Printable View
با کلمه مهر باید می گفتیننقل قول:
من در دلتنگی تو
درد می کشم
عذاب می کشم
سکوت می کنم
وتو ساکتتر
درد می کشی
عذاب می کشی
و هیچ نمی گویی
این حلقه ها
کاری نیست
تنگ می شود
اما من هنوز زنده ام
قلب تو گشاد می شود
جا می دهی مرا در خود
اما هنوز صندلی زیر پای من است!
درد
شرمنده موقعی که اومد اینجا هنوز پست شما نیومده بودنقل قول:
اشکال نداره نفر بعدی با مهر بگه
نفر بعدی که خودمم:31:
عاشق به سوی عاشق زنجیر همیدرد
دیوانه همیگردد تدبیر همیدرد
مهر
اشتباه شد ...........
خبر کن ای ستاره یار ما را
که دریابد دل خون خوار ما را
نور
کدام ابشار برای فرود از صخره ای بلند
غرورش را شکست ؟
کدام رود برای بستر بک دشت تشنه
عصیانش را فروخت؟
رد پای صدها ستاره در یک نگاه
زمزمه ی موزون چشمه ها در یک صدا
دل داغ افتاب
میان سکوت یک شراب کهنه پنهان شده بود.
من امید را از برگ خشک و زردی اموختم
که تن یه وسوسه ی باد سپرد
... رقصید و چرخید و پوسید
ریشه های درخت را بوسید
و بارها میان ساقه های عریان درخت رویید
سپید مشکی من
اسما ن خاطره هایم - پر از ستاره های مهربانی توست.
تلخ
آرامتر ز دریا مواجتر ز طوفان
شهری به نام ایران قلبی به اسم تهران
ای از تبار البرز ای زاده ی دماوند
در کوچه کوچه هایت مردان همیشه مردند
شعر و سرودم از تو بود و نبودم از تو
فر و شکوه این خاک آری ، وجودم از تو
ای شهر دین و ایمان ای در پناه یزدان
از توست هر حماسه ای شهر خوب تهران
تهران شب از تو دور است تهران همیشه نور است
تهران و کوچه هایش یاد آور غرور است
آرامتر ز دریا مواجتر ز طوفان
شهری به نام ایران قلبی به اسم تهران
ای از تبار البرز ای زاده ی دماوند
در کوچه کوچه هایت مردان همیشه مردند
آن شب که طوفان در گرفت شه نامه هم افسانه بود
وقتی که پیر شهر ما شعر شهادت را سرود
ای قلب سرخ ایران ای عرصه ی دلیران
ای جایگاه هستی ای شهر خوب تهران
تهران شب از تو دور است تهران همیشه نور است
تهران و کوچه هایش یاد آور غرور است
تلخ
:18:عجب مشاعره ای شد
سماط دهر دون پرور ندارد شهد آسایش
مذاق حرص و آز ای دل بشو از تلخ و از شورش
یاد
ای روی تو رویم را چون روی قمر کرده
اجزای مرا چشمت اصحاب نظر کرده
باد تو درختم را در رقص درآورده
یاد تو دهانم را پرشهد و شکر کرده
دانی که درخت من در رقص چرا آید
ای شاخ و درختم را پربرگ و ثمر کرده
از برگ نمینازد وز میوه نمییازد
ای صبر درختم را تو زیر و زبر کرده
بار
بار دگر آن جان پر از آتش و از آب
در لرزه چو خورشید و چو سیماب درآمد
تنها