Printable View
حرف كه می‌زنی
من از هراس طوفان
زل می‌زنم به میز
به زیرسیگاری
به خودكار
تا باد مرا نبرد به آسمان.
لبخند كه می‌زنی
من
ـ عین هالوها ـ
زل می‌زنم به دست‌هات
به ساعت مچی طلایی‌ات
به آستین پیراهن ا‌ت
تا فرو نروم در زمین.
دیشب مادرم گفت تو از دیروز فرورفته‌ای در كلمه‌ای انگار
در عین
در شین
درقاف
در نقطه‌ها.
دلـم بهـانه ی تـو را دارد
تـو میدانی بهـانه چیسـت !
بهـانه همـان اسـت که شب ها
خـواب ازچشـم خیس من میدزدد . . .
بهـانه همـان اسـت که روزهـا
میـان انبـوهی از آدم هـا ،
چشمـانم را پـی تـو میـگردانـد . . .
بهـانه همـان صبـریسـت که به لبـانم سکوت میدهـد . . .
تـا گلایه ای نکنـم از نبـودنت . . .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دیدی ای دل عاقبت زخمت زدند؟
گفته بودم مردم اینجا بدند
دیدی آخر ساقه جانت شکست!
آن عزیز ت عهد وپیمانت شکست؟
دیدی ای دل در جهان یک یار نیست؟
هیچ کس در زندگی غمخوار نیست!
آه دیدی سادگی جان داده است؟
جای خود را گل به سیمان داده است!
دیدی آخرساقه حرف من بیجا نبود؟
از برای عشق اینجا جا نبود!
نو بهار عمر را دیدی چه شد؟
زندگی را هیچ فهمیدی چه شد!؟
دیدی ای دل دوستیها بی بهاست؟
کمترین چیزی که می یابی وفاست!!
مجتبی پوریان
از تویِ کیفِ پولِ چرمیِ ساییده اش
عکسی نشانم داد : زن بود وُ بچه ای
گفتم :
زنِ زیبایی داری , پسرِ شیرینی .
گفت :
داشتم ...
_ صداش بم شده بود _
دیگر حرفی نزدیم ,
سیگار تعارف کردم وُ کشیدیم
برف هم
در نفس هایمان , می بارید
اهل تنهايي
گاه وبي گاهي
يار تنهايي
مي نشيند كناري
به ارامي
گاه وبي گاهي
شعري، صدايي ،نوايي
بعد از ان ارام
مي رود
حس تنهايي
شاعر: حميد رضا عبدالهی
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید
در بهـــــاری روشن از امــواج نـــور
در زمستــــان غبــــار آلــــــود و دور
یـا خـزانی خـالی از فریــــــاد و شور
مرگ من روزی فــــرا خــواهد رسید
روزی از این تلـــخ و شیرین روزهـا
روز پـــوچی همچو روزان دگــــــــر
ســــایه ای ز امروزهـــا ، دیروزهــا
دیدگـــــانم همچو دالان هــــای تــــــار
گـــونه هـــایم همچو مرمر هـای سرد
ناگهــــان خـــوابی مرا خـــواهد ربود
من تهی خــــواهم شد از فریــــاد درد
خـاک می خواند مرا هر دم به خویش
می رسند از ره کـــه در خــــاکم نهند
آه ... شـــــاید عــــاشقـــــانم نیمه شب
گــــل به روی گـــــور غمنــــاکم نهند
بعد من ، نـــــاگه به یک سو می روند
پـــرده هــــــای تیره ی دنیــــــــای من
چشمهـــــای ناشنـــــاسی می خـــــزند
روی کــــــاغذ هـــا و دفترهـــــای من
در اتــــــاق کــــــــوچکم پـــــا می نهد
بعد من ، بــــا یـــــاد من بیگــــــانه ای
در بـــر آئینه می مـــــاند به جــــــــای
تــــــــار موئی ، نقش دستی ، شانه ای
می رهم از خویش و می مانم ز خویش
هر چه بر جا مــــــانده ویران می شود
روح من چــــون بــادبــان قـــــــــایـقی
در افقهـــــا دور و پنهـــــــان می شود
می شتــــــابد از پـی هم بی شکـــــیب
روزهــــا و هفته هـــــــا و ماه هـــــــا
چشم تــــو در انتظــــــــار نــــــامه ای
خیره می مــــاند بــــه چشم راه هــــــا
لیک دیگــــر پیکـــــر سرد مــــــــــرا
می فشـــــارد خاک دامنگیر خــــاک !
بی تو ، دور از ضربه هـــــای قلب تو
قلب من می پوسد آنجــــــا زیر خــاک
بعد هـــــا نــــــام مرا بــــــاران و بــاد
نــــــرم می شویند از رخســــار سنگ
گور من گمنــــــام می مــــــــاند به راه
فارغ از افســـــانه هـــای نــــام و ننگ
"فـــروغ"
نكنه
هنوز
نگفتم
كه
چقدر
عاشقت
هستم
|رامين زمانی|
از اندوهِ من نرَنج هم کاسه ام!
آن شب که در گوشِ چپم گفتی:
شادی هایت را قسمت کن!
گشتم
در جیبِ شاعر جز سُکونِ دقیقه ها وُ نداری
بی خوابی
نگرانی
فکر، فکر، فکر،فکر ...
نهایتِ دردِ زیمانِ مادر، رنجِ اولادِ جدا افتاده است
ای همیشه دلواپسم!
بمیرم، برای تو مُرده ام
اگر زنده ام، برای تو ایستاده ام
از این دو من را بگیری، باز هم تویی که رو به رضایتم لبخند می زنی
با تو معنای انسان کامل می شود
هیچ موجودی مثالِ انسان غمگین نیست
تراشه ها را کنار بزن
پرده را کنار بزن
پرنده ای که از گوشِ راستم بیرون زد
دلواپسِ دلواپسی های توست.
شايد آن دو نفر
كه از دور يك نفر به نظر می‌رسند ما بوديم
كه از كنار هم گذشتيم
شاعر: بيژن نجدی
به خداحافظي تلخ تو سوگند نشد
كه تو رفتي و دلم ثانيه اي بند نشد
لب تو ميوه ي ممنوع ولي لب هايم
هر چه از طعم لب سرخ تو دل كند نشد
با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر
هيچ كس هيچ كس اينجا به تو مانند نشد
هر كسي در دل من جاي خودش رادارد
جانشين تو در اين سينه خداوند نشد
خواستند از تو بگويند شبي شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتند:نشد