البته مخاطب صحبتتون من نبودم ولی اگه اشکالی نداره نظرم رو در مورد قسمت های هایلایت شده ی صحبت هاتون بگم:
- به نظرم حضور بازیکنی با نام ایکر کاسیاس را در رئال و در تیم ملی اسپانیا فراموش کردید ، اونم در سالی که به جز قهرمانی در لالیگا ، قهرمانی در یورو بدون عکس العمل های استثنائیش ممکن نبود و اسپانیا در همون مرحله ی گروهی مقابل کرواسی حذف میشد ، ضربات پنالتی مقابل پرتقال رو هم به اون اضافه کنید. بوفون ، پیرلو ، داوید سیلوا و هر بازیکن دیگه ای قطعا از ایکر کاسیاس لایق تر نیستند.
- عبارت قهرمانی خشک و خالی در اسپانیا برای فصل قبل ، واقعا حق مطلب رو به درستی ادا نمی کنه. به نظرم قهرمانی در لالیگا توی این سال ها از هر لیگ دیگه ای سخت تر هست و هر چند قهرمانی های یوونتوس و من سیتی و دورتموند در لیگ های خودشون با ارزش باشه با قهرمانی در مقابل یکی از بهترین تیم های باشگاهی تاریخ ، اون هم با اختلاف 8 امتیاز و شکستن رکوردهای تاریخی لیگ از نظر امتیاز و گل زده قابل مقایسه نیست!
- اون آمار رو در رو ی دو باشگاه رو که گفتید گرچه ربطی نداره ولی بهتره بگیم اون دو بردی که رئال به دست آورده یکیشون باعث قطعی شدن فتح لالیگا بود و یکی دیگه باعث قهرمانی در سوپرکاپ ، یعنی هر کدوم حکم یک فینال و بک جام رو داشتند.
جدای از همه ی این صحبت ها به نظرم حضور مسی اینیستا و رونالدو در لیست نهایی چندان دور از ذهن نبود و اونو ناعادلانه نمی بینم ، اما در انتخاب بهترین سرمربی به نظرم امثال روبرتو دی متئو و یا آنتونیو کونته و یا حتی یورگن کلوپ می تونستن گزینه های عادلانه تری باشند نسبت به گواردیولایی که هر چند مربی فوق العاده ای هست ، اما صرفا فاتح یک جام حذفی شده و حدود نصف این مدت را در تعطیلات به سر می برده!
دلیل به وجود اومدن چنین انتخاب هایی ، شیوه ی نامناسب انتخاب هست ، انتخاباتی که در اون محبوبیت زیاد از حد پررنگ هست!