فاضل نظری

تا از تو هم آزرده شوم سرزنشم کن

آه این منم ای آینه! کم سرزنشم کن



آن روز که من دل به سر زلف تو بستم

دل سرزنشم کرد، تو هم سرزنشم کن



ای حسرت عمری که به هر حال هدر شد

در بیش و کم شادی و غم سرزنشم کن



یک عمر نفس پشت نفس با تو دویدم

این‌بار قدم روی قدم سرزنشم کن



من سایه‌ی پنهان شده در پشت غبارم

آه این منم ای آینه کم سرزنشم کن

همچنان وعده‌ي بخشايش شاهنشاهش
مي‌كشد گمشدگان را به زيارتگاهش


نه در آيينهء فهم است؛ نه در شيشهء وهم
عاقلان آينه خوانندش و مستان آهش


به من از آتش او در شب پروانه شدن
نرسيده است به جز دلهره‌ء جانكاهش


از هم آغوشي دريا به فراموشي خاك
ماهي عمر چه ديد از سفر كوتاهش؟


كفن برف كجا؟ پيرهن برگ كجا؟
خسته‌ام مثل درختي كه از آذر ماهش


باز برگرد به دلتنگي قبل از باران
سورهء توبه رسيده است به بسم الله‌اش

هر گاه یک نگاه به بیگانه می کنی
خون مرا دوباره به پیمانه می کنی

ای آنکه دست بر سر من می کشی ! بگو
فردا دوباره موی که را شانه می کنی ؟

گفتی به من نصیحت دیوانه گان مکن
باشد ، ولی نصیحت دیوانه می کنی

ای عشق سنگدل که به آیینه سر زدی
در سینه ی شکسته دلان خانه می کنی ؟

بر تن چگونه پیله ببافم که عاقبت
چون رنگ رخنه در پر پروانه می کنی

عشق است و گفته اند که یک قصه بیش نیست
این قصه را به مرگ خود افسانه می کنی

دشت خشكيد و زمين سوخت و باران نگرفت
زندگي بعد تو بر هيچ كس آسان نگرفت

چشمم افتاد به چشم تو ولي خيره نماند
شعله اي بود كه لرزيد ولي جان نگرفت

دل به هر كس كه رسيديم سپرديم ولي
قصه عاشقي ما سر و سامان نگرفت

تاج سر دادمش و سيم زر، اما از من
عشق جز عمر گرانمايه به تاوان نگرفت

مثل نوري كه به سوي ابديت جاريست
قصه اي با تو شد آغاز كه...

هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست

ببار ابر بهاری، ببار... کافی نیست


چنان که یخ زده تقویم ها اگر هر روز

هزار بار بیاید بهار، کافی نیست


به جرم عشق تو باشد که آتشم بزنند

برای کشتن حلاج، دار کافی نیست


گل سپیده به دشت سپید می روید

سپیدبختی این روزگار کافی نیست


خودت بخواه که این انتظار سر برسد

دعای این همه چشم انتظار کافی نیست

اما تو بگو << دوستی >> ما به چه قیمت؟

امروز به این قیمت ، فردا به چه قیمت؟


ای خیره به دلتنگی محبوس در این تنگ

این حسرت دریاست تماشا به چه قیمت؟


یک عمر جدایی به هوای نفسی وصل

گیرم که جوان گشت زلیخا به چه قیمت؟


از مضحکه دشمن تا سرزنش دوست

تاوان تو را می دهم اما به چه قیمت؟


مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود

دیدیم ، ولی دیدن دنیا به چه قیمت؟

و عمــــــر شیشه عطــــــر است، پس نمی ماند
پرنــــــده تا بــــــه ابــــــد در قفســــــ نمی ماند

مگو که خاطرت از حــــــرف من مکــــــدر شد
که روی آینــــــه جــــــاینفســــــنمی ماند

طلای اصــــــل و بدل آنچنان یکــــــی شده اند
که عشقــــــ جز به هوای هــــــوس نمی ماند

مرا چه دوست چه دشمن ز دست او برهان
که این طبیبـــــــ به فریــــــادرس نمی ماند

من و تو در سفر عشق دیر فهمیدیم
قطـــــــــار منتظر هیچ کس نمی ماند

چه غم وقتی جهان از عشق نامی تازه می گیرد
از این بی آبرویی نام ما آوازه می گیرد



من از خوش باوری در پیله ی خود فکر می کردم
خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می گیرد



به روی ما به شرط بندگی در می گشاید عشق
عجب داروغه ای! باج سر دروازه می گیرد



چرا ای مرگ می خندی؟ نه می خوانی، نه می بندی!
کتابی را که از خون جگر شیرازه می گیرد



ملال آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم
نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می گیرد

هم‌چنان صياد را صحرا به صحرا مي‌كشند
آهوان مست جور چشم او را مي‌كشند

زير بار عشق قامت راست كردن ساده نيست
موج‌ها باري گران بر دوش دريا مي‌كشند

قصه انگشتري بي‌مثلم، اما بي‌نگين
دوستان از دست من شرمندگي‌ها مي‌كشند

قامتم هر قدر رعناتر شود، خورشيد و ماه
سايه‌ام را بيشتر بر خاك دنيا مي‌كشند

شرك موري بود بر سنگ سياهي در شبي !
چشم‌هاي ما فقط «رنج» تماشا مي‌كشند

غمخوار من! به خانه ی غم ها خوش آمدی
با من به «جمع» مردم تنها خوش آمدی


بین جماعتی که مرا سنگ می زنند
می بینمت... برای تماشا خوش آمدی


راه نجاتم از شب گیسوی دوست نیست
ای من به آخرین شب دنیا خوش آمدی


پایان ماجرای دل و عشق، روشن است
ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی


با برف پیری ام سخنی غیر از این نبود
منت گذاشتی به سر ما خوش آمدی


ای عشق ای عزیزترین میهمان عمر
دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی