Printable View
گفتی كه بس است
بوییدم و آغوش كشیدم بدنت
گفتی هوس است
یك كام گرفتم ز لبت
گفتی كه در این خلوت دنج
زیر این سقف بلند
روح شب منتظر است
دست كشیدم به تنت
بوسیدم و یك بار دگر، آغوش گرفتم بدنت
اشك ز مژگان ترت
ریخت به روی بدنم
من دیوانه مست
آب شدم از سخنت
تو بگفتی كه اگر عشق دل است
پس چرا قامت من به هوس خم شده است؟
شعری از رضا مهرابی
سید میلاد :
من خودم این شعر آقای مهرابی رو خیلی خیلی دوست دارم ؛
برگفته از با تو ... اینم
کد:http://ba2inam.mihanblog.com/post/855
چشمانت را
باور کردم
دل دادم
رویا آمد
دل بستم
زمان گذشت با
حلاوت سخنانت
...
به ناگاه
خوابم آشوب شد
نه
قلبم
آری
کابوس واقعیت!
ای که تویی همه کسم . بی تو میگیره نفسم
وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد
انگار نه از یه شهر دور . که از همه دنیا میاد
تا وقتی که در وا میشه . لحظه دیدن میرسه
هر چی که جاده است رو زمین . به سینه من میرسه
آه...
ای که تویی همه کسم . بی تو میگیره نفسم
اگه تورو داشته باشم . به هر چی میخوام میرسم
به هر چی میخوام میرسم...
وقتی تو نیستی . قلبمو واسه کی تکرار بکنم؟
گلهای خواب آلوده رو . واسه کی بیدار بکنم؟
دست کبوترای عشق . واسه کی دونه بپاشه؟
مگه تن من میتونه بدون تو زنده باشه؟
ای که تویی همه کسم . بی تو میگیره نفسم
اگه تورو داشته باشم . به هر چی میخوام میرسم
به هر چی میخوام میرسم...
عزیزترین سوغاتیه . غبار پیراهن تو
عمر دوباره منه . دیدن و بوییدن تو
نه من تو رو واسه خودم نه از سر هوس میخوام
عمر دوباره منی . تو رو واسه نفس میخوام
ای که تویی همه کسم . بی تو میگیره نفسم
اگه تورو داشته باشم . به هر چی میخوام میرسم
به هر چی میخوام میرسم...
تو را به جان سپیده تو را به سوسن و شبنم ..
تو را به ساقه گندم تورا به سوره مریم ...
تو را به نازکی خواب یک بنفشه زیبا ...
تو را به بارش باران ...
تو را به آبی دریا ...
تو را به پاکی کوثر تو را به عمر شبنم بی تاب ...
تو را به رویش نیلوفرانه درمهتاب ...
تورابه جان شقایق تو را به لا له تب دار ...
تو را به گرمی آتش تورا به لحظه دیدار ...
تورا به هق هق آ رام و بی صدا سوگند ...
بمان
بمان بهانه بودن
بمان دلیل سرودن
بمان امید شکفتن
که گر تو بمانی
دوباره خواهم خواند
برای باور فردا...
سینه ام آینه ای ست
با غباری از غم
تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار
آشیان تهی دست مرا
مرغ دستان تو پر می سازند
آه مگذار ، كه دستان من آن
اعتمادی كه به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد
آه مگذار كه مرغان سپید دستت
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد
من چه می گویم ، آه
با تو اكنون چه فراموشیها
با من اكنون چه نشستها ، خاموشیهاست
تو مپندار كه خاموشی من
هست برهان فراموشی من
من اگر برخیزم
تو اگر برخیزی
همه برمی خیزند
==========================
دریایی
یک روز بلند آفتابی
در آبی بیکران دریا
امواج تورا به من رساندند
امواج تورا نه بار تنها
چشمان تو رنگ آب بودند
آن دم که تورا در آب دیدم
در غربت آن جهان بی شکل
گویی که تورا بخواب دیدم
از تو تا من سکوت و حیرت
از من تا تو نگاه و تردید
ما را می خواند مرغی از دور
می خواند به باغ سبز خورشید
در ما تب تند بوسه می سوخت
ما تشنه خون شور بودیم
در زورق آب های لرزان
بازیچه عطر و نور بودیم
می زد ، می زد درون دریا
از دلهره فرو کشیدن
امواج ، امواج نا شکیبا
در طغیان بهم رسیدن
دستانت را دراز کردی
چون جریان های بی سرانجام
لب هایت با سلام بوسه
ویران گشتند …
یک لحظه تمام آسمان را
در هاله ای از بلور دیدم
خود را و تو را و زندگی را
در دایره های نور دیدم
گویی که نسیم داغ دوزخ
پیچیده میان گیسوانم
چون قطره ای از طلای سوزان
عشق تو چکید بر لبانم
آنگاه ز دوردست دریا
امواج بسوی ما خزیدند
بی آنکه مرا به خویش آرند
آرام تو را فرو کشیدند
پنداشتم آن زمان که عطری
باز از گل خواب ها تراوید
یا دست خیال من تنت را
از مرمر آب ها تراشید
پنداشتم آن زمان که رازیست
در زاری و های های دریا
شاید که مرا به خویش می خواند
در غربت خود ، خدای دریا
عاشقم عاشق:11::40::40::40:
یا تا لیلی و مجنون شویم افسانه اش با من
بیا با من به شهر عشق رو کن خانهاش با من
نگو دیوانه کو زنجیر گیسو را زهم وا کن
دل دیوانه ی دیوانه ی دیوانه اش با من
بیا تا سر به روی شانه ی هم راز دل گوییم
اگر مویت به رویت شد پریشان شانه اش با من
نگو دیگر به من اندر دل اتش نمیسوزد
تو گرمم کن به افسونت گرمی افسانه اش با من
چه بشکن بشکنی دارد فلک بر حال سرمستان
چو پیمان بشکنی بشکستن پیمانه اش با من
در این دنیای وا نفسای بی فردا
خدایا عاشقان را غم مده شکرانهاش با من
آخرین شب گرم رفتن ، دیدمش
لحظه های واپسین دیدار بود
او به رفتن بود و من در اضطراب
دیده ام گریان ، دلم بیمار بود
گفتمش: از گریه لبریزم ، مرو!
گفت: جانا ! ناگزیرم ناگزیر
گفتم: او را لحظه ای دیگر بمان!
گفت: میخواهم، ولی دیر است دیر!
در نگاهش خیره ماندم ، بی امید
سر نهادم غمزده بر دوش او
بوسه های گریه آلودم نشست
بر رخ و بر لاله های گوش او.
ناگهان آهی کشید و گفت : وای!
زندگی زیباست گاهی، گاه زشت
گریه را بس کن مرا آتش مزن
ناگزیرم از قبول سرنوشت.
شعله زد در من چو دیدم موج اشک
برق زد در مستی چشمان او
اشک بی طاقت در آن هنگامه ریخت
قطره قطره از سر مژگان او.
از سخن ماندیم با رمز نگاه
گفت: میدانم جدایی زود بود
با نگاه آخرینش بین ما
های های گریه ی بدرود بود!
برگرفته از
کد:http://ba2inam.mihanblog.com/post/1017
اگر روزي مردم ، تابوتم را سياه کنيد ، تا همه بدانند سياه بخت بودم ، روي سينه ام تکه يخي بگذاريد تا به جاي دوستدارانم برايم گريه کند ، چشمانم را باز بگذاريد تا همه بدانند چشم انتظار دوستدارانم بوده ام ، ودستانم را ببنديد تا همه بدانند خواستم ولي نتوانستم ...
به کعبه رفتم و ز آنجا هوای کوی تو کردم
جمال کعبه تماشا به یاد روی تو کردم
شعر کعبه چو دیدم سیاه ، دست تمنا
دراز جانب شعر سیاه موی تو کردم
چو حلقه در کعبه به صد نیاز گرفتم
دعای حلقه گیسوی مشک بوی تو کردم
نهاده خلق حرم سوی کعبه روی عبادت
من از میان همه روی دل به سوی تو کردم
مرا به هیچ مقامی نبود غیر تو کامی
طواف و سعی که کردم به جست و جوی تو بودم
به موقع عرفات ایستاده خلق دعا خوان
من از دعا لب خود بسته ، گفت و گوی تو کردم
فتاده اهل منی درز پی منی و مقاصد
چو جامی از همه فارغ ، من آرزوی تو کردم
---------- Post added at 03:53 AM ---------- Previous post was at 03:50 AM ----------