Printable View
مهربان من
هم پای باد تا سرای تو می آیم
بر شانه های باران می نشینم
بر گلبرگ های قلبت فرود می آیم
و چون نسیمی سرگشته
به دور گلبرگهای وجودت طواف می کنم
تو را از جام عشق خود مست می کنم
در عمق وجودت میروم
تا چون جوانه ای
در کنار شاخسارمهربانی تو بنشینم
و دنیا را تجسمی از شعری خواهم کرد
که تصویر مهربان تو باشد
در کنار آن آغل خالی ،
تکیه داده مرد بر دیوار ،
ناشتا افروخته سیگار
،
غرقه در شیرینترین لذات از یدار این پرواز .
ای خوش آن پرواز و این دیدار .
((گرد بام دوست )) می گردند ،
نرم نرمک اوج می گیرند افسونگر پریزادان .
وه ف که من هم دیگر لذتم کمتر از آن مرد نیست .
تا به دعای او بود همراه من
چونکه نومیدم من از دلخواه من
رفت پیش شیخ با چشم پر آب
شک میباریبد مانند صحاب
با شمع دگر مگویی از پروانه
یا اینکه به جان ز عشوه ی جانانه
لطفی کن و کمتر سخن از عشق بگو
بس کن که دلم گرفت زین افسانه
همین جا خوب است
روی این ایوان کاهگلی و
حصیر مُندرس
تا بوی نفس‌هایش
به جانم بپیچد.
در ذهن ِ مردم یاسمن بی شاخه زیباست
هیزم شکن با باغبان فرقی ندارد
وقتی برای مُرده بودن، زنده هستیم
گهواره با تابوتِمان فرقی ندارد
دی کوزه گری بدیدم اندر بازار
بر پاره گلی لگد همی زد بسیار
وآن گل به زبان حال با او میگفت
من همچو تو بوده ام مرا نیکو دار
یک عاشقانهِ بی عشق
یک ماهِ بی فروغ
دیوانِ بی غزلی
غرقِ واژه های دروغ
یک برگِ گیج
واله و حیران
گمگشته در توهمِ این جنگلِ شلوغ
با غنچه ای که سرد و سراسیبمه غرق شد
در رودخانه خونرنگ کوهسارِ بلوغ.
یک نازِ بی نیاز
به هنگامِ رقصِ تیغ
آرا مشی سترگ
پر از دردِ بی دریغ
یک آسمان ستارهِ خاموش
زیر میغ.
زندانِ نام نور
و اندیشه فرار
یک موج ِبی قرار
سیارکانِ گیج
معلق در این مدار.
یک فصل
بارشِ بارانِ آرزو
یک دشت
تشنه جادوی بوی خک
یک رعد
خفته در آن ابرِ سینه چک
یک تک
منتظرِ رویشی دگر
در قصه های بارشِ یک فصلِ بی فریب
جلادِ جام
در طلبِ
خونِ سرخِ تک.
یک چشمِ نیمه باز
خیره به تصویرِ یک نگاه
یک پلک
مظهرِ صد پردهِ سیاه
نقاشِ معبدِ دل
خسته و خموش
در جستجوی نقشِ گمشده ای
در غبار آه.
یک قرن
در تدارک هنگامهِ عبور
یک لحظه بر خلافِ زمان
رو به ابتدا
یک سالِ تازه
ویک
عیدِ بی سرور
یک مرد
منتظرِ
بازگشتِ قرنِ غرور.
فریادی از سکوت
در این دشتِ بی سرود
بودی پر از نبود
و اوجی که بوسه زد
بر جای پای فرود.
رؤیای آتشِ زرتشت
در طپشِ
فواره های دود
خاکسترِ وجود
در هوسِ
موجِ گنگ رود.
یک مستِ هوشیار
و یک
جامِ بی شراب
مخمورِ هفت سالهِ این کوزهِ تهی
گمگشته در خرابی میخانه ای خراب
افسونِ چشمهِ می
در نگاهِ دشت
با دستهای سربی افسانهِ سراب
چون نقشه های زندگی
آب
شد بر آب.
یک چهرهِ سیاه
نهان در نقابِ شرم
پیوندِ قطبِ یخِ و
سینه های گرم
یک سنگ
خفته در آغوشِ خک نرم.
یک جنبشِ اسیر
و یک پیله سکون
پروانه های عاقلِ شب
شعلهِ جنون
یک شمعِ غرقِ خون
با نوحه ای
که نیمه شب آمد
در قطره های خیرهِ اشکی
از چشمهای سردِ صدف بیرون.
یک مرد
یک شکیب
و نامی پر از فریب
این مرده های عجیب
صفهای سنگ
و زنبیلهای گورستان
یک قبرِ بی نصیب.
یک نفرتِ عظیم
و ایمانِ به کینه ها
یک قلبِ سنگ
در طپشِ
گیج ِسینه ها
یک گنج ِ خک گرفته از
خاطراتِ دوست
یک مار ِشرزه
خفته بروی دفینه ها.
یک پرده از سکوت
و این نغمه سازِ کر
تاری شکستهِ به هنگامهِ غمِ
همبستری خنجرِ غدارِ هرزه در
با دخترانِ دف
آوازِ نابِ هق هقِ چنگانِ چنگزن
در سوگ تارِ تار
رقصِ عجیب ِجغد
به آهنگ فاخته
در جشنواره مرگ چکاوکانِ صدا
یک عودِ سوخته و خاموش
در شعله های سرکشِ یک پرده از نوا
...
اگر دشنام فرمایی وگر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می زیبد لب لعل شکر خا را
اگر نه روی دل اندر برابرت دارم
من این نماز حساب نماز نشمارم
ز عشق روی تو من رو به قبله آوردم
وگرنه من ز نماز و ز قبله بیزارم
من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق
چار تکبیر زدم یکسره بر هرچه که هست
تا چند زبون چرخ باشم
بی آتش دل زبانه ات کو؟
بی برگیها جوانه کرده است
ای مرغ قفس ترانه ات کو؟
وقتی می آی صدای پات از همه جاده ها می آد!
انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا می آد!
تا وقتی که در وا می شه لحظه دیدن می رسه
هر چی که جاده س رو زمین به سینه من می رسه!
...
سوغاتی - با صدای هایده بشنوید!
همه دلخوشند مطرب بزند به تار چنگی
من از آن خوشم كه چنگی بزنم به تار موئی
هر يار اهل نيرنگ هر دوست اهل حيله
با پشت خورده خنجر موندم تو اين قبيله
هوای خانه چه دلگیر می شود گاهی
از این زمانه دلم سیر می شود گاهی
عقاب تیز پر دشتهای استغنا
اسیر پنجهء تقدیر می شود گاهی
يك پنجره براي ديدن
يك پنجره براي شنيدن
يك پنجره كه مثل حلقه ي چاهي
در انتهاي خود به قلب زمين ميرسد
و باز ميشود به سوي وسعت اين مهرباني مكرر آبي رنگ
يك پنجره كه دست هاي كوچك تنهايي را
از بخشش شبانه ي عطر ستاره هاي كريم
سرشار ميكند
و ميشود از آنجا
خورشيد را به غربت گلهاي شمعداني مهمان كرد
يك پنجره براي من كافيست
وقتي كه اعتماد من از ريسمان سست عدالت آويزان بود
و در تمام شهر
قلب چراغ هاي مرا تكه تكه مي كردند
وقتي كه چشم هاي كودكانه عشق مرا
با دستمال تيره قانون مي بستند
و از شقيقه هاي مضطرب آرزوي من
فواره هاي خون به بيرون مي پاشيد
وقتي كه زندگي من ديگر
چيزي نبود هيچ چيز بجز تيك تاك ساعت ديواري
دريافتم بايد بايد بايد
ديوانه وار دوست بدارم
يك پنجره براي من كافيست..
تا کِی سکوت و خلوتِ این کوچه های سرد
بر چشم های پنجره تحمیل می شود
آیا دوباره مثل همان سال های پیش
امسال هم بدونِ تو تحویل می شود؟
بی شک شبی به پاس ِ غزل های چشم تو
بازار ِ وزن و قافیه تعطیل می شود
آن روز هفت سین ِ اهورایی بهار
موعود! با سلام ِ تو تکمیل می شود
______________________________
سلام دوست گرامی
تبریکات صمیمانه ی من رو بابت ارتقاء عنوان بپذیرید
موفق و برقرار
در قید غمم خاطر آزاد کجایی؟
تنگ است دلم قوت فریاد کجایی ؟
کو همنفسی تا نفسی شاد برآرم؟
مجنون تو کجا رفتی وفرهاد کجایی؟
يلدا که مي شود غزلم ضجّه مي زند
بر دفتري سياه قلم ضجه مي زند
يک دختر غريب غزل پوش مي رسد
تا صبحِ صبح در بغلم ضجه ميزند
يک دختر غريب نه! او که آشناست
در من، هميشه، از ازلم ضجه مي زند
دلت آبی به رنگ پاک دریاست
نشستن در کنارت مثل رویاست
شریکی تو همیشه در غم من
تو معنای شگفتی ، مادر من
مرا از شیره جانت خوراندی
مرا با مهر و عشقت پروراندی
گذشت و طی شد عمر تو به پایم
کسی را جز تو ، ای مادر ، ندارم
محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد
قصه ماست که در هر سر بازار بماند
هر می لعل کزان دست بلورین ستدیم
آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند
جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت
جاودان کس نشنیدیم که در آن کار بماند
در همه عالمو گشتم ولي عاشقنشدم
تو چه بودي كه تورا ديدمو ديوانه شدم؟
من دوست ندارم که ترا دوست ندارم
تو شرم نداری که زمن شرم نداری
یک نفر فانوس ِ چشمانِ مرا پایین کشید
باورت می شد که خوابم بُرد و نشنیدم ترا
باد بر شن ها زد و گنجشک ها ویران شدند
باد جور ِ ترسناکی بود، ترسیدم ترا
این روزا که شهر عشق خالی ترین شهر خداست
خنجر نا مردمی حتی تو دست ســـــــایه هاست!
وقتی که عاطفه رو می شه به آسونی خرید
معنی کلام عشـــق خالی تر از باد هواست!
...
تاب بنفشه می دهد طرهّ ی مشک سای تو
پرده ی غنچه می دَرد خنده ی دلگشای تو
ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق میکند شب همه شب دعای تو
اگه دست خود من بود
پا تو دنیا نمی ذاشتم
گل عشق و آرزو رو
توی قلبم نمی کاشتم
اگه چشمامو می خوندی
همیشه پیشم می موندی
رفتی اما ندونستی
منو از ریشه سوزوندی
اگه دست خود من بود
راه رفتنو می بستم
واسه خاطرت عزیزم
هر دلی رو می شکستم
هر کسی قسمتی داره
توی آلبوم زمونه
یکی دل میکنه میره
یکی تا ابد می مونه
حالا قسمت من این شد
تو گذشته جا بمونم
تو که پر کشیدی رفتی
من دیگه از کی بخونم
...
ميان ماندن و رفتن حكايتي كرديم
كه آشكارا در پرده ي كنايت رفت.
مجال ما همه اين تنگمايه بود و دريغ
كه مايه خود در وجه اين حكايت رفت.
ترسم كه زخيل حق كنارش بزنند
صد زخم به يازده تبارش بزنند
آن معجزه اي كه انتظارش جاري ست
ترسم كه بيايد به دارش بزنند
...
در حيرتم از باده فروشان كايشان
زين به كه فروشند چه خواهند خريد
دل بسودای توبستیم خدا میداند
وز مه ومهر گسستیم خدا میداند
ستم عشق تو هر چند کشیدیم به جان
زآرزویت نشستیم خدا میداند
درديست غير مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گويم کين درد را دوا کن
نگارا جسمت از جان آفریدند
ز کفر زلفت ایمان آفریدند
جمال یوسف مصری شنیدی ؟
تورا خوبی دو چندان آفریدند
در دست گلی دارم ، اینبار که می آیم
کانرا به تو بسپارم ، اینبار که می آیم
در بسته نخواهد ماند ، بگذار کلیدش را
در دست تو بسپارم ، اینبار که می آیم
مادر ! در تلاشند تا مرا بشکنند
در راه خانه پنچره سوی نوری می سوزد
نوری گرمابخش ، مهم نیست کجا رفته اند
*
انان اهنگ یافتن قهرمان روز را کرده اند
هرچند که شاید ، با ترفند کسی از پای در افتند .
*
پنجره هنوز می سوزد
زمان به کندی می گذرد
و کسی آنجا آه می کشد ،
[metallica-hereo of the day]
دلی کز عشق جانان دردمند است
همو داند که قدر عشق چند است
دلا گر عاشقی از عشق بگذر
که تا مشغول عشقی عشق بند است
پندار كه من شعر به خود مي گويم
تا كه هشيارم و بيدار يكي دم نزنم
ما که اين همه براي عشق
آه و ناله ي دروغ مي کنيم
راستي چرا
در رثاي بي شمار عاشقان -که بي دريغ-
خون خويش را نثار عشق مي کنند
از نثار يک دريغ هم
دريغ مي کنيم؟
من نیز چشم از خواب خوش بر می نکردم پیش از این
روز فــــــــــــــراق دوستان، شب خوش بگفتم خواب را!
هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد
چشمش بر ابرو افکند، باطل کند محراب را !
"سعدی" چو جورش می بری، دیگر مرو نزدیک او !
ای بی بصــــر من می روم!؟ او می کشد قلاب را !