شنیـدم که چـون قـویِ زیبـا بمیـرد
فریبنـده زاد و فریبـا بمیـرد
شـبِ مرگــ ،تنـها، نشینـد به موجـی
رَود گوشـه ای دور و تنهـا بمیـرد
در آن گوشـه چنـدان غـزل خوانـد آن شـب
که خـود در میـانِ غـزل ها بمیـرد
گروهـی برآننـد کایـن مـرغِ شیــدا
کجـا عاشقـی کرد، آنجــا بمیــرد
شـبِ مرگـــ، از بیـم ، آنجــا شتابـد
که از مرگـــ غافــل شود تا بمیــرد
مـن این نکتــه گیــرم ، که بــاور نکــردم
ندیــدم که قویــی به صحـرا بمیــرد
چـو روزی ز آغــوشِ دریـــا بر آمـد
شبــی هم در آغــوشِ دریــا بمیــرد
تـ ـو دریــ ـایِ مــن بــ ـودی! آغــوش وا کــن
که می خواهـــد این قــویِ زیبــا بمیـــرد
مهدی حمیدی
