فردا را جلو بیندازم
و ساعتم را کوک کنم روی چه وقت
یادم باشد فردا باران بگیرد
باران بیاید تا نزدیکی های عصر
و برگردد
یادم باشد اگر آهسته گام بردارم
دیرتر شب می شود
و آفتابگردانها
چند دقیقه دیرتر لال می شوند
چیزهای دیگری هم یادم باشد
یادم باشد
یادم باشد
یادم باشد
دوستت دارم

چه نا برابر است ، جنگ ِ من و تو
قبول ندارم
به جنگ آمده ای و تیغ عشق آوردی
حساب نکردی که من
به جز تو
هیچ ندارم ؟

توي يک ديوار سنگي دو تا پنجره اسيرن
دو تا خسته، دو تا تنها يکيشون تو، يکيشون من

ديوار از سنگ سياهه سنگ سرد و سخت خارا
زده مهر بي صدايي به لباي خسته ما

نميتونيم که بجنبيم زير سنگيني ديوار
همه عشق من و تو قصه هست، قصه ديدار

هميشه فاصله بوده بين دستاي من و تو
با همين تلخي گذشته شب و روزاي من و تو

راه دوري بين ما نيست اما باز اينم زياده
تنها پيوند من و تو دست مهربون باده

ما بايد اسير بمونيم زنده هستيم تا اسيريم
واسه ما رهايي مرگه تا رها بشيم ميميريم

کاشکي اين ديوار خراب شه من و تو با هم بميريم
توي يک دنياي ديگه دستاي همو بگيريم

شايد اونجا توي دلها درد بيزاري نباشه
ميون پنجره هاشون ديگه ديواري نباشه

دو پنجره