مشاعره

بوی بهشت می​گذرد یا نسیم دوست
یا کاروان صبح که گیتی منورست
این قاصد از کدام زمینست مشک بوی
وین نامه در چه داشت که عنوان معطرست
بازآ و حلقه بر در رندان شوق زن
کاصحاب را دو دیده چو مسمار بر درست
بازآ که در فراق تو چشم امیدوار
چون گوش روزه دار بر الله اکبرست
دانی که چون همی​گذرانیم روزگار
روزی که بی تو می​گذرد روز محشرست
گفتیم عشق را به صبوری دوا کنیم
هر روز عشق بیشتر و صبر کمترست
صورت ز چشم غایب و اخلاق در نظر
دیدار در حجاب و معانی برابرست
در نامه نیز چند بگنجد حدیث عشق
کوته کنیم که قصه ما کار دفترست

تو ميداني چرا اين ابيات نويسم ؟
اگر خواهم نشينم سالها و قرنها

كسي ننويسد شعري كه تمام گردد
آخرين حرفش با حرف خ

پس گذر كن از اين پست و نگاهي
بينداز به پست بعدي كه آغاز ميشود با خ

پ.ن : در اين سه بيت تمام آنچه در گفتن يك شعر ميبايست رعايت گردد ، رعايت شده است. [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

خرمن نکاشته‌هامون چشمه نگو آتش فشونه
بشمریم نداشته هامون هزار هزارتا کهکشونه

آرزو دریای شوره، دریای شور زندون ماهه
ماهیا تشنه ترینند روی لباشون آهه و آهه

بخت ماهیا سیاهه

سکه‌ی نقره و طلا بند دل شاه و گدا گزند عیبه
بخشش و مهر و وفا، لطف و صفا سمند غیبه

نازنین سمند و زین کن مردای مردو گزین کن
نازنین شادی عشقو نذر دل های حزین کن

سجده‌ی خاکی کمند آسمونه
برای ترک زمین یه جور کمین کن

عاشقی ستاره‌ی هزارتونه
کی میگه دوری و دوستی چاره تونه

زخمی تیغ و ترنج حسن یوسف
شاهدم پیراهنای پارتونه

آهنه اونکه دلش سرد و سیاهه
آینه روی دلش مات یه آهه

هممون و از گل و خاک آفریدند
ماها عاشقیم فرشته بی‌گناهه

نازنین سمند و زین کن مردای مردو گزین کن
نازنین شادی عشقو نذر دل‌های حزین کن

سجده‌ی خاکی کمند آسمونه
برای ترک زمین یه جور کمین کن

گل قالی،گل شالی، گل گندم، گل گندم
پس میارن واسه یک تشنه هزار دریا رو مردم

نقل قول:

---

نوشته شده توسط ghazal_ak [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

بوی بهشت می​گذرد یا نسیم دوست
یا کاروان صبح که گیتی منورست
این قاصد از کدام زمینست مشک بوی
وین نامه در چه داشت که عنوان معطرست
بازآ و حلقه بر در رندان شوق زن
کاصحاب را دو دیده چو مسمار بر درست
بازآ که در فراق تو چشم امیدوار
چون گوش روزه دار بر الله اکبرست
دانی که چون همی​گذرانیم روزگار
روزی که بی تو می​گذرد روز محشرست
گفتیم عشق را به صبوری دوا کنیم
هر روز عشق بیشتر و صبر کمترست
صورت ز چشم غایب و اخلاق در نظر
دیدار در حجاب و معانی برابرست
در نامه نیز چند بگنجد حدیث عشق
کوته کنیم که قصه ما کار دفترست

---

تو مستِ مستِ سرخوشی، من مستِ بی​سر ِ سرخوشم
تو عاشق خندان لبی، من بی​دهان خندیده​ام

من طرفه مرغم کز چمن با اشتهایِ خویشتن
بی​دام و بی​گیرنده​ای، اندر قفس خیزیده​ام

نقل قول:

---

نوشته شده توسط M a r i o [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

خرمن نکاشته‌هامون چشمه نگو آتش فشونه
بشمریم نداشته هامون هزار هزارتا کهکشونه

آرزو دریای شوره، دریای شور زندون ماهه
ماهیا تشنه ترینند روی لباشون آهه و آهه

بخت ماهیا سیاهه

سکه‌ی نقره و طلا بند دل شاه و گدا گزند عیبه
بخشش و مهر و وفا، لطف و صفا سمند غیبه

نازنین سمند و زین کن مردای مردو گزین کن
نازنین شادی عشقو نذر دل های حزین کن

سجده‌ی خاکی کمند آسمونه
برای ترک زمین یه جور کمین کن

عاشقی ستاره‌ی هزارتونه
کی میگه دوری و دوستی چاره تونه

زخمی تیغ و ترنج حسن یوسف
شاهدم پیراهنای پارتونه

آهنه اونکه دلش سرد و سیاهه
آینه روی دلش مات یه آهه

هممون و از گل و خاک آفریدند
ماها عاشقیم فرشته بی‌گناهه

نازنین سمند و زین کن مردای مردو گزین کن
نازنین شادی عشقو نذر دل‌های حزین کن

سجده‌ی خاکی کمند آسمونه
برای ترک زمین یه جور کمین کن

گل قالی،گل شالی، گل گندم، گل گندم
پس میارن واسه یک تشنه هزار دریا رو مردم

---

من ملك بودم و فردوس برين جايم بود
آدم آورد درين ديــــــــــــــر خراب آبادم

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا
گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

روزگاری شد و کَس مَردِ رهِ عشق ندید
حالیا، چشم ِ جهانی نگرانِ من و توست

گر چه در خلوتِ راز ِ دلِ ما کَس نرسید
همه جا زمزمه یِ عشق ِ نهانِ من و توست

تا دست بر اتفاق بر هم نزنيم
پايي ز نشاط بر سر غم نزنيم
خيزيم و دمي زنيم پيش از دم صبح
كاين صبح بسي دمد كه ما دم نزنيم

مزرع سبز فلـــك ديدم و داس مه نـــــو
يادم از كشته خويش آمد و هنگام درو

وصالم هست، اما زهره بوس و کناری نیست
گلم در خوابگاه و خار در پیراهن است امشب

بهاران از توست .

از تو می گیرد وام،
هر بهار اینهمه زیبایی را .

هوس باغ و بهارانم نیست
ای بهین باغ و بهارانم !

می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب
چون نیک بنگری همه تزویر میکنند

دل قوی دار،
سحر نزدیک است

دل من، در دل شب،
خواب پروانه شدن می بیند .

مهر در صبحدمان داس به دست
آسمانها آبی،

پر مرغان صداقت آبی ست
دیده در آینه صبح تو را می بیند .

در چمن پروانه ای آمد، ولی ننشسته رفت
با حریفان قهر بیجای توام آمد به یاد

دعوي حوصله تنها به قدح نوشي نيست

سخن تلخ اگر مي گذراني مردي

دلی دارم که از تنگی در اوج غم نمیگنجد
غمی دارم که در عالم نمیگنجد

دیدی دلا که خون تو آخر هدر نشد
کاین رنگ و بوی گل همه از نافه های توست

نهان شدی چو خنده در این کوهسار و باز

هر سو گذار قافله های صدای توست

تا تو را جاي شد اي سرو روان در دل من
هيچ كس مي نپسندم كه به جاي تو بود

دلی که در دو جهان جز تو هیچ یارش نیست
گرش تو یار نباشی جهان به کارش نیست

چنان ز لذت دریا پر است کشتی ما

که بیم ورطه و اندیشه ی کنارش نیست

تيره گون شد كوكب بخت همايون فال من
واژگون گشت از سپهر واژگون اقبال من

نه لب گشایدم از گل، نه دل کشد به نبید
چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید

نشان داغ دل ماست لاله ای که شکفت
به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید

در میدان آ با سپر و ترکش باش
سر هیچ بخود مکش بما سرکش باش

گو خواه زمانه آب و خواه آتش باش
تو شاد بزی و در میانه خوش باش

شب را چه زهره کز سر کوی تو بگذرد؟
کان آفتاب سایه شکن در سرای توست

خوش می برد تو را به سر چشمه ی مراد

این جست و جو که در قدم رهگشای توست

تا شیر بدم شکار من بود پلنگ
پیروز شدم به هرچه کردم آهنگ
تا عشق ترا به بر درآوردم تنگ
از بیشه برون کرد مرا روبه لنگ

گر از من زشتی بینی به زیبائی خود بگذر
تو زلف از هم گشائی به که ابرو در هم اندازی
به شعر شهریار آن به که اشک شوق بفشانند
طربناکان تبریزی و شنگولان شیرازی

یعنی دلت را فتح خواهم کرد ... یعنی
دیگر نمی ترسم از این بالا بیفتم

من آبی چشم تو را سر می کشم تا
هر لحظه یاد روز عاشورا بیفتم

وقتی که در قلب تو باشم مطمئنم
که می توانم توی دنیا جا بیفتم

ما رخ ز شکر افروخته با موج و بحر آموخته
زان سان که ماهی را بود دریا و طوفان جان فزا

ای شیخ ما را فوطه ده وی آب ما را غوطه ده
ای موسیعمران بیا بر آب دریا زن عصا

امکان ندارد بعد از این از پا بیفتم
تنهای تنها گوشه دنیا بیفتم

می خواهم از امروز دنبالت بگردم
توی خیابان های ذهنم راه بیفتم

حالا تو را تا بی نهایت دوست دارم
حتی اگر از چشم خیلی ها بیفتم

معلوم نشد صدق دل و سرّ محبت
تا این سر سودازده بر دار نبردیم

ما را چه غم سود و زیان است که هرگز
سودای تو را بر سر بازار نبردیم

مرا احدی است با جانان که تا جان در بدن دارم.......... هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

مژده یِ دیدار می آرند؟ یا پیغام ِ دوست؟
اشکِ شوق امشب چه می گوید نهان در گوش ِ چشم؟

می رسد هر صبح بانگِ دلنوازت، ناز ِ گوش
می کشم هر شب شرابِ چشم ِ مستت، نوش ِ چشم

من نيستم چون ديگران بازيچه بازيگران
اول گرفتارت كنم وانگه گرفتارت شوم

مژده بده، مژده بده، یار پسندید مرا
سایه ی تو گشتم و او، بُرد به خورشید مرا

جانِ دل و دیده منم، گریه یِ خندیده منم
یار ِ پسندیده منم، یار پسندید مرا

آقا بیا و یک سر سوزن...یواشکی
من را ببوس در ته معدن...یواشکی

در می روم به نیمه اسفند ماه پیر
از خاطرات مبهم بهمن یواشکی

این روزها که پشت سرم حرف می زنند
این عابران ساده و کودن...یواشکی

یک لحظه سایه از سر ِ ما دورتر مکن
دانسته​ای که سایه عنقا مبارکست

ای نوبهار ِ حُسن بیا کان هوای خوش
بر باغ و راغ و گلشن و صحرا مبارکست

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد
قصه ماست که در هر سر بازار بماند

دیگر از این حصار دل آزار خسته ام

از او که گفت یار تو هستم ولی نبود

از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام

از زندگی از این همه تکرار خسته ام

از های و هوی کوچه و بازار خسته ام

می​گوید آن رباب که مردم زانتظار
من هم رباب عشقم و عشقم ربابی​ست


دست و کنار و زخمه عثمانمآرزوست
وان لطف​های زخمه رحمانم آرزوست

یارب اندر کنف سایه ی آن سرو بلند

گر من سوخته یکدم بنشینم چه شود

در اینه بندان پریخانه ی چشمم
بنشین که به مهمانی دیدار خود ایی

بینی که دری از تو به روی توگشایند
هر در که براین خانه ی ایینه گشایی