شعلۀ آتش عشقم منگر بر رخ ِ زردم
همه اشکم ، همه آهم ، همه سوزم ، همه دردم
چون سبویی که شکسته ست و رخِ چشمه نبیند
کو امیدی که دگرباره هم آغوش تو گردم
لالۀ صبح بهارم که درین دامن صحرا
آتشِ داغِ گلی شعله کشد از دم سردم
کس ندانست که چون زخم جگر سوز نهانی
سوختم سوختم از حسرت ولب باز نکردم
جلوِۀ صبح جوانی به همه عمر ندیدم
با خزان زاده ام آری گل زردم ، گل زردم.