اشعـار عاشقـانـه

تو یعنی لحظه ی باران گرفتن
تو یعنی در دل پژمردگی ها
بیاد یک فرشته جان گرفتن

در آن آغاز بی پایان رویش
که از باغ افق گل چیده بودی
از آن لحظه که احساس دلم را
به امواج نگاهت دیده بودی
چه زیبا شبنمی از آرزو را
بروی لادن روحم نشاندی
دلت مرزعبور از آسمان بود
و من را به دل بی مرز خواندی

و اینک من کنار دیدگانت
وفا را مثل گل ها می شناسم
اگر چشمان قلبم را ببندند
تو را تنهای تنها می شناسم

گفتم : تو ش‍‍‍‍ـیرین منی. گفتی : تو فرهـادی مگر؟

گفتم : خرابت می شـوم. گفتی : تو آبـادی مگـر؟

گفتم : ندادی دل به من. گفتی : تو جان دادی مگر؟

گفتم : ز کـویت مـی روم. گفتی :تو آزادی مگـر؟

گفتم : فراموشم مکن. گفتی : تو در یادی مگر؟

حافظ براي اولين بار اين شعر را سرود که:

اگر آن ترک شيرازي بدست آرد دل ما را
به خال هندويش بخشم سمرقند و بخارا

صائب تبريزي در جواب حافظ اين را گفته که:

اگر آن ترک شيرازي بدست آرد دل ما را
به خال هندويش بخشم سر ودست و تن و پا را

هر آن کس چيز مي بخشد از آن خويش مي بخشد
نه چون حافظ که مي بخشد سمرقند و بخارا

شهريار هم حسن خطامي بر اين شعر صائب مي سرايد:


اگر آن ترک شيرازي بدست آرد دل ما را
به خال هندويش بخشم تما م روح و اجزا را
هر آن کس چيز مي بخشد، مثال مرد مي بخشد
نه چون صائب که مي بخشد سر ودست و تن و پا را
سر و دست و تن و پا را ، به خاک گور مي بخشند
نه بر آن ترک شيرازي که شور انداخت در دلها


اخيرا حوابيه هاي زيادي هم در جواب شهريار سروده شده است که من از اين جوابيه که شخصي به نام "خانم ياري" سروده است:

اگر آن ترک شيرازي بدست آرد دل ما را
به خورشيد و فلک سايم از اين عزت کف پا را
روان و روح و جان ما همه از دولت شاه است
من مفلس کيم چيزي ببخشم خال زيبا را
اگر استاد ما محو جمال يار مي بودي
از آن خود نمي خواندي تمام روح و اجزا را



.

من که گفتم اين بهار افسردني است
من که گفتم اين پرستو مردني است

من که گفتم اي دل بي بند و بار
عشق يعني رنج ، يعني انتظار

آه عجب کاري به دستم داد دل
هم شکست و هم شکستم داد دل///

---------- Post added at 06:40 PM ---------- Previous post was at 06:39 PM ----------

ساقي بده پيمانه اي ز آن مي كه بي خويشم كند

بر حسن شور انگيز تو عاشق تر از پيشم كند

زان مي كه در شبهاي غم بارد فروغ صبحدم

غافل كند از بيش و كم فارغ ز تشويشم كند

نور سحرگاهي دهد فيضي كه مي خواهي دهد

با مسكنت شاهي دهد سلطان درويشم كند

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا

وز من رها سازد مرا بيگانه از خويشم كند

بستاند اي سرو سهي سوداي هستي از رهي

يغما كند انديشه را دور از بد انديشم كند

رهی معیری

همسفر خسته ام از اين همه راه
خسته از ناي و ني و اين همه اه
راه ، تکرار زمان است چرا
همسفر فاش بگو راز چرا
اري از ايينه ها نيست نشان
ان نشان هاي نهان نيست عيان
اندر اين نبض ِ زمان ، گيج منم
مات و مبهوت ِ دل ِ ريش منم
هوشيارم ز دل ِ خويش چرا
ان که مستم بکند ، نيست چرا
همسفر گرچه رهايم کردي
راست گو ، ره به کجا اوردي
نکند باز به من مي خندي
زين که پروانه شدم مي خندي
خنده کن تا که منم سوز شوم
بنواز تا که منم کوک شوم
ره به تنهايي من مي گريد
همسفر ، باش ، دلم مي گريد
خُنک ان روز که اندر پيش است
دل ِ زهر خورده ي من در نيش است
باش تا سايه اي بر من باشي
وين دل زخم ، تو ، مرهم باشي



.

قاصدکی
روی سنگ فرش خیابان
در انتظار یک دست ، یک فـوت
این همه رهگذر
کسی پیامی ندارد برای کسی ؟!
قصه ی این همه تنهایی را
قاصدک به کجا خواهد برد ؟! ....

ای عشق مدد کن که به سامان برسیم
چون مزرعه ی تشنه به باران برسیم
یا من برسم به یار یا یار به من
یا هر دو بمیریم و به پایان برسیم///

آن کلاغی که پرید
از فراز سر ما
و فرو رفت در اندیشه آشفته ابری ولگرد
و صدایش همچون نیزه کوتاهی ، پهنای افق را پیمود
خبر ما را با خود خواهد برد به شهر
همه می دانند
همه می دانند
که من و تو از آن روزنه سرد و عبوس
باغ را دیدیم
و از آن شاخه بازیگر دور از دست
سیب را چیدیم
همه می ترسند
همه می ترسند ، اما من وتو
به چراغ و آب و‌آینه پیوستیم
و نترسیدیم

تو را به جاي همه زناني که نشناختم دوست دارم
تو را به جاي همه روزگاراني که نمي زيستم دوست دارم
براي خاطر عطر نان گرم
و برفي که آب مي‌شود
و براي نخستين گل‌ها
تو را به خاطر دوست داشتن دوست دارم .
تو را به جاي همه کساني که دوست نمي‌دارم دوست مي‌دارم .
بي تو جز گستره‌ يي بي‌کرانه نمي‌بينم
ميان گذشته و امروز.
از جدار آيينه‌ي خويش گذشتن نتوانستم
مي‌بايست تا زندگي را لغت به لغت فرا گيرم
راست از آن گونه که لغت به لغت از يادش مي‌برند
تو را دوست مي‌دارم براي خاطر فرزانه‌گي‌ات که از آن من نيست
به رغم همه آن چيزها که جز وهمي نيست دوست دارم
براي خاطر اين قلب جاوداني که بازش نمي‌دارم
مي‌انديشي که ترديدي اما تو تنها دليلي
تو خورشيد رخشاني که بر من مي‌تابي هنگامي که به خويش مغرورم
سپيده که سر بزند
در اين بيشه‌زار خزان زده شايد گلي برويد
شبيه آنچه در بهار بوئيديم .
پس به نام زندگي
هرگز نگو هرگز


پل الوار


.

دوستان لطف کنن شعرهای تکراری رو قرار ندن در تاپیک و قبل از دادن پست سرچی کنن ببین این شعر موجود هست یا خیر !
بیشتر از 5 پست ندن در هر روز

و شعر شاعران سرشناس و دیگر افرادی که تاپیکشون در انجمن هست رو اونجا بزارن

خواهشا رعایت کنید

مرسی :11: