Printable View
نقل قول:نقل قول:
يه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب
منو می‌بره
کوچه به کوچه
باغ انگوری
باغ آلوچه،
دره به دره
صحرا به صحرا،
اون جا که شبا
پشت بيشه‌ها
يه پری می‌آد
ترسون و لرزون
پاشو می‌ذاره
تو آب چشمه
شونه‌می‌کنه
موی پريشون...
سلام
اقا مهرداد شعرتون تکراری بود ها:46:
نور خود چيست ؟ خنده ي هستي
خنده اي از نشاط سرمستي
هستي از ذوق خويش سرمست است
رقص مستانه اش ازين دست است
سلام فرانک جان...این جا رو دقت نکردیا..."ه" بود...اما...ما اومدیم
تن رود همهمه آب
من پر از وسوسه خواب
واسه روياي رسيدن
من بي حوصله بي تاب
ميون باور و ترديد
ميون عشق و معما
با تو هر نفس غنيمت
با تو هر لحظه يه دنيا
آتشي بود آسمان آهنگ
دم سرد كه كرد او را سنگ ؟
ثقل و سردي سرشت خارا نيست
نور در جسم خويش زنداني ست
تو گفتی مرا در سر هوای بودن با توستنقل قول:
ولی ای نازنینم من کجا هستم تو کجا هستی؟
من و این دل تنها
من و این غم سنگین
من و این بودنی نابودتر از هر بود
تو و آن نیستی ها که هیچش نیست جز بود....
سلام
اخه اخرین شعر با "ی" تموم شده بود
من دانگی و نیم داشتم حبه‌ی کم
دو کوزه نبید خریده‌ام پاره‌ی کم
بر بربط ما نه زیر ماندست و نه بم
تا کی گویی قلندری و غم و غم
دل و جانش به عشق مي ارزد
زنده است آن كه عشق مي ورزد
آدمي زاده را چراغي گير
روشنايي پرست شعله پذير
نه... آقا مهدی این جا رو دیر اومده بود...بماند
روزگاری آدما مثل فرشته پاک بودن
دلا اون روزا برای همدیگه هلاک بودن
قصۀ "داش آکلو"بخون،بخون تا بدونی
عاشقای قدیمی عاشق سینه چاک بودن
نه چشم و دل که فرومانده در گریبانت
که روح شیفته ی آن دو مصرع شیواست
نگاه من ز میانت فرو نمی اید
هزار نکته ی باریک تر ز مو اینجاست
تن ادمي شريف است به جان آدميت
نه همين لباس زيباست نشان آدميت
تو رشک آفتابی کی به دست سایه می ایی
دریغا آخر از کوی تو با غم همسفر رفتم
من فقط ياد دوران كردم
قصد تكرار غلط نيست
هدف خاطره است
معجزه بي معني است
هر چه انجام شود تقدير است
ديگر اينجا قلم از دست تو در دفتر من جاري نيست
از من خسته دگر تاب و تب ياري نيست
اين جگر سوخته را
قدرت همپايي نيست
سفرت خوش باشد و دلت بي برگشت
كه در اين كوچه دگر
دختر تنهايي نيست
كه ميان من و تنهايي من
و خيال تو ز تنها يي ها
فاصله بسيار است
سفرت خوش باشد و دلت بي برگشت
كه سحر منتظر
بارش پاييزي نيست
تو نور دیده ی مایی به جای خویش در ای
چنین چو مردم بیگانه گرد خانه مگرد
تویی که خانه خدایی بیا و خود را باش
برون در منشین و بر آستانه مگرد
در چشمهاي من آجر ميچينند
ديوار خانه تو
هر روز بالاتر ميرود
خداحافظ محبوب من!
تو را دوباره نخواهم ديد
حالا كه اين شعر را مينويسم
كارگرها
آنجا مشغول كارند
درین دو دم مددی کن مگر که برگذریم
به سر بلندی ازین دیر پست ای ساقی
شبی که ساغرت از می پر است و وقت خوش است
بزن به شادی این غم پرست ای ساقی
یک جام نوش کردی و مشتاق دیدمت
جامی دگر بنوش که شیدا ببینمت
تو شعر گمشده ی سایه ای، شناختمت
به سایه روشن مهتاب خامشانه مگرد
در این بهار تازه که گلها شکفته اند
لبخند عشق زن که شکوفا ببینمت
تمام شب به خیال تو رفت و می دیدم
که پشت پرده ی اشکم سپیده سر می زد
درختي پير
شكسته خشك تنها گم
نشسته در سكوت وهمناك دشت
نگاهش دور
فسرده در غروب مرده دلگير
و هنگامي كه بر مي گشت
كلاغي خسته سوي آشيان خويش
غم آور بر سر آن شاخه هاي خشك
فروغ واپسين خنده خورشيد
شد خاموش
شب آمد و دل تنگم هوای خانه گرفت
دوباره گریه ی بی طاقتم بهانه گرفت
شکیب درد خموشانه ام دوباره شکست
دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت
تا تواني دلي به دست آور
دل شكستن هنر نمي باشد
تو ای یگانه دوست٬
مرا متبرک گردان
تا در راه تو گام بردارم.
مهر بورزم و بخندم.
به همه مهر بورزم٬
هر چند از من بیزار باشند.
و در هر شرایطی
هر چند ناگوار٬
پیوسته خندان باشم.
به من بیاموز
در هر موقعیتی به تو تکیه کنم٬
و نوای با شکوهت را بشنوم.
چون هر آن که نوای تو را بشنود٬
با خویشتن و دنیا به آرامش می رسد
دلفریبان نباتی همه زیور بستند
دلبر ماست که با حسن خداداد آمد
در غبار راه او، ای سایه! بینا شو، که من
منت صد توتیا دارم ازو بر دوش چشم
من آن نیم که حلال از حرام نشناسم
شراب باتو حلال است و آب بی تو حرام
منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد
چه ازو کاست و بر من چه فزود ای ساقی
بس که شستیم به خوناب جگر جامه ی جان
نه ازو تار به جا ماند و نه پود ای ساقی
ياري اندر كس نمي بينم ياران را چه شد؟
دوستي كي آخر آمد دوستداران را چه شد؟
در فروبند که چون سایه در این خلوت غمبا کَسم نیست سر ِگفت و شنود ای ساقی
یارب آن زاهد خودبین که بجز عیب ندید
دود آهیش در آئینه ادراک انداز
زمین واژگون شد از آن تا نبیند
در ایینه ی آسمان واژگونش
بلی گوی عهدش بلا آزماید
زهی مرد و آن عهد و آن آزمونش
شما گناهی ندارین
این روزگار بی وفاست
تو خلوت شبونه ام
خالی فقط جای شماست
تو جام می تموم شب
نقش دو چشمای شماست
تیر دعا رهاست در این آسمان کجاست
مرغ دلی که سینه سپارد به تیر ما ؟
روزی به سر نیامده شامی به پای خاست
بنگر که تا چه زود رسیده است دیر ما
فریاد ما ز دشنه دشمن نبود دوست
خنجر برون کشید و بر آمد نفیر ما
آنان که لاف دایگی و مادری زدند
خوردند خون ما و بریدند شیر ما
از بیم محتسب مشکن ساغر ای حریف
می خواره را دریغ بود خدمت عسس
جز مرگ دیگرم چه کس اید به پیشباز
رفتیم و همچنان نگران تو باز پس
ساقیا بده جامی ، زان شراب روحانی
تا دمی بیاسایم زین حجاب جسمانی
بهر امتحان ای دوست ، گر طلب کنی جان را
آنچنان برافشانم ، کز طلب خجل مانی
يك شاخه گل بيد تقديم تو باد
رقصيدن برگ بيد تقديم تو باد
تنها دل ساده ايست سرمايه ي من
ان هم شب پاك عيد تقديم تو باد
سلام دل تنگم جان :نقل قول:
يك شاخه گل بيد تقديم تو باد
رقصيدن برگ بيد تقديم تو باد
تنها دل ساده ايست سرمايه ي من
ان هم شب پاك عيد تقديم تو باد
فکر میکنم درستش اینه
یک شاخه رز سپید تقدیم تو باد
رقصیدن شاخه بید تقدیم تو باد
تنها دل ساده ايست سرمايه ي من
آن هم شب عید تقدیم تو باد
========================
در ديده به جاي خواب آبست مرا
زيرا كه به ديدنت شتابست مرا
گويند بخواب تا كه به خوابش بيني
اي بي‌خبران چه جاي خوابست مرا
آن درخت كهن منم كه زمان
بر سرم راند بس بهار و خزان
دست و دامن تهي و پا در بند
سر كشيدم به آسمان بلند
____________________________
سلام از ماست دوست گرامی...
چه عجب ازین طرفا
می دونم...فرمایش شما متین
یکی از دوستان به منظوری در شعر دست برده بود...گفتم بنویسم..
به همین سادگی
دوست دارم سبد سبد
باز گل عشق جونه زد
دوست دارم یه عالمه
هر چی بگم بازم کمه
------------------------
دوست دارم یه آسمون
کجایی ای نا مهربون
نرم و نازك از آن نفس كه گياه
سر بر آرد ز خاك سرد و سياه
چشم سبزش به سوي خورشيدست
پيش از آتش به خواب مي ديدست