>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

ستاره های ناکام

به یک باره کهکشان راه شیری از شمار زیادی از منظومه های خورشیدی آکنده شده است که پیش از این ندیده بودیم و سیاره هایی با شکل ها و اندازه های بسیار گوناگون که در مدارهایی به دور ستاره خورشیدمانندشان می گردند.
گروه هایی از اخترشناسان برکلی و استرالیا از کشف ۲۸ سیاره جدید دیگر خبر دادند. سرپرست این گروه (که تمام این شب ها را سرگرم کار با بزرگترین تلسکوپ جهان در هاوایی است) نیز در جست وجوی سیاره های سنگی احتمالاً شبیه زمین است. جفری مارسی یکی از اخترشناسان برکلی که گروهش در کشف سیاره هایی که امروزه آنها را «سیاره های فراخورشیدی» می نامیم، پیشگام بوده است، در این مورد می گوید؛ «هم اکنون پرسش اساسی این است که آیا منظومه شمسی ما به راستی تنهاست.» مارسی که به همراه تعداد زیادی از همکارانش در پنج نشست انجمن نجوم امریکا شرکت کرده بود، گفت وی و یکی از دانشجویان تحصیلات تکمیلی به نام کتی پیک هم اکنون سرگرم بررسی ۷۰ ستاره دیگر هستند تا بتوانند تعداد بیشتری از این اجسام را بیابند. جیسون رایت یکی از اخترشناسان دانشگاه برکلی در یک مصاحبه گفته است؛ «همه این اجسام نویافته شگفت انگیز و جالبند.» وی و همکارش جان اشر جانسون جزئیات مربوط به یافته های گروه را در نشست اخترشناسی تشریح کرده است.
با توجه به این ۲۸ سیاره ای که این گروه و همکاران استرالیایی آنها یافته اند، تعداد کل سیاره های فراخورشیدی کشف شده به ۲۳۶ مورد می رسد. گفتنی است اولین سیاره فراخورشیدی حدود دو دهه قبل پیدا شده بود و هم اکنون شمار آنها به سرعت در حال افزایش است.در گزارش این گروه ها آمده است که علاوه بر ۲۸ سیاره ای که آنها طی سال گذشته یافته اند، هفت کوتوله قهوه ای نیز کشف کرده اند. گفتنی است کوتوله های قهوه ای اجرام بزرگ و عجیبی هستند که از مشتری نیز بزرگترند و آنها را با عنوان «ستاره های ناکام»(Failed Star) یا ستاره های نارس نیز نام می برند، زیرا نتوانستند از لحاظ جرم و اندازه آنقدر بزرگ شوند که واکنش های هسته ای در آنها شروع شود و همانند ستاره های واقعی بدرخشد.
به گفته اخترشناسان بین منظومه های خورشیدی تاییدشده ای که سال گذشته کشف شده است، چهار ستاره در مدارشان دست کم دو سیاره دارند، شاید هم تعداد بیشتری که هنوز هم کشف نشده است. دو ستاره دیگر نیز اجرامی به دور خود دارند که از اینها هم شگفت انگیزتر است. شاید این اجرام سیاره های غول پیکر گازی باشند، شاید هم کوتوله های قهوه ای و تنها با پژوهش های بیشتر با استفاده از ابزارهای دقیق تر و حساس تر می توان با قطعیت در مورد ماهیت آنها اظهار نظر کرد.مارسی می گوید برخی از این سیاره های فراخورشیدی نویافته «مشتری مانندهای پرجرم» هستند که در فاصله دوری از خورشیدشان می گردند، اما برخی دیگر «مشتری مانند های داغ» هستند که در فاصله ۵ میلیون کیلومتری ستاره شان قرار دارند. گفتنی است این فاصله از فاصله زمین تا خورشید (۱۵۰ میلیون کیلومتر) بسیار کمتر است.مارسی و رایت به یک سیاره عجیب اشاره می کنند که به دور ستاره ای به نام گلیس ۴۳۶ (Gleise۴۳۶) می گردد. این ستاره به خورشید ما بسیار شبیه است و در فاصله ۳۰ سال نوری از ما می گردد. گروه برکلی این سیاره را دو سال پیش یافت، اما مایکل گیلون از دانشگاه لیژ بلژیک به تازگی دریافت که این سیاره از مقابل ستاره اش عبور می کند (پدیده گذر) و بدین ترتیب می توان برای اولین بار قطرش را اندازه گرفت. هر چند که سیاره ستاره گلیس ۴۳۶ هم اندازه نپتون است اما اندازه گیری های گروه برکلی نشان داد که جرمش ۱۷ برابر جرم نپتون است. بسیاری از این سیاره های فراخورشیدی با استفاده از بررسی لرزش هایی که گرانش این سیاره ها در ستاره مادرشان ایجاد می کنند، شناسایی شده اند اما سیاره ای را که پیرامون گلیس ۴۳۶ می گردد، به عنوان سیاره گذرکننده می شناسیم زیرا هنگامی که از زمین به این سیاره نگاه می کنیم، سیاره در بخشی از مدار حرکت خود درست از مقابل ستاره مادر می گذرد.مارسی می گوید؛ «این سیاره بین سه سیاره فراخورشیدی شبه نپتونی که پیرامون ستاره های دیگر می گردند، متمایز و همانند راهنماست. به نظر می رسد که این سیاره از هسته ای سنگی ساخته شده باشد که پیرامونش مقدار زیادی آب وجود دارد که در اثر گرانش سیاره جامد شده است.» و از این لحاظ به نپتون و اورانوس در منظومه شمسی ما شبیه است.مارسی می گوید؛ «موضوع مهم آن است که بسیاری از خواص منظومه شمسی ما در کل به طور چشمگیری با خواص دیگر منظومه های سیاره ای مشترک است. به نظر می رسد که منظومه شمسی ما از لحاظ ساختار شبیه منظومه های خورشیدی دیگر در جای جای کهکشان ماست و سیاره های موجود در منظومه شمسی ما نیز از لحاظ ترکیب شیمیایی اجزای سازنده به سیاره های دیگر منظومه های خورشیدی شباهت دارد.» رایت می گوید؛ «کم کم معلوم می شود که این منظومه ها به منظومه های خورشیدی واقعی همانند منظومه شمسی ما بسیار شبیه اند.»
مارسی و رایت توافق دارند این که سیاره های فراخورشیدی بزرگ در فاصله های نزدیک و دور حول ستاره شان می گردند، نشان می دهد این احتمال هم وجود دارد سیاره های صخره ای همانند زمین و مریخ نیز در «فاصله ای قابل سکونت» از خورشیدشان بگردند. منظور از فاصله قابل سکونت فاصله ای است که در آن دمای سیاره ملایم است و آب مایع در آن وجود دارد و دیگر شرایط لازم برای ظهور حیات مهیاست.
این دو توافق دارند که با پیشرفت فناوری آشکارسازی سیاره ها (حتی با استفاده از فناوری های موجود) احتمال یافتن این سیاره های فراخورشیدی دوردست نیز زیاد می شود.مارسی هر شب را به جست وجوی سیاره های فراخورشیدی می گذراند. وی برای این کار از دو رصدخانه که بزرگترین تلسکوپ های جهان هستند و بر روی قله کوه مائوناکی در هاوایی مستقرند،استفاده می کند.


گزارش: روزنامه شرق

کشف صخره‌های دولومیتی مشابه زمین در مریخ

تصاویری که کاوشگر "فرصت" از مریخ ارسال کرده است، نشان می دهد که در این سیاره صخره هایی دیده می شود که از جنس سنگهای دولومیت زمینی هستند.
بررسی های ژنولوژیکی که ناسا درخصوص این صخره های مریخی و مقایسه آنها با صخره های زمین انجام داده است، حاکی از آن است که این صخره ها از نوع سنگ های رسوبی است که در زمین در اثر رسوب شن، ماسه، پوسته های گچی و جانوران بی مهره دریایی تشکیل شده اند.
این صخره های رسوبی در زمین در مدت شکل گیری اغلب در زیر دریا بوده اند که پس از خشک شدن دریا به صورت کوههای رسوبی نمایان شده اند.
براساس گزارش پایگاه خبری ناسا، از جمله کوههایی که در زمین به این شکل تشکیل شده اند، کوههای از جنس سنگ های دولومیت است که نمونه های آن در تصاویر رسیده از مریخ نیز مشاهده شده است.
به اعتقاد دانشمندان ناسا، این کشف شگفت انگیزی در قیاسهای ژئولوژیکی زمین و مریخ است. این شباهت نشان می دهد که بی شک در گذشته های دور دریاهایی شبیه به دریاهای زمین در مریخ وجود داشته است.


خبرگزارى مهر

بدشانسی جدید پلوتون!

نتایج تحقیقات گروهی از ستاره شناسان نشان می دهد که پلوتون در بین خرده سیارات کمربند کویپر پس از خرده سیاره "اریس" در رتبه دوم جای دارد.
گروهی از دانشمندان موسسه تکنولوژی کالیفرنیا با استفاده از اطلاعات رسیده از تلسکوپ فضایی هابل تائید کرده اند که پلوتون در گروه اجرام آسمانی کمربند کویپر که اطراف منظومه شمسی را احاطه کرده است از اریس کوچکتر است.
جرم آسمانی ۲۰۰۳ Ub۳۱۳ که در سال ۲۰۰۳ در کمربند کویپر کشف شد و در حال حاضر " اریس " نامیده می شود ، در سال ۲۰۰۶ از سوی اتحادیه بین المللی نجوم به عنوان یک خرده سیاره معرفی شد.
خرده سیاره به اجرام آسمانی اطلاق می شود که همانند پلوتون و اریس از سیارات کوچکترند ولی خصوصیات رفتاری یک سیاره را از خود بروز می دهند.
خرده سیارات منظومه شمسی به دور خورشید می چرخند و به اندازه ای بزرگ هستند که دارای تعادل نیروی هیدروستاتیک باشند ولی جرم این اجرام درحدی نیست که تحت نیروی جاذبه منطقه ای از منظومه شمسی که در آن واقع شده اند ، قرار گیرند. در حال حاضر پلوتون و اریس در این گروه جای دارند.
تا کنون تصور بر این بود که پلوتون بزرگترین خرده سیاره منظومه شمسی باشد اما براساس نتایج بررسی های این دانشمندان که در مجله ساینس منتشر شده است با کشف " دیسنومیا" ، قمر اریس مشخص شده است که این خرده سیاره ۲۷ درصد از پلوتون بزرگتر است و بنابراین پلوتون که تا یکسال قبل یکی از نه سیاره اصلی منظومه شمسی بشمار می رفت و پس از آن تبدیل به بزرگترین خرده سیاره شد، اکنون در رتبه دوم قرار دارد.


خبرگزارى مهر

رکورد رصد دورترین نقطه کیهان شکسته شد


گروهی از ستاره شناسان کانادایی در کنفرانس سالانه انجمن نجوم کانادا اعلام کردند که رکورد جدید رصد یک شبه ستاره در دورترین نقطه کیهان را به ثبت رساندند.
ستاره شناسان دانشگاه اوتاوا موفق شدند با کشف یک شبه ستاره که در فاصله ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین واقع شده به یک رکورد جدید در رصد دورترین جسم کیهانی دست یابند.
این دانشمندان به کمک تلسکوپ کانادا - فرانسه - هاوایی موفق به کشف این شبه ستاره شده اند.
براساس گزارش پایگاه خبری مرکز تلسکوپ کانادا- فرانسه - هاوایی، نور این شبه ستاره که Cfhqs J۲۳۲۹-۰۳۰۱ نام دارد، با توجه به اینکه در فاصله ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین واقع شده، مربوط به زمانی است که کیهان تنها ۷۰۰ میلیون سال عمر داشته است.
عمر کیهان ۱۳ میلیارد و ۷۰۰ میلیون سال است.
رکورد پیشین رصد دورترین نقطه آسمان در سال ۲۰۰۳ و با کشف یک شبه ستاره دیگر با عنوان Sdss J۱۱۴۸+۵۲۵۱ در فاصله ۱۱ میلیارد سال نوری از زمین به ثبت رسیده بود.
به اعتقاد این دانشمندان موتوری که انرژی تولیدی این شبه ستاره را تامین می کند یک سیاه چاله غیرطبیعی است که جرم آن ۵۰۰ میلیون برابر جرم خوشید است.


خبرگزارى مهر

رصد مرگ یک ستاره

گروهی از ستاره شناسان ایرلندی با استفاده از تصاویر گرفته شده توسط یک ستاره شناس ژاپنی که در سال ۲۰۰۴ موفق شده است یک ابرنواختر بزرگ را در کهکشان UGC۴۹۰۴ شکار کند، موفق شدند مرگ یک ستاره را رصد کنند.
"کویچی ایتاگاکی" شکارچی ژاپنی ابرنواختران موفق شد در سال ۲۰۰۴ انفجار یک ستاره را در کهکشان UGC۴۹۰۴ در فاصله ۷۵ میلیون سال نوری از زمین و در صورت فلکی شمالی شناسایی کند.
در فاصله دو سال تا سال ۲۰۰۶ یک انفجار درخشان تر نیز در این کهکشان رصد شد که ستاره شناسان نام این ابرنواختر جدید را SN۲۰۰۶jc گذاشتند.
بنابراین گزارش ، پس از مشاهده این انفجار محققان دانشگاه "کوئین" در بلفست ایرلند موفق شدند در این منطقه انفجار دو ابرنواختر دیگر را هم رصد کنند.
این دانشمندان که نتایج تحقیقات خود را در مجله "نیچر" منتشر کرده اند با بررسی تصاویری که "ایتاگاکی" تهیه کرده است در خصوص این انفجارها در یک منطقه توضیح دادند که در سال ۲۰۰۴ در این کهکشان یک ستاره بسیار بزرگ از نوع Eta-Carinae منفجر شده است که انفجاری را در اندازه های انفجاری که در سال ۱۸۵۰ رخ داده ، تولید کرده است.
این درحالی است که این ستاره در سال ۲۰۰۶ فعالیت پایانی مرگ خود را پشت سر گذاشته و بنابراین ستاره بسیار بزرگ این کهکشان در این سال مرده است.



خبرگزارى مهر

کشف قدیمی ترین منبع آب منظومه شمسی


گروهی از دانشمندان ژاپنی موفق شدند ردهایی از قدیمی ترین منابع آب را که مربوط به یک میلیارد سال قبل است کشف کنند.
این آب که غنی از ایزوتوپ های اکسیژن است، مربوط به زمانی که منظومه شمسی هنوز جوان بوده است.
کیهان شناسان، شیمی دانان و دیرینه شناسان دانشگاه هوکایدو کشف کردند که این آب غنی از ایزوتوپ های O۱۶ ،O۱۷ و O۱۸ اکسیژن است. ترکیبات ایزوتوپ اول برای دانشمندان شناخته شده است اما ترکیب ایزوتوپ های دوم و سوم هنوز شناسایی نشده است.
این محققان به منظور بررسی و مقایسه این آب با مواد کیهانی قدیمی به تحقیق درباره مواد یک سنگ آسمانی پرداختند و با تجزیه و تحلیل ترکیبات شمیمیایی این سنگ آسمانی بسیار قدیمی موفق شدند تنها یک ماده را کشف کنند که ویژگی هایش تاکنون در سنگ های آسمانی مشاهده نشده بود.
این سنگ آسمانی که Acfer ۰۹۴ نام دارد در دسته سنگ های آسمانی اولیه ای قرار دارد که از نمونه های فسیلی منظومه شمسی در آغاز تشکیل بشمار می روند.
براساس گزارش خبرگزاری ایتالیا، این ماده از اکسیداسیون آهن، نیکل و سولفیدهایی تشکیل شده است که در این آب نیز وجود دارند.
به اعتقاد این دانشمندان این ماده می تواند در تراکمات گاز و گردوغباری که منظومه شمسی در آن متولد شده است، تشکیل شده باشد.
در نتیجه این آب و ماده موجود در این سنگ آسمانی می توانند هردو ترکیبی از اولین منابع اکسیژن در این منظومه باشند.


خبرگزارى مهر

نوترونی ها خواهر خواند گان سیاه چاله ها

ستاره های نوترونی دارای ساختاری شبیه سیاهچاله ها هستند.
به گزاش خبر گزاری یونیورس: کاربران رصد خانه ی پرتو ایکس ناسا، چاندرا در دور جدیدی از بررسی های خود توانستند دو جت ماده متراکم خارج شده از دو سر یک ستاره ی نوترونی را آشکار کننند. تا پیش از این محققان بر این باور بودند که این نوع از فورانات ماده صرفا توانایی تشکیل دردو سر سیاهچاله ها را دارند.
این جرم که توجه بسیاری از اخترشناسان را به خود جلب کرده در صورت فلکی پرگارواقع در نیمکره ی جنوبی قرار دارد و با نام علمی ایکیس- یک شناخته می شود و بیست هزار سال نوری با ما فاصله دارد.این ستاره نوترونی در مجاورت یک ستاره ی ابر پرجرم با جرمی چند صد برابر خورشید ما قرار دارد و به همین علت ستاره ی نوترونی قسمتی از جرم همدم خود رابه وسیله ی نواری از ماده می رباید و در صفحه ای به دورخود به گردش در می آورد.این گردش بعد از مدتی باعث افزایش شدید دما و فشار می شود ماده موجود در دیسک احاطه کننده می شود وسر انجام سیل عظیمی از مواد به صورت پلاسما از دو سر ستاره به بیرون پرتاب می شود.تیم کاشف این جت ها، طول هر کدام از فورانات ماده را سه سال نوری ارزیابی کرده اند و فاصله شات از دیسک گردان پیرامون ستاره 10کیلومتر تعیین شدهاست که این اعداد و ارقام نا کنون فقط برای سیاهچاله های بسیار قدیمی وسنگین حاصل شده بود. ولذا تعداد جت هایی با این طول پلاسما ازعده ی انگشتان دست تجاوز نمی کند.
اگر بخواهیم نمایی شهودی از این جریانات رسم کنیم باید به سراغ انبوه آب خارج شده از شلنگ های آتشنشانی برویم .این مواد در هنگام خروج موج شدیدی از پرتوهای ایکس را متصور می سازند.این دقیقا همان چیزی است که در مورد گازهای خارج شده ازسحابی های نشری رادیویی نیز مشاهده شده است.این کشفیات به همراه سایر اطلاعات دانشمندان بیانگر خواهر خواندگی این اجرام است.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این نمایی خیالی از ستاره ی نوترونی ایکس یک است که این جرم را در کنار همدم ستارهای پر جرم خود نمایش میدهد.
تصویر از:
NASA/CXC/Univ. of Wisconsin-Madison/S.Heintz et al.; Illustration: NASA/CXC/M.Weiss

معماي فلاش ماه پس از صدها سال حل شد.

دانشمندان پس از صد ها سال موفق به يافتن دليل قانع كننده اي براي پديده ي TLPsيا فلاش ماه شدند.


صد ها سال است كه دانشمندان پديده ي عجيبي را در سطح ماه مشاهده مي كنند . اين پديده به صورت فلاش هاي كوتاهي در ماه ديده مي شود كه باعث تغيير رنگ ماه و تيرگي سطح آن مي شود دانشمندان به مجموعه ي اين غييرات گذرا TLPs مي گويند .علت بوجود آمدن TLPs صد ها سال است كه ذهن دانشمندان را به خود مشغول كرده است و در طول ساليان دانشمندان دلايل متفاوتي براي وقوع اين پديده ارائه كرده اند ازجمله اغتشاشات موجود در اتمسفر زمين ، تاثيرات فيزيولوژي در چشم انسان ، تاثير نور و حتي دلايل روانشناختي . اما تاكنون هيچ كدام از اين دليل ها نتوانسته است دانشمندان را قانع كند.
به تازگي ، طي پژوهش هاي انجام گرفته در دانشگاه نجوم كلمبيا توسط پرفسور آرلين كراتس گازهاي رادون به عنوان علت اين پديده شناخته شده اند .پرفسور كراتس وقوع پديده TLPs را مرتبط با گازهاي رادوني دانسته كه از منفذ هاي پوسته ي ماه به سطح آن مي آيند (بسياري از فضاپيما ها از جمله آپولو15 وقوع اين بيرون ريزي هاي گاز رادون را گزارش كرده اند) .به گفته ي آرلين كراتس بيرون ريزي هاي گاز رادون در ماه با گزارش بدست آمده از زمان و محل مشاهده ي TLPs در زمين منطبق است. دانشمندان در حال طراحي دوربين رباتيكي در شمال شيلي هستند تا با اسكن ماه در هر لحظه نقشه اي از وقوع TLPs تهيه كند .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

منبع Spaceflightnow.com

شباهت های زمین و مشتری

سیاره شناسان شباهت جالبی بین جریان های قیانوس های زمین و کمربند های مشتری یافتند


سیاره شناسان شباهت جالبی بین جریان های مشخص اقیانوس های زمین و کمربند هایی یافتند که مشخصه سطحی خاص سیارات گازی غولپیکر، همچون مشتری اند. ساختار کمربند های جو مشتری سالها موضوع تحقیقات جالبی بوده است. کمربند های مشتری به دلیل حرکت ابرها، در امتداد مجموع های ثابتی از جریان های متناوب، شکل می گیرند. این سیاره شناسان کشف کردند که اقیانوس های زمین هم نوارهایی از جریان های متناوب پایدار، در خود می پرورند که به هنگام مدل سازی، کاملا شبیه به کمربند های مشتری اند. این شباهت ها فقط ظاهری نیست. به گفته آنها طیف انرژی جریان های اقیانوسی از یک قانون نیرو پیروی می کنند که کاملا بر طیف جریان های منطقه ای در سیارات بیرونی، منطبق اند. آیا این پدیده های مشابه، در نیروهای فیزیکی مشابهی، ریشه دارند ؟ برای پاسخ به این پرسش باید تعیین کنیم که چه فرایند های فیزیکی باعث حرکات بزرگ مقیاس، در هر دو این دستگاه ها می شوند. بنابر تحقیقات سیاره شناسان میان عوامل نیروزا در سیارات خارجی و جریان های اقیانوسی، شباهت هایی وجود دارد. مقایسه طیف انرژی در سیارات غولپیکر و اقیانوس های زمین، اطلاعات ارزشمندی درباره خصوصیات اقیانوس ها و به خصوص قوی ترین جریان ها در نیمه اعماق اقیانوس ها به دست می دهد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
منبع Astronomy

کوچکترین منظومه سیاره ای

اخترشناسان توانستند کوچکترین منظومه سیاره ای را کشف کنند

به کمک مجموعه ای از تلسکوپ های زمینی و فضائی، ستاره نارسی به جرم کمتر از یک صدم جرم خورشید کشف شده که احتمالا در فرایند تشکیل منظومه سیاره ای قرار دارد. این، کوچکترین جسم ستاره مانند است که به نظر می رسد قرص سیاره سازی از بقایای سنگی و گازی در اطرافش دارد که ممکن است روزی به سیاراتی تبدیل شوند و منظومه ای مینیاتوری را تشکیل دهند. این جسم که در واقع یک کوتوله قهوه ای است به این دلیل ستاره نارس نامیده می شود که به حد کافی پر جرم نیست تا همجوشی هسته ای همچون خورشید ما در مرکزش رخ دهد. جرم این کوتوله قهوه ای فقط 8 برابر جرم مشتری است. این حقیقت که یک کوتوله قهوه ای تا این حد کوچک، در میانه فرآیند خلق یک منظومه سیاره ای قرار داشته باشد، تعاریف ستاره، سیاره، قمر یا منظومه سیاره ای را به چالش می کشد. حالا که این ستاره خود به اندازه یک سیاره است آنچه در اطرافش از قرص و غبار شکل می گیرد چیست ؟ سیاره یا قمر ؟ اگر قرص پیش سیاره ای آن به سیاراتی تبدیل شود کل منظومه، نسخه ای مینیاتوری از منظومه ما خواهد شد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

منظومه ای که خورشید مرکزی، سیارات و مدارهایشان 100 بار کوچک شده اند. گروه اخترشناسان، کوتوله قهوه ای را به کمک تلسکوپ فضائی اسپیتزر و تلسکوپ فضائی هابل و دو تلسکوپ در کوه های آند شیلی( تلسکوپ بلانکو از رصدخانه سروتولولو، تلسکوپ دوپیکر جنوبی ) کشف کردند. این کوتوله قهوه ای در فاصله 500 سال نوری از ما در صورت فلکی چلپاسه قرار دارد. این کوتوله نسبتا جوان، فقط 2 میلیون سال از عمرش گذشته است. گروه اخترشناسان خصوصیات این جسم را در رصد های دیگر با ابزار های فروسرخ بررسی کردند. قرص پیش سیاره ای سرد و کم فروغ آن فقط با آرایه دوربین های فروسرخ اسپیتزر قابل آشکارسازی بود.
منبع Astronomy