مشاعره

ما را دردیست امروز و آن روی نگار است
برای عاشقان مست امروز
سخن گفتن برایم ننگ و عار است
----------------
دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد
شب تنهایین در قصد جان بود
خیالش لطفهای بیکران کرد
چرا چون لاله خونین دل نباشم
که با ما نرگس او یر گران کرد
که را گویم که با این درد جانسوز
طبیبم قصد جان ناتوان کرد

دیشب صدای تیشه از بیستون نیامد
گویا به خواب شیرین فرهاد رفته باشد

دامنم را نگه قوي تو دريا مي‎ كرد
وقتي از ساحل بدرود تماشا مي‎ كرد

خانگي بود دل و وسوسه‎ ي كوچ نداشت
ماكيان را تب قشلاق تو دُرنا مي‎ كرد

استواي نگه! آن ظهر پر از مهر مرا
افق قطبي چشمان تو يلدا مي‎ كرد

دارم از خودم خالی می شوم
تف به سفره ای که سیرت نمی سازد
تا در پی نانی که سجده اش را نابلد می مانی
رجعتی به هر “رجاله ای” بری.
تف به خطی که بر پیشانی ام نشست
به گمانم سرنوشت تو را نیز
ازین پیشانی تراشیده باشند

دارم از نفس می افتم
تو هجوم سایه ها
کاشکی بشکنه دوباره
بغض این گلایه ها ...

آسمان صاف است
و ماه و برف
هر دو یک رنگ اند

در بزم تو اي شمع منم زار و اسير
در كشتن من هيچ نداري تقصير
با غير سخن كني كه از رشك بسوز
سويم نكني نگه كه از غصه بسوز

زگــرد راه فــرود آ ، غبار را بشكــن
ملال سينه ببـر، انتظار را بشكــن

صفاي صحبت خد را زمن دريغ مـدار
تو جاودانه بهاري ، بهار را بشكن

بيا كه بين مــن و تــو فراق حائل شــد
به اقتــدار محبت حصار را بشكــن

كنون كه خار غمت نيش مي زند بر دل
بيا به باغ دل آزار ، خار را بشكن

شب فــراق تو خــواب سپيــده مي بينـد
چــو آفتاب بيا شام تــار را بشكــــن

نفرت
جای نجابت را گرفت
در چشم های اسب درشکه

...............

هر کجا مینگرم
نیزه و شمشیر است
یا رب برادرم
تک و تنهاست

تنها تويی مخاطب اين روح بی قرار
معشوق ناگزير غزل های رنگ رنگ

در شاعری شروع نخستين من تويی
با هر غزل غزال تر، آوردمت به چنگ

می خواهمت عزيز تر از هر چه آرزوست
ای آرزوی گمشده ، ای حسرت قشنگ

تا بوی علف و عشق به پیراهنم پیداست
همواره و هنوز
همان روستائیم
تو
باور نمی کنی از باران بپرس.

من کلی تنوع به خرج دادم شعر به "گ" ختم بشه شما با "ت" شروع میکنید؟:19::31:

حالا مگه میشه روی حرف فرانک خانوم حرف زد؟!!...وقتی گفت «ت» یعنی «ت»!
ولی با اجازه ی فرانک جام من با همون گ شروع کنم:


گربه میخوابد، بیدار میشود
و با خمیازه های کشدار
میرود پی عشق بازی

یا رب اندر دل آن خسرو شیرین انداز که برحمت گذری بر سر فرهاد کند
شاه را به بود از طاعت صد ساله ذرهد قدر یک ساعته عمری درد دادکند

سلام

ببخشید نمی دونم چرا گ را ت دیدم
شرمنده

با اضطراب و دلهره اما دوان دوان
آمد دلم به ديدن تو خوب مهربان

در دست باد يك چمدان شعر و دلخوشي
از سمت تو قشنك ترين خنده ي جهان

بعد از چقدر فاصله مثل گذشته ها
حالا رسيده است به هم باز دستمان

نترس ، که ترس تو برده دلم
مبر ، که دلم را برده کرم
ساقی امشب را بلا کش گشته
مرو ، که دور است حرم....

من مثل هيچ کسی بد نمی شود
من مثل آينه مرتد نمی شود

من مثل جاده نه مانند کوچه ها
وقتی که هيچ کسی رد نمی شود

من مثل حادثه هايی که ممکن است!
تو اتفاق نيفتد نمی شود !

تومثل هر چه نيايی عجيب نيست!
من مثل فاصله ممتد نمی شود .

دلم در پيشگاهت بندگي کرد
و حتي با نگاهت زندگي کرد
به دل گفتم عزيزم دست بردار
ولي او مثل تو يک دندگي کرد

دلی شکستنی و بيقرار داده به من
دل تو را ولی از آهن آفريده خدا

تو را برای نشستن مقابل چشمم
مرا برای غزل گفتن آفريده خدا

جهنّمی شده روز و شبم،تو را انگار
فقط برای عذاب من آفريده خدا

ازنگاهت شادی، من پرنده می دیدم
من پرنده ها در آن چشم مهربان دیدم.........
پیش من خرامیده ای ، ای غزال صحرا بین
در حضور خود در دشت، آهوی جوان دیدم.........
شاخه حضور تو پر شکوفه ظاهر شد
لحظه ای تو را حتی، جای ارغوان دیدم.......
در خیال من بودی، در خیال من هستی
آنچنان که می دانی، من تو را چنان دیدم
من تو را نمی خواهم در قفس ، کنا ر خود.......
بعد از این تو خواهی بود ، آنکه پیش از این دیدم
سایه حضور تو می کند عبور از من
من تو را به شعر خو د، سقف و سایه بان دیدم......
لحظه عبور از درد، روزگار سختی بود
من تو را کنار خود روز امتحان دیدم........
از گدار سختیها چون عبور می کردم
از تو جرات و صبر و طاقت و توان دیدم.........
عمر اگر چه کوتاه است، پر ز خنده و آه است
من ولی به کوتاهی، جلوه های آن دیدم........
کوچه های هستی را من پیاده پیمودم
در میان راه خود، خیل عاشقان دیدم..........
نیمه های راه از تو ، من ز شوق سر مستم
.........عزیزم را من به کاروان دیدم........
روز و شب به خود گویم ،خوشبحال من سالک
کس ندیده است از عشق ، آنچه در جهان دیدم.........
زنده یاد :کاشانی

مثل خواب نازک گنجشک ها ویران شدم
خواب می دیدم که در باران پرستیدم ترا
باد چرخی زد، اتاقم پرت شد باران گرفت
چشم من روشن! ترادیدم ترا دیدم، تو را

از بهر حفظ گله شبان چون بخواب رفت
سگ بايد اي فقيه, نه آهوي خوشخرام

من به یک احساس خالی دلخوشم
من به گل های خیالی دلخوشم

در کنار سفره اسطوره ها
من به یک ظرف سفالی دلخوشم

مثل اندوه کویر و بغض خاک
با خیال آبسالی دلخوشم

سر نهم بر بالش اندوه خویش
با همین افسرده حالی دل خوشم

در هجوم رنگ در فصل صدا
با بهار نقش قالی دلخوشم

آسمانم: حجم سرد یک قفس
با غم آسوده بالی دلخوشم

گرچه اهل این خیابان نیستم
با هوای این حوالی دلخوشم

مرا مهر سيه چشمان ز سر بيرون نخواهد شد
قضاي آسمان است اين و ديگرگون نخواهد شد

دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد
شب تنهایین در قصد جان بود
خیالش لطفهای بیکران کرد
چرا چون لاله خونین دل نباشم
که با ما نرگس او یر گران کرد
که را گویم که با این درد جانسوز
طبیبم قصد جان ناتوان کرد

ديشب روي سجادة اصرار غريزه سجده كردم
و شهودي كه نبودند
قطرات عرق شرم كه نباريدند
تني از جنس جسارت
بدني نازك وگرم
قدمي تا لب حوض وضوح
پشيماني و شك
بازگشت زير سقف سيماني
و خداي ناز سكوت
پرده اي رفت كنار،
انعكاسي از هوس روي دو تيره مردمك ديوانه و مست
جنگ خونين دل و ايمان و شهامت و اراده،
و دو دست بي اراده ، كه به فرمان شب و مهتاب تاريك و نمايان ميشد
دم درگاه هميشه راهي پيداست...

تو نیستی
اما من برایت چای میریزم
دیروز هم
نبودی که برایت بلیت سینما گرفتم
دوست داری بخند
دوست داری گریه کن
و یا دوست داری
مثل آینه مبهوت باش
مبهوت من و دنیای کوچکم
دیگر چه فرق می کنه
باشی یا نباشی
من با تو زندگی می کنم

مي برد دل را به شهر عشق ها دلداگي ها
موج دريا لطف صحرا عطر جنگل بوي باران

بوي گلپر دل ربايد با نسيمي در چمن ها
عطر پونه روح مي بخشد به تن در جوکناران

برکه در دالان جنگل چشمه در آغوش بيشه
جلوه گر عکس درختان در صفاي چشمه ساران

دل به رقص آرد ز مستي در هواي صبح جنگل
بانگ مرغان غزلخوان ، هاي و هوي آبشاران ...

نيازار موري كه دانه كش است
كه جان دارد و جان شيرين خوش است

تنگ است قفس دنیا برایم
تاب است توانم
رازیست درون سینه زرد فکانم
تاب است توانم

من ندانم که کیم
من فقط می دانم
که تویی
شاه بیت غزل زندگیم

معاشران گره از زلف یار باز کنیــــــــــــد

شبی خوشست بدین قصه اش درازکنید

حضورخلوت انس است ودوستان جمعند

و ان یکاد بخوانید و در فراز کنیــــــــــــد

دگر زمنزل جانان سفر مکن درویش
که سیر معنوی و گنج خانقاهت بس

سايه ي خويش را بر ساعت هاي آفتابي بيافكن
و بادها را در كشتزارها و علفزاران رها كن.
به آخرين ميوه ها امر كن تا برسند.
دو روز شرجي تر ديگر به آنها مهلت بده.
آنها را به رسيدن و كامل شدن وادار
و آخرين شيريني را در شراب كهنه بيانداز.

زلف هزار دل به یکی تار مو ببست
راه هزار چاره گر از چار سو ببست
تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه ای و در آرزو ببست

تو را من چشم در راهم شباهنگام
كه مي گيرند در شاخ تلاجن سايه ها رنگ سياهي
وزان دلخستگانت راست اندهي فراهم
تو را من چشم در راهم

ميان خاطره هايم
کسي قدم مي زند که
توان پاه ايش را
به دستانش سپرده است
و حالا که به جاده
نيم راه
به باريکه اي از زمان رسيده
ديگر به خودش هم فکر نمي کند

در هر غروب
داستان غربتم را تکرار می کنم
و غروب از گريه های بی صدای دلم سرخ می شود
يک روز عاقبت
من غروب می کنم
آن وقت
غروب
غريب می شود