مشاعره

می خواهند بربایند همه احساسم را
پرده هایم، رنگ هایم را
ودر آن اندیشه
تا ربایند عمق نگاهم را
چه عبث فکر پلیدی...
من جا گذاشتم
روزی در چشمانت
نگاهم را
واز آن پس دیدم
اشکهایت در گریزند همه وقت

تقسيم كردن دل تنگي هايم با تو،
چه زيبا خواهد بود
اگر تو را هم دل تنگي هايي باشد از نوع من
دلم مي خواهد احساسم،
مهر سكوت لبانم را
همان قدر احساس كني
كه گويي احساس توست
دردِ ريشه دوانده در وجود توست
مُهر خورده شده بر لبان توست

تنها نه منم اسیر عشقت
خلقی متعشقند و من هم

شیرین جهان تویی به تحقیق
بگذار حدیث ما تقدم

خوبیت مسلمست و ما را
صبر از تو نمی‌شود مسلم

تو عهد وفای خود شکستی
وز جانب ما هنوز محکم

مگذار که خستگان بمیرند
دور از تو به انتظار مرهم

بی‌ما تو به سر بری همه عمر
من بی‌تو گمان مبر که یکدم

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله‌ی کار خویش گیرم

مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت
به تماشای تو آشوب قیامت برخاست

تو خوش ترين خنده ي سرنوشتي.
تو باور وعده هاي خداوند.
زيباترين گوشه هاي بهشتي.

یک دسته گل کو اگر آن باغ بدیدیت
یک گوهر جان کو اگر از بحر خدایید
با این همه آن رنج شما گنج شما باد
افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

دلربايي همه آن نيست كه عاشق بكشد
خواجه آن است كه باشد غم خدمتكارش
اي كه از كوچه معشوقع ما ميگذري
بر حذر باش كه سر مي شكند ديوارش

شب است و چهره میهن سیاه است
نشستن در سیاهی ها گناه است

تو خنده زنان چو شمع و خلقی
پروانه صفت در احتراقت

ما خود ز کدام خیل باشیم
تا خیمه زنیم در وثاقت؟

ما اخترت صبابتی ولکن
عینی نظرت و ما اطاقت

بس دیده که شد در انتظارت
دریا و نمی‌رسد به ساقت

تو مست شراب و خواب و ما را
بیخوابی کشت در تیاقت

نه قدرت با تو بودنم هست
نه طاقت آنکه در فراقت

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله‌ی کار خویش گیرم

مرا يك دم دل از خوبان جدا نيست
ولي صد حيف در خوبان وفا نيست
به خوبان دل سپردن كار سهل است
زخوبان دل بريدن كار ما نيست

تشنه ی نغمه های اوست جهان
بلبل ما اگر چه در قفسی ست

سایه بس کن که دردمند و نژند
چون تو در بند روزگار بسی ست

تو از پیش من ساده نباید بروی
دردمندی به تو دل داده نباید بروی
شعر و شاعر شده اند عاشق زیبایی تو
اتفاقی است که افتاده نباید بروی
زندگی راه درازی است پر از وسوسه ها
بی من از وحشت این جاده نباید بروی
زخمی ام خسته ام آشفته و بی سامانم
نیستم جان تو آماده نباید بروی
از شب بی تپش پنجره ام ای مهتاب
ای گل روشن شب زاده نباید بروی

يا رب بوقت گل گنه بنده عفو كن
وين ماجرا به سر ولب جويبار بخش

شرار انگیز و توفانی، هوایی در من افتاده ست
که همچونحلقه ی آتش درین گرداب می گردم

به شوق لعل جان بخشی که درمان جهان با اوست
چه توفان می کند این موج خون در جان پر دردم

مرا که روی تو بینم به جاه و مال چه حاجت؟
کسی که روی تو بیند به از خزینه‌ی دارا

از بیم محتسب مشکن ساغر ای حریف
می خواره را دریغ بود خدمت عسس

جز مرگ دیگرم چه کس اید به پیشباز
رفتیم و همچنان نگران تو باز پس

سفر به درون آرزوها
با صدای یک تار
تنها، بی هیچکس، بی هیچ غش
نیش خندی
لغزش شورآبی روی لبهایم
کودکی بی گناه من
جوانی سیاه من
مردانگی رنجور و مأیوس من...
همیشه در حال مردن،زنده بودن
به یاد بوی سوختن برگهای نیمه خشک افتاده ام
به یاد سهراب کشته

هرم نسفت نغمه جان بخش من است

کنج قفست سهم جهان بخش من است

دلخانه تو آینه می ماند و بس

دیوار و درو کنج و عیان نقش من است

تو بهار دلکشی و من چو باغ
شور و شوق صد جوانه با من است

یاد دلنشینت ای امید جان
هر کجا روم روانه با من است

تمام عمر رفته ام شبیه چوب خط شده

کنار قاب پنجره صدای من فقط شده :



“ آهای آسمان من ! چقدر مانده تا سحر ؟

بگو که می روم از این خرابه ی بدون در


به سمت انتهای شب ، رهاتر و پرنده تر

دلم صعود می کند ، از این سقوط مستمر

رواست گر بگشاید هزار چشمه ی اشک
چنین که داس تو بر شاخه های این تاک است

ز دوست آن چه کشیدم سزای دشمن بود
فغان ز دوست که در دشمنی چه بی باک است

تمنا بخش هر سركش هواييست

جرس جنبان هر دلكش نواييست

چراغ افروز ناز جان گدازان

نيازآموز طور عشق بازان
.....................وحشي بافقي

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری

سر ِ بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری

يا رب اي بزم باد فرخنده

شمع دولت در او فروزنده

اندرو تا ابد به وفق مراد

باني اين بنا به دولت باد ..............وحشي بافقي

در چمن تو می چرد آهوی دشت آسمان
گرد سر تو می پرد بازسپید کهکشان

هر چه به گرد خویشتن می نگرم درین چمن
اینه ی ضمیر من جز تونمی دهد نشان

نرگس خمار او ای که خدا یار او

دوش ز گلزار او هر چه بچیدی بگو

وه که با این عمرهای کوته بی‌اعتبار
این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا

ای سرو بلند قامت دوست
وه وه که شمایلت چه نیکوست

در پای لطافت تو میراد
هر سرو سهی که بر لب جوست

نازک بدنی که می‌نگنجد
در زیر قبا چو غنچه در پوست

مه پاره به بام اگر برآید
که فرق کند که ماه یا اوست؟

آن خرمن گل نه گل که باغست
نه باغ ارم که باغ مینوست

آن گوی معنبرست در جیب
یا بوی دهان عنبرین بوست

در حلقه‌ی صولجان زلفش
بیچاره دل اوفتاده چون گوست

می‌سوزد و همچنان هوادار
می‌میرد و همچنان دعاگوست

خون دل عاشقان مشتاق
در گردن دیده‌ی بلاجوست

من بنده‌ی لعبتان سیمین
کاخر دل آدمی نه از روست

بسیار ملامتم بکردند
کاندر پی او مرو که بدخوست

ای سخت دلان سست پیمان
این شرط وفا بود که بی‌دوست

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله‌ی کار خویش گیرم

من رند و عاشق آن گاه توبه _____ استغفرالله استغفرالله‏
ما شیخ و واعظ كمتر شناسیم _____ یا جام باده یا قصه كوتاه‏
آیین تقوی ما نیز دانیم _____ لیكن چه چاره با بخت گمراه‏
مهرتو عكسی بر ما نیفكند _____ آیینه رویا آه از دلت آه‏
الصبر مر و العمر فان _____ یا لیت شعری حتام القاه‏
حافظ چه نالی گر وصل خواهی _____ خون بایدت خورد در گاه و بی گاه

سلام

همه هست آرزویم که ببینم ازتو روئی *** چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

یا رب اندر دل آن خسرو شیرین انداز که برحمت گذری بر سر فرهاد کند
شاه را به بود از طاعت صد ساله ذرهد قدر یک ساعته عمری درد دادکند

دردا و حسرتا که عنانم ز دست رفت
دستم نمیرسد که بگیرم عنان دوست

تو رفته اي بي من تنها سفر كني
من مانده ام بي تو شبها سحر كنم
تو رفته اي عشق من از سر بدر كني
من مانده ام عشق تو را تاج سر كنم
روزي كه پيك مرگ مرا مي بردبه گور
من شب چراغ عشق تو را نيز مي برم
عشق تو نور عشق تو عشق بزرگ توست
خورشيد جاوداني دنياي ديگرم

ميوه چون پخته گشت و آتشگون
مي زند شهد پختگي بيرون

سيب و به نيست ميوه ي اين دار
ميوه اش آتش است آخر كار

رندان سلامت میکنند جان را غلامت میکنند
مستی ز جامت میکنند مستان سلامت میکنند

در عشق گشتم فاشتر وز همگنان قلاشتر
وز دلبران خوش باشتر مستان سلامت میکنند

غوغای روحانی نگر سیلاب طوفانی نگر
خورشید ربانی نگر مستان سلامت میکنند

افسون مرا گوید کسی توبه ز من جوید کسی
بی پا چو من پوید کسی مستان سلامت میکنند

دستي كه در فراق تو ميكوفتم به سر
باور نداشتم كه به گردن درآرمت

تو کوته دستی ام می خواستی ورنه من مسکین
به راه عشق اگر از پا در افتادم به سر رفتم

نیامد دامن وصلت به دستم هر چه کوشیدم
ز کویت عاقبت با دامنی خون جگر رفتم

بسیار شعر بلیغی ست
=====
مرجان لب لعل تو مَر جانِ مرا قوت
ياقوت نهم نام لب لعل تو يا قوت ؟
قـربـان وفـــاتم به وفاتم گـذري كـن
تا بوت مگر بشنوم از رخنه ي تابوت

ترسم اينـــه كه رو تنت جـاي نگـاهم بمــــونه
يا روي شیشه ي چشـات غبــــار آهــم بمــونه

تو پاك و ساده مثل خواب حتي با بوسه مي شكني
شكل همه آرزو هام تجسم خواب مني

حتي با اينكه هيچ كس مثل من عاشق تو نيست
پيش تو آينه ي چشام حقيره لايق تو نيست

هر گز نخواستم كه به داشتن تو عادت بكنم
بگم فقط مال مني به تو جسارت بكنم

مرده بودم من و این خاطره‌ی عشق و شباب
روح من بود و پریشان به مزار آمده بود

آوخ این عمر فسونکار بجز حسرت نیست
کس ندانست در اینجا به چه کار آمده بود