اشعـار عاشقـانـه

حالا که آمده اي

ديگر نه شاعرم نه عاشق

فقط اين پنجره را ببند تا دلم نگيرد

حالا که آمده اي سلام

حالا که نمي روي خداحافظ

اي همه آن سوزن بانهاي مسير دور دست

حالا که آمده اي

دلم براي اين ماه و ستاره مي سوزد

امشب چگونه سر بر بالش خواب مي گذارند

با اين همه بيداري

سفر هميشه قصه رفتن و دلتنگيه
به من نگو جدايي هم قسمتي از زندگيه
هميشه يک نفر ميره آدم و تنها مي ذاره
ميره يه دنيا خاطره پشت سرش جا مي ذاره
هميشه يک دل غريب يه گوشه تنها مي مونه
يکي مسافر و يکي اين وره دنيا مي مونه

میخوام کبوتری بشم دورت بگردم همیشه
با بالهای خسته بگم دوست دارم تا همیشه
میخوام کبوتری بشم دونه بپاشی تو برام
دور چشات طواف کنم بهت بگم مخلصتم من به خدا
میخوام کبوتری بشم ناخونده مهمونت بشم
هر وقت که خواستی من میرم هر چند که اونوقت میمیرم
دوست دارم تا همیشه چیزی ازم کم نمیشه


اما بزار فقط یه بار فقط یه بار دور نگات طواف کنم بزار کبوترت باشم خادم و حیرونت باشم
قربونی صدات باشم کبوتر بومت باشم
بذار کبوترت باشم بذار کبوترت باشم .........

تو
از خوابم بیرون آمدی
و قشنگ ترین تعبیر های بیداری را
رویاروی من نهادی
برکه های زیبا،همانجایی که شروع بیداریست،
شروع پنجره ها،شروع خواب،
و شروع دوباره رویای تو
و انتظار دوباره رویای تو
تا از خوابم بدر آیی
و نسیم دلتنگی را برسانی به ابر های محبت
به برکه های زیبای زندگی سرشار از عشق
که بزرگ ترین هدیه تو بمن بوده است
در انتظارم تا اشتیاق
خود را با دیدار دوباره تو معنا کند
و من پر از عطش
از تو پر شوم،پر از طراوت سحر

شربتي از لب لعلش نچشيديم و برفت
روي مه پيکر او سير نديديم و برفت

گويي از صحبت ما نيک به تنگ آمده بود
بار بربست و به گردش نرسيديم و برفت

بس که ما فاتحه و حرز يماني خوانديم
وز پي اش سوره اخلاص دميديم و برفت

عشوه دادند که بر ما گذري خواهي کرد
ديدي آخر که چنين عشوه خريديم و برفت

شد چمان در چمن حسن و لطافت ليکن
در گلستان وصالش نچميديم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاري کرديم
کاي دريغا به وداعش نرسيديم و برفت

كاش مي شد اشك را تهديد كرد
مدت لبخند را تمديد كرد
كاش مي شد در ميان لحظه ها
لحظه ديدار را نزديك كرد
كاش ميشد با شقايق حرف زد
كاش ميشد آسمان را لمس كرد
كاش ميشد مثل يك غنچه شكفت
كاش ميشد زندگي را گرم كرد
كاش ميشد تا بباري مثل ابر
كاش ميشد سبز باشي چون درخت
كاش ميشد واژه واژه شعر شد
كاش ميشد از قفس آزاد شد
كاش ميشد عشق را تقسيم كرد
كاش ميشد عشق را تفسير كرد
كاش ميشد شعر عشقي را سرود
كاش ميشد از لب دل گل ربود

می توان در بین دل ها خانه کرد

می توان غم را ز خود بیگانه کرد

می توان هم مثل باران پاک بود

می توان پر فایده چون خاک بود

می توان توفنده بودن همچو موج

می توان پرواز کردن تا به اوج

می توان بودن چو دریا پرخروش

می توان بار غمان بردن به دوش

می توان خورشید شد پر نور شد

می توان از تیرگی ها دور شد

می توان بار دگر شد مهربان

می توان گل کرد در فصل خزان

می توان بر خنده گفتن السلام

می توان بر غصه گفتن والسلام

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] دوستت دارم اي تک روياي زندگي من [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک چراغ زندگي مني
با من بمان تو آن تک واژه زندگي من هستي
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک خوشي زندگي مني
با من بمان تو آن تک عشق زندگي من هستي
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک کليد خوشبختي مني
با من بمان تو آن تک ياردوران تنهايي من هستي
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک ستاره ي زندگي مني
با من بمان تو آن تک نياز زندگي من هستي
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک اميد زندگي مني
با من بمان تو آن تک آواي زندگي من هستي
دوستت دارم اي تنها عشق من تو تک دوست شبهاي مني
با من بمان تو تک معني دهنده ’ زندگي من هستي
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] دوستت دارم اي تک روياي زندگي من [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

بهت نمي گم دوست دارم ، ولي قسم مي خورم دوست دارم ،
بهت نمي گم که هر چي بخواي بهت مي دم ، چون همه چيزم تويي ،
نمي خوام خوابتو ببينم ، چون تو خيلي خوش تر از خوابي ،
اگه يه روزي چشمات پر از اشک شده دنبال يه شونه گشتي که گريه کني ، صدام کن
بهت قول نمي دم که ساکتت کنم منم پا به پات گريه مي کنم ،
اگه دنبال مجسمه سکوت مي گشي تا سرش داد بزني ، صدام کن قول ميدم ساکت بمونم
اگه دنبال خرابه مي گشتي تا نفرتتو توش خالکي کني ، صدام کن ، قلبم تنها
خرابه ي وجود توس

از درد بي کسي دارم يواش يواش زار مي زنم – واسه تموم قصه ها اسم تو فرياد مي زنم


مي خوام بگم دوستت دارم ، عاشقتم تا آخرش، رسمش نبود که بي وفا منو کشتي از اولش


هيچي نخواستم غير تو و دوستت داشتم همينو بس- فکر نمي کردم که بري من مي مونم تو اين قفس


رفتي و من با خاطره عطر تن تو زنده ام – رفتي ولي بدون عزيز حقم نبود که بي توام ...


تو اين قمار بي کسي تنها منم بازيگرش- بازيچه دسته تو و بازيچه دست همه ...

از درد بي کسي دارم يواش يواش زار مي زنم .. واسه تموم قصه ها اسم تو فرياد مي زنم

اگر شعر های من زیباست

دلیلش آن است

که تو زیبایی

حالا هی بیا و بگو

چنین و چنان است

اصلا مهم نیست

تو چند ساله باشی

من هم سن و سال تو هستم

مهم نیست خانه ات کجا باشد

برای یافتنت کافی ست

چشمهایم را ببندم…

و این نهایت شعر است

دوستت دارم

عبارتی که هیچ شاعری

توی گیومه

محدودش نمی کند…

پیدایم کن از اثر انگشت روی فنجان ها
توی کافه ها
از ایستادن پشت ویترین ها
چسبیدن به عروسک ها
به درخت گیلاسی که به نامم بود
نیمکتی زرد، رُزی سفید، روزی برفی
پیدایم کن از لرزیدن زیر ترس، توی گریه
وسط رقصی بندری، استکانی کمر باریک، شبی تاریک
حافظه ام کجاست؟
خانه ام کجاست؟
خنده ام کجاست؟
پیدایم کن از پاورچین زیر پنجره
پنج شنبه، مترو، ایستگاه آخر
آخر اسمم چه بود؟
اسمم چه بود؟
پوستم چه رنگی بود؟
پیدایم کن از رد پای کلمات
جلوی سینما، توی پاک، انتهای خیابانی دراز
خیابانی دراز
دیروزی دراز
روزی دراز
رازم چه بود؟
سایه ام کجاست؟
تهران، میدان ولی عصر، جنب بانک ملی ایران
قسمت اشیاء گمشده
پیدایم کن
از میان سایه های بی نشان اشیاءگمشده ...
__________________

کجایی ای رفیق نیمه راهم
که من در چاه شبهای سیاهم
نمی بخشد کسی جز غم پناهم
نه تنها از تو نالم کز خدا هم

کشيده پر به هوايت کبوتری که منم
و عاشقت شده انگار دختری که منم!
هبوط کرده‌ای از اوج قله‌های بهشت
و سخت مانده‌ای بين دو تا پری، که منم-
-يکی از آن دوام اما...چقدر شک داری
و بايد از کسی اين بين بگذری که منم!
تو می‌روی غزلم را دوباره می‌سازند
سه‌نقطه‌های عجيب و مکرری که منم
...
نمی‌رسد به تو و بی‌ترانه می‌گريد
نجيب ساده‌دل زودباوری که منم!

جز گریه شب یار دگر نیست مرا

جز دوری تو غم دگر نیست مرا

خواهم که به جانبه تو پرواز کنم

اما چه کنم که بال و پر باز کنم

به عشق تو گرفتارم
در این دنیا تو رو دارم
تو رو تا جون به تن دارم
دیگه تنها نمیذارم
من قصه گوی عشقم
تو بهترین کلامی
قشنگترین خیالی
که هر نفس باهامی
وقتی تویی کنارم
آسمونا بی رنگه
میام به دیدن تو
دنیا با تو قشنگه

برای دیدن تو دست میگیرم فانوس ماه
طلسم راهو میشکنم
میگذرم از شب سیاه
به گوش کوه و در و دشت
اسمتو فریاد میزنم
تا هر جا هستی بشنوی
که تنها عاشقت منم
برای دیدن تو ثانیه ها رو میشمرم
برای دیدن تو من از یه دنیا دل میبرم

برای دیدن تو هزار بار میمیرم
برای دیدن تو دوباره من . جون میگیرم
برای دیدن تو ثانیه ها رو میشمرم
برای دیدن تو من از یه دنیا دل میبرم
برای دیدن تو هزار بار میمیرم
برای دیدن تو دوباره من . جون میگیرم
برای دیدن تو
دست میگیرم فانوس ماه
طلسم راهو میشکنم
میگذرم از شب سیاه
واسه دوباره دیدنت
میشم گل اقاقیا
تا زیر پاهات بمیرم
پر پر بشم تو جاده ها
برای دیدن تو...

گاهي از خواب من بزن بيرون
برو يك عالم حقيقي‌تر!
مثل يك مرد واقعاً زنده
پر بكش از خيال اين دختر!

رد شو از خواب‌هاي خط‌خطي‌ام
قد بكش از تمام روياهام
و برس تا خودم در اين لحظه
آه…من را ببين! ببين اينجام:

وسط گريه‌هاي پي‌ در پي
وسط لحظه‌هاي تكراري
كنج تنهايي زني كه مدام
فكر مي‌كرده دوستش داري

كنج تنهايي زني غمگين
كه غزل گفتنش ارادي نيست
در سرم جيغ مي‌زند فردي:

‹عشق يك اتفاق عادي نيست!›

عشق يك اتفاق…
مي‌دانم
- اتفاقي نه آن‌چنان ساده -
من تو را دو...
درست فهميدي!
اتفاق از نگات افتاده!

اتفاق از نگات افتاده
و نشسته به عمق باور من
از تو زاييده مي‌شود هر بار
شعر‌هاي جديد دفتر من!

آه! آقاي خوب نامرئي!
از سرم پر بزن! حقيقت باش!
دائماً در خيال من هستي
لحظه‌اي توي واقعيت باش!

.
.
.

وسط لحظه‌هاي تكراري
از خودم خسته مي‌شوم انگار…
"دو قدم مانده تا سحر" اما
من در اين حجم بي‌كسي بيدار…

من و سر دردهاي بي‌خوابي…
در تنم حس لحظه‌هاي جنون…
من دوباره ديازپام…
«آقا! لطفاً از خواب من بزن بيرون!»

گل عشق تو هستم
شبنمم باش
دلم دنیای زخمه
مرحمم باش
ز درد بی کسی قلبم شکسته
به شهر بی کسی ها
همدمم باش

می‌افتم از چشم‌هایت دردی تمام تنم را...
تقدیر پاییزی من این بار افتادنم را ...
تقدیر من دشمنم بود وقتی تو را دور می‌کرد
وقتی که تاریک می‌کرد آینده‌ی روشنم را
من در تب خاطراتم می‌سوزم: آن روزها که
چشمان تو آب می‌داد گل‌های پیراهنم را!
بعد از تو هر شعر تازه فریاد یک درد کهنه‌ست
کوهی‌ست بر شانه‌هایم اما کسی شیونم را...
*
{زن نقش فنجونمو خوند: یک گولّه آتیشه آهت!}
می‌ترسم آخر بگیرد آه دلم دامنت را!...

ادعای عشق می کنیم

و فراموش می کنیم

رنگ چشمان مادرمان را

چه خوب است

دلی باشد میرا

و در آن

عشقی باشد

جاودانی…

چشمای تو یادم میاد دوباره گریم می گیره
وقتی بهت فکر می کنم وجودم رو غم می گیره
همش می گفتم که یه روز عشقم رو باور می کنی
می خواستمت نفهمیدی قلبم رو پرپر می کنی

بسوزد خانه ی لیلی و مجنون که رسم عاشقی در عالم انداخت
اگر لیلی به مجنون داده می شد دل هیچ عاشقی رسوا نمی شد

جامه ای بافتم..تار و پودش از عشق
خواستم تا به تو هدیه کنم..لیک دیدم که در آن گوشه باغ لاله ای پنهانی با
نسیمی می گفت جامه ی عشق برازنده ی هر قامت نیست.

گر میسر نشود بوسه زدن پایش را
هر کجا پا بنهد بوسه زنم جایش را

و هنگامي که در باران و باد
مي دويدم
به خود گفتم هنوز زيباترين شعرم را
برايت نسروده ام
و بادها خواهند آمد و خواهند رفت
و باران ها خواهند باريد و خواهند باريد
و من برايت صدها شعر عاشقانه خواهم سرود
و
صدها قطره اشک برايت خواهم گريست
و
اما از ياد مبر که همواره و همواره
برايت عاشقانه ترين شعرم را خواهم
داشت
که هنوز نسروده باشمش!

بر روي فعل هاي تازه تا مي شوم
و آن قدر عشق را مي تکانم
تا سرخي سيب را به پيراهنت بدوزم
سپيدي ها را رنگ مي زنم
تا راه بر عبور بادها ببندم
شکل ماه مي شوم
تا رنگ گل ها را عوض کنم
بنفشه اي روي سين مي گذارم و
گيسوان عشق را کوتاه مي کنم
از چهار حرف سال کدام يک بهار بود؟
خورشيد مي شوم
و جهت آفتاب گردانها را
عوض مي کنم
نه به ماه نگاه کن
نه مرا صدا بزن
با تقويمي پر از کرشمه برگرد
تا ادامه رويا ها را تکه دوزي کنم
و بگردم
دنبال آئينه اي که جواني ام را
شکست!

کسي درد خنديدنم را نفهميد

و از ريشه پوسيدنم را نفهميد

همان اول راه او از من جدا شد

که به بيراهه پيچيدنم را نفهميد

زمين و زمان پشت سر ميزد اما

کسي بر زمين خوردنم را نفهميد

چنان نرم و آهسته در خود شکستم

که حتي ترک خوردنم را هم نفهميد

تو امتداد سرنوشت کی بود که از تو می نوشت
زندگی من و تو رو با غم و غصه می سرست
با این همه گناه درد کی میره آخرش بهشت
ببین ببین که دست من هر جا رسید از تو نوشت
میون جاده ها گرد مسافرا به جاست
تو شهر تو غریبه ام غریبه ای که بی صداست

همه قصه شبهای من از

چشم زيبای تو سرچشمه گرفت

غصه تک تک لحظات من از

دوری چشم تو آغاز گرفت

وای از اين تنهايی

چه کنم با غم دوری ِ نگارم يارب

چه کنم جر به صبوری ز فراقش يارب

به کجا خيره شوم تا که ز يادم برود؟

به چه کس دل بدهم تا ز خيالم برود؟

بی تو ای ماه جهان خاک جهان زندان است

روز ها شب شد و دل در همه شب بی تاب است

چشم گريان من از روز جدايی بيدار

بخت بيمار من از روز فراقت خواب است

هستی ام دل در رکاب دیدار تو تا کی دود
تا به کی رسوا شود بر چهره های دیگران
تا به کی در آرزوی تو شود دست به آسمان
تا به کی ریزد از چشم زلالش اشک لرزان
تا به کی گوید:
می خواهمت زیباترین رنگین کمان

تمامی راه را با تو بودم
تمام اسکله‌ها
باران‌ها
بادها،
تمامی راه با تو بودم
وقتی که چون پرنده‌ای تبعیدی
زمین را ترک می‌گفتم و
بالی با من نبود،
وقتی که در اشکم، چون شمعی فرو می‌رفتم و
مومیائی شده
خاموش می‌شدم، ...

تمام طول سفر کنار تو گام می‌زدم
کجا بودی تو؟

از ديدن تو به سيم آخر زده ام
در خلوت آسمان دل پر زده ام
ديوانه نگو!...گرچه... ولي نه ،به خدا
تنها کمي از عشق جلو تر زده ام

تمام شب ها
وقتي که وسعت چشمانت
نشانه ي سکوتم مي شود
آشفته و پريشان
براي نگاه آبي ات
غزلهاي گم شده زمزمه مي کنم

زیبایی دنیا را تنها آن لحظه ای که به چشمان تو
نگریستم دریافتم و از آن پس
هیچ لحظه ای از عمرم
بدون اندیشه ی تو سپری نشد...!!

یارم به یک لا پیرهن خوابیده زیر نسترن
ترسم که بوی نسترن مست است و هوشیارش کند
پیراهنی از برگ گل از بهر یارم دوختم
از بس لطیف است آن بدن ترسم که آزارش کند
ای آفتاب آهسته نه پا در حریم یار من
ترسم صدای پای تو خواب است و بیدارش کند
پروانه امشب پر نزن اندر حریم یار من
ترسم صدای شه پرت قدری دل آزارش کند