شعر گمنام

گفتند :
واجد شرایط ایم
و ما در میهمانی گنجشک ها
شرکت کردیم

هیچ کس نمی داند
آن صدای موهومی که درمن بود
صدای باد نبود
صدای میدانچه ی تیر نبود


تو بودی
و آغاز بلند آیه ها
ازمن بود

انگار وقتش رسیده بود
که صدای امواج بنفشه ها را رها کنی
و میدان مین از ذهن پنجره ها دورشود

رنگ نفس هایت برگشته بود
و هوسی شیرین ...

دیر وقت بود
باید برمی گشتیم
من ویارآفتاب داشتم
و دل مشغول وصله کردن آسمان بودم
تو به خواب عمیقی فرو رفتی
بی آنکه لبخند ازروی لبانت محو شود
و پاک فراموش کردی
قول داده بودیم
پا به پای گنجشک ها
پیرشویم !

/
نسیم جعفری

عمریستــــــ گمان میــکردم کـسی از آن ســـوی ِ آینهــــ
به من لـــبخندمیزند
و تازه دیشبــــ فهمیدمــــــ
کــــــه اشکـــ هایــــــم ..
در آینهـــــــ موج انداختــــــه بودند ..

می دانم، بی حیا بودم.
بی اجازه آمدم داخل
بی اجازه نشستم
بی اجازه اندکی چیزی برداشتم و اندکی چیزی جا گذاشتم
و حال می روم بیرون.


متاسفم..
در ِ قلبت باز بود و
من بی حیا بودم...
متاسفم..

تپش های عاشق قلبم را

به پیشبازت می فرستم

مهربانی دست هایت را

رهاوردم کن

بهشت را همین جا خواهیم ساخت...

یادت باشه که دنیا با تو آغاز می شود

روز با تو و خورشید با تو گرما می گیرد

نسیم با بوی خوش تو جاری می شود

و بهار برای تو خود را می آراید

یادت باشد که شب بی نگاه زلال تو دلش می گیرد

و پرندگان به خاطر تو عاشقانه می خوانند

وقتی نگاه می کنی

چشمی هست که تو را می نگرد

باور کن

نگاه زیبایت و زیبایی نگاه را باور کن

و دنیا را با نگاهت زیبا تر کن

خیال کرده بودم که تو ماهـــــــی و

من نزدیک ترین ستاره ی تــــــــو ام

تـــــــــو خورشیـــد بودی

ستارگان بی شمار را روشــــن کردی

من در آن میان

گمـــــــــــ شدم

“شهاب مقربین”

من با چشمانی نمور
زندگی را
به سلیقه چشمانت چیده ام
تو اما هنوز
بوی دلتنگی میدهی...

کاش آنگاه كه تگرگِ تنهایی بي امان می بارد ، من لایق آن باشم که لااقل چتری باشم در دستان تو ...

گفتم:
پیامبرم!
نامه‌ها را به صندوق‌های پستی شما می‌رسانم
گفت: پس معجزه کن
معجزه کردم
روبه‌رویم نشسته بود!

گونه هایم گر گرفته است .
خسته نیستم . می خواهم تنها بمانم . در را آهسته ببندید .
شبی خواب باران و پائیزی نیامده را دیدم . انگار که تعبیر تمام رفتن ها بازگشت
به زاد روز شقایق است .
حالا دیگر از ندانستن شمال و جنوب جهان بغضم نمی گیرد.
حالا دیگر از هر نگاه نا درست و طعنه تاریک نمی ترسم .
حالا دیگر از هجوم نا به هنگام لکنت و گریه نمی ترسم .
به خدا پروانه ها پیش از آنکه پیر شوند میمیرند.
باران که باز بیاید می ماند آسمان و خواب و خاطره ای . یا حرفی میان گفت و لطف
آدمی با سکوت.
خدا حافظ .... خداحافظ پرده نشین محفوظ گریه ها ... خدا حافظ عزیز بوسه های ۷ سالگی
حالا دیدار ما به نمی دانمان کجای فراموشی . دیدار ما اصلا به همان حوالی هرچه بادا باد
دیدار ما و دیدار دیگرانی که ما را ندیده اند.
یادت نرود گلم به جای من از صمیم همین زندگی سرا روی چشم به راه ماندگان مرا ببوس
دیگر سفارشی نیست .
تنها جان تو جان پرندگان پر بسته ای که دیماه به ایوان خانه می آیند.
خداحافظ