مشاعره

من میروم ز کوی تو و دل نمی رود
این زورق شکسته ز ساحل نمی رود
گویند دل زعشق تو بر گیرم، ای دریغ
کاری که خود ز دست من و دل نمی رود!
گر بی سوی کعبه رود کاروان ما
پیداست آن که جز ره باطل نمی رود
در جست و جوی روی تو هرگز نگاه من
بی کاروان اشک ز منزل نمی رود.
خاموش نیستم که چو طوطی و آینه
ان روی روشنم ز مقابل نمی رود.

مژگان جان جان امشب باید بیای عیادت
ــــــــــــــــ

شبي پرسيدمش با بي قراري
به غير از من كسي را دوست داري
ز چشمش اشك شد از شرم جاری
ميان گريه هايش گفت آری

یا چشم مرا ز جای برکن
یا پرده ز روی خود فروکش
یا بازگذار تا بمیرم
کز دیدن روزگار سیرم

مرا اينك كنار آتش خود اي محبت جا بده آري
كه از صحراي سرما خيز باران خورده مي آيم
وزين يورش كه غم مي آورد روز و شبم بر دل
به تلخي مي گرايد عاقبت طبع شكر خايم

ماه ، دریا را به خود می خواند و،
آب
با کمندی ، در فضاها ناپدید؛
دم به دم خود را بالا میکشید.
جا به جا در راه این دلدادگان
اختران آویخته فانوس ها.
***
گفتم این دریا و این یک ذره راه!
می رساند عاقبت خود را به ماه!
من ، چه می گویم ، جدا از ماه خویش
بین ما ،
افسوس :
اقیانوس ها ...

آن پري رو گر نشد ملک دلم را شهريار
ميدهم اين شهر را بر شهريار ديگري

یاران موافق همه از دست شدند
در پای اجل یکان یکان پست شدند
خوردیم ز یک شراب در مجلس عمر
دوری دو و پیشتر زما مست شدند

دیگه باور کردم انگار , سرنوشتم هم یه رنگه
گاهی وقتا هم نباشی , زندگی یه جور قشنگه

حتی تو خواب و خیالم , نمی بینم با تو هستم
بسه هر چی کردی با من , بسه هر چقدر شکستم

خواستنت یه اشتباه بود ,توی لحظه های رنگی
گول نمی خورم دوباره , گول یک نگاه سنگی

يك شمع چو قامتت نمي افروزند
اما تو همان ستاره شام مني
گر ننگ به نام عشق كردند چه باك
بدنام بداني تو و خوشنام مني

یک بال فریاد و یک بال آتش:
مرغی از این گونه ،
سرتاسر شب ،
برگرد آن شهر پرواز می کرد.

گفتند:
-"این مرغ جادوست؛
ابلیس این مرغ را بال و پرواز داده است."
گفتند و آنکاه خفتند.

وان مرغ سرتاسر شب
- یک بال فریاد و یک بال آتش -
از غارت خیل تاتارشان بر حذر داشت.

فردا که آن شهر خاموش
(در حلقۀ شهربندان دشمن)
از خواب دوشینه برخاست ،
دیدند ،
زان مرغ فریاد و آتش ،
خاکستری سرد بر جاست.