چشمهايم شكســته است
و از مژه‌هايــــم گريه مي‌چكد
حال، تو را چگـــونه باور كنم
سايه ها آنقــدر آفتاب خورده‌اند
كه پوســـــيدن را انكار مي كنند
از نگاهت بارها زمين خوردن را آزمـــــوده ام
اكـــنون تو در چشمهاي شكسته ام
كدام آفتاب را جســـــتجو مي كني
در حاليكه سالــــــهاست
كفشـــــها يم را بر گـردن آويخته‌ام
و پاهايم فاصـــــــله را در سكوت كوچـــــه مي‌نوشد
please delete this post
صبح روزی ، پشت در می آید و من نیستم
قصه دنیا به سر می آید و من نیستم
یک نفر دلواپسم این پا و آن پا می کند
کاری از من بلکه بر می آید ومن نیستم
خواب و بیداری خدایا بازهم سر می رسد
نامه هایم از سفر می آید و من نیستم
هرچه می رفتم به نبش کوچه او دیگر نبود
روزی آخر یک نفر می آید و من نیستم
در خیابان در اتاقم روی کاغذ پشت میز
شعر تازه آنقدر می آید و من نیستم
بعد ها اطراف جای شب نشینی های من
بوی عشق تازه تر می آید و من نیستم
بعد ها وقتی که تنها خاطراتم مانده است
عشق روزی رهگذر می آید و من نیستم
خسته ام از آرزو ها، آرزوهای شعاری
شوق پرواز مجازی، بالهای استعاری
لحظه های کاغذی را، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بایگانی، زندگی های اداری
آفتاب زرد و غمگین، پله های رو به پایین
سقف های سرد و سنگین، آسمانهای اجاری
با نگاهی سر شکسته، چشمهایی پینه بسته
خسته از درهای بسته، خسته از چشم انتظاری
صندلی های خمیده، میزهای صف کشیده
خنده های لب پریده، گریه های اختیاری
عصر جدول های خالی، پارکهای این حوالی
پرسه های بی خیالی، نیمکت های خماری
رو نوشت روزها را، روی هم سنجاق کردم
شنبه های بی پناهی، جمعه های بی قراری
عاقبت پرونده ام را، با غبار آرزو ها
خاک خواهد بست روزی، باد خواهد برد باری
روی میز خالی من، صفحه ی باز حوادث
در ستون تسلیت ها، نامی از ما یادگاری
قیصر امین پور
خورشیدِ پشتِ پنجره‌ی پلک‌های من
من خسته‌ام! طلوع کن امشب برای من
می‌ریزم آن‌چه هست برایم به پای تو
حالا بریز هستی خود را به پای من
وقتی تو دل‌خوشی، همه‌ی شهر دل‌خوشند
خوش باش هم به جای خودت هم به جای من
تو انعکاسِ من شده‌ای... کوه‌ها هنوز
تکرار می‌کنند تو را در صدای من
آهسته‌تر! که عشق تو جُرم است، هیچ‌کس
در شهر نیست باخبر از ماجرای من
شاید که ای غریبه تو همزاد با منی
من... تو... چه‌قدر مثل تو هستم! خدای من!!
سلامم را پاسخ گوي، در بگشاي!
منم من، ميهمان هر شبت، لولي وش مغموم
منم من، سنگ تيپا خورده رنجور
منم، دشنام پست آفرينش، نغمه ناجور
نه از رومم، نه از زنگم، همان بيرنگ بيرنگم
بيا بگشاي در، بگشاي، دلتنگم
حريفا! ميزبانا! ميهمان سال و ماهت پشت در چون موج ميلرزد
تگرگي نيست، مرگي نيست،
صدائي گر شنيدي، صحبت سرما و دندانست
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را كنار جام بگذارم
چه ميگوئي كه بيگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟
فريبت ميدهد، بر آسمان اين سرخي بعد از سحرگه نيست
حريفا! گوش سرما برده است اين، يادگار سيلي سرد زمستانست
و قنديل سپهر تنگ ميدان، مرده يا زنده،
به تابوت ستبر ظلمت نه توي مرگ اندود، پنهانست
حريفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز يكسانست
از تمام عادت هااز تمام بودن ها
از تمام باور ها
از تمام آلودگی ها
رفتم ...
پشت دشت ها ، پشت کوه ها
پشت جنگل ها ، پشت دریاها ...
آه
هرگز
کسی نفهمید که چه اندازه
دلم سخت گرفت،
وقتی که از همه ی پایان ها گذشتم ،
و باز ،به نقطه تلخ آغاز رسیدم.
و چقدر ناجوانمردانه،
زمین مرا فریفت.
اکنون،
اندوهِ "گالیله" را خوب درک می کنم.
نوشته خودم
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
عکس از : Dinco
تقصير من نيست ...
راه خانه ات از حافظه ي كفش هايم پاك نمي شود ...
پر كن پيـالــــــــه را
كين آب آتـــــــشين
ديريست ره به حال خرابـــــــــم نمي برد
اين جامها كه در پي هم مي شود تهي
درياي آتش اســـــت كه ريزم به كام خويش
گرداب مي ربايد و آبم نمـــــــي برد...
در خون و در ســــتاره و در باد ، روز و شب
دنبال شعر گمــــــشده خود دویده ام
بر هر کــــــلوخ پاره ی این راه پیچ پیچ
نقشی زشعر گمشده خویــــــش کشیده ام