Printable View
شباهنگام
تمام دریچه های خانه دل را می گشایم
و چشم به راه آمدنش
شمع دل که از شرار ستاره ها
به یادگار گرفته ام
بر دست به کوچه می آیم
و چشم به انتهای ناکجا
صدایش می کنم
ناله ای از حزن
نا له ای از جان
که ای گم شده
ای غریبهء آشنا
تا کی به انتظارم خواهی
ـــــــــــــــــــــ
وباز هم "ی "
یادم نمی رود که در آن سال های دور
مردانگی ز افسر شاهی جدا نبود
در باور قبیله احساس های پاک
بی حرمتی به ساحت گلها روا نبود
آن روز در تصور انسان قصه ها
می گفت مادرم که محبت خطا نبود
واقعا خیلی ممنون که به حرف من توجه کردید [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دیده ای بسیار و می بینی
می وزد بادی ، پری را می برد با خویش،
از کجا ؟ از کیست؟
هرگز این پرسیده ای از باد؟
به کجا؟ وانگه چرا؟ زین کار مقصد چیست؟
توكه با ناز سيه چشم به من مي نگري من كه با ديده ي حسرت به سويت مي نگرم
توكه چون باد صبا از بر ما در گذري من كه با ياد توام تا ز جهان درگذرم
تو كه از مهر در اين دهر نديدي ثمري من كه اين شيفتگي دردوجهان شد ثمرم
مزن بر سر ناتوان دست زور
که روزی درافتی به پایش چو مور
راه دوری بود
خورشید خوابش برد
ناگاه دید سنگ ها فرو ریخته از کوه بلند
خفته بر ریل دراز
او برآشفت که مبادا…
صدایی شنید
نوری دید
سویش دوید
ولی او در آن شب جز سیاهی نبود
از آن رو خود را شهـابی نمود
منم دلم برات تنگ شده بود عزیزمنقل قول:
من سایه می خوامدلم واسش تنگ شده خب
خوبی گلم ؟
نقل قول:
راه دوری بود
خورشید خوابش برد
ناگاه دید سنگ ها فرو ریخته از کوه بلند
خفته بر ریل دراز
او برآشفت که مبادا…
صدایی شنید
نوری دید
سویش دوید
ولی او در آن شب جز سیاهی نبود
از آن رو خود را شهـابی نمود
ای قلب تو پر شراره از عشق بگو
وی درد تو بی شماره از عشق بگو
امید رهایی ام از این دریا نیست
ای پهنه ی بی کناره از عشق بگو
تا شب پره ها باز ملامت نکنند
با این شب بی ستاره از عشق بگو
دیریست که می رویم و نا پیداییم
درمانده که چیست چاره از عشق بگو
تا یاد تو را به لحظه ها نسپارند
هر دم همه جا هماره از عشق بگو
گاهی سخن سکوت را می فهمند
لب دوخته با اشاره از عشق بگو
وقتی ز قصیده ها غزل می سازند
بنشین و به استعاره از عشق بگو
تنهای من ای با من تنها ، تنها
از عشق دوباره از عشق بگو
...
و من افسوس شدم واله و دیوانه تو
صبح فردا دیدم سینه من خالیست و دلم با من نیست ولی از عشق وجودم پر بود
تا غروبی غمگین
تا غروبی سرد و پاییزی و ابری و کبود
لابلای آنهمه برگ چنار
دل خود را دیدم و به خود لرزیدم
دلم خرد شده روی زمین بود و من
زود برداشتمش
گریه کردم در راه تا رسیدم به در خانه خویش
صبح فردا دل خود را دادم تا که بندش بزنند
و از آن روز به بعد
دل من یک دل کلوائی شد
و هنوز جای پای تو برویش پیداست
باز امروز همان قصه پوچ است ولی
من به تو میگویم که دگر شعر دروغین تو برایم نسرای
که دل من دل کلوائی من
طاقت عشق ندارد دیگر
جای پای دگری باز ندارد دیگر
پس رها کن تو مرا با غم و درد دل خویش
که دل با نگاهی ز هم می پاشد و فرو میریزد
---------
سلام عسلم [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] آخریش رسید؟
در گردش این کون و مکان راز بزرگی ست
دریاب ، که بازیچه پرستی قفس ما
ما در ره معشوق سر و جان نشناسیم
این بی سر و پایی همه جا خویش وکس ما
پرواز امیر از پی آهنگ خدا بود
ما مرغ اسیریم و پریدن هوس ما