شعر گمنام

مــ ـثل ســ ـتــ ـاره بــ ـاش تــ ـو زندگیــ ـم

کــ ـه هرجایــ ـی باشــ ـم

بتونــ ـم همیشــ ـه روی آســ ـمون دلــ ـم ببینمــ ـت...

حتــ ـی اگــ ـه بــ ـه دورتریــ ـن نقطــ ـه ی دنیــ ـا هــ ـم رفتــ ـم

بــ ـازم ازون بــ ـالا بهــ ـم چشمــ ـک بزنــ ـی

و بــ ـدونم کــ ـه دارمــ ـت

هرچنــ ـد از دور...

"خودم"

همیشه بر سر دوراهیم

یک راه به تو می رسد

و یک راه به تنهایی !

همیشه ترا بر می گزینم

و می رسم به

تنهایی ...

تقصیر من نیست
بعضی آدمها شبیه توأند
ناچارم می كنند
برگردم
دوباره نگاه كنم
و باز
شبیه سرباز شکست خورده ای
که تمام زندگی اش را
جنگ بلعیده
به دوردست خیره شوم!


سایه . ر

مـُـرور میــــ کنـَم ..

خاطِراتِـمـــان را

امـــــا مَگر ..

کـُپـــی برابـَـر اَصـــل میشــَـــوَد ؟!

من پذیرفتم شکست خویش را

پندهای عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم

با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتنم دل شاد باش

از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو تنهاتراز ما می روی

آرزو دارم ولی عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را

تلخی برخوردهای سرد را

تا به حال

لای یک عالمه کتاب

عشقبازی کرده‌ای؟

جوری بوست می‌کنم

نه!

جوری نفست می‌کشم

که کتاب‌ها بریزد.



[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

از خانه می‌آیم برون

در این شب تاریک مرگ

در کوچه‌ها گم می‌شوم

شاید ترا پیدا کنم



تو پیش از اینها رفته‌ای

از کوچه‌های خاطره

در خاطرم جا مانده است

یاد تو چون افسانه‌ای



پشت سر هم سایه‌ها

از کوچه‌ها رد می‌شوند

کو سایه‌ای از یاد تو

تا راه بنماید به من



بن‌بست‌ها در راه من

چون رهزنان نیمه‌شب

دل را هراسان می‌کنند

ای کاش بودی پیش من



تنها و سرگردان و مست

در کوچه‌های عاشقی

دنبال رویا و سراب

یاد تو را گم می‌کنم



در انتهای کوچه‌ای

بیچاره و مست و خراب

شاید کسی پیدا کند

من را کنار یاد تو

آمد نشست پشت در خانه دلم

هی سنگ زد به شیشه ویرانه دلم

دل خسته بود از غم و کنجی نشسته بود

خون می‌چکید از سر دیوانه دلم

آنقدر زیر گوش دلم خواند حرف عشق

آخر شنید ناله مستانه دلم

دست مرا گرفت به میخانه‌ام سپرد

عمری است من که ساکن میخانه دلم

آخر چگونه با تو بگویم حدیث عشق

خاموش گشته است غزلخانه دلم

حالا که عشق از دل من رخت بسته است

مرگ آمده است پشت در خانه دلم

دلم خسته است زخمی دست های بی مروت تو که گاهی آنقدر سردند که مرا آتش میزنند...

از روزی كه

میخ نگاهت شدم

مدام بر سرم می كوبی !!