اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

بی توتنها گریه کردم توی شبهای بی ستاره

انتظارتو کشیدم تا که برگردی دوباره

در غروب رفتن تو لحظه هایم را شکستم

زیر بارون جدایی با خیال تو نشستم

پشت شیشه روزوشب دل به بارون می سپارم

من برای گریه هایم چشمه ها را کم می آرم

انتظار با تو بودن منو از پا در میآره

ترس از این دارم که بی تو تا ابد چشمام بباره

تنها وقتی پا روی جاده می گذارم
وچشم به کاکتوس ها دوخته ام
حجم خالی وجود خویش را
در ناله های کویر گم کرده ام
و تو چه ماهرانه نگاهم را به آسمان بافتی
و ریسمانش را به دستان باد سپردی
اگر روی فرش رویا و در تبسم آبی دریا
گاه گاهی رد پای قلبم را دیدی
به خاطر اشک های غریبانه ام بایست
کاش فاصله ها طی می شد
و این تو بودی که سبدی از حصیر بی وفایی در دست داشتی
و سیب های کال نامهربونی را با دستان چروکیده ات می چیدی
آیا فریاد م را شنیدی؟!

من پذيرفتم شکست خويش را
پندهای عقل دور اندیش را
من پذيرفتم که عشق افسانه است
این دل درد آشنا دیوانه است
می روم شاید فراموشت کنم
با فراموشی هم آغوشت کنم
می روم از رفتنم دل شاد باش
از عذاب دیدنم آزاد باش
گرچه تو تنهاتراز ما مي روي
آرزو دارم ولي عاشق شوي
آرزو دارم بفهمي درد را
تلخي برخوردهاي سرد را

مي رسد روزي که بي من لحظه ها را سر کني.
مي رسد روزي که مرگ عشق را باور کني.
مي رسد روزي که تنها در کنار عکس من
نامه هاي کهنه ام را مو به مو از بر کني

اين ابرهاي سوخته سوگوار
تابوت آفتاب را به كجا مي برند ؟
اين بادهاي تشنه هار و حريص وار
دنبال آبگون سراب كدام باغ
پاي حصارهاي افق سينه مي درند ؟
اكنون درخت لخت كوير
پايان نااميدي
و آغاز خستگي كدامين مسافر است ؟
مرغان رهگذر
مرگ كدام قاصد گمگشته را
از جاده هاي پرت به قريه مي آورند ؟
اي شب !‌ به من بگو
اكنون ستاره ها
نجواگران مرثيه عشق كيستند
هنگام عصر بر سر ديوار باغ ما
باز آن دو مرغ خسته چرا مي گريستند

کاش ای تنها امید زندگی می توانستم فراموشت کنم
یاشبی چون آتش سوزان عشق درنهیب سینه خاموشت کنم
کاش آن شب در گلستان خیال ای گل وحشی نمی چیدم ترا
تا نسوزم در خزان آرزو کاشکی هرگز نمی دیدم ترا

هرگز از بی کسی خویش مرنج
هرگز از دوری این راه مگو
و از این فاصله ها که میان من و توست .
و هر آنگاه که دلت تنگ من است
بهترین شعر مرا قاب کن و پشت نگاهت بگذار
تا که تنهایی ات از دیدن من جا بخورد
و بداند که دل من با توست
و همین نزدیکی ست

کنار دریاچه...زیر درختان...خانه ای کوچک...
از بامش دود بر میخیزد...
اگر دودی برنمی خواست
چه اندوهبار بود
دریاچه...درختان...و آن خانه...

من چنان آينه وار
در نظر گاه تو استادم پاك
كه چو رفتي ز برم
چيزي از ما حصل عشق تو بر جاي نماند

در خيال و نظرم
غير اندوهي در دل، غير نامي به زبان
جز خطوط كم و ناپيدايي
در رسوب غم روزان و شبان...

من در اين غم بي خوابي راز
نقش رويايي رخسار تو مي جويم باز
با همه چشم تو را مي جويم
با همه شوق تو را مي خواهم

زير لب باز تو را مي‌خوانم
دايم آهسته به نام...

یه ماهی بود یه دریا
ماهی شده بود باورش
تور که بندازن روی سرش
می شه عروس ماهیا
ماهی نمی شد باورش
تور که بندازن روی سرش
نگاه گرم ماهیگیر
میشه نگاه آخرش

يه عاشق بي قايق تو درياها
چشماشو مي بنده تو روياها
من عاشق بي قايق تو درياها مي ميرم
چشمامو مي بندم بي روياها مي ميرم
ميرم و مي ميرم آسوده ميشم از عشق
ميرم و مي ميرم
جشن تولد مرگمو براي تو زير آب ميگيرم
يه زيبا نگاهش به موجا
يه عاشق بي ساحل تو دريا
پرياي دريا من امشب مي ميرم
از عشق يه زيبا من امشب مي ميرم
ميرم و مي ميرم آسوده ميشم از عشق
ميرم و مي ميرم
جشن تولد مرگمو براي تو زير آب ميگيرم
من عاشق بي قايق تو دريا
چشمامو مي بندم بي رويا
يه زيبا نگاشو چه آروم به موجا مي دوزه
يه عاشق بي ساحل چه تنها تو دريا مي سوزه
ميرم و مي ميرم آسوده ميشم از عشق
ميرم و مي ميرم
جشن تولد مرگمو براي تو زير آب ميگيرم